آزمانک – سئے رنگی ئیں بیرک – غمخوار حیات – ھلیل بلوچ

آزمانک سئے رنگی ئیں بیرک

(چہ براہوئی لبزانک ءَ)

نبشتہ: غمخوار حیات

رجانک: ھلیل بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

نورا کولپور ءِ ھمے نیمگ ءِ دشت ءَ گوں وتی ھاندان ءَ یک گِدان یے ءِ نندوک اَت۔ آھانی گُزران مالداری اَت۔ نورا ءِ سئے گُھار اِت اَنت کہ آھانی تہا یکّے آروسی ءُ اے دگہ نندوکین ( سْیاہ سر) اِت اَنت۔ نورا وتی ڈیھ ءُ ھنکین ءَ یک آسودگیں زِندے گْوازینگ ءَ اَت کہ اناگت ءَ یک روچے راکٹ ءُ بمبانی توار ءَ آھاناں چہ واب ءَ گُڈینت۔ مالوم بوت اے دمگ ءَ یکبرے پدا لشکری آں اُرش کُتگ ءُ ھمے نزّیک ءِ کوھاں یاگی ئیں سرمچارانی سرا راکٹ ءُ تیر گْواری بوھگ ءَ اِنت۔

نورا ءَ چہ ھُداوند ءَ دُوا(دعا) لوٹ اِت کہ مولا تو مئے گدان ءُ زھگاں چہ اے آس ءَ بہ رکّین!
بلے اے وڑ نہ بوت۔ الگرد آھانی ھنکین ءَ پُترت اَنت، آھانی لوگ ءِ چیرگیج ءَ لگتمال کنان ءَ آھان ءَ بے جرم ءُ بے گُناہ سزا اِش دات کہ شُما اے یاگی ئیں سرمچارانی کُمک ءَ کنگ ءَ اِت۔

لشکر ءِ سپائیگاں آھانی چار ساہدار ھم پہ زُوراکی چہ آھاں بُرت۔

نورا ءَ آھان ءَ ھُدا ءِ دْروھی دات کہ مئے زِندءِ مال ءُ متاہ ھمے ساہدار اَنت۔۔۔ لشکری آں گْوشت “مئے ھم ھکّ جوڑ بیت۔”
نورا دست ءِ ھالی ھِچ کُت نہ کُت، وتی پِت ئِے گْوشت “بابا اے شرّ نہ بوت۔ چار پَس ءِ ھاترا منا ھِچ نہ بیت بلے اے لوگ ءِ چیرگیج، منی مات ءِ گُد۔۔۔۔۔۔ چہ منا گیرت ءُ لجّ پاسپانی ءِ جُست ءَ کنگ ءَ اَنت۔ من نی اِدا نِشت نہ کن آں ۔ اگاں مرچی وتی ننگ ءُ گیرت ءِ ھاترا نہ مُرتاں ءُ باندا روچ ءَ چہ بیماری یے ءَ نزور بوت آں ءُ مرگ ءِ دیناں ارواہ رپت گُڑا اے منی ھاترا ھَیب ءِ گَپ یے! ”
نورا ءَ وتی مات ءُ پِت موکل کُت اَنت ءُ بولان ءِ بُرزیں ٹیڑ ءِ نیمگ ءَ رھادگ بوت۔

آئرا گِندگ ءَ گوں سنگتاں پہ مھر ءُ دْروت دست گِپت ءُ دلاسہ دات۔ گْوشت اِش “مرچی مئے ماتیں سرزمین یکبرے پدا وتی ننگ ءِ رکّینگ ءِ ھاترا مارا توار ءَ اِنت ءُ چہ ما کُربانی لوٹگ ءَ اِنت۔ ترا مالوم بہ بیت کہ گْوستگیں شست سال اِنت کہ مارا گُلامی ءِ کیز ءِ تہا بندیگ کنگ بوتگ۔۔۔ مئے زُبان، مئے دود ءُ ربیدگ، مئے وانگ، مئے ڈیھ ءُ ھنکین مئے ھاترا پَشت نہ کپتگ اَنت۔ مرچی دیمروئی ءِ نام ءِ سرا مئے راجی دْروشم چہ ما پَچ گِرگ بوھگ ءَ اِنت، مئے مال ءُ مڈّی پُلّپانچ ،لُٹّگ ءُ برگ بوھگ ءَ اَنت۔”

“تئی پَس ما چہ لشکری آں پچ گپتگ اَنت، اے بولان اِنت چاکر ءِ دیار اِنت، اِدا چہ ھما گْوست کنت کہ آ بالاچ ءِ وڑیں شیرمرد ءُ بلوچ ئِے بہ بیت۔ بُزدل ءُ لگور اے کوھانی نیمگ ءَ چارِت ھم نہ کن اَنت۔”

نورا ءَ چار روچ ءَ پد وتی سئے پَس زُرت ءُ دیم پہ لوگ ءِ نیمگ ءَ رھادگ بوت (یک پس یے وتی سرمچاریں سنگتانی ھاترا (دعوت)داوت ئےِ کُت) لوگ ءَ پدا کِسّہ موتک ءُ مودگی اَت۔۔۔ مالُوم بوت کہ آئی ءِ کسانیں گُھار یاسمین ءَ چہ گدان ءَ کمو دُور مَشک پہ آپ کنگ ءَ بُرتگ کہ چہ دُور ءَ ناروائیں لشکر ءَ آئی ءِ سرا تیر آس داتگ ءُ مرگ ءِ آماچ کُتگ۔

نورا ءَ گوں ھون شلیں چمّاں ءُ اشکریں دِل ءَ وتی گُھار ءِ بیر ءِ گرگ ءِ ھاترا گوں یک بلوچی کَول ءُ کرارے ءَ بولان ءِ شَتکیں تلارانی نیمگ ءَ رھادگ بوت۔

یک روچے نورا ءِ سرمچاریں سنگتے آھانی گدان ءَ اتک آئی ءِ پِت ئےِ ھال دات “نورا ٹپّی اِنت۔۔۔ تئی گُڈّی دیدار ءَ لوٹ ایت۔” نورا ءِ پِت ءَ وتارا وتی نرمزاریں بچّ ءِ گْور ءَ سر کُت۔

وتی پِت ءِ گِندگ ءَ گوں نورا ءَ بچکندگے جت ءُ دست ئےِ کوہ ءِ ٹیڑ ءِ نیمگ ءَ شھار دات۔ آئی ءِ پِت ءَ دیست کوہ ءِ سرا یک سئے رنگی ئیں بیرک یے مِکّ اِنت کہ چہ گْوات ءِ شیکگّاں چنڈگ ءَ اِنت۔

نورا ءَ گْوشت “بابا! اے بیرک من مِک کُتگ۔”