مئے میتگ ءِ ماسٹر
نبشتہ کار: آزم اِزت بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
مئے میتگ ءِ یک ورنایے ءَ شال( کوئٹہ) ءَ ونتگ اَت ءُ پد ءَ گڑا سرکاری نوکری یے ءَ بزاں ماسٹری ءَ لگ اِتگ، من ءَ پہ ماسٹر ءَ کارے کپتگ اَت کہ چہ آئی ءَ چیزے جُست کن آں ءُ من ءَ سرپدی بہ دنت، من چہ یکے ءَ لمبر گپت کہ ھالے کنان ئِے، من لمبر گپت ءُ پون کنگ ءَ پیسر کلوھے( میسجے) راہ دات کہ کلوہ ءَ پَسّو کنت گڑا پونے کنان ئِے، من وھدے کلوھے راہ دات کہ ماسٹر جان تو وش ءُ جوڑ ئے؟( چوناھا ماسٹر منی میتگ مردمے ءُ سنگت ھم بوتگ)
آئی ءَ منی جوڑی ءِ پسّو نہ دات ءُ ھمے گْوشت ئِے” بانک من ترا زانگ ءَ نہ آں”.
وھدے آئی ءَ من ءَ بانک گْوشت ، من ھیران بوت آں کہ من ءَ پرچا بانُک گْْوشگ ءَ اِنت، زاناں واجہ ءِ زھن ءِ تہ ءَ بانکانی ھیال بوتگ اَت کہ چو گْوشگ ءَ اَت گڑا من اوں پایدگ چِست کرت کہ شُومی یے کن آں ھاھاھاھاھا گڑا من وتی میتگ ءِ یک شرنگیں جنکے ءِ نام ءِ گْوشت بزانکہ مھلب، پرچاکہ من اِشکرتگ اَت کہ ماسٹر مھلب ءِ سر ءَ شیدا اِنت ءُ سے ماہ ءَ پیسر مھلب ءِ لوگواجہ ءَ آئی ءِ سَون ھم داتگ اِت اَنت ءُ پد ءَ من آئی ءَ را جُست کرت کہ تو ماسٹر اکبال جان ئے”؟
آئی ءَ من ءَ پسّو دات” ھو من ماسٹر اکبال آں بلے تو من ءَ چوں یات کرتگ”؟
من چار اِت کہ نوں ماسٹر رَد کپگ ءِ وڑ ءَ اِنت گڑا من گْوشت ” تو وَ من ءَ یات نہ کرتگ بلے من ترا سک یات کنگ ءَ آں ، تو منی دل ءِ تہ ءَ ئے ءُ تو من ءَ سک دوست بہ ئے. (ماسٹر ءَ همے پهم اِتگ اَت کہ مھلب گوں من ءَ آروس کنت، ماسٹر وتی دل ءَ گنوک اَت).
ھمے وڑ ءَ مدام منی ءُ ماسٹر ءِ کلوہ ءَ ھال ءُ اھوال اَت، پہ من موبائل ءِ بیلنس ھم راہ ئِے دات، گڑا یک روچے من گْوشت پہ من یک موبائلے راہ بہ دے کہ منی اے موبائل ھراب اِنت، اگاں موبائل بند بہ بیت گڑا منی ءُ تئی ھال ءُ اھوال نہ بیت، اگاں ٹچ موبائلے بہ بیت گڑا انگت جْوانتر اِنت کہ من ءُ تو ویڈیو کال کن ایں”.( چوناھا ماسٹر ءَ من ءَ باز منّت کرتگ اَت کہ من ءَ پون بہ کن بلے من برے یک نیمونے کرت ، پون نہ کرت، بس ھمے گْوشت ٹچ موبائلے بہ بیت گڑا ویڈیوکال کن ایں.)
آئی ءَ گُشت ” کمو سبر کن منی پگار بیت گڑا من پہ تو نوکیں موبائلے وڑ کن آں”.
