شِرکنیں یات ءُ جمبر ءِ پَرّام
نِبشتکار :عالم مزار
دی بلوچستان پوسٹ
مرچی موسم ءِ گوں کئوش ءَ الوت ءُ جمبر ءِ شنزگاں زِرد ءِ لھڑیں پاھارانی آس کُٹینت ءُ جمبور کُت. سرگْوستیں یاتانی شِرکنیں دْپتر واناک بوت کہ من پَہ بے سمائی تْرانگانی جنگل ءَ بیگْواہ اِتاں، چیاکہ گوں جمبر ءِ ساچانی ءَ منی بازیں یات ئے ھمگْرنچ اِنت کہ مُدام گوں موسم ءِ ھمرائی ءَ بے تاھیر کن اَنت. مرچی دل گْوش اِیت کہ نَد ءِ ساھگ ءَ نبشہ اِش بکن آں.
منا یات اِنت ھمے پئیم جمبر ساچان اَت وتئی بان ءِ پیشگاہ ءَ من گوں پِت ءَ نِندوک اِتاں کہ گْرند ءُ گِروکانی ھمرائی ءَ لوڑ ءُ ایروپ مانبندان اَت کہ مات آتک ءُ گْوشتے جمبر پیداک اِنت پَس واڑ ءَ کنگی اَنت. پِت پاد آتک ءُ شُت پَہ پَسانی واڑ ءَ کنگ ءَ کہ جمبر ءَ آزمان مانپتات ءُ شَلگ بِندات کُت. چَہ جمبر ءِ گْوارگ ءَ پَد کئور ءُ شیپاں آپ مَلان اَت، دھکان ماں ڈگاراں، من گوں سنگتاں کئور ءِ سرا ساچانیں موسم ءِ چارگ ءَ دلگوش اِتاں کہ شپ بوت.
ھمے پئیم زمانگ وتئی رنگ ءَ مَٹّان اَت کہ منی سر ماں گَندچائی ءِ بَھشتیں میتگ ءَ کپت کہ گوں وتئی کوہ ءُ کئور، گیڑ ءُ داز، کِشت ءُ کِشاریں ڈگاراں سک زیبا ءُ ڈولدار اَت. شانتُل ءُ کپوت، دْرچکانی رَم رُمب، رُمب ءَ دیم پَہ کِبلہ ءَ رؤگ ءَ اِتاں کہ من ءُ اُستاد جنگیان پَہ شِکار ءَ ڈگارانی سرا شُتیں.
دومی روچ ءَ جمبراں آزمان ھما داب ءَ مانپُوشتگ اَت ءُ سرگْوات چاڑ، چاڑ ءَ کشگ ءَ اَت کہ تْرمپ، تْرمپ ءَ پَد ھور ءَ گْوارگ بُنگیج کُت. اُستاد جَنگیان ءَ پَہ بچکند ھمے گْوشت عالم، اِمبراں سال آباد ءُ دْرچک ورانی اِنت بَلئے! یکّے ءِ کمی اِنت کہ کدی شموشگ نَہ بیت. دائم گْوشے دیم ءَ نِشتگ ءُ بِچکندگ ءَ اَنت.
من گْوشت اُستو جان زانہ کئی کمی اِنت من زانگ ءَ نیاں؟ گوں منی اے جُست ءَ ھَوار اُستاد ءِ چم اَرسیگ بوتاں ءُ گْوشتے عالم جان مرچیگیں پَتّر ءَ نمیرانیں واجہ ڈاکٹر منان ءِکمی اِنت کہ گْوستگیں سال ءَ ترا یات نَہ اِنت کہ ما شُما کُل ھمے پَتّر ءَ نِندوک اِتیں ءُ شِکار ءِ موسم اَت.
گوں اُستاد جنگیان ءِ اے ھبرانی دْرشان ءَ ھوار منا بے وانکیں اَبیتکی ءَ بَگل گیر کُرت ءُ پِت گونگیں رھشون واجہ ڈاکٹرمنان ءِ ھمک یات، شھد ءُ مھروانیں بِچکند بالاد ءِ بَند، بَند تالان بوھان اَت کہ پمّا یک راجی رھشونے ءَ اَبید چہ پِت ءَ دیماتِر بوتگ. منا یات اِنت واجہ ءَ مُدام پَہ بچکند ھمے ھبرے گْوشت کہ سال ءِ آ دگہ ماھاں مردم کُجا کہ بِہ بیت بَلئے شِکار ءِ موسم ءَ کولواہ ءَ آھگی اِنت.
مروچی ھما پَتّر ءُ جمبرانی پَرّام، شِکار ءِ موسم بَلئے واجہ مئے مْیان ءساڑی نَہ اِنت کہ ھَزار تھتال پَہ مودگ زِرد ءِ دَریگ ءَ سر کشّ اِیت. من گْوشت اُستو! تو راست گْوش ئے بَلئے زندمان ءِ دَستور اِنت نزاناں باندا اے پَتّر ءَ کئے ساڑی بیت ءُ کئے نَہ بیت. چوش کہ کِردانی ھُدابُند دائم چو نمرانیں واجہ ڈاکٹرمنان ءَ اَبدمان بیت کہ کدی بے ھال نَہ بیت. پمشکہ مارا چہ دو روچی زند ءَ گیش وتئی آکبت ءِ ھاترا جُھد ءُ کوشست کنگی اِنت داں باندا مئے راجی زندمان زَوال مہ بیت.
من ءُ اُستاد گوں ھمے گپّاں دلگوش اِتیں کہ شاکرجان ءَ چہ گسے گْوانکو ءَ ھال کُت کہ مارا تئی ھال ءَ گیپتگ، بیا مئے ھَند ءَ کہ ما تئی وداریگ اِیں. من شاکرجان ءَ پَسّو دات کہ منی دیم ھمے دیما اِنت ودرا بکن اِت من کایاں.
