زرگل ءِ زند
نبشتہ کار: سخی ساوڑ بلوچ
ھپتمی بَھر
دی بلوچستان پوسٹ
روچ جھل بیگاہ بوان اَت، لِوار تُستگ اَت ءُ کمو سارتیں گْواتے اوں کشّگ ءَ اَت، نادْراھجاہ ءَ مردم باز کم اَت بس لھتیں نادْراھانی مردم کینٹین ءَ پہ چاھے چیزے گِرگ ءَ آھگ ءَ اِت اَنت ءُ لھتیں مردم ایمرجنسی وارڈ ءِ دیم ءَ دْرچک ءِ ساھگ نشتگ اِت اَنت،
ھاں سکی جان ھال کن تو مروچی اے وھد ءَ نادْراھجاہ ءَ ترا ھیر اِنت؟ کینٹین ءِ سنگت
جی منی یک مردمے نادْراہ اِنت من ھمائی ءِ پانگوں پمیشکا روگ نہ بوتگ.چاھے بیار کہ منی سر مروچی سک درد ءَ اِنت، بلکین ءَ ھمے چاھے سر ءِ درد ءَ وڑ ءُ پیمے بہ کنت دگہ وڑ ءِ نیست.
من چاھے وارت ءُ پہ نادْراہ ءِ واستا چیز زُرت ءُ وارڈ ءَ شُتوں. بَلے سنگت انگت وتی ھما جاہ ءَ واب اِت اَنت ءُ ھچ سما ءَ نہ اِت اَنت کہ ما نادْراھانی دَوا ءُ دَرمان کنوک اِیں.ھیر من ھچ توار نہ کرت ءُ من چار اِت من انگت ھمِد ءَ آں، بِلّے سنگت وپتگ اَنت، من وتی نادْراہ ءِ کِرّ ءَ شُتاں داں نادْراہ واب اِنت، من ورگی چیز ایر کرت اَنت ءُ ڈنّ ءَ دَر اَتکوں، ایدگہ نادْراھانی ڈِرپ ھتم بوتگ اَنت، من ڈِرپ کشّ اِت آں.
مارا باریں ڈاکٹر کدی موکل دنت کہ مارا گِس ءَ روگی اِیں کہ مئے زھگ ءُ مال یلہ اَنت ءُ باریں چے ھال اِنت اِش، یک نادْراھے ءِ زالبولے ءَ من ءَ جُست کرت….
شَپ ءِ ڈاکٹر نادْراھانی چارگ ءَ کیت گُڑا شمئے نادْراہ ءَ چار اِیت ،باریں چون اِنت، گُڑا ھما وڑ ءَ شمارا ڈاکٹر سوجے دنت ءُ باریں شپ ءِ داکٹر شمارا چے بُہ گْوش اِیت، من چہ نادْراہ ءِ کِرّ ءَ دَر اتکوں ،اسٹاپ روم ءَ اتکوں سنگت نِشتگ اِت اَنت ءُ وتی چمّانی مُشگ ءَ اِت اَنت،
شما نادْراھانی ڈرپ کَش اِتگ اَنت کہ نا باریں؟
اِناں یار ما واب کپتگ اِیں ءُ ما گْوشتگ تو ھمِد ءَ ئے نادْراھانی ھیال ءَ دار ئے، تو زاناں ڈرپ نہ کش اِتگ اَنت؟
من وَ کش اِتگ آں ءُ شرّ اِنت کہ کارمستر ءَ نہ یتک ءَ چوناھا ءَ شمارا بے ازت ئےِ کرتگ اَت ھاھاھاھاھاھاھا.
من یکبرے پَد ءَ کمرہ شمار( نمبر) پنچ ءَ شُتوں کہ باریں زَرگُل چون اِنت ،من چار اِت زَرگُل آگاہ اِنت ،من زَرگُل ءَ جُوش وارینت تاں زَرگُل من ھُورت ھُورت چارگ ءَ اِنت ءُ دگہ ھچ ئےِ نہ گْوشت. بس چمّ ئےِ ارسیگ اِت اَنت، من زانت کہ زَرگُل وتی زِند ءِ ءُ وتی بے وسی ءِ بارو ءَ جیڑگ ءَ اِنت کہ مروچی اے نادْراھجاہ ءَ اوں منی سیاد ءُ وارسے منی ھمراہ نہ اِنت ءُ نہ من ءَ زھگے ھست کہ مروچی منی دیم پہ دیم ءَ مِشتین اَت ءُ من ءَ جُست ئےِ بہ کرتین کہ منی ماس تئی نوں نادْراھی چون اِنت؟ بَلے من ءَ کس نیست ھاں من ءَ سیاد ءُ وارس ھست اِنت ، بَلے درد وار …………؟
منی مات نوں روچ بیگاہ بُوَگ ءَ اِنت، من گُڑا چہ تئی موکل ءَ وتی گِس ءَ رو آں ءُ تو وت ءَ ھچ تکانسُر مہ کن، من دومی کمرہ ءِ نادْراھانی مردماناں گْوشاں، آ تئی ھیالداری ءَ کن اَنت ءُ من کینٹین والا ءَ را گْوشتگ آ تئی واستا شرّیں ورگ کار اِیت، من انشاءاللہ باندا سُھب ءَ مھلہ کایاں ءُ من اسٹاپ ءِ مردماناں گْوشتگ آں، آ ھم تئی دَوا ءُ درماناں ترا دَے اَنت شَرّ.
