ناگمان
(چہ براہوئی ادب ءَ)
نبشتہ کار:… یار جان زیب
رجانک:… خلیل بلوچ
وسیم ءُ عمر سُہب ءِ نماز ءَ پد گوں وتی بُزگل ءَ بولان ءِ شیپانی تہا رھادگ بوت اَنت- آھانی سد پَس، دو ھَر ءُ پانَگ ءِ ھاترا یک شّریں کُچک یے اَت- عمر ءِ کوپگ ءَ آھانی نیمروچ ءِ نان ات انت- ءُ وسیم ءِ دست ءَ بُزگل ءِ رکّھینگ ءِ ھاترا آئی لٹّ ات- سُہب ءَ مَہلہ چہ ‘دوزان’ ءَ وتی سَپر ءِ بندات اِش کُت ءُ شیپانی تہا رھادگ بوت انت-
پُرجوش ءُ ھمّتی ایں ورنا ات انت دم برگ ءِ نام اش نزانت، سَپَر گوں وشّی ءَ برجا اَت، عمر ءِ گوما یک موبائلے اَت کہ آئی تہا براہوئی ءِ سوت یے لگّوک اَت- بولان ءِ ڈولداریں کوھانی تہا سوت ءِ وتی یک وشّی یے اَت، اگاں سوت بولان ءِ توسیپ ءُ ڈولداری ءُ ملگور ءُ انارکانی بہ بیت گڑا سَپَر ءِ وشّی ودّان کنت-
عمر ءَ گوں گپ کنان ءَ وسیم گُشت “لالا مارا چینچو سال اِنت اے کوھانی ڈولداری ءَ گِندگ ءَ ایں بلے آروچ ءَ کہ اے کوہ وتی سرا یک جتائیں زیبائی یے تالان کن انت گڑا آھانی ڈولداری ءُ مہر کم نہ بیت-“
“منی برات اے بولان اِنت مئے ماتیں سرڈگار…. مات ءِ مہر گیشتر بوھان کنت بلے کم نہ بیت-”
وسیم کندگے جت ءُ گُشت “ھَو راست گُشئے، اے گپ وَ است-“
وسیم پدا گپ یے چِست کُت “عمر بلے اے گپ ھم است کہ مرچاں اے جاگہہ ءِ یک تُرسے ودی بوتگ چہ ھما روچاں کہ بولان ءَ تُرسے تالان بوتگ گُشئے بالی مُرگ چہ اے جاگہہ ءَ زَھر اَنت-” عمر گوں ھیرانی ءَ وتی برات چارت ءُ گُشت “لالا اے گپ وتی جاگہہ ءَ بلے تو زانئے کہ تُرس چینچو گیش بوتگ مئے مھلوک بولان ءِ نیمگ ءَ پہ سیل و سواد ءَ ھمینچو گیش در کپتگ… کوھنیں وھد ءَ اے دمگاں مھلوک سک کم گندگ بوتگ بلے نی سر ڈگار ءِ پُسّگ وتی ڈیھہ ءِ ڈولداری ءِ چارگ ءَ چہ دوریں دمکاں آیگ ءَ انت… لہتیں روچ پیسر کہ من شال ءَ شُتاں گُڑا ھمودا مھلوک گُشگ ءَ ات کہ نی ڈنّ ءِ مھلوک ھم بولان ءَ ترّوتاب ءَ آیگ ءَ اَنت، ایشی وجہ ایش اِنت کہ مئے مھلوک وتی مہمان ءِ ھیالداری کنگ ءُ آئی رکھینگ ءَ زانت-“
وسیم پدا کندگے جت ءُ گُشت “ھو لالا راست گُشئے… نی تو بچار کہ (باسُنا دیر) کوہ باش ءَ سر بوتیں مزنیں مھلوکے آتگ ات بلے اے گپ ھم است کہ ترّوتاب ءَ یا سرزمین ءِ کوھانی تہا عکس ءِ کشّگ ءَ سرزمین دیمروئی نہ کنت، مارا وتی کوھانی ھیالداری کنگ کپیت.”
“لالا راست گُشئے اے گپ ھم تئی راست اِنت-”
روچ نیمروچ بوت-
عمر گُشت ” لالا نی کمّو نندیں کہ سادار کمّو آرام بکن انت ءُ ما ھم نان ئےِ وَریں، پدا واتر بوھگی اِنت کہ شام ھم نزّیک اِنت تہار بیت سادار تُرس اَنت ھُدائی تُرس یے تالان اِنت-“
“شرّ اِنت عمر ھر ڈول کہ تو گُشئے، گڑا بیا آ کوہ ءِ ساھگ ءَ من تو کمّو آرام کنیں، سادار ھمدا بہ بنت-” وسیم پسّو دات
وسیم ءُ عمر کوہ ءِ ساھگ ءَ نِشت انت- عمر وتی بَڈ جہل کُت کہ آئی تہا پیماز، نیمگ، تْرپشیں شِیر ءَ ھوار نان اِت انت- دو کَلّی آپ وسیم گوں وتا زرتگ ات- عمر وتی چادر تالان کُت ءُ نان یے ایر کُت انت ھمے وھد ءَ چہ دو نیمگ ءَ بمب ءُ ٹوپ ءُ تیر گواری ءِ
توارے چِست بوت- ھمک نیمگ ءَ یک تُرس یے تالان ات- بُزگل اینگو آنگو شنگ ءُ شان بوتاں-
وسیم ءَ توارے جت… “عمر پاد بیا! رھادگ بُو! زُوت بکن!”
عمر زُوت پاد اتک… وتی سامان اِش ھمودا اِشت اَنت… بلے کُجام نیمگ ءَ رھادگ بہ بنت ھر نیمگ ءَ بمب ءُ تیر ءِ ھَؤر اَت- کمّو دیر ءَ تیر ءِ توار بند بوت- آ دوئین سادارانی مُچ کنگ ءَ لگ اِت انت کہ ھمے وھد ءَ لھتیں مردم اتک… عمر ءُ وسیم اِش گِرّان کُت ءُ گوں وت بُرت اِش… ھما برگ اِنت کہ تاں روچ ء مرچی آ بیگواہ اَنت-
