نِمدی یے پہ دیدگیں اُستاد ءَ
نبشتہ : اکیل مراد
دی بلوچستان پوسٹ
اے وھد ءَ اے نِمدی ءَ من یک اسپیت ءُ ڈولڈاریں تاکے ءِ سر ءَ چانکُرّگ ءَ یاں منی دیم ءَ ” یک سالے ” پیسر پرتو دیم داتگیں اولی کلوہ اِنت کہ پمن ءَ اے کلوہ گران بھائیں بھاراں چَہ یکے!!
اے گرانیں ءُ نابودیں زندمان ءِ بودناکی پمن ءَ تئی سکین جوڑ بیتگ اَنت من ایشی ءَ زانگ ءَ نیاں پرتو کجام لبزاں بہ شکسایاں ءُ چی بہ گْوش آں بلے ھرچی کہ منی مجگ ءَ ھست درستاں من اے نِمدی ءَ نبیسگ ءُ پرتو دیم دیگ ءَ آں،،
سال ءُ سپر گْوز اَنت بلے مردمانی کردمان آیاں زندگ کنت چوشیں بازیں شاھزانت گوستگ اَنت کہ آیانی سکین مروچی ھم آیانی نودربرانی دلاں جاڑیگ اَنت شریں ءُ جوانیں سکینانی واھند وت ءَ وت رجین اِیت وت ءَ گاری ءَ نَیل اِیت،
انسان اگاں ھمک داب ءَ بہ بیت بلے آئی ءِ شریں داب ھچبر آئی ءَ شموشگاری ءَ نَیل اِیت اے ھما انسانی تب اِنت کہ یکے ءِ سکین ءَ زور اِیت تو دومی ءِ مجگاں نادین اِیت ایشی ءَ گْوش اَنت زندگ دلیں انسان، کہ مدام آ وتی دودمان ءُ زبان مان ءَ زندگ ءُ سسّا اِنت،
نِی بندات پرتو!
دروت مھروانیں استاد ءُ سکین دیوکیں انسان اَلمّ ءَ تو وش ءُ جوڑ ءُ بروبری ءِ دابان ئے، پرتو نود کَشیں ساچ مدام ساھیل بات اَنت ءُ وشیانی منگیراں بات ئے،
اے نِمدی یک سالے ءَ پیسر اگاں من پرتو دیم بہ داتیں بزاں یک سالے ءَ پیسر من یک انسانے جوڑ بیتگ اِت آں، بلے گپ ایش اِنت کہ من تئی شوھاز ءَ دو سال ءُ نیم گوازینت ترا ڈیک نہ دات دو سال ءُ شش ماھے گوزگ ءَ پد منی دل ءَ نزاناں کجام زورمندی اتکگ اَت پرتو کلوھے دیم بہ دیاں بیت کنت تو چوشیں انسانے نہ اِت ئے کہ منی کلوھے پسوا مہ دے ئِے مھروانیں زندمانی استاد!
من وتی دل ءَ ھمے جیڑ اِتگ اَت کہ تو منی پسو ءَ نہ دئے ھمے سبب ءَ منی دستانی تہ ءَ پرتو کلوھے دیم دیگ ءَ پیسر ھپت رند ءَ لرز اِتگ اَنت ھپت رند ءَ چَہ پد من وتی چم نِزور ءُ دل پُرانک کرتگ ءُ پرتو کلوہ دیم داتگ اَت اے یک سالے ءَ چَہ پیسری گپّے !!
