آزمانک: گُرک ءُ بُزّ
نبشتہ کار :داد بلوچ شاشانی
دی بلوچستان پوسٹ
کَھور ءِ میتگ ءَ گُرک سک باز اَت ءُ گُرکاں سرجمیں میتگ بزگ کُتگ اَت ،ھر روچ یک لوگے ءَ دْور اِش کُت ءُ بُزّ ءُ پَساناں کُشت ءُ وارت ءُ وتی پُشت ماں دات ءُ شُت اَنت، میتگ ءِ مردُماں شُت میتگ ءِ کماش ءَ را گْوشت” بیا اے گُرکاں مارا پُوزّ ءَ رَسیتگ مئے کماش تو ئے بے تئی ءَ ما وَ ھچ کُت نہ کن اِیں ءُ تو مارا راھے بدئے ما اے گرکاں چوں بہ کن اِیں”.
میتگ ءِ کماش ءَ بس ھر روچ دپی دَلاس ءَ دات ءُ مردُم رَد دات اَنت ءُ وتی دیوان ءَ پاد کُت اَنت، پد ءَ گپ ئِے بے ھیال کُت، پرچاکہ میتگ ءِ کماش وش اَت انچوش بہ بیت اگاں میتگ ءِ مردُم تنگ مہ بنت من ءَ جُست نہ کن اَنت نہ کہ منی کماشی ءَ منّ اَنت نہ کہ من ءَ زَرّ ءُ مال ءُ دْولت دے اَنت، میتگ ءِ مردُم بے زار بوت اَنت میتگ ءِ کماش ءَ وَ ھچ نہ کنت مارا ھچ ازباب ءُ سامانے نیست کہ گوں گُرکاں جنگ بہ کن ایں ءُ گُرکاں چَہ وتی میتگ ءَ دَر بہ کن ایں، پد ءَ مارا موکل ھم نیست کہ بے جست ءَ اے وڑیں کارے بہ کن اَیں، اگاں کُت بزاں ما کماش ءِ راہ ءُ رھبند ءَ چہ رَد اِیں، مارا سزّا ھم دیگ بیت یا چَہ میتگ ءَ لَڈینّگ بیت،مئے ھمے گِس ءُ جاگہ آس ماں دارگ بنت ما کُشگ ھم بہ ایں .
میتگ ءِ مردُم لاچار بوت اَنت چَہ گُرکانی تُرس ءُ بیم ءَ وتی بُزّ ءُ پَس ءُ مال چیر کُت اَنت بزاں کُڈ جوڑ کُت ءُ بُزّ پَس کُڈانی توک ءَ کُت اَنت دانکہ گُرک مئے پَس ءُ مالاں مہ ور اَنت بلے گُرک انگت پَد نہ کِنز اِت ، چَہ وتی کار ءُ کِسب ءَ کُڈّانی کَش ءُ کِر کْونڈ جَت ءُ کُڈانی تَہ ءَ شُت اَنت پَس ءُ مال وارت اَنت یا گوں وت بُرت اَنت گُڑا میتگ ءِ مردُماں کُڈّانی کَشاں تَلک ءُ لوپ کَڈات دانکہ گُرک کاینت مئے تلک ءُ لوپ گِراں گُرکاں انچوش بازیں گُرکے کُشتگ بوت گُرک شُت اَنت میتگ ءِ کماش ءِ کِر ءَ وتی ارزی دات کہ” مئے چُکچینی بُوگ ءَ اِنت ،مردُم مارا میتگ ءَ وش نہ کن اَنت ھر روچ مارا کُشگ ءَ اَنت ما کسی کار ھراب نہ کُتگ مارا ناھک ءَ کُشگ ءَ اَنت” ۔
