مات ترا چہ پد من مهر نہ دیستگ
نبشتہ: ظہور بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
برے برے بیچارگیں دل پُرشتگیں واباں دوبر نوک کنگ لوٹ اِیت گڑا من ننداں وت ءَ گوں وت دیوان کناں،ھبر کناں ،گلہ کناں
پد ءَ زان ئے چے بیت؟ پد ءَ گوست ءِ زیبائیں درستیں یات ءُ گیرانی بُکچہ شنگ ءُ تالان بیت، کسانی چو تامرے ءِ رنگ ءَ گوست ءِ ھمک ندارگاں پیش داراں کنت، ھما میتگ، میتگ ءِ لیب جاہ، بیل ءُ همبلانی نِند ءُ نیاد، گپ ءُ تران، ٹھک ءُ کندگ درست یات کاینت، پد ءَ دل بے تاھیر بیت،چم ارسیگ بنت ءُ دست ءُ پاد لرزگ ءَ لگ اَنت، ساهتے ءَ چہ پد وت ءَ گوں وت گِلگدار باں ءُ بے توار باں، بس منی جند ءِ هنکین، ھنکین ءِ زید،درچکانی کتاری میتگانی براھی، بانگواه ءِ همسرِک ءُ شانتلانی کُوکُو، تولگانی هُولگ،پیشانی چنڈگ، گزانی هینژگ،وش کوشیں گوات ءِ توار، بے مٹیں کوهانی بُرزی، کَورانی دراجی، تلارانی اسپیتی، کوهانی کنڈگ، چکولانی تام داریں آپ، کمبانی سبزی، کُچگانی ندارگ، مَچانی اُرماگ، پرائیں ڈننانی زیبائی، جمبرانی گرندگ، هورانی شنزگ، رمگانی وش تواریں ٹلوانی توار، شوانگانی شوکارگ، شنکانی ءُ گوارگانی پیرگ ءُ میتگ ءِ درستیں مردم بے کساس یات کاینت۔۔
مات! من نزاناں کہ من چہ تو پرچا گِلگداراں، اَچ ترا پد من سک ابیتکاں، ھچ نیست منی کر ءَ بید ء تئی ھما داتگیں مهراں کہ کدی کدی منی دل ءَ تاھیر بکشاینت، تو پرچی من ءَ یلہ کُت ءُ دوریں دیارے رپت ئے،مات لهتیں وهد بیت منی دل سک بے آرام انت، کُجام وهد ءَ کہ هورانی شنزگ بیت،آزمان ءِ دیم ءَ نودانی ساچ بیت بلے دل نہ لوٹ اِیت کہ اے مُوسماں گوں دیوان بِہ کن ،منی مکھیں مات من ء َ مُدتے بیت کہ من آ دمک ءُ در کوہ ءُ کُوچگ یل داتگ انت یک در پہ دریں زندے گوازینگ ءَ آں.
منی مھروانیں مات ترا یات بیت کہ کُجام وهد ءَ من وتی وانگ بندات کُت، من ءَ شر یات اِنت من اولی روچ ءَ وانگ جاه شُتاں پد ءَ دیم پہ لوگ ءَ پیداک اِتاں تو ھمے ساھتاں کُڈک ءِ دیم ءَ نشتگ اِت ئے ءُ تَگردے گوْپگ ءَ ات ئے ءُ تو من ءَ دیست کندگ ءَ لگ ایت ئے، من ءَ امباز کُت ءُ پیشانی ءَ بوسگے گپت ءُ وتی کُٹ ءَ نندارینت، تو گوشت کہ” منی چُک بہ وان مزن بو یک ڈاکٹرے جوڑ بہ بو”. من هم گل ءَ چہ بال اِتاں کہ من ڈاکٹرے جوڑ باں.
مات من وانگ ءِ ھاتر ءَ سک باز واری ءُ بزگی دیستگ من ھمک روچ دو ساھت تراولیں پاداں گوں سپر کُتگ، مات تئی روگ ءَ چہ پد من کُلیں جاه شموشتگ انت ءُ نوں نزاناں کہ من دنیا ءِ کجُام کنُڈ ءَ کپتگ آں،من برے برے رولہ ءِ ساھتاں وتی لوگ ءَ چہ در کایاں ءُ رولہ ءِ ندارہ ءَ کناں پد ءَ وتی جاہ ءَ واتر باں، من کدی کدی وتی دوست ءُ سنگتانی گس ءَ رواں ھمبلانی ماتانی مهر ءَ گِنداں گڑا تئی کندگ من ءَ سک باز یات کاینت، هر وهد ءُ پاس من ءَ جیڑگ پرماینت ءُ چم ارسیگ بَنت، چُشیں روچ نہ گوز ایت کہ منی دیدگ ارساں گوں کَیل نہ بنت، منی دردواریں مات منی دل ءَ دیر اِنت کہ لوٹ اِتگ کہ من تئی واستا چیزے نبشتہ بہ کناں،بلے من ھر وھد کلم دست ءَ کُتگ گڑا دستاں لرزگے زُرتگ ءُ چم چہ اَرساں پُر بیتگ اَنت، مرچی من وتی دل ءَ چہ گیش بوتگاں ءُ تئی داتگیں مهرانی واستا کسانیں چیزے نبشتہ کنگ ءَ آں.
مات! تو بالاچ ءَ پجا کار ئے؟ من زاناں کہ تو بالاچ جان ءَ پجا نیار ئے بلے بالاچ جان تئی جُست ءَ مدام کنت مات اے بالاچ ھما بالاچ انت کہ آئی ودی بوگ ءِ روچ ءَ تو اے دنیا یلہ دات، بالاچ تئی گُڈی زھگ انت.