دیگر ءِ وھا اَت کہ من چہ اُستاد ءِ گْورا دَر کپتاں ءُ دیم پَہ شاکرجان ءِ میتگ ءَ. من وھدے شاکرجان ءِ میتگ ءُ گِس ءَ سر بوتاں کہ شاکرجان، ھاسل جان ءُ دگہ یَلّیں بیل ءُ ھمبل نندوک اِت اَنت.
شاکرجان ءُ ھاسل جان ءِ گوں سنگتانی ھمرائی ءَ اے شپ اَنچو گْوست کہ سماء نَہ کپت. سُھب بوت کہ من پَہ دیمے رؤگ ءَ جاڑی بوتاں، شاکرجان ءَ گْوشت وھدے واتر بَہ ئے گُڈ ءَ مئے گْورا سرئے بجن ءُ نوں دیم ءَ بُہ جُنز. من گْوشت شالا اَنچوش بات……. اگاں واجہ ھُدا ءِ نیکّیں نِگاہ مھربان بوت اَلّم واتر کایاں نوں دیم پَہ اُستو جان ءِ ھَنکین ءَ رھادگ باں.
بَلئے چوش نَہ بوت……! چیاکہ من وھدے جھل کولواہ ءَ کہ تر ءُ تاب کُرت ءُ دیم پَہ وتئی نیمگے رؤگ ءَ جاڑیگ بوتاں گُڈ ءَ ھژدری اِیں کارے ءَ منا موہ نَہ دات کہ من دوبر مھروانیں سنگتانی مجلس ءَ ساڑی بباں. بَلئے وھد ءِ ھمرائی ءَ دِگہ باز رنداں مئے یکجائی، نِند ءُ نیاد بوتگ کہ وھد دیم ءَ کِنزان اَت. شاکرجان ءُ ھاسل جان گوں سنگتاں، اُستاد جنگیان گوں سنگتاں نمیران بوت اَنت کہ مارا ماں زپتیں زھیرانی جنگل ءَ یَل دات.
ھمے پئیم مروچی پدا جمبراں آزمان ءِ بالاد اَمبازاں زُرتگ اَت شِرکنیں یاتانی دْپتر دوبر واناک اَت. ھما موسم ءُ ھما پَرّام بَلئے! آ پَتّر تالان نَہ اَت. نے واجہ ڈاکٹر منان ءِ شکّلیں تْران ءُ اُستوجان ءِ شھدیں ٹھک ءُ بچکند…… نے ھاسل ءُ شاکرجان ءِ مھروانیں دیوان. بَس ھمک دیم ءَ جمبر زھیر ءُ تْرانگ گْوارگ ءَ اَت. موسم گْوشے منی پئیم ءَ ژندءُ ژول اَت، چم کہ کُجام دیم ءَ شھار داتاں بَس اَبیتکی ءُ مُلوری ءِ درد بکشیں پَتّر تالان اَت.
ھمے مْیان ءَ منا واجہ ڈاکٹرمنان ءِ گْوشتگیں اے دانک گیر آتک کہ مُدام گْوشتے کہ مئے پگر ءُ پَلسپہ، مئے لوٹ راجی آجوئی اِنت. پمشکہ دُژمن ءَ مئے اے لوٹ دوست نَہ بیت ءُ مئے سنگتاں شھید کنت، زندانی کنت. بَلئے جزم بِہ بیت کہ چہ اے رنگیں جاوراں بلوچ راج پَد نَہ کِنزیت، نئیکہ جوریں ملکموت مارا کُشت کنت. چیاکہ پگرانی منزل ءِ راھی جسمانی دروشم ءَ اَندیم بیت بَلئے مارگ ءُ مارشت ءِ جھان ءَ دائم زندگ ھمراہ اِنت .
مروچی واجہ ءِ گْوشتگیں دانک سد در سد راست اَنت کہ ھما کُنگریں پُسّگ پَہ گُلزمین ءَ نْدر بوتگ اَنت آ دائم زندگ ءُ مئے ھمراہ اَنت. آیانی شِرکنیں یات ءُ لسّھیں پگر ھمک سھت ءُ دْمان گون جنت کہ وتا، وتئی مکسد ءُ چہ راجی آکبت ءَ کدی بے ھال مہ بَہ اِت کہ گار بَہ اِت.
من گْوش آں مروچی بلوچ ھما جاہ ءَ اُوشتاتگ کہ پہ آئی ءَ یک گامے پُشت ءَ رؤگ مرگ ءُ دیم ءَ جُنزگ زندمان اِنت. نوں بلوچ پَہ چوشیں دانکے ءَ کدی رزا نَہ بیت کہ نمیرانیں سرانی کُربانی ءُ بیگْواھیں پُسّگانی درد ءُ دور شموشگ بِہ بنت، باندات تامور بِہ بیت. چوش کدی نَہ بیت…….؟دُژمن نوں شر بزانت کہ بلوچ پَہ وتئی آجوئیں باندات ءِ ھاترا سرا نْدر کنت بَلئے سر جَھل نَہ بیت.
مئے ساہ اِنت بلوچستان اِنت مئے جان اِنت بلوچستان
مئے زند ءِھمک درد ءِدرمان اِنت بلوچستان
میراس نَہ اِنت میر ءُ، سردار ءُنوابانی!!
جھگیر پَہ وتئی سولیں بچّان اِنت بلوچستان
( جی آر مُلا)
دی بلوچستان پوسٹ : اے نبشتانک ءِ تہا درشتان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ۓ جندءِ گنت، الم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منوک بہ بیت یا اگں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