ھمے گپانی میان ءَ تئی گپانی سکین بندات بیت اَنت “ اے وھد ءَ منی دیم ءَ من اگاں چار ءُ بھمانگ مہ باں گڑا ڈاکٹر مبارک الی ءِ نبشتانک “ کتاب سے لاتعلقی اور ہمارے شعور کی پسماندگی ” منی چمانی دیم ءَ چوں زِھیں کوہ ءَ مِک اِنت کہ اے نبشتانک ءَ واجہ ءَ وتی چاگرد ءِ سر ءَ ناوانندگی ءِ سر ءَ کمے ھیال ءُ لیکہ درشان کرتگ اَنت، اے نبشتانک ءِ تہ ءَ گْوش اِیت کہ یک یک گال بندے ءَ جوڑ کنگ ءُ وانگیانی دنیا ءَ آباد کنگ سُبکیں کارے نہ اِنت تاکانی سر ءَ شوکیں چھرگانی نبیسگ ءَ وانگیانی داب کنگ یک گران تریں کارے کہ منی دل ءُ دستانی وس ءَ چَہ ڈن اِنت کہ منی پیمیں نابودیں انسانانی دست ءَ یک وانگی ءِ نبیسگ بزاں کوھے ءِ جمب کہ مردمے ءِ سر ءَ بہ کپ اِیت گڑا مردم بیران بیت یا ھنچیں مُشکل ءُ جیڑوے بئیت ھم مردم چرے مشکل ءُ جیڑہ ءَ مہ رک اِت ءُ بیران بیت اِنت،
ءُ بازیں چیر بُکّ اتگیں مردم کوھانی چمگاں زانت ءَ کَش اَنت ءُ بازیں زانتانی سر گنوک ھمے راھے مسپرئی ءَ شیپ گروکیں کور ءَ شیپ گران اَنت ءُ روان اَنت،
وانگیانی وانگ تھنائی ءِ سپر ءِ سُبک کنوک اِنت کہ وانگی یک کوریں دلے ءَ مھروان ءُ رژنا پگرے جوڑ کنت ءُ لھتے ءَ چیزے پہ وت ءَ دنت ءُ لھتے ءَ ھشکیں تاکانی لیٹینگ ءِ وھد ءَ دنت شوکتریں انسان ھما اِنت کہ اے تاکاں پہ مھر ءُ سکین لٹین ایت ءُ پہ وت ءَ چیزے درچِنت ءُ گچین کنت کہ آ ھُشکیں دستاں واتر نہ بیت، “گْوش اَنت کہ وانگیانی ھمراھدار ھِچبر بندیں دراں چَہ ابکہ بیت نہ کنت کہ آئی ءِ دل ءُ لاپاں ھمک راہ ءُ دری گچین کنت وھدی زمانگاں زانت ءِ تُن ءِ پروشگ ءَ ڈیھانی ڈیھی سپر اِش کرتگ ”
گْوش اَنت کہ یک رندے ءَ پروپیسر آرنلڈ ءُ مولانا شبلی نئمانی وانگیانی پَٹ ءُ پول ءَ آپی گراب ءَ دیم پہ اِیسُپ ءِ باگیں شھر مِسر ءَ درکپت اَنت گڑا سپر ءِ میان ءَ آپی گراب ءِ انجن پُرشت گڑا آپی گراب سبک سبک ءَ گوات ءِ گون ءَ چولانی میار اَت مولانا شبلی سک پریشان اَت ءُ ابکھی ءِ شاھزانت پروپیسر آرنلڈ ءِ گور ءَ شُت آ بے سمائی ءِ تب ءَ وانگیانی سر ءَ دلگوش اَت، مولانا ءَ جُست کرت کہ ترا سرپدی ھست؟ گڑا پروپیسر آرنلڈ ءَ پسو دات کہ ھو آپی گراب ءِ انجن پُرشتگ، پد ءَ مولانا ءَ دراھینت کہ گڑا اے وانگیانی وانگ ءِ وھد اِنت واجہ آرنلڈ ءَ گْوشت کہ آپی گراب ءَ اگاں بڈگی اِنت گڑا بہ بڈ اِیت بلے اے پش کپتگیں وھد گران نھادی اِنت ایشی ءِ زوال کنگ کجام ھوشمندی اِنت،
وانگیانی گون ءَ گوستگیں وھد ھِچبر زوال نہ بیت شوکیں ءُ شریں وانگیانی وانگ ءُ زانگ ءَ واب ھم مردم ءَ پَچگڑین اِیت،
