آزمانک
موتک ءِ مُز
پریم چند
رجانک هسابجار
دی بلوچستان پوسٹ
مروچی سے سال پِر گوستگ ات ، بیگاه ءِ وهد ات من چہ شہدربرجاه ءِ هال ءَ گوزگ ءَ اتاں ءُ منی کُلیں سنگت منا مراد باتی دیهگ ءَ اتاں ، من سک گل اتاں ، منی زند ءِ مستریں لوٹ ات کہ من ایم اے بکناں ءُ مروچی منی مراد پیلو بوتگ اتاں ، من ایم ءِ چکاس ءَ پاس بوتگ اتاں منی گمان ءَ هم نہ ات کہ من یک نمبر باں ، وائس چانسلر ءِ جند گو من دست ءُ دُره بوت ءُ بچکنداں ءُ منا گُشتے ” هاوند ترا مدام شریں کار ءِ کنگ ءِ هاٹیگ بدانت ، مدام سوبیں باتے ”
من سک گل اتاں ، منی ورناهی ات ، من زرنگ ءُ ڈول دار اتاں . منا نہ زر ءُ مال ءِ گرز ات ، ءُ نہ کمی ات ، منی پت ءُ مات ءَ بازیں گنجے پمن اشتگ ات ، امروز ءِ وشیں لزتانی تام ءِ چشگ ءَ منی گورا هچ چیز ءِ کمی نہ ات ، منی گورا دُرست است ات ءُ اشاں ایبد منی مستریں چیز منی برداشت کنوکیں دل ات کہ وتا وژنام ءُوژنود کنگ ءَ پہ دائم بے تاہیر ات –
لوگ ءَ اتکاں اشاں هوں منا یل ندات ورگ ءُ چرگ اش کُت ، چہ سنگتانی ورگ ءُ چرگ ءَ شپ ءِ دوزده بج ءَ
گیش اتان . وهدے نپادانی سرا تچک بوتاں تہ بانک لیلا وتی ءِ ترانگ ءَ کپتاں کہ مئے همساهگے ات ، ما ہر دوکاں بی اے ءِ ڈپلومہ هورا گپتگ ات ، وش نسیبے بیت هما کہ گوں بانک لیلا ءَ آی ءِ سیر بی بیت ، چُنیں شر رنگ ءُ وش روهے ، من برے برے آود ءَ شُتگاں پہ فلسفہ ءِ هیل گرگ ءَ . منی وش بہتی هما روچ ءَ بوتگ کہ پروفیسر لوگ ءَ ساڑی نہ بوتگ ، بانک لیلا ءِ وش اتک کنگ ءَ منا همے گمان بوتگ کہ اگاں من عیسائی ے بہ باں تہ اے هما دمان ءَ منا پہ وتی مردی ءَ زوریت ، ما همے کہ دو پہ دو نشتگیں تہ مئے بُن گپ مہر بوتگ ، آ شیلی هائرن ءُ کیٹ ءِ عاشق ات ءُ من هم همایانی تب ءِ وڑیں مردمے اتاں . ما کہ دو پہ دو نشتیں تہ مے بُن گپ مدام مہر ات ، وهدے آئی ءِ شیرکیں توار ءَ گوں جزبگاں سریچیں تران کہ گوشاں کپتاں تہ دل اش کیکلی کُت ، بلے چوں کنے کہ منی سور یک هانوادہیں لوگے ءَ کنگ بوتگ ات ، بِلّے تُوری من وتی زال ءِ جند هم نہ دیستگ ات بلے اے من گوں دلجمی ءَ زانتگ ات کہ آ وشی منا بانک لیلا ءِ همنیادی گوں بیت ، وتی جن ءِ زان پہ زانی ءَ نہ بوتگ ات ، مئے سور ءَ دو سال کُبل ات بلے آی ءَ پمن یک نمدی ے هم نبشتہ نہ کتگ ات من یک ءُ دو نبشتہ کتگ ات بلے پسوے نداتگ ات انت ، چمداں منا شک بوت کہ آ یک زگریں هندوے –
پو من یک انچیں جنکے ءَ گوں وتی تیوگیں زند ءَ گوازینگ ءَ لاچار باں ؟ همے جُست ءَ منی ریک ءِ بستگیں کلات ڈُورینت کہ من همیش انت انی بستگ ات ، آیا نو بانک لیلا پہکہ چہ منی دست ءَ روت ؟ اے بوت نہ کنت ، من کمدنی ءَ یلو کناں وتیگانی سیادی ءَ سِنداں ، من توری بِلّے وار ءُ رُزوا بہ باں بلے بانک لیلا ءَ وتی لوگ بانک کناں ، من گوں همے هیالاں وتی رودپتر نبشتہ کُت ءُ تل پچی ءَ ٹیبل ءِ سرا ایر کُت ءُ وت هم سر ایر کُت ءُ وپتاں –
