عُزیر فضل
لہتیں یات ماں گرنچّے ءَ
زندمان یک براھداریں ھُدائی داد ءِ آئی ءِ آسر کنگ ءَ لہتیں انچیں مُرگ ھست کہ آ وھدے چِری چِری کناں۔ ـ ـ
ـ
ھما داگ داتگیں دل،
ھما ارس ءُ ھونی ئیں چم،
ھما یات کہ گرنچّ ئے ءَ بستگ اَنت ءُ مُدام موسُم ءُ بے موسُم ءَ گیر کایاں آ باز تکانسُر کناں۔ ـ ـ ـ ـ
زندمان کدی کدی بے ترانگ کنت ، کدی کدی انچیں وشی دنت کہ ھر آدم ءِ واست ءَ جنّت اِنت، ھمئے یاتانی لڑے تہءَ مردم پہ شاتکامی جیڑیت لہتیں انچیں کردانی واھُند چمانی دیم ءَ زاھر بیت کہ آ شموشگ نہ بنت انچُش سما بیت کہ زندگی ھما آنی پاداں پِٹ بوتگـ ءُ ھمئے مُرگ کہ چِری چِری کناں دل ءَ چہ آہ چِست بیت ءُ ترانگانی چمدار بیت ـ ـ ـ ـ ـ ـ
ءُ من گوں ھمے یاتاں چو موسُم ءِ رنگ ءَ پیڈاتگ آں ، وشیں موسم کایاں کہ آزمان ءِ دیم ءَ جمبرانی کتار سُوریں کاڑانی رنگ ءَ رم ءَ رم ءَ کاینت ءُ روانت موسُم چو بانور ءَ براھنگ بیت ، گوات زھیرانی نازینگ ءَ شیک شیک کنت،
بلے من؟
من ھما بامردانی ترانگ ءَ کپاں کہ پہ زمین زندگ بوتگاں ءُ پہ زمین نمیران اَنت ـ کہ زیک ما یکیں بوجیگ ءَ سوار بوتگ ایں، ھما سنگت ءُ بیل کُجا شُت اَنت؟
زمین ءَ دوست بوت اَنت؟ یا ھُدا ءَ؟
زیکیں ترانگ زیکیں نِند ءُ نیاد ھما وشی ءُ مزاک، ھما ٹھک دیگ ءُ کندگ، ھما کٹورُک گوں وتئ شیتانی آں، ھما شاھریں بیلی ، ھما توتی الہانیں وش توار، کُجا شُت اَنت؟؟؟
آ زمین ءِ یار اَت اَنت،
زمین ءِ سیاد ءُ وارث اَت اَنت،
آ زمین ءِ مہرانی وامدار اَت اَنت،
زمین ءَ دوست بوت اَنت زمین ءَ وتئ کُت اَنت ءُ ھما بیلی من ءَ دیدگ ءُ ساہ ءَ دوست اَنت کہ پہ زمین ءُ راج نیمران بوت اَنت
منی کِرا بس ترونگلیں یات،
برپ بستگیں ترانگ ،
زھیر چکیں گوست پش کپتگ
ـ
شہیدانی ترانگ دل ءِ رّگ رّگاناں
نہ بنتیں شموشُگ ھلو ھالو ءَ پہ