دگہ جاھے ءَ گْوش اِیت کہ نیکراھی راجدپتر ءِ رژنائیں وھدے شاھزانت ءُ تب زانتی ءِ نوکیں بنوکی وشبو بو الی سینا ءَ وانگیانی وانگے بے کساس ھُب بیتگ بلے وانگیانی امبار سلتان ءِ گور ءَ بیتگ سلتان ءَ را کولنج ءِ نادراھی بیتگ گڑا آئی ءِ درمان کنوک ءَ سلتان ءَ دپ ءِ نھاد دیگ بستگ ، بو الی سینا ءَ تب زانتی ءِ ھیلگرگ بندات کرتگ اَت ءُ کولنج ءِ نادراھی ءِ پَٹ ءُ پول کرتگ اَت ءُ سلتان ءِ سوبمندیں جاندراھی کرتگ اَت دپ نھادی ءَ سوگاتی پہ یک سالے ءَ وانگیانی کوٹی ءَ دزرسی کرتگ اَت کجام ھم وانگی ءَ گون وت برگ ءِ اجازت نیست اَت بو الی سینا ءَ وتی اژدری ءِ وانگی دل ءُ لاپاں جاگہ داتگ اِت اَنت،
واجہ انور مکسود جاھے ءَ نبیس اِیت کہ نوزدہ سد ءُ چِل ءُ ھپت ءَ منی کھول ءَ لڈ اِتگ ءُ پاکستان ءَ اتکگ بس سَے سپت آؤرتگ گوں کہ آیانی تہ ءَ ھمے وانگی بیتگ اَنت ءُ گران بھائیں مڈی بیتگ اَنت
کجام ھم لوگ ءَ اگاں وانگی مہ بیت بزاں آ لوگ بے ساہ اِنت پشکپتگیں راجانی چاگرد ءِ تھاری ءِ دور کنگے واستا وانگیانی رژن درکار بیت وانگی انساناں اِلم ءُ زانت بکش اِیت ءُ انساناں درندگی ءُ وتی مردمانی سر ءَ زوراکی ءَ چَہ رکین اِیت،
دگہ جاھے ءَ نبیس اِیت کہ بنگلہ دیش ءِ سرجم بیگ ءَ پد یک ھندوستانی پوجی ءِ امرتا پریتم ءِ گِندوک ءَ اتک گڑا آئی ءَ گْوشت کہ ما رودراتکی پاکستان ءَ چَہ زالبول بوجیگاں سوار کرتگ ءُ ھندوستان ءَ میاربندی ءَ آؤرتگ اَنت اے زالبولانی تہ ءَ شوک ءُ ھجگ رنگیں جِنک ھم مان بیتگ کہ مئے دست ءِ چیر ءَ بیتگ اَنت اگاں مئے دل ءَ بہ لوٹ اِت اِنت ما ایشانی پشک ءُ شلوار کَش اِتگ اَنت ءُ اشانی گون ءَ وتی واھشت سرجم کرت کتگ اَت بلے ما آیانی پشک دز نہ جتگ اَنت اے زوراکی ءَ من ءَ تی وانگیانی زانت ءَ من ءَ رکینتگ ھمے واستا من تی مِنت ءِ گرگ ءَ اتکگ اَنت
پَھِل کن منی ھجگ ءُ تلاہ رنگیں اُستاد جان کہ گپ سک دراج شُت منی مول اے نہ اِیت کہ من گپ ءَ دراج بہ کن آں بلے چیزے پہ نِمدی ءِ وانوکاں ھم سوگات کُرت، نِی من کایاں پد ءَ ھما وتی پیسری بُنگپ ءَ کہ سالے ءَ پیسر من ترا کلوہ دیم داتگ اَت!
بنداتی ءَ کَچ ءُ کساس ءَ رند تو من ءَ یک نیمروچی وھدے ءَ گْوشت کہ من ترا شریں انسانے جوڑ کنگ لوٹ آں دنیگتا منی جند ھم اے گپ ءَ پوہ نہ بیتگ کہ من چتور ءُ چے پیم شریں انسانے جوڑ بیت کن آں، من ترا اے جُست نہ کرتگ کہ چی ءَ ءُ چتور بلے منی جھد ھمے بیتگ کہ من شوکیں مردمے اگاں بیت نہ کن آں بلے تئی پنتانی ھپتاد درسد ءِ دربرگ ءِ جھد ءَ بہ کن آں،
مھروانیں استاد!