وهدے سُهب ءَ چم پچ بوتاں تہ منی دیم پہ دیم ءَ ( بابو )نرنجن داس کُرسی ءِ سرا گیگ نشتگ ءُ منی رودپتر ءَ وانگ ءَ انت ، گوں اشی ءِ گندگ ءَ منا گیر ات کہ من ءَ وتی واہشانی پدا چونیں مردمے یل کنگ کپگ انت ، منی بے موتیں مرگ منا چہ اے پرشتہ دروشمیں انساں ءَ چہ سندگ ءَ انت . آ کمدنی ءِ هکیگیں برات ات ، سکیں وش روه ءُ ڈولداریں ورناے ات امبر ءَ منا چہ چار سال ءَ مستر ات یک شریں کارے ءِ سرا ات انو چیزے روچے بوتگ ات کہ بدیلی ے همدا بوتگ ات ءُ اتکگ ات ، من ءُ نرنجن سکیں دلی دوست ات انت من آی ءَ را پُرس ات کہ تو منی رودپتر ونتگ ؟
نرنجن ” هو ”
من ” بلے کمدنی ءَ
هال ندی ے ”
نرنجن ” شر هالے ندی
هالے ندی آں ”
من ” تو چے هیال
کنگ ءَ ئے ؟ منی
ڈپلومہ جارتگ ؟
نرنجن ” لوگ ءَ چہ
نمدی ے اتکگ
پت وش نہ انت
دو سے روچ ءِ تہا
درکپگ ءُ روگی
انت ”
من ” هو برو هاوند
آئی ءَ زوت وش
کنات ”
نرنجن ” تو هم کائے
گوں ناں ؟
زانگ نہ بیت کہ
چون بیت ”
من ” منا پہل کن انی
اتک نہ کناں ”
نرنجن ءَ چُش گُشت آ درکپت ، من پاداتکاں ریشے سات ءُ گد بدل کُتان دیم پہ بانک لیلا وتی ءِ نیمگ ءَ شُتاں ، اودا رستاں داں لوگ کُبل انت ، پدا سرپدی رست کہ بانک ءِ تبیّت شر نہ بوتگ موسم ءِ بدل کنگ ءَ ننی تال ءَ شُتگ ، من سک تکانسر ءُ بژنیگ بوتاں . دل ءَ جیڑ ات کہ چو بیت بانک لیلا گومن نہ وشیں ؟ کہ منا هالے هم نداتگ ءُ شُتگ ،
لیلا تو بے وپاے ئے ؟ من ترا چہ اے امیت نداشتگ ات کہ تو گومن دگا کنے ؟ من همے دماں ءَ ننی تال ءِ روگ ءِ اراده کُت کہ مرچگیں ڈاک ءِ پجی ءَ بُرواں گوں ، بلے وهدے لوگ ءَ سر بوتاں داں بانک لیلا ءِ نمدی ے دست کپت ، من گوں لرزتگیں دستاں زوت زوتاں پچ کُت ، داں نبشتہ ات من سک نادراه آں منی بچگ ءِ هچ امیت نیست ، ڈاکٹر ءِ گُشگ انت کہ ترا ( پلیگ ) انت . دنا وهدی ءَ تو بیائے منی کار ہیر بنت ، ترا گُڈی ساہتاں نہ گندگ ءَ سک پدرد اں ، منی یاتاں وتی دل ءَ چہ مکش من سکیں بلاہیں ردی ے کُت ترا دوچار نہ کپتاں ءُ در کپتاں ، منی ردی ءَ منا پہل کن ءُ وتی بد نسیبیں لیلا ءَ بے هال مکن ، نمدی چہ منی دست ءَ لُگشت ءُ کپت ، منی امروز تہا بوت ءُ دل ءَ چہ آه سردے دراتک
من هچ وهد هراب کنگ نہ لوٹ ات هما دمان ءَ سپر ءِ تیاری کُت ءُ سر گپتاں دیم پہ ننی تال ءِ روگ ءَ ، لوگ ءَ چہ درکپتاں دیما پروفیسر بوس ءَ گوں ڈیک وارت کہ کالج ءَ چہ پیداک ءُ آئی ءِ گندگ ءَ آئی ءِ دیم چہ زانگ بوت کہ گپے است ، منا دیستے انچو کیسگ ءَ چہ تارے کش ات ءُ پمن شانکے دات ، منی جگر دو کپ ءَ بوتاں چمانی دیما تهاری ے ءَ مانشانت من تار چست کُت ، پریاتے جت همودا نشتاں ، بانک لیلا وتی تو اینچُک زوت منا یل کُت !
