روچ ءُ شپ وداریگ آں سھب ءُ بیگاہ ءَ بیائے
نـــشتگاں پــد ءَ بلکــیں تـــو انگاہ ءَ بیائے
مرچی پد ءَ ھما سھب اَتک پہ دل ءِ ٹپانی واد پِر ریچگ ءَ ھما سھب کہ مدام وشنود اِتاں چو مدامی وڑا سھب ءَ واب ءَ مھلہ پاد اَتکگ ءُ لوگ ءِ پیش گاہ ءَ بیبگر ءُ بالاچ کر ءَ نشتگ ءُ چاھے وارتگ مدام دپ ءِ پُرے کنداگ بوتگ
بلے اے سھب پہ بیبگر ءُ بالاچ ءَ گشے زاناں کیامت ءَ آ وتی پت ءَ اَجب چارگ اِت آں ھنچوں جلوہ دیگ ءَ اَت بلے بیبگر ءُ بالاچ ءَ نہ زانت کہ اے مئے پت ءِ گُڈی دیدارے روچ اِنت ،پت ءَ چاہ وارت ءُ ھر دوئیں چُک اجازت کت آں دیم پہ سائیکل ءَ کنداں کندان ءَ دپ ءِ پُر کنداگ ءَ شُت سوار بوت دیم پہ وتی کار جاہ ءِ نیمگ ءَ بلے زلمیں زوراک ءَ ھچ وھد نہ دات کہ وتئی منزل ءَ بروت ءُ سر بہ بیت، کس ءَ گومان ءَ نہ اتَ کہ نوک سرپتگیں پُل پد ءَ وتئی جاہ نہ روت پد ءَ گوں بیبگر ءُ بالاچ ءَ نہ نندیت ءُ چو مدامی وڑا مزاک ءُ مسکراہ نہ کنت، بازار ءَ جاک، سلوت ءُ کوکار اماچ بیت ھر یکے تچان تچان ءَ کیت نوک سرپتگیں پل ءِ نیمگ ءَ کلیں مردم ھیران افسوزسگ بنت، بازار تھاری ئے آماچ بیت پہ کُل مردم ءَ گشے کہ کیامت ءَ، بیبگر ءُ بالاچ انگت ھم جاہ ءُ وتئی مات گوار ءَ نشتگ ءُ چاہ وارگ اِت آں بیبگر ءُ بالاچ ھر دوئیں دنیا ءِ گم ءَ بیزانگ ات آں بس ھما وھدے وداریگ اتاں کہ ابا کئیت پہ من چیزوک گیپت ءُ کاریت گوں، بیبگر ءُ بالاچ وتی مات ءَ اجب رنگے ءَ چارگ اتاں مات ءِ چم پر آرس اتاں چک آں وتی مات جُست کُت کہ اما تو پرچہ گریواگائے تئی چم پرچہ ارس اَنت ءُ لنٹاں چیا تئی تل داتگ پرچہ اما؟ مات وتئی ھردوئیں چُک آں بگلہ کنت یک دمان ءِ وتی دل ءِ پاھاراں سون کنت کہ منی چک دل کھر مہ بنت ءُ چکانی ھیال ءُ زانگ دگے نیمگے بروت، اے ھما روچ اَت اے روچ چہ کیامت ءَ کمتر نہ اَت ھر لوگ ءُ ھمک مردم وانگ ءُ ھیران ءُ ملور ءُ پریشان اتاں کس ءَ اے سما نہ اَت کہ اے وڑیں نوبت ءِ چو زوت کیت مئے ھر واھگ ءَ گُڈگیر کنت چہ مارا مئے سالونکیں تاھر ءَ جد ءَ کنت سال ھما سال اِنت روچ ءُ شپ سھب ءُ بیگاہ ھما اَنت بلے مرچگیں سھب ءَ نوک سرپتگیں پل ودی نہ بوت،ھما پل کہ پہ بیبگر ءُ بالاچ ءَ وشیں بوہ ءِ تالان ءِ کُتگ مرچگیں روچ ءَ پد ءَ مارا ھما نوبت گیر آورتاں چہ مارا مئے سالونکیں برات تاھر جان جدا بُوت وتی بُندری جاہ ءَ شُت چہ زندگی ءِ گماں آزاد بوت سال پِر گوست بلے بیبگر ءُ بالاچ انگت وتئی ابا ءِ ودار ءَ نشتگ اَنت کہ باریں کدی کئیت پہ من چیزوک کاریت گوں۔۔۔۔۔۔
بیبگر ءُ بالاچ شماوتئی پت ءَ پہل کن ات کہ شمے پت زلمیں رستراں چہ شمارا جدا کُت، شمے پت چہ شمارا پچ گِپت ھما روچ ءَ بگر تاکہ روچ مرچی شما چہ وتی پت ءِ مھراں بے مھر بوتے
باریں چنچو شپ پہ آگھی گوازینتگ
باریں چنچو روچ پہ ودار نشتگے