تئی اولی سوگات کہ پمن ھمے یکیں گپ اَت کہ من ایشی ءِ نھاد ءَ ھِچ رنگ ءُ ڈول ءَ دات کُت نہ کن آں کہ منی کَچ ءُ کساس ءَ در اِنت یک انسانے ءَ بُنکی آئی ءِ مات اِنت کہ آئی ءَ انسانی چھرگ ءَ کار اِیت ءُ جھان ءِ پادانی دیم ءَ روانی کنت بلے تو منی مات ءِ کسواں سرپدئے کہ من تئی گور ءَ کرتگ اَنت تو ایشی ءَ الکاپ ءَ زان ئے چورو دو رنگ ءَ روت یکے وَ سکیں شیتان ءُ دومی سکیں بے وس، نِی من نزاناں من شیتانے جوڑ بیتگ آں یا بے وسے بلے من وتی دل ءَ دوئین نیاں، نا بے وس نا شیتان بلکیں نابودے ءِ نام ءَ تو من ءَ دات کرتگ اَت اے گپ تو وت ھم کرتگ کہ گپ گپ ءِ میان ءَ نابود من ءَ اے گپ بے کساس توریتگ، بلے مرچی من ءَ سما بیتگ کہ اے گپ پمن ءَ شگان ءِ نہ بیتگ بلکیں پنتے بیتگ ءُ رژنا بیان بیتگ، من ھمے گپ وتی دل ءَ جاگہ داتگ ءُ وتی گامانی جنگ، بندات کرتگ،
مھروانیں چم چراگیں اُستاد !
تئی دومی دیم داتگیں سوگات کہ من ءَ سر بیت کہ یک یونانی وانگی اَت ءُ دومی روسی وانگی ءَ اَت کہ تو من ءَ ھمے سرپدی دات کہ اے دوئیں وانگیانی وانگ ءَ بندات کن تئی تہ ءَ شوکیں انسانی یے چھرگ ھم شبین کن اَنت چوناھیگا یک مھروانیں مردمے ءِ گپ ءُ رپ وت یک وانگی یے کَچو اَنت پرچاکہ ھمے گپ ءُ ٹال وت وتی گپانی رودم ءَ انسان ءَ اِلم ءُ زانت ءِ نیمگ ءَ بر اَنت، تو اے گپ ھم جتگ اَت کہ یک نبشتگ کنوکے ءَ وانگ المی اِنت ھمک زبان ءُ ھمک تک ءَ کہ ونت کنت بہ وان اِیت
مھروانیں شاھزانتین اُستاد!
ھمے وھد ءَ دیر نہ گوست کہ من دراجیں گدارے ءِ نبیسگ بندات کُرت ترا یات کنت یا نہ کنت بلے من ایشی ءَ دلجم ءُ سرجماں کہ ترا یات اِنت ایشی ءِ مستریں پنت ءُ سکین ھم تو بیتگ ئے ءُ ایشی ءِ تہ ءَ ھم تئی مھروانیں چھرگ ءَ منی رھشونی کرتگ اَت من وھدیکہ ایشی ءِ ھپتاد تاک دیم نبشتگ کرتگ اَت تو گُشتگ اَت کہ تو ایشی ءَ یک چاپ جاھے ءَ بہ دئے بلے چاپین اِت ئِے!
مھروانیں دوست داروکیں اُستاد!
اے گپ ترا یات اِنت کہ من ترا گُشتگ اَت من تنی وھدی اے کَچو ءَ سر نہ بیتگ اَنت وتی گدارُک ءَ چاپ جاھے ءَ سر بہ کن آں کہ منی گدارُک ءَ بہ چاپین، بلے تو پد ءَ اے گپ پسو دات کہ تو زان آں چہ کَے ءَ کمتر ءُ کم نھادئِے کہ ھرکسی ھمے داب اَنت ھرکس وتی جند ءِ جھگیر اِنت ھرکس وت ءَ وت رجین اِیت تو اگاں یک شریں سوگاتے پہ وانوکاں وانگی ءِ دروشم ءَ کارے پرتو اے سوبمندی ءِ گام اَنت
مھروانیں استاد ءُ دل گنجیں مھرانی دیار!
