گاریں دلوت
ھنیپ بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
چِرتانی چری چری پِسک ءُ پاسک نَستگیں نسیب ءِ چادر ءِ لمب ءَ ڈِکّے ھُرماگ ءُ نان ئے گرہن دات کہ باندا سپر ءَ درکپگی اَت کہ بیگواہیں دلوت ءَ شوہازبہ کناں بیچارگیں زال بے موچ اَت مرچی سے روچ بوتگ اَت کہ دلوت بیگواہ اَت کمیں وت ءَ دیوال ءَ بِرجُک دات ءُ سھب ءِ بابت ءَ جیڑ اِت کہ کجام کوہ ءُ گَراں سرجنان بہ باں دلوت ءَ رسترے مہ وارت دُز ءُ ڈُنگ ہم مرچاں باز اِنت ھُدا وت ھیر بہ کنت اگاں شوھازِت اوں نہ کت گُڈا زال ءِ کُپّ ءُ نُرنڈ پہ ابد منی سر ءُ بہتان بنت پدا زال ءِ بیکاری ءِ شگان ءُ شاپگاں ہم توکلے منا داتگ اَت نوں دلوت ءِ شوہازگ پمن ءَ چکاسے اَت اگاں نہ زالک ئے زبان چو زھم ءِ زِھ ءَ اِنت من ءَ پہ بُھتام ءُ شگان شریں رنگے ءَ شاپڈینیت۔
جیڑگانی گورپات ءِ سرا ہوبینگ شُتاں تہ کروس ءِ بانگ ءَ منا جاہ سِرینت ءُ من پہ کوہ ءُ گَراں درک بست اَنت گرماگی سرجمیں روچے ءِ درک ءُ دؤرانی بےتوکلیں ھاٹیگاں منا دیگر ءَ رسینت بلے انگت بے سوب بوتاں بازار ءِ نِزّوک ءَ کہورے ءِ ساھِگ ءَ دم ءِ ساسارگ ءَ نشتاں ءُ ھیال سما ءِ کونڈواں کُت ءُ ڈَک جنان بوتاں کہ کُجام دپ ءُ دیماں گوں بہ رواں گِس ءَ زال ءَ را چونیں دروگے دست ءَ بدیاں ءُ چے بہ گُشاں کہ بہتاور منی گپانی سرا پکّلے اوں بیسہ نہ کنت وت ءَ چونیں سوگند ءُ کلام بہ گوْندیناں کہ کار ءِ درا بیا اَنت ءُ وتی بے میاری ءَ میارے پِر بکناں تہ ھمے کش ءُ چیلاں گوں گڈو مُنج ءَ اِتاں کہ چہ پُشتی نیمگ ءَ مردکے زھیروک جنان ءُ پمن پیداک اَت۔ نزدیک ءَ رست تاں نسیر اَت۔
نسیر “ھاں ڈے دلمراد کہور ءِ چیرا نشتتگ ءُ مونجا ئےکئی پُرس داشتگ”
“اڈے دلو کمبھت تو پیر بوتگے وا “ِ دیر اِنت کہ ما شما ڈیک نہ داتگ تئ ریش پھک اِسپیت اَنت شالا تئی گم سک باز اَنت پمشکہ چو نہ گیگ گندگ ءَ کائے “
نسیر ءَ من ءَ ھچ گپ ءِ موہ نہ دات جست ءِ پُشت ءَ جُستے
“ترا آپ گوں؟ اے چادر ءِ لمب ءَ چے نانے بستگ ؟ چی ئے؟۔،”
من گشت ہئو ھُرماگے آپ ہم منی چاگَل ءَ مان بیا ھاک کن۔
نسیر “تو ڑے جزباتی ئے دلو کجا بوتگئے اگاں نہ نوکی جاھے سرگرئے؟”
من “تو اگاں من ءَ گپءَ موہ دیئے گڈا ترا گشاں کہ من کجا بوتگاں کجا رواں تو وا باں”
نسیر “گپ کن من زانہ کجا وتی دست تئی دپ ءَ داشتگ بلے تو وت چو ابیتک ءُ ملورے ترا چونیں اِلتے ءَ گپتگ”
“ مئے میتگ ءَ درآمدیں دلوتے ءِ سوج اِنت بلے زانگ نہ بیت کہ کئی اِنت کجا چے اتکگ گُنگے وت وا ھبر نہ کنت شمے میتگ ائیگ ءِ مہ بیت”
من”بھتاوریں نسیرتو مردم ءَ پہ گپ ءِ سرا چو رستر ءَ ھَب کنے “
نسیر “شرکہ تو رستر ءِ نام گپت ھمے گاریں دلوت رسترانی دست ءَ چہ رکّ اِتگ ایشی سرجمیں جان آزگ اِنت”
من “نسیر پادا اے دلوت کُجا اِنت دلوت منیگ اِنت ءُ من سرجمیں روچے شپ کتگ ھمے دلوت ءِپَٹ ءُ پول ءَ پاد ءَ کہ دیر بوت ءُ من نوں گوں تئی گپاں وتی وھد ءَ زیان نہ کناں چو مہ بیت کہ رستر پدا اے دلوت ءَ وتی ارجان بہ کن اَنت”۔