گریواں بوت ءُ شتاں لوگ ءَ اودا من وتی نپادانی سرا دیم گوں سرجاه ءَ ڈب ات ءُ سک گریت ، ننی تال ءِ روگ ءِ ارماں هاکاں اوار بوت انت ، چیزے وهد ءَ چو گنوکاں ادا اودا سر سر جت ، پدا سنگتانی گُشگ ات کہ چیزے وهد ءِ واستہ دیمے درا ءُ اے گپ منا دوست بوت ءُ من اندگہ روچ ءَ پہ دو ماه ءِ وستہ در کپتاں ، دیم پہ وندهیا ءَ اودا پارسانته ءِ کوهانی سیل ءُ گرد ءُ اود ءِ سر سبزیں ندارگانی گندگ ءَ دل ءِ بار کمے کم تر اتاں ، من آبو ءَ اتاں کہ منا تارے سر بوت ، کہ ترا کالج ءِ اسسٹنٹ پروفیسری ءِ وستہ زورگ بوتگ ، دل ءَ نہ گُشت کہ پدا دوار هما شہر ءَ برواں ، بلے پرینسیپل ءِ نمدی ءَ منا لاچار کُت من واتر ات ءُ اتکاں ناچار ءَ وتی کار گپت ، دل هچ ءَ پِر نہ ات وش کندی ءُ سنگتانی مجلساں چہ دور اتاں –
یک روچے من وتی تہاریں کوٹی ءِ تہا وتی نپادانی سرا تچک اتاں ءُ هیالانی تها گاراتان . چہ دیمی لوگ ءَ منی گوشاں یک سوتے ءِ توار کپت ، کہ چو تیر ءَ دل ءَ سُبان ات ، چوں وشے گُشگ ءَ ات همے دمان ءَ من زانت کہ سوتانی تہا اسر ماں منی رگ ءُ بندے تنچ ات انت ءُ جگر ے سست انت ، من آهسردے کش ات ءُ ارس منی چماں شیپ گراں بوت انت ، آه اے بانک لیلا وتی ءِ دوستگیں سوت ات
” پیاملن ہے کٹهن باوری ”
من سگ ات نہ کُت ءُ هما دامان ءَ چو گنوکانی پیم ءَ شُتان دیمی لوگ ءِ در ٹُک ات ، اے وهدی منا هچ سما نیست ات کہ یک درامدیں لوگے ءِ تہا اے داب ءَ پُترگ یک بدتمزی ے –
یک بَلُکے ءَ در بوتک وهدے منا کہ دستے یہبرا پُترات تہا ءُ منے هم رند ءَ بیتان ، وهد چانٹ ءَ گوستاں تہا یک پرآہیں کوٹی ات اسپت رشیں کماشے سرجاه ءَ تکہ ءُ نشتگ ات ، کوٹی ءِ دیما ڈولداریں اکس ٹنگوک ات انت ، یک شانزده ہبده سالی ایں وشرنگیں ورناہے ہارمونیم ءِ دیما نشتگ ات ءُ سوت ءَ گُشگ ءَ ات من سوگند وراں اے وشرنگیں ورناه من اے دمگ ءَ بِہ ندیستگ ات ، ڈیل ءُ بالاد ءَ سِکہے ءِ دروشم ءَ ات . منا کہ دیستے یہبرا ہارمونیم ے ویل کُت اُوشتات لج کنگ ءَ ات سرے جہل ات ءُ بوشارو ات من گُشت کہ پہل کن من ترا زهمت دات ، تو اے ازم ءِ یک زانوگر زانگ بے ءُ اے چیز ءَ کہ تو انو وش گشگ ءَ ات ات ، منا سک دوست بیت ، ورناه ءَ گوں وتی مزنیں چمان منا نگاے چارت ءُ پدا سرے جہل کُت ، لُنٹے سُرینت انت وتی بے واری ے درانگازات ، من پدا جُست کُت تو ادا کدی اتکگے؟ ،