من تئی اے گپ ھچ وڑ ءَ نہ منّ اِت ءُ منی دل ءَ ھم نہ اِت کہ تئی اے گپ ءَ وتی مجگانی تہ ءَ جاگہ بہ دیاں بلے دل ءَ الم جاگہ دات کہ دیم ءَ اگاں چوشیں شور ءُ دراجیں وھدے منی بھت ءَ بہ بیت گڑا الم تئی اے گپ سرجم بیت اِنت، منی گدارُک سرجم بیت من شنگ ءُ شانگی ءَ ھم دات وھد وھدے سر ءَ شنگ بیان اَت گوں دگہ کار ءُ جیڑوانی ھمراھی ءَ روان اَت تئی پرگنجیں پنت دابیں مڈی منی ھمراہ اِت اَنت منی دل ءَ تو منی نزیکتریں مردماں چَہ یکے ئے کہ من آئی ءَ سما کنگ ءَ آں کہ آ منی ارواہ اِنت کہ من آئی ءَ وتی نزیکتریں مردم سرپد باں کہ زندمان ءَ انسانانی نزیکتریں ساہ بیت اِنت کہ چراھی ءَ چَہ نزیکیں مڈی نہ بیت،
مھروانیں اُستاد!
ماہ گوزان اِت اَنت ءُ روچ ھم تپسوک اِت اَنت گرم ءُ جَلی اَت منی نِزور تابیں زانت بے سار ءُ نیم سار اَت تئی مستریں پنت منی رھشونے ءَ کنگ ءَ اَت ھمے میان ءَ مردمے ءَ پمن سید ھاشمی ءِ پرگنجیں چار وانگی سوگات کرتگ اَت کہ منی زندمانی ءِ اولی لوٹ اَت کہ سید ھاشمی ءِ سرجمیں وانگی منی کوٹی ءِ تہ ءَ بہ بنت ءُ من آئی ءِ زانگ ءُ وانگ ءِ جھد ءَ بہ کن آں اشانی تہ ءَ بلوچی ءِ مستریں بزانت بلد کہ واجہ سید ھاشمی ئیگ اِنت کہ اے وھد ءَ منی دیمی نیمگ ءَ ایر اِنت ءُ دومی سِستگیں دستونک اِنت ءُ سیمی نازُک ءُ چارمی چکاسنگ ءُ پنچمی راست نبیسگ ءُ ششمی بلوچی ءِ بنگیجی، ھپتمی تراپ کنیں ترمپ، ھشتمی انگر ءُ ترونگل، نُھمی سید نِمدی، دَھمی شکلیں شھجو، یازدمی گسد گوار اِنت کہ منی دیم ءَ ٹیبل ءِ سر ءَ ایر اَنت اشاں چَہ ابید پانزدہ دگہ بلوچی لبزانکارانی وانگی اَنت کہ منی اُردانی ھمراہ اَنت چریشاں چَہ ابید ھم لھتے راجداری وانگی اَنت کہ منی ھمراہ اَنت اشانی چَہ ابید ھم یونانی شاھزانت ءُ دری لبزانکارانی دَہ کتاب اَنت کہ مزن شھر ءَ ماجرے ءَ پمن سوگات کرتگ اَنت اشاں چَہ ابید کہ ھپتاد پی ڈی ایپ پائل اَنت کہ منی لیپٹاپ ءِ تہ ءَ من گرنج داتگ اَنت ءُ منی گورا ایر اَنت،
مھروانیں استاد ءُ دلگنجیں زندمان داروک!
نِی من ترا گْوش آں کہ چُنت وانگی اشانی تہ ءَ من سرجم ءَ ونتگ ءُ سرجم کرتگ سید ھاشمی ءِ پنچ وانگی من سرجم ءَ دو دو رند ءَ ونتگ ءُ سرجم کرتگ اَنت کہ اشانی تہ ءَ من ءَ چکاسنگ ءَ باز کساس سرپدی منی مجگ ءِ تہ ءَ ودینتگ من الم کرتگ کہ جاھے ءَ اگاں ترندیں ڈکے بہ وراں گڑا چکاسنگ الم منی رھشونی ءَ کُرت کنت کہ من کَسے ءَ اے گپ ءَ بہ گوش آں کہ واجہ سید ھاشمی ءَ چکاسنگ ءِ تہ ءَ چی گُشتگ،
مھروانیں استاد جان ءُ دوستناکیں انسان!
