آزمانک
آیات ءُ کُرسی
ھلیل بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
اللہ داد مُدام بے تُرس ءُ بیمّ ءَ جِنّانی کوٹی ءِ دیم ءَ نِشتگ اَت۔ روچ وتی جاگہہ ءَ شَپ ءَ ھم آئی ءِ جاگہہ ھمے جِنّانی کوٹی اَت۔ اے ھَما کوٹی اِنت کہ ایشی کَش ءِ گْوزگ ءَ ھم مردُم ءِ جان ءَ لرزگے زُرت۔ شَپانی وَھد ءَ میتگ ءِ پیر ءُ کماش ھم چہ کوٹی ءِ کِرّا گْوزگ ءَ تُرس اِت اَنت۔ اگاں نِماز ءَ رَوَگی بُوتیں اِش گُڑا پہ تُرس ءُ لرز اللہ اللہ کنان ءَ گْوست اَنت۔
میتگ ءِ تہا چُشیں مردُم نیست اَت کہ جِنّ ءَ آئرا نہ تُرسینتگ۔ مسیت ءِ پیش اِمام ھَم تُرس ءِ آماچ اَت۔
ما دْرست ھبکّہ ءُ ھیران اتیں کہ اللہ داد چِتور اے کوٹی ءِ تَہا وَتی شَپ ءُ روچاں گْوازینیت۔
من دنیگت ششّ ءُ پنچ ءِ تہا آں کہ آیا اے کوٹی ءِ تہا گْواچن ءَ جِنّ یے اَست اَت یاں کہ وت جوڑ کُرتگیں بیمّ یے مئے دِلانی توکا پیداک کنگ بوتگ اَت۔ بَلے یک گَپّ یے اَست اے کوٹی انچو بیمّ دار اِنت کہ تننگت ءَ شَپانی وھد ءَ کوٹی ءِ کِرّا چہ گْوزگ ءَ منا تُرسیت۔
کَسانی ءِ وھد ءَ من مسیت ءَ وانگ اِت آں گُڑا نماز ءِ وانگ ءَ مارا الّم ءَ مسیت ءَ رَوگی اَت پرچا کہ مُلّا ءَ گْوشتگ اَت کہ ھرچ کسے مسیت ءَ نماز ءِ وانگ ءَ نیاتک آئی ءِ ھَیر نہ اِنت۔ روچ ءِ نمازاں وَ انگت ءَ وڑے نہ وڑے من وتارا مسیت ءَ سَر کُت بَلے شَپ ءِ نمازانی وھد ءَ مسیت ءَ رَوَگ سکّ گْران اَت پرچا کہ مسیت ءِ راہ ءِ سرا جِنّانی کوٹی اَت۔ پمشکا ھمُک روچ مُلّا ءِ لَٹّ اَت ءُ منی بَڈّ اَت بَلے پدا ھَم من شَپ ءِ نمازاں مَسیت ءَ ساڑی نہ اِت آں۔
لھتیں روچ ءَ پَد مُلّا ءَ را سَما کَپتگ اَت کہ من چہ جِنّانی کوٹی ءِ تُرس ءَ نماز ءَ ساڑی بُوّگ ءَ نہ آں۔ گُڑا مُلّا ءَ منا آیتُ الکُرسی ءِ وانگ ھیل دات ءُ من زُبانی یات ھَم کُرت۔
لھتیں روچ آیۃُ الکُرسی ءِ سَواب ءَ من چہ جِنّانی کوٹی ءِ کَش ءَ گْوست آں بَلے یک شَپ یے جِنّ ءَ مُلّا ءَ را تُرسینتگ اَت ءُ مُلّا سَئے روچ تَپ بوتگ اَت۔ گُڑا چہ آیتُ الکُرسی ءِ سرا منی ھم بھیسہ پْرُشت۔
ھَر وھدے کہ من ھمے کوٹی ءَ گِنداں گُڑا منی دِل ءِ تَہا یک واھگے پیداک بیت کہ اللہ داد ءَ چہ جُست بِگِر آں کہ آ چِتور اے کوٹی ءِ تَہا وَتی شَپ ءُ روچاں گْوازینیت۔ منی ھیرانی ءِ مستریں سَوَب ایش اِنت کہ اللہ داد ءَ مَسیت ءَ ھم نہ وَنتگ ءُ نماز ھَم نہ وانیت گُڑا چہ جِنّاں پرچا نہ تُرسیت۔
منی ھمسروکیں سنگت باھڑ ھم ھمے راز ءِ شوھاز ءَ دِلمانگ اَت۔
ما اَنّی دو کَس بیتگ ات ایں بَلے پِشّی ءِ گُٹّ ءَ ژانگ ءَ کئے بہ بَندیت پرچا کہ ما دوئیں کَسان اِت ایں ءُ اللہ داد میتگ ءِ مزنیں موالی یے اَت پمشکا ما تُرس ءِ آماچ ات ایں کہ اگاں کسّے مارا گوں اللہ داد ءَ گَپّ ءُ تْران ءَ بہ گِندیت گُڑا ما میتگ ءِ تَہا بَنّام بہ ایں۔
یکروچے میتگ ءِ مُلّا ءِ ارواہ ءَ بال کُت ءُ میتگ ءِ دْرستیں مردُم ھما نیمگ ءَ شُتگ اِت آں گُڑا مارا موہ رَس اِت۔
من ءُ باھڑ کوٹی ءِ نیمگ ءَ شُت ایں ءُ چہ کوٹی ءَ کمّو دُور اوشتات ایں۔ گُڑا اللہ داد وتی نیمگ ءَ تَوار کُت۔
“اللہ داد چون ئے تو؟” باھڑ ءَ جُست کُت
اللہ داد ءَ پسّو دات: “من!۔۔۔ من شرّ آں۔
گوں منا اوپار نہ بُوت من جُست کُت: “اللہ داد تو چہ اے کوٹی ءِ جِنّان نہ تُرس ئے؟”
“اِنّاں اڑے من آیات ءُ کُرسی ءَ واناں دْرستیں جِنّ دَستاں تُف ءَ جَن اَنت ءُ تَچ اَنت۔”
من ھبکّہ ءُ ھیران بوت آں کہ ایشرا آیتُ الکُرسی چون یات اِنت “آیتُ الکُرسی۔۔۔ آیتُ الکُرسی ترا یات اِنت؟”
آئی ءَ دیم وَتی ترّینت کوٹی ءِ نیمگ ءَ رھادگ بُوت۔ آئی ءِ توار منی گوشان کَپگ ءَ اَت کہ گْوشگ ءَ اَت:
“آیات ءُ کُرسی، جِنّ چہ من تُرسی، اے دَست ءُ آ دَست یکّیں خُدا اَست۔”
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
