آزمانک
گلزمین مادر اِنت
نِبشتہ کَار: سَیپ بَلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
زمین مهلبیں زرگْوات ءُ مَهکیں مات اِنت ،زمین وتی مادر انت هنچو کہ مات وت بے شام بہ بیت چک ءَ الم جاهے نہ جاهے وْرگ کار اِیت ءُ دنت ءُ گلزمین هم انچوش اِنت، یک دورے ما کسان ات ایں ، وانگ اِت ایں گڑا مئے وانگ جاه سک دور اَت مئے میتگ ءَ چہ من منی میتگ ءِ دْرستیں هم مکتبیں سنگت یک جاه بوت ایں ءُ سهب ءَ دیم پہ وانگ جاها شت ایں، مئے وانگجاہ ءِ نزیک ءَ یک میتگے هم هست اَت مِیتگ ءِ دیم ءَ کور ءُ ڈلیں یک ڈگارے اَت ءُ ما هر سهب اتک ایں ءُ همے ڈگار ءِ نزدیک ءَ یک پیریں مردے همد ءَ برے سِنگ چنگ ءَ اَت ءُ برے ڈنگر ءُ بوچ بورگ ءَ اَت.
آ وهد ءَ ما شش ءَ وانگ ءَ اَت ایں ، همے ڈگار هَمے پیر مرد ءَ نوک زرتگ اَت ،ما یکوی وانگ جاه پہ سهب ءَ وهدے درشت ایں ءُ همے ڈگارے نزیک ءَ اتک ایں، کَند اِت ما همے گشت یکے دومی سنگت ءَ کہ همے ناکو گنوک اِنت اِد ءَ سنگ چنت یکوی اد ءَ اے ڈل ءُ دوکانی تہ ءَ کجا بهار رودیت۔
منی سنگتاں هم کند اِت ءُ ما شت ایں، ھر وهدے ما پہ وانگ جاہ ءَ اتک ایں، ناکو وتی ڈگار ءَ سر ءَ اژما ساری ءَ اتکگ اَت۔ همے وڑ ءَ شش ءَ ما پاس بوت ایں ءُ پد ءَ مئے موکل بوت انت، مئے وانگجاہ داں سے ماه ءَ بند بوت ،وهدے سے ماه سرجم بوت بازیں هورے هرگے بوتگ اَت بزاں همے ناکو ءَ وتی ڈگار ءِ دْرستیں سنگ ءُ ڈوک ءُ ڈل درست کش اتگ اِت اَنت
ڈگاد آپ ءَ کپتگ ات ءُ آئی ءَ وتی ڈگار کار کتگ ات انتگ نہ کشتگ اَت ،مئے کشک همے ڈگار ءِ لاپ ءَ ات مئے کشک هم بند کتگ ات ئِے.
من گڑا گوں ھمراهاں دگہ دیم ءَ راهے هست ات همے راہ ءَ چہ شت ایں، وانگجاہ ءَ چہ واتر لوگ ءَ شت ایں ءُ مات ءَ گوں همے ناکو ءُ ڈگار ءِ گپ جت کہ ناکو ءَ مئے وانگجاہ ءِ راہ بستگ، گنوک انت وسر ءَ سنگ روپ ایت مئے راه بند کتگ ئِے ؟
مات ءَ پسو دات کہ شما وانگ ءَ چہ واستا رو ات؟ من گشت ما وانگ ءَ همے واستا رو ایں کہ شریں انسانے جوڑ بہ بہ ایں ءُ وتی آیوکیں چاگرد ءَ پہ باندات ءِ وتی مات ءُ پتاں گوپگے جوڑ بہ بہ ایں.
مات ءَ گشت بلکل راست انت ابا تئی گَپ همے ناکو هم وتی مات ءِ گْور ءَ وتی چکانی واستا باندات ءِ شوهازگ ءَ انت پمیشکا ناکو ءَ شما گنوک گش ات کہ ناکو وتی گلزمین ءَ گْوں وتی هیداں جان شود کنگ ءَ انت کہ منی باندات همد ءَ جاه بہ کن اَنت ءُ گُلزمین مات انت ءُ مات هرچ پیم بہ بیت وتی چکاں اگاں سیر لاپ مہ کنت بلے بے شام نہ کنت ابا.
هْنچو وهْد روان بوت داں ناکو ءِ ڈگار یک روچ گْوار ،مْاش ،پرماش ءُ کَڑب بوت ناکو هم پیر اَت گْرم ءُ لیواراں هر وهد ءَ ما وهدے وانگ ءَ چہ چٹی کت بّزگ همد ءَ اَت وتی ڈگار ءَ گْوں دلْگوش اَت ءُ یک روچے ما آدینگ ءِ سهب اتک ایں ءُ ناکو ڈگار ءِ سر ءَ گندگ نہ بوت۔
ما گشت بلکیں مرچی ڈگار سبز انت ناکو نیاتکگ بلکیں کارے بوتگ ئِے، بوت کنت ما وانگ ءَ چہ چٹی کتگ ات واتر اتکاں ناکو اِد ءَ نہ انت ءُ دومی سهب ءَ ما اتک ایں،داں ڈگار هشتراں وارتگ اَت ءُ ناکو هم نیاتکگ اَت، ڈگار هنچو گش ئے گیمرتگ اَت گڑا ما وانگجاہ ءِ سنگتے ءَ جست کت مئے راہ ءِ سر ءَ پیر مردے مُدام گْوں وتی ڈگار ءَ هَم گرْنچ بوتگ سے چار سال بیت هروهد ءَ ما دیستگ دو روچ اِنت گندگ نہ بیت پرچا؟
سنگت ءَ پسو دات همے ناکو دو روچ بیت وپات بوتگ دنیا ئِے یل کتگ، پمیشکا ڈگاد ءِ سر ءَ گندگ نہ بیت.
من گشت اڑے یار باز اپسوز بوت دائم بیچارگ وتی ڈگار ءَ گْوں بچکندگ ءَ ات ءُ ایوکی ءَ گوں وتی گلزمین ءَ گپ ءُ ترانے کتگ ئِے۔
دوماه ءَ پد همے ڈگار هشک بوت ءُ کاه ءُ بوْچاں وتی وڑ ءَ کت ، دل نہ چارگ ءَ نہ سگ اِت ءُ زمین بے واجہ بوت.
گلزمین مادر انت اگاں مهنت ءُ جهد مردم کنت سبز ءُ آباد بیت الم جهد کسے ءِ زوال نہ بیت.
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