وھدیکہ من واجہ سید ھاشمی ءِ نازُک ءِ وانگ بندات کُرت گڑا نازُک ءِ تہ ءَ من سرجم ءَ تئی ءُ وتی کِسو دیست کہ نازُک ءِ وانگ من بندات کُرت گڑا منی دل ءَ اَت کہ ایشی ءَ یکیں گَج ءَ ونت نہ کن آں چمانی تہ ءَ نِزوری کیت بلے نازُک ءِ تہ ءَ واجہ سید ھاشمی ءَ ھنچشیں گپ جتگ اَت کہ من ءَ وھد ءُ پاسانی سما بیگ ءَ نہ اِیت کہ کجام وھد اِنت منی کوٹی ءَ وپتگیں سنگت ھم چَہ منی چمانی تہ ءَ چارگ ءَ اِنت کہ باریں کدی اے کوٹی ءِ بَتی ءَ کُش اِیت بلے من آئی ءِ گُشگ ءَ پیسر بتی کُشت ءُ وتی کمپیوٹر ءِ ٹیبل بتی روک کرت تانکہ آ ھم ایشی ءَ دل ءَ مہ کنت بلے آئی ءَ اے گپ ھچبر دل ءَ نہ کتگ اَت منی اندر ءَ ھمے سما بیتگ اَت کہ کسے چَہ من گلگ بیگ ءَ اِنت
من ھمے ھاتر ءَ اے گپ وتی اندر ءَ چَہ سما کُرت نازُک ءِ وانگ ءَ چَہ ھما زُلم ءُ زوراکی کہ چاگرد ءَ نازُک ءِ سر ءَ کرتگ اِت اَنت ھما وڑ ءَ بازار ءِ میر ءُ دپارواراں ھم بلوچ جنکانی سر ءَ کرتگ اِت اَنت کہ میتگے مستر ءُ کماش واجہ گزابیک ءَ ھرچ جِنکے کہ بیتگ درست وتی زونڈانی چیر ءَ لگاشتگ اَنت بلے نازُک چَہ چوشیں زُلماں رکیتگ اَت آ پیرل، ماھل ءُ ھدک ءِ پِت ءِ لوگ بانکی ءَ چَہ پھازیانی تہ ءَ بستگ اَت واجہ سید وتی نازک وانگی ءِ تہ ءَ گوش اِیت کہ نازُک ءِ دو مرد زِرے لوھڑیں چولاں پَچ گپتگ ءُ وارتگ اَت اے سئیمی مرد اَت کہ آئی ءِ کسانی دیشتار ھم بیتگ اَت آئی ءِ ناکوزتک اومر اَت بلے بنداتی ءَ اومر ءَ ھم پہ نازُک ءَ بیڑ برتگ اَت ءُ آئی ءِ مالانی ورگ ءَ لانک بستگ اَت بلے چُوشی ءَ اومر ءَ زوت سما کپت جہ بدیں ءُ بے کچوئیں چاگرد ءَ ھچ چوشیں زانشت نیست کہ آ وتی پردگ ءِ پھازی ءَ بہ کنت،
نازُک اے ساھت ءَ تھنا سَے چُکانی میار اَت دومی آئی ءِ دزگھار رزُک اَت کہ نازُک ءِ واستا جیڑگ ءَ اَت
مھروانیں اُستاد ءُ پھک دامنیں انسان پھِل کن کہ منی گپ ءُ رپ سک باز اَنت دل گوشگ اِنت کہ وتی سجوئیں گپاں نِمدی ءَ بہ کن ءُ پرتو دیم بہ دئے چریشی ءَ پد نازُک من ھلاس کُرت ءُ نازُک ءِ وانگ ءَ پد من بنداتی ءَ رب ءِ پاکیں شُکر ءُ پد ءَ دومی مردم تئی نام ءَ یات اَتک کہ من ھمے سما کُرت کہ چوشیں پاک دامنیں انسان من وتی زندمانی ءَ نہ دیستگ کہ آ من ءَ اے کساس ءَ بودیشتانی نیمگ ءَ بُرت بہ کنت،
چِد ءُ پد نمیرانیں شاہ شاھزانت سید ھاشمی ءِ بزانت بلد “سید گنج ” اِنت کہ ایشی ءِ دُرستیں تاک دیم نُھ سد ءُ بیست ءُ ھشت اَنت کہ منی دیم ءُ دستان اِنت کہ اے بزانت بلد ءِ تہ ءَ ھبدہ ھزار بنگالانی کم ءُ گیش ءُ بیست ءُ شش ھزار گالانی بزانت مان اَنت-
مھروانیں اُستاد ءُ دوستگیں مردم!