ورناه ” دو سے ماه بیت”
من ” تی نام کے انت؟”
ورنان ” منی نان مہر
سنگ انت ”
من نشتاں بے مڑای مہر سنگ ءِ دست گپت ءُ آ هم من نادینت پدا پہلی لوٹ ات ، آ وهد ءَ آئی ءِ گپاں چہ انچو زانگ بوت کہ آ پنجاپ ئیگ انت ، ادا پہ وانگ ءِ هاترا اتکگ ، بہ گندے ڈاکٹراں همے سوج داتگ کہ پنجاپ ءِ موسم پہ تو شر نہ انت ، یک برے منی دل ءَ اتک کہ تو چے کنگ ءَ ئے یک اسکولی بچکے ءَ گوں چو بے مڑه گپ کنگ ءَ ئے بلے سوت ءِ وشی ءَ اے هیال دمان ءَ گار بوت ، جوڑی ڈڈی ءَ پد من یک برے پدا دزبندی کُت کہ هما چیز ءَ پدا بُگش ، بلے مہر سنگ ءَ سر جہل کُت ءُ گُشت کہ من انی هچ وڑا سوت ءَ گُشت نباں کہ ریاز نہ کتگ –
من ” تو کمے بُگشے ”
مہرسنگ ” اگاں تو
چیزے گُشے
هارمونیم اش
انت ”
من ” من اے تک ءَ
مُسے آں دگہ
تی لوٹ من الم
پیلو کتگ ات ”
پدا من باز گُشت بلے مہر سنگ ءَ سوت نہ جت ، ءُ من نہ لوٹ ات کہ کسے ءَ زهمت بدی آں منا چو کنگ نہ لوٹتگ ات ، بلے وهدے دیست کہ اے هچ وڑا منگ ءَ تیار نہ انت تہ من کمے وتی روه تہار کُت ءُ گشت کہ ” ہیر ویلے کن ، من بژنیگ آں کہ تی من وهد ہراب کُت ، پہل کن ” چُش گُشگ ءَ پد من پاد اتکاں منی مولوری کہ مہر سنگ ءَ دیست بلکن دلے رهم شُت یہبرا منی دسیتے گِپت ءُ گُشتے ” تو وَ زہر کُت ”
من ” منا گوں تو زہر
بوهگ ءِ هچ هک
نیست ” مہرسنگ ” شر بہ نند
من تی سوت ءَ
گُشاں بلے من
هچ ریاز نہ
کتگ”
من نشتاں مہرسنگ ءَ پدا هما سوت گوں ہارمونیم ءَ آلاپ کُت ،
” پیا ملن ہے کہٹن باوری ”
چونیں وشیں سُرے ات کجام وشیں آواز ، بے تاہیر کنوکیں جزبگاں گوں سوت ءَ گ انچو وش گُشگ ءَ ات کہ گپ نہ بیت ، سوت ءَ جنگ ءَ ات داں چاراں جند ءِ چمے هم ارس ات انت ، همے دمان ءَ من وابینگ بوتاں –
یک شرکنیں دردے دل ءَ مان روپان ات ، منی چمانی دیما یک ملگزارے ات ءُ منی دوستگیں لیلا
همے ملگزار ءِ تہا پہ نازے نشتگ ءُ منا پہ کہیبے چارگ ءَ انت ، من آه سردے کش ات ءُ بے برمش ءَ پاداتکاں ، همے دمان ءَ منا مہر سنگ ءَ دمے چار ات تہ من دیست کہ ارسانی ترمپ آئی ءِ چمانی تہا ترپگ ءَ ات انت ،
منا گُشتے ” برے برے سرے بجن گوں ”
من بس همینچک گُشت ” مہنواراں تی ”
