آزمانک
“زمین ھون لوٹیت…!”
خلیل بلوچ
سارتیں بیگائے اَت، سرگوات مدان مدان ءَ کشّگ ءَ اَت، جمبر سر ءُ چیر بوھگ ءَ اتاں انچو گُشئے شراب اِش وارتگ ءُ مست اَنت، درچکانی سرا بُلبل ءِ توار دل ءِ سُروز ءَ ساز کنگ ءَ اَت، باگ ءِ یک کَش ءَ دریا یے تَچگ ءَ اَت کہ ژلانگگ ئےِ مان اَت یے، چِنال یے ءِ بُنڈ ءَ آ تِکہ اَت ءُ جیڑگ ءَ اَت:
“اَچ منا چہ رند جُنز باریں چنچو دیم ءَ شُتگ؟ منی پُشپد باریں منی ناسرجمیں کاراں سرجم کن اَنت یا نا؟ منی بچ ‘شیھو’ اچ من اَبید چے وڑ زِند گوازینیت؟ ‘شیھو’ ءِ مات منی جتائی ءَ برداش کنت یا اِنّاں؟ من وتی ھَک پِیلو کُت باریں نہ کُت؟”
ھَؤر ءِ تْرمپ یے آئی پیشانی ءِ سرا کَپت تہ آئی ھیال ءِ لڑ پْرشت، آزمان ئےِ چارت…، ھر نیمگ ءَ جمبر اَت، مگرب ءِ نیمگ ءَ چہ جمبرانی پُشت ءَ روچ ءِ زَردی کمّ کمّ ءَ زاھر اَت، سرگوات تیز کَشّگ ءَ اَت، موسُم ھَؤر ءِ وڑا اَت. “مروچی جمبر شَل اَنت پدا بہار ءَ بیت، نوکیں پُلّ دَرکَیت گواڑگ ءِ.” آئی ھیال کُت
ھمے دمان ءَ ھَؤر ءِ تْرمپ تْرونگل ءِ تہا بدل بوت اَنت آئی وتارا کمّو کِنزینت، چہ وتی چیر ءَ چادر ئےِ کَشّ اِت ءُ وتا پِرے دات ءُ پدا بُنڈ ءَ تِکہ بوت، آزمان ئےِ چارت انگت جمبر اَت ءُ روچ ءِ زردی ھتم بوھگا اَت “پدا شپ سیاھیں چادر ئےِ پوش ایت ءُ بیمناک بیت… مُرگ ءُ دومی جناور وپسگا رَوَنت ءُ من تھنا باں.”
کمّو اوبینگ بوت بلے ھمے وھد ءَ کسّے ءَ توار جت
“او میرجان! الّوک سنگتان ءَ یلا دات”
“الّوک! الّوک چون سنگتاں یلا دنت منا باور نکنت؟ زُمراجیل تو بیا نند شرّی ءَ ھالا بدئے.” میرجان جہہ سُرت ءُ ھبکّہ بوت نِشت…
زُمراجیل ءَ درائینت: “او من راست گُشاں الّوک سنگت یلا دات اَنت بلے تئی نیمگ ءَ پیداک اِنت.”
میرجان ءَ وتی گور شِکّ کُت ءُ دپ ءَ بچکندگے آرت یے ءُ گُشت ئےِ “او اڑے سُنٹُک تو منی پگر زندگ کُت… زاناں تو زمین ءِ ھکّ ادا کُت بلے انگت زمین ھون لوٹیت…!
ھمے وھد ءَ من چہ واب ءَ سما کُت داں روچ ءِ برانز کوٹی ءِ تہا کَپَگ ءَ اَنت ءُ یک کُنڈے ءَ منی سنگت اقبال ءَ وانگی یے گون اِنت ءُ تْرند تْرند ءَ وانگ ءَ اِنت
“زمین ھون لوٹیت…!”
زمین ھون لوٹیت…!”
