زند سپرے ءُُ سپرے ءَ ادار نیست دائم روان انت، پند جنان انت، ہر ساہدار جتا یک رنگے زندگی ئے مساپرانت، ھر ھما جاہ ءَ دم بار�آئی سپر آسر بیت۔ بنیادم چہ بن ازل تہاروکیاں رژن ءِ مساپر بوتگ، رژن پہ بنی آدماں بدل ءُُ سدل ءُُ نوکی ءِ چیدگے زانگ بیت۔ تہاری ھم یک ھساب ءَ نہ انت ، پہ ھریکے ءَ تہاری ئے جتائیں دروشم ءُُ بستارے ھمے پئیم رژن ھم پہ ھرکس ءَ جتا بستارے داریت۔ ھر سا ھد ا ر وتی وتی راھاں پند جناں زندئے گرانیں باراں وت بوجاں کنت،وت راہ ءُُ در شوہازیت آپ سراں سربیت بلے کسہاں ھما کس مانیت کہ باراں بوجگ بزانت۔
1
منی گمان ھمیش ات کہ من ءُُ آ اے رندی کہ دوچار کپتیں یک شورے پہ وت ٹہین ایں ، من ءُُ آ چہ درکسانی ءَ سنگت بوتگ انت ، داں منا یات کنت من آئی ءِ ءُُ آئی ءَ منی ھچ گپ بہہ دل ءَ نیاورتگ ۔ ما اگاں جاک کتگ، کوکار کتگ، اڑتگ ءُ مڑاتگ ایں بلے وت ماں وت دیراں بہہ زھر نبوتگ ایں۔ھمک روچ گوں یکے دومی ءَ لئیب ءُُ گوازی، سنگتی، کندگ ءُ مسکرا مے آدت بوتگ برے اے دمک ءَ بہ تچ برے آپل ءَ دور کن ، روچے یکے ئے ملک ءُ گواش ءَ برو ءُ براُن ۔منا ھوش ھم نہ کنت کہ ما گوں یکے دومی ءَ دیراں جتا بوتگ ایں ۔بلے اے اولی رند ات کہ سک دیریں مایکے دومی ندیستگ آ کجا انت من ہچ نزاناں۔ لہتیں روچ بیت آ من ءَ سک گیرآھگ ءَ ات اے منی گماں ات کہ من ءُُ آ زوت دچار کپ ایں اگاں دچار کپتیں پہ وت شورے ٹہین ایں ۔
چوناہا آئی ءَ منا ھمے گشت ءُُ شت کہ آ لاپ ءِ شوھاز ءَ روگ ءَ انت پرچا کہ کودکی ءَ وتی روچ وارتگ انت نو ما زند ءِ چکاسانی دؤرے ءَ اتکگ ءُ سربوتگ ایں پمشکہ لاپءِ شوھاز المی انت۔ اے ھبراں پُرّیں شانزدہ سال گوستگ دم پار من آ نہ دیست آ پہ لاپ ءِ شوھاز کجا وئیل بوت من بہہ ہچ کس جست نہ کت ءُُ وت ھم نزانت کہ آ کجا شتگ ، چے کنگ ءَ انت، پرچا نئیت ، چیا انچو دیر کنگ ءَ انت۔نو ھمیش اِنت لہتیں روچ بیت من پہ آئی ءَ جیڑگ ءَ ات اوں، منا وت سر ءَآگیر انءَ ات ۔ اے شانزدہیں سالاں یک رندے ھم پہ روزگار آ منی گتّ ءُ گمان ءَنیاتکگ ات نو من جیڑگاؤں کہ اے رندی اگاں من دیست الم آئی ءَ چہ جست ءُ پرس کناں، کجا بوتگ، چے کتگ اے، پدا کدی رؤت، دوار کدی کئیت۔مرچی کماشے گپ ءَ ات کہ دوشی کورئے لمب ءَ پنچ کنٹ دز کپتگ ، یکے ءِ سر پر نہ بوتگ، دومی ءِ دست، سیمی ءِ پاد ، پنچانی آزا سلامت نبوتگ انت ، جان ءِ گوشت براتگ انت ،پنچیں جون پجارگ نہ بوتگ انت مردماں سھبی کل ءُ کسارت کتگ انت مرچاں کؤر روگی نہ انت۔
3
مئے امبری ھبرے و نہ انت بلے مردم کسہہ کن انت کہ اے جاگہ تیوگ ءَ جنگل بوتگ، درچک ءُ دار، کاہ ءُ بوچ، کشت ءُ کشار بوتگ، اے جاگہ ءَ مردماں اچ ما پیسر ھم زند کوازینتگ، انچو گشنت کہ چہ ما پیش ادا نشتگیں مردم سک دلیر ءُ نا ترس بوتگ انت۔ پیر مردے ھمک بیگاہ کاپر ءِ ساھگ ءَ گوں نماسگاں نندیت کسہہ کاریت مرچی ھم گوں نماسگاں پیشی کسہاں کناں ات، مدام کہ بیگہ بیت آوتی نماسگاں یک جاگہ کنتکسہہ کارایت، رنگ رنگیں کسہہ ،منی ءُ تئی کسہہ ،میتگ ءُُ مہلوکءِ کسہہ،مال ءُ دلوتانی کسہہ، شپ ءُُ روچ ئے کسہہ، زند ءُُ مرگ ءِ کسہہ ۔تو بگش پیر مرد وت ہشکیں کسہے ھرچ گرنچے کہ بوجیت یک کسہے الّم درکئیت۔ مرچی ھم آ گوں نماسگاں ھمے میتگ ئے کسہاں کناں ت ھمے میتگ کہ پیر مرد گوں نماسگاں ادا نندوک ات۔ میتگ ءِ سر کماش مزن دل ءُ نا ترسیں مردمے بوتگ آئی ءَ وتی مردمانی ھیال دائم گوؤر بوتگ، مردمانی کار ءِ آھگ ، لوٹ ءُ گرزانی پورا کنگ، الاج ءُ ہسپتال درھ کماش ءَ کتگ انت۔یکے ءَ مجال ھم نبوتگ کہ آئی ءِ میتگ ءَ بئیت لٹّ ءُ پل بہ کنت یا میتگ ءِ مردمانی کار ءَ ھراب بہ کنت۔مئے امبری گپّے و نہ انت بلے پیرینان کسہہ کتگ کہ باریں چنت کرنان ساری چہ ولائتاں یک بادشاہے اتکگ آئی ءَ گوں وتی لشکر ءَ اے میتگ ئے سرکماش میڑ داتگ ۔ ھمے جنگ ءَ سرکماش گوں لہتیں ورناھاں جنئگ بوتگ ھما انت چہ بے کماشی ءَ میتگ ویران انت کس کسی نہ انت۔
4
من اگاں کسہہ ساچے بوتیناں پہ تو الم کسہہ ئیے ساچتگ ات، تئی کسہہ اگاں من ءَ ءُُ ابئید ہم دیم ءَ آرگ بہ بنت واناک بنت، تئی گوچلی، تئی چالاکی، تئی، بے لجّی، تئی بے آپی، تئی بے تامی، تئی سل کاری کجاں کجاں ھرابی انت کہ ترا گون نہ بوتگ ءُ گون نہ انت۔ دزی، ڈنگی، کشت ءُُ کشار، مردم آوار جنئگ ،لبّ ءُُ ملام گرگ ،ھرکس ءَ جست کن تئی ھمے کسہہ کاراانت بلے توئے کہ وتارا مزن مردے، راجکار ءُُ نا ترسے لیک ئے ۔البتہ تو اگاں گوچل ءُ سل کاریاںھوار دپ لنڈرے مہ بوتین ئے بلکیں تئی سل کاریاں ترا نام ءُُ دپ بکتیں، تئی بے ننگی ءُُ بے تامی ءِ کسہہ دیم ءَ بیاتکیں انت ۔ تئی مزن مردی ءُُ دلیری ھمیش بیت کہ مردم اچ تئی لٹک ءُ لنڈریاں چہ تو ترس انت تئی کسّہاں کس نہ کنت ءُُ تو سرپد بئے کہ اے تئی دلیری انت۔
5
شپ ءِ تہاری وتی اندر ءِ مارشتانی پجارگ ءَ یک سوگاتے بائدایں کہ مردم زندءِ متاہاں سر گوز مکنت ھر شریں کارے کہ تئی دست ءَ بیت بکنے۔ من شپ ءِ گپ جت من ءَ سما انت کہ شپ تہار انت ءُُ تہاری باز براں مردم ءَ لگورھم کنت پمشکہ اے ھیال مدام من ءَ جیڑگ پر ماانت اگاں شپ کاگدے بوتیں من پتات ءُُ جاگہے کنڈ کت پدا گوں ھاکاں بار دات ھرکس ءَ لوٹ ات ھم مہ دیستیں ۔اگاں منی دست بہ رستیناں روچ من گشانے کت ءُ تئی پیژگاہ ءَ تاپ ءَ دات بلّے رژناہی پہ مدام ءِ واست ءَ چار کنڈاں تالاں بوتگ ات۔
6
پیر مردے دائم منی ھیالاں کئیت منا سکین دنت ، ھبر کنت، جیڑگ پر مائیت۔ آ وتی آپ بند ئے زندگیں کارستے بوتگ آئی واھگ انت ما ھم ھما داب ءَ زندگ بہ بیں کہ اچ ما رند کہ گیدی ءِ کسہہ آرگ بنت ما آئی ءِ پشپد چوں پیر مرد ءَ یات آرگ بہ بنت۔ یک لنج ءُ تھاریں زمستانی شپے آ پدا منی واب ءَ اتک ۔گوں من ھبر ءَ ات کہ ترس زند ءِ سپراں گونڈ داریت انسان ءِ مستریں نابودیاں چہ یکے ترس انت کہ ہچ کار ءَ نئیلیت۔ ھمنچو ترس آماچ بہ ئے دو ھمنچو گموار بہ ئے پمشکہ باندات ءِ باوست ءَ بہ جیڑ اے کہ مرچی انت اشی ءَ ترا ھچ دز رس نیست ناں تئی لوٹ ءِ پدا اتکگ ناں تئی واھگاں واتر بیت ،وتی گماں ارزاں کنئگ ءِ یکیں راہ ھمیش انت کہ مرچی ءَ وئیل کن ھرچی کنگی انت پہ باندات بکن ، پہ باندات بہ جیڑ زندگ بوت کن ئے ۔گؤمے گپاں آ اشت ءُ شت ۔ من ھما دوشی ئیں لنجیں شپ ئیگوں نشتگ ءُ جیڑگ ءَ اوں چوناھا من ءَ پیر مردپمشکہ دوست بیت کہ جیڑگ پر مائیت، مرچی کہ ھرچی ھست ءُ بیگ ءَ ایں اے درستاں وئیل کنگ پہباندات ءِ وشیاں نوکیں واب گندگ ئے سکین دنت۔