پدا مداں مداں ءَ من انچش بوتان داں مہر سنگ ءِ گورا مہ شُتیناں یک دو سوت گوش مداشتیں دل تاہیر نہ گپت ، بیگاه کہ بوت من وتا رسینت دو سے سوت گوشداشت ءُ پدا مہرسنگ وانینت ، سکیں زبریں بچکے ات آئی ءِ وانینگ ءَ منا باز وشی بوت ، من کہ وانینگ بندات کُت آئی ءَ نشت ءُ گوشداشت ، منی کلیں گپ وتی مجگ ءَ نادینت انت ، من مدام دیست آ وانگ ءَ ات آئی پہم انچش شر ات کہ سالے ءِ توک ءَ انگریزی درے بُرت ، نمدی نبشتہ کنگے بندات کُت یکیں سال ءِ تہا آ وتی اسکول ءِ زبر تریں بچک بوت ، ہر کس ءَ آئی ءِ پهمیدگی ءِ توسیپ کُت ، سکیں شریں چُکے ات نہ دروگے بست ءُ نہ دگہ هیلہ ءُ ہنرے مان ات ، سرجمیں اسکول ءِ اُمیت ءُ براه ات ، یک سِکهے ات بلے آئی ءَ هچ وڑیں لیب ءِ هُب نیست ات ءُ من بِہ کرکٹ ءِ لیب ءَ ندیست ءُ نہ دگہ لیب ءُ گوازی ے کُت ، بیگاه کہ بوت بس گوں وتی وانگ ءُ لکگ ءَ دلگوش بوت –
مداں مداں ءَ من گوں آئی ءَ انچو اوار بوتاں کہ شاگردے ءَ چہ گیش من آئی ءَ را وتی سنگتے لیک ات ، اُمبر ءِ هساب ءَ آئی پهمیدگی هیرانی گپے ات ، گندگ ءَ شانزده ہپده سال ءَ چہ مستر نہ ات ، بلے وهدے کہ من شائری ءِ سرا گپ کت ءُ شئراناں پریتک معنا کُت تہ دیست کہ آ ہر چیز ءَ پهمگ ءَ انت ، یک روچے من آئی ءَ را پُرس ات ،
” مہرسنگ تو سور کُتگ ؟”
مہر سنگ ءَ لج بوت گُشتے
” دنیگت ءَ اناں ”
من ” ترا چونیں
جنک دوست
بیت ”
مہرسنگه ” من سیر ءِ
جند کہ نکناں ”
من ” پرچہ اڑے ”
مہر سنگه “منی وڑیں
نابودان گوں
کجام جنک
سیر کنت ؟ ”
من ” ترا چہ
بودناکتریں
مردم من باز کم
دیستگ ”
مہرسنگه ءَ ہیرانی ءَ منا چارات ءُ گُشتے
” تو مسکرا کنگ ءَ
ئے ”
من ” اناں مسکرا کنگ ءَ نیاں من پہ دل گُشگ ءَ یاں من وت ہیراناں کہ تو انچو زوت چتو برابر بوتے نوکی ترا سے سال انت کہ تو انگریزی دربرگ ءَ ئے “
مہرسنگه ” تی دل ءَ من
یک وانندہیں
جنک رزا کُت
کناں ”
من گوں جزبگ ءَ ”
بلکل ”
گرماگ ءَ من کوش ءِ ورگ ءَ شملہ ءَ شُتگ اتاں ، مہرسنگ هم منی همراه ات ، اُودا من نادره بوتاں منا گِرمپُکی بوت دراہیں جان در ریتک ، دل پہ لاپ تہت ءِ سرا کپوک بوتوں ، اے وهد ءَ مہرسنگه ءَ پمن سک باز زهمت کش ات ، کہ من داں زندگاں منا یات بنت ، ڈاکٹراں آ کڈن کُتگ ات کہ منی کوٹی ءَ هچ وڑا مہ ئیت ، بلے مہرسنگه ات کہ شپ ءُ روچ منا پانگ ات ، منا نانے وارینت ، آپے دات ، منا چستے کُت نادینت ، دُراہیں شپ ءَ منی تہت ءِ سروناں نشت ءُ شپ پاسی ے جت ، اے مہرسنگه ات کہ پمن چو ہزاب ات نا تو جند ءِ هکیگیں برات پہ برات انچو نہ کنت ، ماهے گوستگ ات کہ من همے