میتگ ءِ کماش پیسر ءَ زھر اَت کہ میتگ ءِ مردُماں من ءَ یل کُتگ ءُ منی ماتات نہ بوتگ اَنت ءُ دومی بے منی جُست وتی مال ءُ دَلوت کُڈاں کُتگ اَنت ءُ پد ءَ کُڈانی کَش ءَ تلک ءُ لوپ ایر کُتگ، کماش ءَ چار اِت وھد وَ ھمیش اِنت نوں پد ءَ چُشیں وھد کُجا کیت ءُ کماش ءَ میتگ ءِ مردُم توار کُت اَنت وتی دیوان ءَ مردُم اَتک اَنت داں گُرک نشتگ اَنت پیسر ءَ گُڑا کماش ءَ شاکار اِت ءُ گْوشت” شُما گُرکاناں بزگ کُتگ ھر روچ اے بزگاں وت سر ءَ چی ءَ کُش اِت، شُمارا زاناں اد ءَ نندگی نہ اِنت”؟
میتگ ءِ مردُماں گْوشت” واجہ مارا وَ نندگی اِنت اے مئے زمین اِنت اِد ءَ ما وتی پُشت ءُ دَر پُشت ءَ بوتگ اِیں نوں کُجا رو اِیں ءُ مارا دگہ جاگھے وَ نیست،بلے واجہ گُرک مئے پَس ءُ مالاں ورگ ءَ اَنت ما چون کن اِیں ءُ تئی کِر ءَ ھم ما ھزار رَند ءَ اَتکگ ایں کہ تو ھچ نہ کُتگ، ما لاچار اِیں دست مئے ھچ ءَ نہ رَس اِیت.”
دیوان ءَ سک باز باوست بوت بلے ھچ راہ ءُ دَر نہ بوت، گُڈسر ءَ کماش ءَ گّوشت “دگہ وھد ءَ اگاں گُرکانی یکے شُما جَت ءُ کُشت من شُمارا اِد ءَ لَڈّین آں “۔
مردُم بزگ بوت اَنت ءُ بلاہ بلاھیں گار بُر اِت ءُ وتی پَس ءُ مال ھمے گارانی تہ ءَ کُت اَنت ءُ گُرک ھم بزگ بوت اَنت کہ گوں آیاں گار پَٹگ نہ بوت اَنت، گُڑا گُرکاں شَور کُت بیا اِت بُزّاں رَد دے اَیں ءُ گْوش اَیں کہ شُمارا شُمئے واھُنداں تھاریں گارانی تَہ ءَ کُتگ، شُمئے زند زندے نہ اِنت شُما ھچ نہ گند اِت، اِمروز جنتے ءُ شُمے اے زند ءَ چَہ زند مہ بوتیں شَر اَت ۔
گُرکانی دیوان ءَ اے گپ منّگ بوت بلے نوں ھیران اَت اَنت کہ چون بُزّاں بہ گند ایں گَرک اِنت، اے وَ انچوش چیر ءُ اندر کنگ بوتگ اَنت کہ اِشانی گندگ نہ بُوگی گپے ، گُڈسر ءَ ھمے راہ دَر اِش کُت بیا اِت دگہ مُلکے ءَ رو ایں ءُ پہ وت دو چار بُزّ تیار کن ایں، بزان لب ءُ ملام دے ایں ءُ دیم اِش دے ایں دانکہ آ بیا اَنت اد ءَ بُزّانی کِر ءَ مئے گپاں سر بہ کن اَنت دانکہ پہ ما سے ءُ چار بُزّ دَر بیت گُڑا ما وتی کار ءَ گوں شَریں وڑے ءَ کت کن اِیں، دیوان ءَ دو ءُ سے شَریں چالاکیں گُرک ءَ را ھمے زمہ داری دات اِش ءُ دیوان ھلاس اِش کُت ۔
ھمے گُرک دگہ ڈیھے ءَ شت اَنت ءُ چار شَریں چالاکیں بُزّ وتی دوست ءُ سنگت کُت اش ءُ کھور ءِ میتگ ءَ دیم اِش دات ، کھور ھمے میتگ ءِ کماش ءِ نام اَت ۔
