آزمانک
من لگور ئےِ نہ آں
نبشتہ:- خلیل بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
بیگائے وھد اَت، سردیں گوات یے کَشّگ ءَ اَت، جمبر ءِ پُٹّہ ماں آزمان ءَ گُشئے لئیب کنگ ءَ اِتاں، زمین ءِ سرا برے سِیاھَگ ءُ برے روچ ءِ برانز گواڑگ ءِ مُرتگیں پُلّاں نوکیں زِندے بکشائگ ءَ اِتاں، موسم ڈولدار اَت مھلُوک ترّوتاب کنگ ءَ اَت، زرّین ءَ ھم وتی گُونڈیں برازھگ زُرت ءُ دیم پہ کُلّان ءِ نیمگ ءَ در اتک، کُلّان ءِ گتان ءَ بازیں یے فُٹبال ءُ بازیں یے کرکٹ لئیب کنگ ءَ ات، آئی ءَ تھنائی سکّ دوست اَت ھمے ھاترا آئی ءَ کرکٹ ءِ لئیب جاہ ءِ چاریں کُنڈ چار ات اَنت داں انچیں جاگہہ یے بگندیت کہ اودا کس مہ بیت، ھاجی ابراھیم ءِ ڈگارانی نیمگ ءَ کس نیست ات، آ سیدھا شُت یک جُمپ یے ءِ سرا نشت۔ ءُ گوں لئیب ءَ دلگوش بوت۔
اناگہ ءَ دو موٹل اتک ءُ لئیب جاہ ءِ نیام ءَ بریک اِش کُرت ءُ لھتیں سِلاہ بندیں مردم ایر اتک ءُ نامداریں بازیگر علی جان اِش لَٹّ ءُ کُٹ کُرت ءُ دست اِش بست اَنت موٹل ءِ تہا دور اِش دات،
زرّین ھبکّہ بوت ءُ جیڑگ ءَ لگّ اِت “علی جان وَ میتگ ءِ وانندہ ءُ زانتکاریں ورنائے اَت علی جان ءَ چے جُرم کُتگ؟”
علی جان ءِ برگ ءَ رند چِہ لئیب یے اتکگ کُلّیں بازیگر شِنگ ءُ تالان بوھان بوت اَنت، فُٹبال ءِ لئیب ھم ھتم کنگ بوت ھر کس تُرس ءِ آماچ اَت کہ باریں کَدی کَئے چِست کنگ بِیت، ھر کس ءَ وتی لوگ ءِ نیمگ ءَ دیم کُت، زرّین ءَ ھم وتی چادر چَنڈِت کوپگ ءَ کُت ءُ وتی برازھگ یے دست ءَ گِپت ءُ دیم پہ لوگ ءَ رھادگ بُوت۔
لوگ ءِ نزّیک ءَ آئی ءِ ھمساھِگ بی ایس او والا کریم اُوشتوک اَت آئی ءَ گوں کریم دُرھبات کُت ءُ زُوتّ ءَ وتی لوگ ءِ دروازگ ءِ نیمگ ءَ رَوَگ ءَ لگّ اِت۔
“ھاں ڈے تو مرچی اِشتاپ ئے، لئیب ءِ ھال تو نہ دات؟” کریم ءَ آئی ءِ دست داشت ءُ جُست ئےِ کُت۔
“بس ڈے سوج نہ لوٹیت مرچی چہ لئیب جاہ ءَ علی جان اِش بیگواہ کُت۔ نزاناں کدی کَئے بیگواہ بہ بیت؟” زرّین ءَ پسّو دات۔
“تو زاناں پمیشکا تُرس ءِ آماچ ئے۔ چو لیڑہ ئیگ ءَ جمباز کنان ئے کہ ترا بیگواہ مکن اَنت۔ تئی دست ءَ گلاس یے آپ لُرد نہ بیت ترا چون بیگواہ کن اَنت۔” کریم ءَ وتی دل ءَ شگان یے جت۔
“ھو من تُرس ءِ آماچ آں، منا تُرسیت اے رسترانی جنگل یے الّم ءَ من تُرس ءِ آماچ آں۔ بلے!”
زرّین ءَ وتی دل ءِ اوپار درشان کنگ لوٹ اِت بلے نہ کُت ئےِ
“بلے! بلے! چے لگور؟” کریم ءَ گوں وتی بلوچی زھرگ ءَ جُست کُت
“بلے بلے ھِچ نا تو یک روچ یے الّم سرپد بئے۔”
زرّین ءَ ھمے گپ جت ءُ دیم پہ وتی لوگ ءَ شُت، ءُ کریم پہ مسیت ءِ نیمگ ءَ رھادگ بوت۔
ھمے وڑ ءَ دو روچ ءَ پد بیگائے وھد ءَ کریم مسیت ءَ نماز وانگ ءَ اَت کہ میتگ ءَ تیرگواری ءِ توار بوت کریم نماز وانت ءُ زوت میتگ ءِ نیمگ ءَ روگ ءَ لگ اِت تہ میتگ ءِ شیلگ والا دمک ءِ سرا زرّین چہ ھون ءَ میچل اِنت کہ ریاست ءِ مردم کُشیں ٹولی ءِ تیر گواری ءَ چہ زدگ بوتگ ءُ ساہ کندن ءَ اِنت۔ کریم نزّیک اتک تہ اِشکُت یے کہ زرّین گُشگ ءَ اِنت “من لگور ئےِ نہ آں.”
“من لگور ئےِ نہ آں.”
