آزمـــانــک
بے سماہی مـئے راج ءِ تـبـاھـی نـہ انـت گُـڑا چـی انـت؟
آزمانک کار: بالاچ خان
دی بلوچستان پوسٹ
مئے ھمُک روچ ھمے یکیں پترءِ سرءِ نند ءُ نیاد وتی کوم راج ءِ زندگی بارہا جیڑگ مئے راج ءِ واستہ اّلم یک وشیں مستاگ ءِ بیت.اگاں ما بچاریں! سنگت اں ما سک دور پُشت کپتگیں کمیں ما بجیڑیں الّم یک پسّو یے مار دست کپیت. سنگت اں! مئے نازانتی یے بُن ھما وت پرستیں انسان انت کہ وتا بلوچ ءُ بلوچ راج ءِ دوزاہ ءُ لیڈر گُشنت.
بلے اگاں ما بچاریں اے ؤ پدر انت کہ اے درو ھما پندل ءَ گوں ھوار انت کہ آ مئے گار ءُ بیگواھی یے پندل انت کہ دری لشکر ءَ سازتگ. سنگت اں! ایشاں مئے راج ءِ بانداتے سما نیست.
بس وتی لاپے پُرکنگ ءَ روچ ءِ یک شومی یے ساز انت.
اگاں ایش اں پما بوتیں گڑا دیری بوتگ ات.
مروچی مئے دیم گوزگ ءَ انت انکس اسکول اڈ دیگ نہ بوتگ کہ اینکس سیلیں نشہ یے سہولت ءِ اڈہ جوڑکنگ بیتگ. بے روز گاری انچش ھام انت کہ مردم پہ لاپے شوہاز ءُ وتی گلزمین ءَ یل کنگ ءُ ڈنی ڈیھ اں روگ ءَ انت. سے سے سال ءَ پد باریں کا ینت یا نا؟
اے مئے راج ءِ تبائی نہ انت گُڑا چی انت؟
مروچی مئے ھما سرمچاریں ورنا کہ زلم ءِ ھلاپ ءَ چِست انت ھمانی جُھد ءِ ھلاس کنگے ھاتر سرجمیں پنجاپ ءِ پوج بلوچستان ءَ مان اتکگ ھروچ مئے ھر لوگ ءَ گوں ھاس بندیان انت. مئے مات ءُ گہارنی گشان ءَ پاد مال کنان انت.
ما بچاریں ھر ھما ماتءِ مزاریں بچ کہ ھق ءِ گپءَ جنت ھمائی ءَ چست کنت ءُ بارت کس نزانت کجا بُرتِش.
بارت زندان ءَ ازیت ئے دنت ءُ چیزے ماہ ءَ پد وتی نسگیں درداں شھید بیت ءُ پدا لاشا یے ما ءُ ویرانگ اں دور دنت.
سنگت اں! بیا ات یکجاہ بئیں ھما زوراکیانی ھلاس کنگ ءِ جھدا کنیں کہ آ مئے راج ءِ لوٹ ءُ واھگ اں آس دیان انت.وتی راج ءِ ھما دژمن ءَ ھلاس کنگے ءُ تاچینگ ءِ جھدا کنیں. اگں نہ سنگت اں! مئے بلوچ راج ءِ واستہ ھچ نہ مانیت. ھچ نہ مانیت. سنگت بالاچ ءَ وتی گپ جت اَنت ءُ ما درس پدا دیم پہ وتی لوگاں رہادگ بوتیں.
بس ھمے روچ ءَ پد سنگت بالاچ کس ءَ نزانت کہ کجا شُت دوسال ءِ بُرز ات بلے ھال ءِ نیست ات.
ھمک دو مایے سرا من اتک اں سنگت بالاچ ءِ لوگ ءَ گنداں کہ بالاچ ءِ پِت بالاچ ءِ گار ءُ بے گوائی یے گماں روچ پہ روچ کمزور تر ءُ بزگ تر بوان ات کار ءُ روزگاری نہ ات سک کماش ءُ آجز ات. لوگ روچ پہ روچ گشے چو سیاہ مارا تہار ءُ سیاہ بوان ات.
ہر نیمگ ءَ اُمیدے درچک گیمران ات انت. آزمان ءُ زمین گشے یکجاہ بوتگ ات انت.
ھمے گمو اندوہانی تہا جکگ ءُ اسکگے بیماری ءَ ھم سرا زرتگ ات.
دست ءُ پادانی لرزگ ءُ سرے چکرگ گوشے آئی بچے داتگیں داد ات انت. وتی بچے گاری یے نہ سگیں درداں سک بے وار ات. بلے ھمک روچ شت ءُ مردم ءَ ناں جستے کُت گشے کس ءَ شریں پسّو یے دات نہ کُت کہ آئی یے دل کمو بساڈیت. ھر کس گشے وت تُرس ءُ بیم ءِ
آماچ ات. انچیں جاور ءِ بنگیج ات کہ کس ءَ گوں کسی کارا گشے کار نیستی ءِ برابر ات. ھمک روچ بس آئی کار ھمیش ات روچ پہ جُست ءُ پد شپ گوں بالاچ کوھیں گماں گوزان ات. ھمے وڑءَ یک روچے دراتک پہ جُست ءُ پدا بلے گشے اے گم پہ بڈ گران بوان ات چہ میتگ ءُ لوگ اں دور چو زھریں مردمے ءَ پہ نا اُمیدیں دل ءِ یک ویرانگیں کورے ءَ مانتران بوت ءُ راہ ءُ نیم ءَ گشے روچ برانز بوت ءُ زمین جل درچک ءُ دار ءُ دازءُ پیش سیا بوان بوت انت ھمدا واجہ ءَ چہ بالاد ءَ کپیت پدا پاد نئیت۔ اچانک ءَ یک دار چینوکیں مردکے ءَ دیست پہ تچگ شُت لوگے مردم ءِ ھال دات انت. لوگ ءِ مردما نی گم گیش بوت انت گیش گموار ءُ پریشان بیت اں۔ لہتیں مردم پہ پُرس پاتیای روگ آیگ بندات بوت۔ ایندگہ کوم ھاموش تماشائی بوت۔ انچش کہ پیسرا بوتگ ات. دو روچ ءَ پد گنداں یک اسپیت پچی ایں ورنایے لاش انت کہ جان ءِ پہ تیر سُپتگ چپی ءَ دور داتگ اِش. اے جون بالاچ ءِ جون اَت، تئی ءُ منی جون اَت .
پرچہ کے تو بالاچ ئے من بالاچ اں
ما بالاچ ایں
دی بلوچستان پوسٹ : اے نبشتانک ءِ تہا درشتان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ۓ جندءِ گنت، الم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منوک بہ بیت یا اگں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
