زبان تہلیں شکر گُپتار
حنیف بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
“سادگیں بلوچُک تئی ذکر بیت یا اللہ ھو درست یک حساب ءَ اَنت”
ازگاریں دلانی تماہ نابودیاں ببادات اَنت پشک دِر ءُ درامد کن سِنگ ئے پِرچِن ءُ پَرتگاں کن کَس نہ منتگ۔ لانک بستگیں جنازہ ارواہ ءِ ھوادگیں ھوناں میِچل کُت دمک ءُ دراں درامد بوتاں کشک مکاریں زمانگ ءِ پادانی میار بوت۔مُھتاجیں ھون ءِ ترمپاں کہ سرڈگار ءِ پہازگ ءَ زمین ءِ مسکیں ھاکانی چمّگ بُتک اَنت آپہ کساس بے کساس بوت اَنت جوناں نہاد نیست سَر نہ بیت پرواہ نیست بلے ما کُلاہ ءَ پہازاں۔
بلوچ نہ تُرس اَنت میار جَل اَنت پہ میارانی موکگ ءَ اَچ سراں سرگوزان اَنت ہئو گواچِنی جنگول ہم اَست اَت کہ ھاک موکی، راج پھازی ءُ میار جَلّی ءِ بیرک دار اِت اَنت بلے آسر اِش ہمیش اِنت کہ نئے ترا زور ءُ نئے منا تَوانے بَس وتی باتن ءِ سِپاہ دارنت۔
پہک دلیں مہلوک ءُ سادگیں بلوچاں وتی پیر ءُ کماشانی ھبر داشتگ کہ سر ءَ باہین بلے نامے گیدی ءَ چیدگ کن ءُ واتر تہ ایشاں ھرچیز ببا دات سَرگوں دزمال ءَ کُلا ءِ امانت کُت۔ لوگ ءُ ھنکین پشت دات اَنت ھاک موکیں جونانی یات اوں درآمد کُت اَنت۔
بَلے مروچی کہ جیڑے ھچ نہ بوت آسر گُباران اِنت پرچہ کہ بے رھبندیں جُھد ءَ بَروَرد نہ بیت اگاں شوانگ کہ بےسما بیت گڈا رمگ دیگرانی گُل کِشتیں واباں مان رچیت ءُ ہزّامیں دوار ے ہنکین کنت گُڈا وتی چہ ابرم ءِ ہتم سوادیں زہیراں نہ مہریگ اِنت نہ مہاریگ اِنت!
مروچی گُڈا پہ بتگ عہدیں تماھاں پہ وتی ہست پانی ءِ راھاں کئے اِنت کہ توجیل سازی کنت پہ جُنز ءَ رھبندے ءُ راہدارے بٹاہینیت
چْونائی ءَ انوں بلوچ ءِ جہد یک انچیں نازرکیں دورے ءَ گوْزگ ءَ اِنت اگاں توجیل سازی بوت گڈا رھبندپہ رھشوناں گرانیں اِلتے ودیگ کنت۔ فردانی ھاکمی نمانیت بےسریں کماندارانی سُکسُک ٹکانی تہابھربوتگیں ھمک سنگت رھبند ءِ زد ءَ کپیت پمشکہ بلوچ رھشونانی دیم ءَ چیدگیں بےسریں کماندار کہ دیگرانی کتگیں کار اِش وتی بگل جول ءَ کتگ اَنت ءُ پارسائی ءِ بامرد اِش وت ءَ لیکیتگ ءُ گُڈا آ ہم بے اُرزیں ھرا سوار بنت ۔
چونائی ءَ وھد بدل بوتگ مرچیگیں دورا ھرکس پدر کتگ بلے مہلوک ءِ چم پچ اَنت میم اِش مانیست وھدیکہ جھدکار راستی ءِ شاھیم ءَ تورگ بیت گڈا کے چنچُک ءَ آپ ءَ بیت درائی کنت۔ گر ءُ دار کہ نبیت بلے نوں راستی ءِ منوگراں زبان ءِ تند بوتکگ نوں پہ سُکسُک ھچ جیڈہ نہ گیشیت ھبدہ ھژدہ سال پہ ھنر گوستگ نوں چُش بوت نہ کنت۔
بلوچ رہشون کہ بلوچ ءِ جھد ءَ کامیات گُش اَنت وت ءَ کلاگ زورگ ءَ اَنت ءُ مہلوک ءِ اوپار ءَ بے ھاٹی ءِ رُنگراھاں پِرّینگ ءَ اَنت ۔