ماسٹر ءَ ھمروچ چہ دربرجاہ ءَ گِس ءَ اتک گڑا نان ءِ ورگ ءَ پد الّم مئے گِسانی کرّ ءَ چہ دکان شُت ءُ من ءَ کلوہ ئِے راہ دات ءُ گْوشت ” تو پرچا گِندگ نہ بہ ئے ، کمو چہ گِس ءَ ڈن در بیا کہ تئی دیدارے بہ کن آں”.
روچے من یک نیمونے کرت، مزاک ءُ مسکرائی کرت دانکہ ماسٹر ءِ دل وش بہ بیت، یکروچے من ءَ گْوشت ئِے ” انشپی من شمے لوگ ءَ کایاں بلے الّم من ءَ وھد بہ دے ءُ آیگ ءِ وھد ءَ ھم بہ گْوش کجام وھد ءَ تو تیار بہ ئے ءُ من بیایاں”؟
من کمو بچکند ات ءُ پسو راہ دات ” منی پِس ءَ را کچُِکے ھست ترا وارت ءُ آیگ ءِ کار ءَ مہ کن کہ دگہ مُسیبتے ءَ کپ ئے “.
لھتیں روچ گْوست گڑا ماسٹر ءَ من ءَ گْوشت ” من پہ تو نوکیں ٹچ موبائلے گپتگ گڑا پد ءَ ویڈیو کال کن ایں بلے ترا چوں موبائل ءَ رَس اِینت کرت کن آں”؟
من گْوشت تو ودار کن من وڑے کن آں یا من وت یکے ءِ گِس ءَ کایاں گڑا تئی دیدارے بیت ءُ موبائل ءَ ھم دست گر آں “.
ماسٹر سک گَل بوت کہ مھلب ءِ گوما گند ءُ نند بیت، دومی روچ ءَ من وتی چہ وتی سیادے ءِ گِس ءَ دیم پہ وتی گِس ءَ روگ ءَ اِت آں داں ماسٹر مئے گِس ءَ در اتکگ ءُ وتی سینکل ءَ سوار اِت ءُ وتی گِس ءِ نیمگ ءَ روگ ءَ اِنت، من وھدے وتی گِس ءَ سر بوت آں ءُ چہ وتی ماس ءَ جُست کرت” اماں باریں ھالاں بہ دے ماسٹر پہ ھیری اتکگ”؟
گڑا ماس ءَ ھمے گْوشت ” ماسٹر ءَ را پہ تو کارے کپتگ پمیشکا گِس ءَ اتکگ ءُ تئی لمبر ئِے ھم لوٹ اِتگ کہ پونے کنان ئِے، لمبر تئی داتگ بلے پد ءَ ھمے گْوشت ئِے دگہ روچے کایاں کہ نوں اِشتاپ آں، گڑا ھمیش اِنت نوکی راہ کپتگ”.
من زانت کہ کار ھراب بوتگ اَنت ءُ نوکیں موبائل ھم چہ دست ءَ شُت، من بچکندگے جَت ءُ ماسٹر ءَ را کلوھے راہ دات” اکبال جان تو وش ءُ جوڑ ئے”؟
گڑا ماسٹر ءَ من ءَ پسو دات” مرچی ءَ پد من ءَ کلوہ راہ مہ دے ءُ تئی کلوھانی وانگ ءِ زروزت نہ اِنت”.
من جست کت “پرچا ھال مہ کن آں، زاناں کسے ءَ منی سر ءَ تئی کرّ ءَ دروگے بستگ”؟
آئی ءَ من ءَ پسو دات” من ءَ تئی حاجت نہ انت ءُ چِد ءُ پد من ءَ کلوہ راہ مہ دے”.
من انگت لھتیں کلوہ راہ دات بلے پَسو اِش انگت بیگواہ اَنت، ھما روچ ءَ پد وھدے کہ ماسٹر ءَ من ءَ گِند اِیت وتی چماں جھل کنت ءُ دگہ گپ نہ کنت ءُ ملامت ملامت اِنت.
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