تہت ءِ کنڈ ءَ کپوک اتاں ءُ روچ پہ روچ گنتر بیاں اتاں گہتری ءِ نام نزانت ات ، یک روچے من اش کُت کہ ڈاکٹر گوں مہرسنگه ءَ گُشگ ءَ ات ” اشی ءِ تبیت سک نازساز انت ” من دل ءَ جزم اتاں کہ نو من هچ وڑا نہ بچّاں ، بلے مہر سنگه یک شلہ منا پودگ ءَ ات انچو گُشے زاناں آئی ءَ گِربستگ ات کہ منا چہ مَرگ ءَ رکهینیت ، یک روچے من کوٹی ءِ تہا وتی تہت ءِ سرا کپوک اتاں داں منی گوشاں گیریوگی توارے کپت ، اے کوٹی ءِ تہا من ءُ مہرسنگه ءَ ابید دگہ کس نیست ات ، من جُست کُت ” مہرسنگه ! او مہرسنگه ! تو گریوگ ءَ ئے ؟ ”
مہرسنگه ءَ گریوگ ایربُرت ءُ گُشت کہ” اناں ، من چی ءَ گریواں ؟ ” ءُ منی نیمگ ءَ درمندیں نگاهاں گوں چار اتے ،
من ” تی ہڑیسکگانی
توار ات ”
مہرسنگه ” هچ چُشیں
گپے نہ انت
بس لوگ گیر
آیگ ءَ ات ”
من ” راست بُگش “
مہرسنگه ءِ چم پدا ارسیگ بوتاں آئی ءَ ٹیبل ءِ سر ءِ آدینک آؤرت منی دیما دات ، یار نارائین اے توے من وتا وت پجا نیاؤرت ، دیم چٹا مٹ بوتگ ات سُہری ءِ بدل ءَ سیاه تراتگ ات ، گِرمپُک ءِ نشاناں دیم ٹپ ءُ ٹور کتگ ات ، من وتی دیم ءِ گندگ ءَ گوں من وت هم سگ ات نہ کُت ءُ چم ارسیگ بوتاں منی زیبائی چمن رُکست بوتگ ات ، من شملہ ءَ چہ واتری ءِ تیاری ءَ اتان ، مہرسنگه هم همے روچ ءَ وتی لوگ ءَ شُتگ ات ، من وتی کلیں ازباب بستگ ات انت پہ درایگ ءَ یک موٹلے اتک منی لوگ ءِ دپ ءِ داشت ، موٹل ءَ چہ کے ایر کپت ؟ بانُک لیلا وتی –
منا وتی چمانی سرا باور نہ بوهگ ءَ ات من چم سک دات ءُ چارگ ءَ اتاں ، بانُک لیلا وتی اتک گوں من دُراه باتے کُت ءُ دست ءُ دُرو بوت ، من هم دست ءُ دُرو بوتاں بلے منا باور نہ بوهگ ءَ ات ، من وابے نہ گندگ ءَ آیاں ؟
لیلا وتی ءِ دیم ءِ سُہری شتگ ات ءُ زردی ے ءَ مانشانتگ.، وهدے آئی ءَ منا ہیرانی ءَ دیست تہ بچنکندگ ءِ جهدے کُت ءُ گُشتے ” تو چونیں مردے ءِ یک هانوادہیں جنکے ءَ پہ کُرسی ے نیارئے کہ بہ نندیت ”
، من تہا چہ کُرسی ے آؤرت ، بلے من انگت همے جیڑگ ءَ اتاں کہ من وابے گندگ ءَ یاں –
لیلا وتی ” چو بیت کہ
تو منا بے
هال ئے ”
من ” زند ء وت
ترا بے
هال کت
نہ کناں ”
بلے منا
وتی
چمانی سرا
باور بوهگ
ءَ نہ انت ”
لیلا وتی ” تو وَ
پجارگ نّبے”
من تو هم پیشی
مردم نہے بلے
تو بگش گپ
چی انت تو
چہ بهشت ءَ
واتر اتگ ءُ
پیداکے؟ ”
لیلا وتی ” من ننی
تال ءَ وتی
مات ءِ برات
