گمنام ئیں شھید
نبشتہ۔حنیف بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ : بلوچی کالم
تو من ءَ شمُشت ءُ انچو دِیر رپت ئے کہ جمبرانی آپ بنداں ہما دیم سنج ئے گِدان ئے ھنکین کُت بلے من ترا شمُشت نباں پرچا ہمے کہ روچ وتی سر ءَ کشیت تہ بلبل تئی وزبت ءَ رحل ئیں پُلانی سرا تئی ھاک باسیں ھون ءِ وشبوانی زیمرانی کئوش ءِ مہپرانی پیڑاپ ءَ آتارین اَنت منا زند ءِ کھیب ئیں سسا تئی دانکانی شاگ ءَ زمین زادگی ءِ لیلوانی چیک ءُ گیرانی ملاراں واپینیت۔
تہ منی زندگی ءِ الماس تئی چھرانی تِْرپ ءِ گلیپ ءَ گوں نگرھیں یاقوتاں بچکندیت تو منی سما ءِ گُلگاں سماراں بئے تہ من گُلگالیں دروْتے پہ راجی بامردیں شھیداں شکسا ھاں پہ سرجمیں بندیگاں ارش جمبیں دُعا ئے ھاوند ءِ ربّالانی امانت کناں آجو ئی فرمان ءَ زوت روان بکنت۔
مرچی عئید اِنت ءُ دل نیمون کنگ ءَ اِنت کہ تئی کبرئے سرا دمان ئے بہ نشتین ءُ وت ءَ چہ جہان ءِ وشیاں کلاگو بکُتیں بلے من بیہالاں کہ ترا کبر نیست بے مانشیں پاک مِر منءَ بہَ بکش آ وھداں کہ تو شھیدی ءِ مُرادانی ھالوان اِتے من ٹیبر ءُ کسان اتاں تئی شہیدیں ارواھ ءِ پشت کپتگیں جون ءِ ریزگ ءُ ھڈان ءُ گوشتان ءَ یکجاہ کُرت نہ کُت اَنت ءُ مہلوک ءَ وت ءَ چہ رسترانی تُرس ءَ بےگُمان کتگ اَت من ترا پدجَت نہ کُت نوں دیر گوستگ بازینے ءَ ترا شمُشتگ بلے من مدام جہان ءَ زارجتگ ءُ گشتگ تو منی ارواہ ءِ کبرستان ءَ کَل ئے ھرکس ترا شموشیت بلے من ترا کدی شمُشت نہ کناں کہ تو من ءَ زندگ بوئگ ءِ سکین داتگ۔
پمشکہ چہ تو پد من وتی دردانی نزارت ءُ تئی کشک رستگیں پدانی راھی بوتاں زندگی تاں کجاکہ من ءَ پوہ ئیت رواں رواناں پدکنز نہ باں راجی جہد ءِ سرکماش ءُ دلستکیں سنگتانی داتگیں سکین من ءَ تاں منی ابدمانیں واھگانی مِنزل ءَ نہ دروہ اَنت۔ تئ ھما گُشتگیں سرشون شالا منا ڈمبرگ ءَ نئیلنت وھدے تو گوں شھید عبدین جان ءِ ھواری ءَ گس ءَ آھتگ اِتے تئی گُڈی دیدار ھما بوت کہ پدا نے تو واتر کُت نئیکہ کہ تئی شھید بوتگیں جون ءَ وتی گُڈی دیدارے ءِ برمشے مئے چمانی بازار ءِ آدینکیں اوستانی اوپار ءِ میار کُت۔
منا گیر اِنت مجلسے ءَ نشتگیں کماشے ءِ گوما بلوچ ءُ بلوچ ءِ آجوئی ءِ جست ءُ پرسی پَتّرے ءَ تو یک جستے ءِ پسو ءَ گشت کہ اے جہد بلوچ ءِ گُڈی جہد اِنت اگاں اے بری بلوچ ءَ وتی آجوئی نہ گپت گڈا ابدی ایردست بیت بازسک باز دیمونی دیئگ کپیت۔
من برے کہ جیڑگانی تیاب ءَ مان دیاں گڑا تئ ابدمانیں ارواہ ءِ سرا چار دانک نبشتہ کنگ ءِ جہد ے کنگ لوٹاں بلے چوشیں لبز منی دریائیں دل ءِ تورگ ءَ نہ گواھیت کہ پرتو من ءَ شات بہ بنت۔
پہل کن۔۔۔
وھد نیمون کنت من ءَ چاریت
درد پادانی تراولیں کشک ءِ
بیامنی اوست ءِ مُہکمیں پدیانک
دل ترا پکلے نہ کنت بیھال
ترا چہ پد سگارے مچکدگ مُرت کانیگ ءُ کُمب ھُشک بوت اَنت۔ مومچ دمتوس اِنت میتگانی زید ءُ کہچر ھُشک کلمپوگ، جورکان ءَ آپ پہ ورگ ءَ نیست۔تئی شکریں ورناھی ءِ مہرانی ھنکین نازانی میتگ ناگ وتی گُڈی روچانی ھساب ءَ تزبیانی گَڈّگاں شُمارءَ اِنت۔
شاعرھاتم ناگی گشیت
مرتگ اَنت درچک چہ ڈُکال ءَ ھزاری ڈیھ ءَ
ھوری ترمپے چہ مے بھت ءَ نگواری ڈیھ ءَ
گوش بترکات اَنت اگاں شانتُلی الہانی چن اَنت
چی کناں ھُشکیں ھسارانی شِکاری ڈیھ ءَ
سدکاں آپ ءُ نسیب اِت پدا واترنہ کنت
بوت کنت ھاتم ترا ھاک بیاری ڈیھ ءَ
راجءِ گمنامیں شھید ھاوندءِ گُلباگ ءَ ماں نودانی نوان ءَ بات ئے
ھون ءِ آشوبیں بہاراں تئی دیار سبز باتیں۔