آ بُزّ اَتک اَنت ھمے میتگ ءَ داں ماھے ، یا ماھے ءَ گیش تر ءُ گرد اِش ءُ گُرکاں ھچ نہ کُت اَنت، ایشانی گپ گیش تمرد بوت اَنت ءُ گوں کھور ءِ میتگ ءِ ایدگہ پَساں گوں گند ءُ نند بوت گڑا گْوشت اِش ” مارا گُرک ھچ نہ کن اَنت، شُمارا چون ور اَنت یا کُش اَنت، شُمے واھُند دروگ بند اَنت ءُ شُمارا بزگ کُتگ اِش ، بُزّانی کسان پادیں ٹولی ءَ باور کُت گوں ھمے درامدیں بُزّاں شُت اَنت کَھچر ءُ کُوچگاں گَشت ءُ ترو ءُ تاب کُت، وش وشیں کاہ وارت ءُ چَرت ءُ گُرک اَتک اَنت سنگت بوت اَنت گوں دوستی ءُ مھر کُت ۔
ھمے رنگ ءَ کم کم ءَ میتگ ءِ کسان پادیں بُزّ سرجم ءَ چَہ گاران دَر روان ءُ کوہ ءُ کْوچگاں اَتک اَنت ،کم کم ءَ پہ وت گلے ٹَھینت ءُ وتی آجوئی ءِ لوٹ ءَ دَر کَپت اَنت ۔
بُزّانی کماش ءُ مستراں پہ سرپد کنگ ءَ وتی وس کُت بلے کسان پاداں گپ گوش نہ داشت پسو ھمے کُت اِش ” شُما ناسرپد اِت، نوں وھد ءُ جاور بدل بوتگ اَنت شُمے وھد نہ اِنت، نوں گُرک مئے سنگت اَنت ما اے گارانی تَہ ءَ وتی زند ءَ ازاب کُت نہ کن اِیں”.
بُزّانی مستر ءُ کماشاں گْوشت” بابا اے شُمارا رد دیگ ءَ اَنت گُرک ھچ بر شُمے نیک نہ بنت شُمارا بزگ کنگ لوٹ اَنت” ۔
بلے کس ءَ گپ گوش نہ داشت ءُ وتی آجوئی ءِ لوٹ ءَ روانک کَش اِت ھَکل ءُ کوکار کُت دگانی سر ءَ زھرشانی کُت گُرک گوں بُزّانی ھَواری ءَ اَتک اَنت روانک ءُ زھرشانی ءَ ھَور بوت اَنت ءُ وت ءَ را درد وار اِش کُت ۔
انچو وھد ءُ سال رواں بوت اَنت سرجمیں بُزّ چَہ گاراں دَر اَتک اَنت ءُ گوں گُرکاں یکجاہ بوتگ اَنت کوہ ءُ کوچگان یَلہ بوت اَنت ۔
نوں گُرکاں پد ءَ وتی دیوانے کُت کہ مئے وھد پد ءَ اَتک ات، بیا اِت بُزّاں چوں یکجاہ بہ کن ایں ءُ بُہ کُش ءُ بُرو اَیں ؟
گُڑا دیوان ءَ ھمے پیسلہ بوت سرجمیں بُزّاں داوت بہ دے اِت ءُ بُگْوش اِت بیا اِت شُمے آجوئی ءَ پہ دیوانے کن اِیں دانکے شُمارا سرجم ءَ آجوئی بِہ رَس اِیت.
بُزّاں وتی سرجمیں ٹولی یکجاہ کُت اَنت ءُ گرکانی دیوان ءَ ساڑی بوت اَنت، گڑا گُرکاں بُزّ انگر کُت اَنت ءُ یک پہ یک ءَ کُشان ءُ وتی امبار پُر کُت اَنت۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
