منی چِراگ ءَ مَہ کُش
نبشتانک – چکاؔر بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
منی چِراگ ءَ مَہ کُش، منی یک بَرۓ گوشاں کَپت من چَک تَرینت کہ چار آں کَے بوت باریں من ھچ نَہ دیست من کہ پدا وتی دیم گوں وتی منزل ءَ کُت کہ من ءَ دُور رَوَگی اَت من باز دَمبُرتگ اَت ۔آپ ھم کم اَت اَنت وَرگ من سے روچ بِیت کہ نَہ وارتگ اَت پدا سک گَرم اَت نزدیک ءَ ساھگ ھم نیست اَت کہ دمے بالا بکن آں من جیڑگ ءَ کَپت آں باریں ادا نزدیک ءَ ساھگ بیت یا نَہ بیت آپ باریں ادا بیت نَہ بیت میتگ چم ءَ دَراہ نَہ بوت ۔ دل ءَ گو پدا بچار باریں ھمے کَے اَت کہ من ءَ گْوشت ئِے کہ منی چِراگ ءَ مَہ کُش۔ من کہ پدا چَک تَرینت من ھچ نَہ دیست من دیم پدا وتی راہ ءَ گوں کُت پدا منی گْوشاں توار اتک کہ سنگت پُشت ءَ مچار کہ ترا دیم ءَ باز کار کنگی اِنت ۔اے وھد پُشت ءَ چارگے وَھد نَہ اِنت بچار دیم ءَ کہ دیم ءَ چے بیت پُشت ءَ ھرچیز بوتگ آیاں دل ءَ بَر نوں ۔ من پدا جیڑہ ئِے ءَ کَپت آں کہ نوں چون بکن آں بلے نوں من گوں وت ھمے گْوشت بلے ھر چیز بیت بِہ بیت من پُشت ءَ نَہ چار آں ۔
ھمدا یک کسانیں زیلّگے ھست اَت من ھمے زیلّگ ءَ سر کَپت آں وتی دُور گند زُرت کہ بچار آں ادا باریں چے چے گندگ بیت بلکیں میتگے بوت من رواں وتی چاگَل ءَ آپ کن آں کم ءُ دَم کن آں پدا شپ ھم دیم ءَ اِنت ۔ من کہ دُور گند چم ءَ کُت سک باز دُور سے ءُ چار گِس دَرا بیت بلے زانگ نَہ بیت کہ ادا مَردُم ھست یا نیست ۔ پدا روچ بیگہ اَت پدا شپ ءَ روگ نَہ بیت کہ من اے راہ ءَ اَولی بَر اِیں کہ روگ ءَ آں زانگ نَہ بیت دیم ءَ راہ چون بیت چون رَوت ۔ من پَہ اَشتاپی پاد اَتک آں کہ جلدی ھمے میتگ ءَ وت ءَ سر بکن آں تھاری من ءَ مَہ گِیت باریں میتگ ءَ مَردُم ھست یا نیست باریں ادا شپ ءَ نہار گَرد اَنت یا نَہ باریں مَردُم من ءَ جاگہ دیاں یا نَہ من گوں وتی بازیں ھیالاں سر ءُ چیر اَت آں گام ھم من تیز کُت آں ۔
من باز نزدیک کُت میتگ گُڑاں ھمدا کم ءُ داشت کہ پدا دُور گند دَر کُت چَہ جَلءَ اوں بچار آں باریں مَردُم ھست میتگ ءَ من کہ دُور گند چم ءَ کُت گنداں یک جنکے وتی گِسانی دیم وتی پَسانی واڈ ءَ کَنگ ءَ اِنت دگہ یک کسانیں زھگ گِسانی پیشگاہ ءَ لیب ءَ اِنت من ءَ وتی کسانی یات اَتک کہ من گوں وتی ھم سَروکاں انچوش گِسانی پیشگاہ ءَ لیب کُت من ءَ ھچ سما نیست اَت کہ منی باندات چون بیت منی ھمے ھم سَروک باندا باریں منی گوں انچوش گوں باں یا نَہ باں اے مہر کہ انوں وت ماں وت کنگ ءَ اَنت باریں باندا انچوش بیت نَہ بیت ھچ منءَ سما نیست اَت من کدی اے نَہ جیڑ اِت کہ من چو تھنا باں من چو بے ھمراہ باں من انکس گُژن ءُ تُن سَگ آں ۔ کمءُ ھمدا من وتی سر ءَ کند اِت کہ من کسان بوتگ آں وش بوتگ آں وتی بے سمائی یے گوں نوں من سرپد آں مَزن آں وش آں وتی زند ءَ کہ من یک بلائیں زِمہ دارین مَردُمے آں کہ منی راج مُدام من ءَ یات کنت گْوش اِیت کہ مارا ھم گموار ھست ۔ککککک پدا گو نوں بس اِنت وتی وت توسیپ کنگ بُرو کہ شپ بیت دل ءَ پدا گوشت بچار دگہ چے چے ھست میتگ ءَ من پدا دُور گند چم ءَ کُت کہ نوں باز تھاری اَت ھچ گندگ نَہ بوت ھمدا من سک پریشان بوت آں من بُرواں اے میتگ ءَ پدا باندا ھمے مَردُم بِگرد اَنت گپ بکن آں دوشی مئے میتگ ءَ یک سلاہ بندین مَردُمے اَتکگ ھمے گپ پدا بُروت مئے دُژمن ءَ سر بِہ بیت دُژمن بئیت ھمے میتگ ءَ آس مان دار اِیت گُڑاں اے بزان من شَرین کار ے نَہ کُت ھمے جیڑگ ءَ گوں پدا منی گوشاں ھما توار کَپت کہ ۔
منی چَراگ ءَ مَہ کُش۔ نوں بزان سک تھار اَت من گوں تو کَے یے تئی کُجام چِراگ گومن گوں اِنت کہ من تئی چَراگ ءَ مَہ کُش آں من وت بزگ آں تھار ءَ نشتگ آں ادا مار ءُ زُمے من ءَ تھار ءَ مَہ وارت من ءَ اگاں تئی چِراگ گوں بوتیں من وت نوں نَہ کُشت کہ من ءَ سک بیم کیت چَہ تھاری ءَ ۔ کم ءُ ھاموشی ءَ پدا کسانیں کندگے توار اَتک ۔کککک اَڈئے سنگت من ترا پَمشک ءَ گْوش آں چِراک ءَ مَہ کُش کہ تھار بیت تو پدا ھچ نَہ گند ئے کہ ترا مار ءُ زُم انگر بکن اَنت بلے ترا سما نَہ بیت کہ تو انگر ئے ۔ من چَہ واب ءَ بُست کُت کہ چَہ ھیدا مَچل آں۔
