من یا منی ارواہ اَت؟
حنیف بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
دُواذہ روچ سرجم بوتگ اَت کرگین ءِ میانجی ءَ منی بے نَپس ایں کُنٹ دار ءَ دار تچک اَت مردمانی گُمان ھمیش اَت کہ من مرتگاں۔ بلےمنی چارموٹیں دل ءَ باور نہ بوت۔
میتگ ءِ مردم منی چپ ءُ چاگرد ءَ جم اِتاں تہ یک مردے گوں برد ءُ تیشگ ءُ مئتیناں اتک بزاں کبر جَن اَت رسگ ءَ گوں واجہ گنی ئے یک کِرّا کَشّ اِت ءُ واجہ گنی ءَھلوت ئے کُت چار ءُ پنچ مردم ئے زُرت پہ گورستان ءَ رھادگ بوت ۔
یک کَشے ءَ زالبولانی مُچّی اَت کہ زار الہانگ ءَ اِتاں چَریشاں یک زالے ءَ گُشت ,, گنی بیار منی سالونک ءَ،،
دپ ئے چو کُلی ءَ پچ جت ءُ گُشتئے ،,,ھدا تو من ءَ بہ کُشتین چی ءَ تو چوکُت،، تہ دردوارین ءُ مہروانیں مردے ءَ ,,گُشت دل ءَ مزن کن اِت ھرچی پہ وھد اے ھُدا ءِ رزا اَت ہرچی نوں ھدا ءَ آؤرتگ اوپار کن اِت دل ءَ مزن کن اِت نوں پِری پِری مکن اِت مُردگ ءِ ارواہ تکانسر بیت ءُ ھدا ءِ ھُکُم ءِ نافرمانی بیت ھُدا چہ شما دلگران بیت،،
من یاکہ منی ارواہ اَت بلے من دُرستیں گپاں سرپد بوھگ ءَ اِتاں۔بلے کاپِریں کُنٹ بےھاٹیگ اَت۔ دیر نہ گوْست کہ چار لُنڈ ءَ من ءَ کوپگان کُت پہ ہرداچ ءَ شود جاہ ءَ بُرت ۔واجہ مُلاہ ءَ منی جان انچو شُشت ءُ ساپ کُت کہ من وت ءَ وت چو نہ شُشتگ وش وشیں بوہے جت۔ ملاہ ءَ وتی کار سرجم کُت۔ اِسپیتیں کپن ءَ گوں من چو سالونک ءَ دِرْپشگ ءَ اِتاں تہ ایشاں من ءَ شوکیں تہتے ءِ سرا پہ تَہمبُل واپینت ءُ بُرت زالبولانی باھوٹ کُت کہ وتی وتی گُڈی دیدار ءَ بہ کن اِت کہ جنازہ ءِ وھد ءُ پاس نزیک اِنت۔من نوں دو دلگ بوتاں اے ھدا چون بہ کناں کہ اےگنجیں مہلوک ءَ اِنچو زَھمت کشّ اِتگ من ءَ چو سالونک ءَ کُتگ مردمانی بازیں مُچی ئے ساڑی اِنت اگاں من گوانک بدیاں کہ من زندگاں شر نہ اِنت اگاں زُگ مہ کناں اے زالم من ءَ زندگ ءَ درگور کن اَنت۔
ہمے گَڈ ءُ مَنج ءَ اِتاں داں ھرچی کہ منی وتی کس ءُ عزیز اِتاں ایشاں منی پیشانی چُک اِت ءُ دست بَڈا جت بھشت ءَ باتئے۔پشت کپتگیں منی پیریں ماس اَت کہ منی چارگ ءَ آمادہ نہ اَت ءُ گُشتئے,,گنی منی زھگ زندگ اِنت من وتی زھگ ءَ زندگ ءَ درگور نہ کناں۔ سبر کن اِت تاں باندات،،
من وتی دل ءَ جیڑ اِت اَجبیں کِسّہے کہ راھ ءِ نیام ءَ اتکگ ءُ آسر نہ بیت۔ ماس زار جنئگ ءَ اَت بلے گنی ماس ءَ دلبڈی دیئگ ءَ اَت ,, اےزاناں تہنا تئ بچ اِنت منی ھچ نہ اِنت کہ تو میتگ سرا زُرتگ من ءَ وش بیت کہ منی زندگی ءِ ھمراہ ءَ اَچ وت بہ سِندان ءُ گِسربہ بیت چونہ اِنت اوپارکن اوپار نوں چہ مئے دسترس ءَ در اِنت،،
