تو زندگی ءَ دژمن ترس آماچ کُتگ اَت تی نمیرانی ءَ ھم دژمن ءَ ترسینتگ ۔
نبشتہ : اکیل مراد
دی بلوچستان پوسٹ : نبشتانک
آئی ءِ لاگریں بالاد ءُ شِپکیں دَستانی تیر کمان ھَنچش شِپک اَت کہ آئی ءِ ھمک گوانک ءِ پد ءَ آئی ءِ دیم ءَ اوشتاتگیں دشمن ءِ جان ءَ لرزوکی ءَ گپتگ اَت۔چوناھیگ ءَ مردم گُش اَنت کہ لاگر ءُ شِپک بالادیں مردم سکیں بامرد ءُ دلیریں مردم بنت کہ چہ آیانی دروشم ھر وڑ ءُ پئیم ءَ بیمناک بنت۔آ تُری دشمن بیت یا دوستیگیں مردم ئے بلے اے چم سھری ءُ لاگریں بالاد بیمناک بیتیں ۔
بلے تی لاگریں بالاد ءَ پہ نیزرو تَبیں مردماں یک پُرکندگے گون اَت تو ھنچش ھمک وھد ءَ پُرکندگانی تہ ءَ نِندوک ایت اِت تی دیواناں اجب رنگیں تاھرے بناہ کرتگ اَت ھنچش سماہ بوھگ ءَ اَت کہ تو زندمان ءِ اولی مردمے کہ تی نیادانی دیوان چو شَکل ءُ پُر زیمریں تی گندوک ءُ گدار ءَ کجا نا کجا مردماں وت ءَ رسینتگ اَت ءُ تی نیادانی پرزیمری ءَ مرادئیگ اِت اَنت ۔
بلے تو ھم ھنچش پہ مردماں پرزیمری ءَ وداریگ ایت اِت ءُ تی لاگریں بالاد پہ مھروانی ءَ شَکل ءُ پراہ اَت ھنچش تی چمانی سھری اَت ھنچش تی بالاد ءِ زھرگ اَت بلے تی بالاد ءِ زھرگیں زیمری پہ نیزور کشیں مردمانی نیکپالی اَت نیزور کَش ءُ کمدستیں مردمانی چم تی اُمیتاں سک اِت اَنت ءُ تی اُمیتانی ودار ءَ نیشتگ اِت اَنت ءُ تر ءَ چارگ ءَ اِت اَنت ءُ تی بالاد گوات ءِ لوڑاں گون اِت اَنت ءُ تو ھما پرکندگاں پراموش نہ ایت اِت تر ءَ ھمے سما بوھگ ءَ اَت کہ تو انگت ءَ پرکندگانی دیوان ءَ نیشتگ ءُ دیوانانی رھشونی ءَ کنگ ءَ ئے۔
بلے اناگہ ھمے گواتانی لوڑاں وتی دیم تَرینت ءُ تی بالاد ءِ سر ءَ دنزانی ریکزاری ءَ بنزھی کنگ ءِ شونی ءَ وتی کِشک ءَ تابی کُرت پد ءَ تی پرکندگانی تہ ءَ پیسریگیں کساس ءَ گیش انگت گیشی اتکگ ءُ تو ھمے پرکندگانی میان ءَ گْوشت کہ اے زمین ءِ پرکندگاں اشاں کجا ریکزاریں دنز بار دات کُرت کن آں ءُ تاں ھما وھد ءَ اے دنزی ریکزارانی دیمپانی ءَ کن آں کہ تاں منی جاڑیگ نہ بوھگ ءَ دیوانی پرکندگی مھر جاڑیگ بہ باں ءُ سرجمیں کسھانی پشدر ءَ ھما مردم کرت بہ کن آں کہ آیانی پتر ءَ نندوکیں کُلیں مردم وتی تَب ءِ گپ ءَ بہ کن آں ۔
ھمے اُمتیانی تہ ءَ دیوالے ءِ کُنڈ ءَ نیشتگ ءُ تی یاتانی سر ءَ جیڑگ ءَ اِت اِنت تی کِسہ آسر نہ بیت اَنت ءُ تی پرکندگیں زمین ءِ دلبند ءَ تی ھونانی تلامی ءِ ھال اتک ءُ تو مدامی ءِ داب ءَ بچکندان بچکندان ءَ شُتے ءُ دنزاں وتی راہ مٹینت اَنت ءُ پُشت ءُ کائی بے تواری ءَ شت اَنت ءُ آیاں تی بچکند بار دات کُت نہ کت اَنت۔