گورا بیتگاں”
من ” گڑا آ نمدی
ءُ تار پمن
کیا نبشتگ
ات انت ءُ
راه داتگ
ات انت ؟”
لیلا وتی ” من دیم
داتگ انت ”
من ” پرچہ ؟ تو گومن دگا چیا کتگ ؟ تو زانے پہ تی موتک ءَ من چینچو ہزاب بیتگاں ”
اے وهد ءَ منا سک زهر پیداک ات کہ اے دو وار منی دیما چی ءَ کپت مُرتگ ات تہ بِہ مُرتیں شر ترات –
لیلا وتی ” من ترا یک سوجے داتگ ات بلے ہیر اے گپ پدا بنت ، بیا ترا من گوں وتی دزگهارے ءَ دُوچار گیجاں کہ پہ تی دُوچار کپگ ءَ وداریگ انت ”
من ءُ گوں ہیرانی ءَ جُست کُت ” منی دوچار کپگ ءَ ؟ ”
بلے آئی ءَ منی پسو ءَ هچ نہ گُشت ءُ منی دستے گپت منا زُرتے شُت وتی گاڑی ءِ گورا کہ آئی ءِ تہا یک کاڑ ے گوں ہندوستانی پوشاکاں نندوک ات ، گوں منی گندگ ءَ پاداتک ءُ دستے شہار دات ، من گوں جستی ایں نگاہے لیلا ءَ را چارات –
لیلا وتی ” هاں پجاے
نیارے ”
من منا بژن انت کہ من ترا بے نہ دیستگ ، اگاں گندگ ءَ یاں آ ہوں دیم اندیم انت چتو پجاے کاراں ”
لیلا وتی ” اے تی لوگ
بانک کمدنی
انت ”
من ہیرانی ءَ گوں جُست کُت کہ ” کمدنی ادا ؟ ”
لیلا وتی ” کمدنی دیم ءَ پچ کن وتی مرد ءَ وش اتک کن ”
کمدنی ءِ دست لرزگ ءَ اتاں ءُ وتی دیم ے کمیں پچے کُت ، لیلا ءَ سرجم ءَ آی ءِ دیم ءِ دیمدار دیر کُت ، ماهے چہ جمبراں درا بوت ءُ من هیال کنگ ءَ اتاں کہ اے گُشے من جاے دیستگ منا هوش کنگ ءَ نہ ات ، کجا ؟ کجا ؟ هاں ! آئی ءِ هم پونز ءَ نشانے پر ات ءُ دست ءَ هم همے چلاه ات –
لیلا ” هاں چے هیال کنگ ءَ ئے نو پجا آؤرت ”
من ” منی هوش گار انت نزاناں چے بُگشاں ؟ همے وڑیں دروشمے منی دوستیگیں سنگت مہر سنگه ئیگ انت ”
لیلا وتی گوں
بچکندگ ءَ ” تو وَ پجارگ ءَ زبر بوتگے انچک نزانگ ءَ ئے ؟”
من گل ءَ چہ پیم نہ بوتاں کہ کمدنی مہرسنگه ءِ دروشم ءَ منا رستگ ات ، هما دمان ءَ من امبازات دل ءِ سیر ءَ مہر کُت ، اے دمان ءَ منا دنیا ءِ هما وشی رس اتان کہ اشانی دیما منی کلیں زند ءِ وش هچ نہ ات انت ، ما دویں گورامباز ات انت ، کمدنی منی دوستگیں کمدنی دپ ءَ بے توار ات بلے چمانی ارسے هار ات انت ،
بانک لیلا وتی ڈن ءَ اُشتوک ات ءُ مارا گوں درمندیں نگاهاں چارگ ءَ ات ، من آئی ءِ دست چُک ات انت ءُ آئی ءِ منت گپت ، ” لیلا تو راستی ءَ یک پرشتہے ئے ما داں زندگیں تی مہنواریں ، لیلا ءَ بچکنداں گُشت کہ ” نو منی دل ءَ ترا پہ من کُتگیں موتک ءِ مُز رستگ انت -“