شَرّ منی زھگ اللہ ترا مدت بات، بَلے من ترا باز جنجال کرتگ.
اِنّاں منی ماس من ھچ جَنجال نہ اوں منی وش بھتی اِنت کہ من شمئے وڑیں یک ماس ءُ گْوارے ءِ را وتی نِزوریں کوپگاں کُمکے کنگ ءَ اوں.
من دومی کمرہ والا نادْراہ ءِ مردماناں کلوہ داتگ کہ پنچمی کمرہ ءَ اے وڑیں زالبولے ھست آئی ءِ ھیالداری ءَ بہ کن اِت کہ دگہ کس ئےِ نیست.
شَرّ ابا، مئے وتی ماس ءُ گْوار اِنت تو وت ءَ ھچ پریشان مہ کن، ما ھمد ءَ اِیں، یک زالبولے ءَ گْوشت.
من چہ نادْراھجاہ ءَ دَر اتکاں ءُ وتی گِس ءِ نیمگ ءَ درکپت آں، درائیں راہ ءَ ھمے جیڑگ ءِ تہ ءَ اَت اوں کہ باریں زَرگُل ءِ چے ھال بیت،باریں زرگُل ءَ چونیں زِندے گْوازینتگ، باریں زَرگُل ءِ گناہ ءُ میار چے بوتگ کہ مروچی زَرگُل ایوک ءُ تھنا ءَ ماں نادْراھجاہ ءَ کپتگ ھمے ھیالاں گوں من گِس ءَ سر بوتاں.
من وھدے، چاہ، آپ، نان ھرچی کہ دپ ءَ کرت آں، تاں منی ھیال ءَ بس منی چمّانی دیم ءَ زَرگُل ھشکیں لُنٹ ءُ ارسگیں چم اَنت کہ ھچ دور بُوگ ءِ وڑ ءَ نہ اَنت. نہ من دگہ کتابے ءِ وانگ ءِ وڑ ءَ اَت آں ءُ نہ دگہ گردگ ءُ ترگے ءِ وڑ ءُ پیمے ءَ بس وتی کمرہ تہ ءَ کتابانی کش ءَ نشتگ اَت آں، اناگہ ءَ منی گْوانکو( موبائل) ءَ گْوانکے اتک من شمار چار اِت تاں مھروان ( مھروان منی مھر ءِ نام اِنت ءُ چوناھا آئی ءِ نام ءِ مھر جان اِنت بَلے من پہ دوستی ءَ مھروان ءِ نام ءَ توار کرتگ) ءِ شمار اِنت.
مھروان: ھلو’ ھال کن تو مروچی من ءَ نہ کلوھے راہ داتگ ءُ نہ گوانکے( رِنگے) کرتگ ھیر اِنت؟
جی من کمو دزگٹ بوتگوں ءُ مروچی نادْراھجاہ ءَ اے وڑیں نادراھے اتک ءَ من گوں ھمائی ءَ دزگٹ بوتگوں پمیشکا تئی گوں ھال ءُ اھوال نہ بوتگ بہ بکش ءُ من زَرگُل ءِ دْرستیں کِسہ گوں مھروان ءَ کرت آں، من چاراں مھروان چَٹ ھاموش بوت بس ھچ نہ گْوشگ ءَ اِنت.
ھاں ھال کن ھاموش بوت ئے ترا چے بوت؟
مھروان: تو کہ زَرگُل ءِ اے دَردیگیں کِسہ کرتگ گُڑا من چوں ھاموش نہ باں منی دل سک پدرد بوت، گُڑا من باندا گِس ءَ چہ نیمونے کناں زَرگُل ءِ چارگ ءَ کایاں ءُ تو شر کرتگ کہ زَرگُل ءِ کمک کرتگ ءُ انگت کمک ءَ ئےِ بہ کن کہ مئے وتی ماسے ءُ دگہ کس ءِ نیست.
نوں تو وش ئے یا انگت گوں من دل گران ئے ھاھاھاھاھاھاھا؟
مھروان: من زاناں گنوکے ءَ کہ گوں تو دل گران بِہ آں ھاھاھاھاھاھا.
من سُھب ءَ مھلہ چہ واب ءَ پاد اتکوں، چاھے وارت دیم پہ نادْراھجاہ ءَ رھادگ بوتاں، باریں زَرگُل دوشی وتی نادْراھی ءَ چوں بوتگ.
نادْراھجاہ ءَ سر بوتاں تاں شَپ ءِ اِسٹاپ روم ءِ سنگت ساڑی اِت اَنت، من کمو سنگتاناں دْروت ءُ دْراہ باتی یے کرت ءُ زرگُل ءِ کمرہ پچ کرت کمرہ ءِ تہ ءَ پُترتاں تاں زَرگُل ڈرپ لگ اِتگ ءُ زَرگُل واب اَت.
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
