بے زاری گلامی ءِ الاج نہ انت
نبشتہ کار : عبدالواجد بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
وھدے من ساہ کشگءَ اِتاں مناں گمان بیت کہ منی زرد کسی ءَ گُٹ گیر کتگ ہر نیمگءَ من زاھراں آجواں بلے اندر ءَ چے مناں چاریں نیمگءَ کسی ءَ بندیگ کتگ.منی بندیگ کنوک دگے درامدے نہ اِنت بلکیں مناں انچو سما بیت کہ مناں وتی تہہ ءِ انسان ءَ بندیگ کتگ.منی مارشت منی ھیال وتی چاگردے ھمک نیمگءَ تالانیں بزگی لاچاری سرڈگارے ھشکی ءِ نیمگءَ ات یک انچیں توپانی ءَ مناں ءُ منی چاگردے ھمک ساہ دار انچش انگرّا کتگ کہ کس پہ آجوئی ءُ آرامی ءَ ساہ کش ات نکنت.درچک ءُ دار، چرند پرند، چارپادیں ساہدارانی نک انچش ھشکاوگ انت کہ انچو سما بیت کرنیگیں ھوشام ءِ اشانی اندر ءَ پترتگ.
ہر نگاہ پہ وت سوالی انت. بلے پسو دئیوک نیست.بے سمائی انچو ودّان انت یا کہ اے کرنیگیں بندیگی انت؟ وھدے کہ ھمے پگر ءُ ھیالانی بورا تاچاں گڑا یک شلءَ منا ھمے سما بیت گشے منی اندر ءِ ءُ منی چاگردے ساہ داریں دوپادیں جناورانی مارشت مرتگ انت آھانی سسّا ءُ سما ھما وھدا جاہ جنت کہ وھدے توپان ءِ ترندیں ھار آئی جندے لوگ ءِ دروازگءَ کئیت ءُ سربیت.من ھر وھدا ھمے چیز دیستگ منی کرّ ءُ گوْرے دوپادیں جناورانی ھمے بے سمائی ءُ بے مارشتی ءَ مارا ھما کُورچات ءَ چگل داتگ کہ دری درآمداں مئے سرڈگارے ھمک کشار ءُ بھار انچش لگت مال کتگ انت ءُ مئے سرا انچش کندان انت کہ مئے سر چہ پشلی ءَ انچش بُرز انت گُشے کہ ھچ نبوتگ. زیکیں روچ ات کہ دیارے ہر کُنڈ ءَ آجوئی ءُ وشھالی مردم گری شپاں نندگ ءُ پاس جنگ زالبولانی نازینک ءُ مردینانی چوگان اے زمین ءِ براہ ات انت. بلے مرچی ناں نازینک است ءُ نا کہ چوگان.
زِر ھما ات کہ زی مید وھدے ماھیگ ءِ شکار ءَ شتگ انت گڑا آھانی لوگے مردم ءُ زھگ پہ وشی آھانی ودار ءَ نشتگ انت ءُ مید پہ کندان واتر بوتگ انت. بلے مرچی ھشکیں لنٹاں گوں واتر بوھگ ءُ نا امیتی آھانی نسیب انت.دشمن ءِ زور انت یا مئے بے سمائی؟
من نزاناں اے مرز ءَ منی زرد منی واھشت منی سمائے ءُ پھمگے مادہ انچش سرین پروش کنگ انت یا کہ من دمانے اے پئیم ماراں کہ کُل چہ وتی جندا بیزار انت؟
بلے بیزاری گلامی ءِ الاج نہ انت.
دی بلوچستان پوسٹ : اے نبشتانک ءِ تہا درشتان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ۓ جندءِ گنت، الم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منوک بہ بیت یا اگں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