“ھدا اِنت کہ انوں پہ شاکارگ پاد بئیت منی دل سرد بیت”گنی باز جُہد کُت کہ ماس ءَ راہ ءَ بیاریت۔
بلے۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
بزگیں ماس ءَ ھُج کُرتگ اَت ” منی بچ چو ھچبر مُرت نہ کنت من ءَ گوں تئی ھدا ءَ ھچ گپ نیست چُنت روچ اِنت کہ منی زھگ دم نہ کشّیت شما اوپار کُتگ یک شپے انگت ۔۔”
ماس ءِ بازیں گُشگ آں گنی ءِ دل موم بوت بیرگ ءَ بلے ماس منی سَرون ءَ ساڈی اَت۔ یک شپے زندگی ءُ مرگ ءِ کش ءُ چیلاں سُہب بوت پیشیم ءِنماز ءَ رَند گنی ماس ءِ کِرا اتک ھال کن نوں چے کنگی اِنت؟ مرچی سینزدہ روچ اِنت کہ اے مہلوک ھمے جنازہ ءَ پانگ اِنت۔ مردماں کار اَست یک گپے مئے دست ءَ بِدئے ما چے بہ کنیں۔
ماس ءَ منی گیمُرتگیں پیشانی چُک اِت ءُ وتی زُرت ءُ یک کِرّ بوت ءُ گنی ئے گُشت ” نوں شما بِزان اِت ءُ شمے کار بلے من انگت ھمے گُشاں منی بچ زندگ اِنت “
اےبری گنی ھژم گپت” بِچار زرملِک راستی ھمیش اِنت کہ تئی زھگ سیزدہ روچ اِنت کہ مُرتگ بلے ما تئی ھاترا یک مُردگے اذیت کُتگ نوں تئی گپ نہ بیت ترا باور کنت شر نہ کنت شر ساہ گردینگ نہ بیت اےگپ ءَ دل ءَ بِزان ءُ سرپد بو دل ایکیم کن وت ءَ ”
“جاھل من باز دیستگ بلے ناں کہ تئی وڈیں کانٹی ئیں جاھل من ھچبر نہ دیستگ “
گنی ءِ گپانی رِد ءَ میتگ ءِ دگہ چار ءُ پنچ شیر زالیں زالبول پاد اتک ءُ منی کِبلہ ئیں ماس ءَ سرپد کنگ ءُ دلاسہ دیئگ ءَ گُلائیش بوت اَنت گنی ءَ چار ورناہ گوانک جت بیا اِت کہ میّت ءَ بَریں پہ گورستان ءَ۔ من باز جُہد کُت کہ کوکار بِکناں کہ من انگت زندگاں بلے منی کُنٹیں جون ءَ وتئی ھاٹیگ ءِ زُبان لگام کُتگ اَت۔ اِیشاں من ءَ گوں تہت ءَ گوپگاں کُت ماں گورستان ءِ رسگ ءَ مُلاہ ءَ زوت زوت ءَ جنازہ ونت ءُ مردماں من ءَ دیم پہ منی گور ءِ نیمگ ءَ بڑا کُت برت ءُ رسینت گنی گوں دو مردم ءَ کبر ءِ تہا ایر کپت ءُ من ءَ دست گپت اِش
کسارت کنگ ءَ گُلائیش بوتاں۔۔۔۔۔۔۔۔۔
ھمے دمان ءَ گوں ھڑیسکگ ءَ من جاہ سِرّاِتاں کہ منی سر ءَ گوں سرون ءِ ایرکُتگیں سِنگ ءَ ڈَکّ وارت۔۔۔۔۔۔۔
اے شپ ءَ من کوکار ءُ جاک ءَ وس کُت بلے شش مَنّ ھاک ءِ چیر ءَ اِتاں چون زندگ باں۔ ناکو گنی ءَ من ءَ زندگ ءَ کُشت
گنی ءُ میتگ ءِ ملاہ ءَ زندگیں مردمے گور ءُ کپن کُت۔ بلے ماس انگت گُشیت من وتی زھگ زندگ ءَ کبرے ءِ باھوٹ کُتگ۔
کسہ منی مرگ اَت بلے آسر نہ بوت۔