اے گپ ءَ ھم ترا ھال دیاں کہ سید گنج ءِ چاپینگ سید ھاشمی ءِ زندمانی ءَ نہ بیتگ ءُ سید ءِ روگ ءَ پد بازیں وھدے ءَ چَہ رند اے وانگی پہ بلوچ راج ءَ سید اکیڈمی گوادر ءَ شنگ ءُ چاپ کرتگ کہ ایشی ءِ گالانی گیشنگ ءَ بلوچی زبان ءِ مزن مزن نامی ئیں ندکاراں چار ءُ ٹپاسی ءَ پد پہ چاپگ ءَ چریدگ کرتگ گڑا پہ زر ءُ مال ءَ مھتل بیتگ بلے بلوچی ءِ سریں سوگاتاں وتی باسکانی کماناں زور مان کرتگ ءُ اے وانگی پہ وانوکاں چاپینتگ ءُ شنگ ءُ تالان کرتگ،
ایشی ءَ تو وت ھم زان ئے ءُ سرجمیں مردم ھم زان اَنت کہ بلوچی لبزانک ءَ تنی وھدی چوشیں جوڑیں کارمسامے نیست کہ آ وانگیانی چاپینگ ءِ ڈبو ءَ وتی کوپگاں بہ زور اِیت ءُ بلوچی زبان ءِ نیزرو دابیں مردمانی وانگیاں بہ چاپین اِیت بلے ھرچ کارے کہ بیگ ءَ اِنت کہ گیشتر بے ادارہ جاہ ءُ ھرکس وتی وس ءُ یا کم ءُ گیش یک گلے ءِ یا ھنچیں کتاب جاھے ءِ کمک ءَ وتی وانگیاں چاپ کنگ ءَ اَنت
دیدگیں اُستاد!
گپ بے کساس ءَ باز اَنت بلے وانوکاں باز کساس دلسیاہ نہ کن آں کہ سرجمیں گپاں اے نِمدی ءِ تہ ءَ بہ جن آں اگاں وھد ءُ جاوراں من ءَ زندگ کُرت منی ند زندگ کرت گڑا من الم وتی زندگی ءَ بہ گر تاں سرجمیں گپاں نِمدیانی دروشم ءَ نبیسان ءُ پرتو دیم دیاں نِی ھما گپ ءِ نیمگ ءَ پد ءَ کایاں کہ مروچی یک سالے سرجم بیتگ من پرتو کلوہ دیم داتگ اَت منی ءُ تی نزیکی ءَ یک سالے گوستگ، تی یاتانی پد ءَ تئی زانت ءِ پد ءَ تئی نابودیں ءُ پھوالیں شپول ءَ وتی ند ءِ سیاھیگ تاکانی سر ءَ زوال کرتگ اَنت سال ءِ گڈی وھداں تو اناگہ چَہ من دور داشت وت ءَ تو گِستا بیان بیت اِت تو چَہ من دور شت ئِے منی ھیالانی بے زانتیں مانا کمے نزور ترین اَنت نزاناں اے کجام واھگ ءُ مھر اِنت کہ منی ھیالانی تہ ءَ تو ھمک گام ءَ منی رھشونی ءَ کنگ ءَ ئے ھمک جاہ ءَ تئی پنت ءُ سوچ گون اَنت اے گپ ءَ ھم ترا گْوش آں منی ند دپتر ءِ بنداتی تاک ءَ تئی نام من شوکیں رنگے ءَ ٹپاس کرتگ ءُ مھریں الماری ءِ تہ ءَ چیر داتگ کہ کس ایشی ءَ وتی بدیں نگاھاں مہ چار اِیت کہ منی دیدگیں استاد ءِ نام اِنت، من ترا سال ءِ سرجم بیگ ئے کلوہ ءَ مراد بات ءُ وتی زندگی ءِ گھتری ءَ سوگات گْوش آں ءُ ھرکجائے وش ءُ سلامت بات ئے اگاں منی گپانی تہ ءَ دلرنجی ءُ آزاری ءِ چمن بہ بیت گڑا من ءَ پَھِل کن الم من ترا چَہ ھمے اُمیت ءَ داراں کہ تو واتر وتی نابودیں انسان ءِ بودیشتی ءَ چیزے جیڑھے شالا گم مہ گنداتے نود تئی سر ءَ ساھیل بات اَنت،
تئی نابودیں ندکار: اکیل مراد
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