مات تو سدپد ئے ناپاکیں پوج اتکگ مئے درستیں گس ئِے مانداشتگ انت،
مات! اے رستراں پد ءَ مارا وتی لوگ ءُ جاگھانی نندگ ءَ نہ اِشت، مئے لوگ ءُ جاگہ سی رند ءَ چہ گیش آس دیگ بیتگ اَنت،مات اے انچیں رستر انت ناں مردم کل انت ناں درچک ءُ دار ءُ ناں ساھدار، اشاں بازیں ماتانی چم کور کُتگ انت، بازیں ورنا تپل، پیریں کماش جتگ ءُ شھید کتگ ، لاش ما ویرانگاں دور داتگ انت.
مات! تو من ءَ هما پنت دات کہ هر وڑیں جاور بہ بنت بلے ترا وانگی اِنت، من هم وانگ ءُ زانگ ءِ ھاتر ءَ دیم پہ شھر ءَ شُتاں وتی وانگ بندات کُت، بلے مات ترا چہ پد بس یک اُمیتے پشکپتگ اَت کہ آ اُمیت چماں چہ پچگرگ بوت، آ امید منی پت اَت، پت بیچارگ سک باز پریشان اَت، شپ ءُ روچ جیڑگ ءَ ات یک روچے من وانگ جاہ ءَ چہ واتر بیتاں ، بالاچ جان ءَ پون کُت بالاچ جان سک باز پریشان اَت من جُست کُت کہ” بالاچ جان تو چے ءَ مرچی چوں پریشان پریشان گپ ءَ ئے”؟
آئی ءَ پسو نہ دات من پد ءَجُست کُت چہ گپے بیتگ تو من ءَ نہ گُش ئے گوں؟
گُشت ئِے” پت سک نہ جوڑ اِنت” ھمے ھبر ءَ گوں بالاچ جان گریوگ ءَ لگ ات من هم سک پَریشان بیتاں اے چی مُسیبتے مئے گونا گون اِنت، هیر من پد ءَ برات ءِ گونا گپ جت آ هم پریشان پریشان اَت، من همے گپ جت کہ من پت ءَ لوٹائیناں مزنیں نادره جاه ءَ اِلاج ئِے کناں، مئے کر ءَ واری ءُ بزگی ات، من براتانی کِر ءَ لهتیں زر پچ گِپت کہ من پت ءَ اِلاج کناں.
من ءَ سک دیر ات کہ من پت نہ دیستگ ات، وھدے من وتی پت ءَ دیست منی چم ارساں چہ پُر بوت اَنت بیچارگیں پت ءَ منءَ وتی امبازاں زُرت آئی ءِ چمانی ارس ترمپ ترمپ ءَ رِچان بوت اَنت، من پت زُرت مزنیں نادراه جاه ءَ بُرت لهتیں روچ پِت کمو وشتر بوت پد ءَ بے آرام بوت ، من ڈاکٹر ءَ جُست کت منی پت ءِ نا جوڑی چی انت؟ ڈاکٹر گوشت تئی پت شومک بزان کینسر ءَ گپتگ ءُ تئی پت ءِ زندگی ءَ نی کمے روچ پش کپتگ، من پت ءِ رکینگ ءِ ھاتر ءَ سک باز جھد کُت بلے منی درستیں جھد بے سوب بوت انت ءُ یک روچے من ءُ پت ڈن ءَ لوگ ءِ دیم ءَ نشتگ ات اِیں، پت سک بے وڑ ات، پت ءَ منی دست گپت من ءَ گوشت ئِے” من زاناں کہ من نوں نہ بچ آں، گوں تو یک اَرزے کناں”.
من گوشت” پت چونیں اَرزے”؟
گشت ئِے” منی اَرز اِیش اِنت کہ کُجام وهد ءَ من مُرتاں منی لاش ءَ منی جند ءِ هنکین ءَ کنڈ کنگ بہ بیت ءُ دومی بالاچ جان ءِ سک باز هیال ءَ بہ کن”.
منی مات بلے من ءَ سک باز رنج ءُ اپسوس اِنت کہ من وتی پت ءِ گڈی واهِشت سرجم کُت نہ کُت..
مات من زاناں تو من ءَ پھل نہ کن ئے پرچا کہ من تئی ھاتر ءَ هچ کُت نہ کُت ،من ءَ پھل کن، من نزاناں تو کدی واتر کن ئے، من ءَ وتی کُٹ ءَ واپین ئے ، وتی دست ءَ منی سر ءَ مرز ئے ءُ من تئی کُٹ ءَ واب بہ کپاں ءُ من ءَ بس یک رندے امباز بہ کن، منی دل کمے سارت بہ بیت، تئی هما شپ ءِ نالگ من ءَ انگت چہ واب ءَ گُڈین اَنت، من ءَ کندگ ءِ تہ ءَگریوائین اَنت، من زاناں تو گُوں من ءَ نوں دیوان نہ کن ئے،
بلے مات! نی من ءَ سما بیتگ اے درستیں بزگیانی بُن گلامی انت، اے گلامی انت کہ تو وھد ءَ چہ پیسر اچ ما گسر بیت ئے، اے گلامی انت کہ منی پت ءِ گڈی واھشت پیلو نہ بوت، اے گلامی انت کہ مئے لوگ آس دیگ بیت انت ءُ ما در پہ در بیت اِیں.
بس من نوں رواں وتی هیال ءَ بہ کن، من تئی یاتاں وتی چادر ءَ بندان ءُ گلزمین ءِ موکگ ءَ سر گراں۔۔۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