چونائی ءَ تچکیں گپ ھمیش اِنت اگاں پہ دل ءُ ستک ھورت چاری بہ کنے گڈابلوچ ءِ جہد ءُ پاکستان ءِ سیاست یکیں شاھیم ءَ تورگ بیت کہ باوست آوار جنگ بوتگ۔ اے بابت ءَ من دگہ باز دلیل دیئگ نہ لوٹاں۔ بلے واجہ عطاشادگشتگ۔
“چمےبہ بیت پہ گندگ ءَ ”
گوش ئے بہ بیت پہ اِش کنگ”
مرچاں بلوچ سیاست ءَ نوکیں دروشمے درآؤرتگ۔ سیاسی سرپدی نہ بوئگ ءِ سبب اِنت کہ ورکر ءُ لیڈر ءِ ارزشت پشت نہ کپتگ ورکر وتی کساس ءَ درکپتگ لیڈر ءَ جہد پہ سُکسُک داشتگ دیم ءَ باریں چون بیت بلے انگت ھدا ھیر ءِ سرا اِنت۔ سرکماشانی بےبُنیں دست سماریاں مہلوک وتی کش ءُ پہناتاں سِنگسار کنان کُتگ ءُ کجام نیمگ ءَ برتگ ءُ سر کُتگ ازابانی کہریں روچانی اوستیگ اِنت۔نہ زاناں وشین باندات ءِ بام شگرب ءَ درا بیت کہ مگرب ءَ ٹِک دنت۔
میر ءُ نواباں وا پیسرا وتی کبر جتگ گوں مہلوک ءَ بلے نوں گریب ءُ گُربگ وت ءَ ساٹان اَنت ھمدا مردم ءِ سرپِر نہ بیت۔بزاں کہ ھُشتر ءَ وت ءَ ھَر ے کُت گام ءِ جُنزیت تہَ سُرمباں ندارگ کنت۔
نسیب نستگیں بلوچ راج ءِ بامردیں پُسگاں راجی جہد ءَ پہ ندر بوتگیں شہید اوں بہر ءُ بانگ کُتگ اَنت چالاکیں مردم اُگدہدار بوتاں سُکسُک بندات بوت تو من ءَ گُت تُک کن من ترا۔
واجہ ارشاد پرواز وتی یک شئیرے ءِ تہا وش گُشتگ،
“تو بگش تئی اِشک ءَ پشت پمّا چے کپتگ ”
توبگُش تئی اِشک ءَ گار چے بہ کنت مردم”
بلوچ ءِ گوالَگ انچو دِر دِر اِنت کہ دوچگ نہ بیت ایں سرے پُچین ئے آ سرا دِریت.راجی جہد کہ ٹکانی سرا بہر بوت دمگ ءُ ھنکین آں سرجنان بوت گڈا بزاں کہ ھبر چہ ھلوت ءَ گوستگ بلےھبرے کنے ملامت نہ ئے ملامت ءِ زبان ءِ موکگ ءُ ریا بادی ءِ دیم ءَ مئے سر گار اِنت بلے جاھے نہ جاھے الم وت ءَ بوجیت مردم چوں بکنت کہ ھچ نہ سھڈیت دل ءِ اوپار ءِ تند ءَ وت ءَ بوتکگ زبان تہلیں شکر گپتار۔
“کسے ءِ دامُن ءَ مُشگ لوٹیت
ملکموت مردمے کُشگ لوٹیت”
دل ما دیر اِنت کہ سِنگ ءِ تَلا داتگ بلے نوں کجام شرم ءَ مہلوک ءِ دیم ءَ ھبر بہ کناں کہ ھبر پشت نہ کپتگ۔
واجہ میر عمرمیر جاھے گُشیت۔
“مہروان پہ ھدا کسی زنگ ءَ مجن
دل گریبیں وتی گِلہاں بار دنت”
ما ہم گِلہ بار داتگ اِتاں ھپدہ ھژدہ سال پہ سُکسُک کنگ ءَ گوْست یک گَلے ءَ شریں دروشمے ءَ درائی نہ کُت کہ مردم کمیں وت ءَ ترھینت بہ کنت۔ پہ ھدا ءَ بہ چار اِت کٹو کٹو ءَ بند کن اِت پہ راجی جُہد ءَ شریں توجیلے ٹاھین اِت۔من گوں واجہ سید ءِ اے شئر ءَ وتی نبشتانک ءَ آسر کنگ لوٹاں۔
“جہہ بجن بے ساری ءَ بے زانتی ءَ شہمات کن
کہ تئی بیگواھی ءِ سامان سرجم بوتگ اَنت”
