ترا یات بیت؟
نبشتہ کار : مھم جان گُؔل
دی بلوچستان پوسٹ
من چہ شال ءَ اتکاں، ھمے شپ سک سارت اَت ۔تو پہ گل ءُ شاد من ءَ وش آتک کت ءُ شپ ءَ داں دیر ءَ دو پہ دو نشت ءُ شِگوستگیں زھیر ءُ ترانگانی شیرکنیں گْرنچ بُتک، دومی نیمگ ءَ من ءَ واب ءَ ھم وتی امبازاں زُرتگ اَت ۔
من گُشت مھمے واب ءَ بے وار کُتگ اگاں تو موکل دئے گُڑا کمیں وپساں ءُ سھب ءَ پہ کسمت ھورنندیں ءُ دل ءِ زیبائیں
ھیالانی دپتر ءَ تاک تاک کن اِیں۔
تو پہ مھر سرچنڈینت ءُ رپت ئے ءُ من ماں گندلاں تچک بوتاں کہ تو ھما دمان ءَ واتر آتکے من آجکّہ بوت آں! بلے تو گُشت۔ مھمے پوجی مئے گس ءِ پُشت ءَ اُوشتاتگ اَنت، گُڑا من گُشت سمّو لپرزگ مَہ بو تو برو مات ءِ گْورا من وت ءَ گیگ ءُ گور کن آں۔ تو دیم پہ مات ءَ رپت ئے من وت ءَ چہ دیوال ءِ ساھگ ءَ چیر دیان ءُ دیم پہ جنگل ءَ جنز اِت آں ۔شپ سک سرد اَت ءُ کوٹ من ماں گس ءَ شموشتگ اَت، پمشکا اے سارتیں شپ ءِ گْوازینگ ءَ من ءَ سردی ءَ سک بے وار کُت داں روچ ءَ ٹِکّ دات۔ وھدے روچ ءِ شار تالان بوت ءُ مرگانی آواز ھر نیمگ ءَ چو زیمر ءَ ساز اَت۔ من وتی گوانکو ءَ چہ سنگتے ءَ گوں ھال کُت ءُ گُشت کہ دوشی کھرواریں پوجی آں مئے گس انگر کُتگ ءُ من وت ءَ پہ ھزابی کش اِتگ، تو بیا من ءَ دزگر ءُ ایشانی سر ءَ ہچ بیسّہ نیست کہ ھمے نیمگ ءَ مَہ رُمب اَنت۔ سنگت آتک من ءُ سنگت پرپٹ ءَ سوار بوتیں ءُ وت ءَ چہ میتگ ءِ نزیک ءُ گورا دُور بُرت داں درندگیں لشکر مئے پد ءُ رنداں مئیت۔ لہتیں روچ ءِ گْوزگ ءَ پد منءَ ھمے ھال سربوت کہ مئے میتگ ءِ وانگجاہ ءَ پوجی ءَ وتی بُنجل جوڑ کُتگ ءُ مھلوک ءَ سک تنگ کنگ ءَ اِنت۔
سمّو! من ھمائیں پدا واتر گس ءَ نیاتکگ آں، نہ زاناں ترا بے من وش بیت یا نہ؟ بلے تو اے ھبر ءَ زان ئے کہ من وتی بیگ ھم ھمودا شموشتگ۔ باریں ھمودا ایر اِنت یا بے پتاں گوں وت بُرتگ، بلے من زاناں سمّو تو اِنچو ناسرپد نہ ئے الم منی بیگ ءَ چیر دئے۔
سمّو تو دل ءَ میار کہ مھمے چوگُشیت، من زاناں تئی دست نہ بَستگ اَنت تو منی بیگ الم پٹّ اِتگ ھاھاھاھا، چیاکہ منی بیگ ءَ یک انچیں چیزے مان اگاں تو دیست وت ءَ پہ کندگ کُش ئے ءُ تئی ارس ھم شیپ گِر اَنت۔
سمّو من ءَ پہ تو سک زھیر کنت، تئی ھما گپ منی دل ءَ انچو نکش اِنت کہ کدی بے ھال ءُ شموشگ نہ بیت۔ تو گوں گُلگلیں چماں گُشت مھمے تو منءَ پرچہ گریواین ئے ترا زانہ وش بیت، تو وھدے من ءَ گندے گشے پُلّے چتگ، بزاں تو پہ منی کُنّت کنگ ءَ سوب کن ئے۔
من پہ کندگ گُشت سمّو تو مُپت ءَ من ءَ بُلک ءِ کرا ھبر وارینے، تئی ارس پیسرا راہ ءِ سرا اَنت ۔۔۔۔۔بس پمن مھتل اَنت۔۔۔۔۔۔
پدا من پہ بے چاڑی پسّو ترینت تو سرپدے! اے باتن ءَ دردانی لھڑّیں منجل چتور جوش وارت کہ من کندگانی نِوان ءَ چیر داتگ اَنت بس زاھر ءَ پدّر نہ اَنت۔۔۔۔۔۔۔۔ تہ ءَ مُدام گریواں ءُ تی تْرانگاں چو شیئر ءَ کماھاں داں بے تاھیریں دل پہ دمے کرار بہ گیپت، بلے ھچ پہ ھچ۔۔۔۔۔۔۔
ھمے میان ءَ تو منی گپ سر ءُ چیر کُت اَنت ءُ گُشت مھمے تئی دشتار نوں مزن اِنت تو کدی سور کن ئے؟
گوں تئی اے ھبر ءَ من ءَ اَجب ھیالے ءَ امباز اِت ءُ من گُشت اے پہ نام منی نام گیپت اِنت، چمن وتی دل ءَ بِہ شُود اِیت۔۔۔ من وتی زند ءِ ھمسپر دیریں شُھاز اِتگ کہ آ منی گلزمین اِنت چہ زند ءِ ھر وشّی آں دیم ءَ تِر اِنت۔۔۔۔۔۔
تو گوں ٹھکّاں منی گوش کرّ کُت اَنت ءُ من ھچ نہ گُشت۔۔۔۔۔۔
تو پدا گُشت۔۔۔۔۔ءُ من سک کند اِت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
چہ کندگاں پد من تئی پسّو دات ءُ ھمے گُشت سمّو ترا یات بیت، تو گُشت او! مھمے منءَ شرئی ءَ یات اِنت
اے ھبر ھما روچ ءَ بگر داں روچ ءِ مروچی مئی زرد ءُ باتن ءَ پیوند اِنت۔
ترا یات بیت؟۔۔۔۔۔۔ ترا یات بیت؟۔۔۔۔۔۔ ترا یات بیت؟
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
