آزمانک: نیکی
منشی پیریم چند | رجانکار :هسابجار
سال ءِ پنچمی ماه ات هور ءُ باران ات کہ ریوتی ءَ دست ءُ پاد هنی کُت انت ءُ سر ءُ گواپ بوت ءُ شُت وتی پیریں تُرو ءِ گور ءَ گُشت ئےِ – ” ماتی ما میڑه ءِ چارگ ءَ روگ ءَ ایں ” .
ریوتی پنڈت چنتامن ءِ زال ات – پنڈت ءَ وهدے سرسوتی ءِ سجدگ کنگ ءَ بازیں نپ کہ نہ دیست تاں آئی ءَ لکشمی ءِ پرشتہ ءَ گوں نزیکی کُت – آئی ءِ روزگار گِپت ءُ گیر ئیگ ات ،بلے چو آ دگہ زرداراں ابید چہ وشھالیں جاوراں بیست ءُ پنچ درسد ءَ گیش سُوت ئےِ چہ کس ءَ نہ گِپت ،ریوتی ءِ تُری ءَ چُکے کُٹ ءَ ات ءُ تهتُکے ءِ سر ءَ نشتگ ات – نشار ءِ گپ ءِ اشکُنگ ءَ پد گُشت ئےِ ” اگاں شمارا هور بہ میسینیت تاں چُکاں پشانکے دلاپ کنت – ”
ریوتی ” اناں ماتی ما دامان ءَ رو ایں ءُ بیرو کنیں -”
ریوتی ءِ دو چُک ات انت یک بچکے ءُ یک جنکے – جنک ئےِ گوران ات ءُ بچک ھیرامن ءَ هپت سال ات – ریوتی ءَ وتی چُک شوک کت ءُ گُل ءُ سیاھیں ٹِک ئےِ جت ئےِ داں کسے نزر ئےِ مہ کنت – پہ بُتُکانی ریپگ ءِ واستا یک شوکیں لٹ لے دست ءَ ئِے دات ءُ گوں وتی دزگهاراں پہ میڑه ءِ چارگ ءَ شت.
کیرت ءِ تیاب دپ ءَ جنینانی مُچی ات،آزمان جمبراں پوشتگ ات ، سینگار اتگیں جنین تیاب دپ ءَ گوں هور ءُ باران ءَ وژنود ات انت –
درچکاں شیکو بستگ ات انت – کسے شیکو شیکگ ءَ ات ءُ بهار ءِ سوت ءَ وش گُٹی ءَ گوں الھان ءَ ات تاں کسے تیاب ءَ نشتگ ات گوں زر ءِ چولاں مُشکول ات – سارتیں گوات ءِ کولاں گوں رز ءِ چولانی کوه دیم ءَ پُرشگ ءَ ترنزنکانی ندارگ سلی ات –
مروچی بُتکانی رُکستی انت – بُتُک وتی جودانی لوگ ءَ روگ ءَ انت – جین چُکاں وت ءَ هنی کتگ ءُ وتی بُتک سینگارتگ انت ءُ آهانی رُکست کنگ ءَ اتکگ انت – آھاں زِر ءِ چولانی تہ ءَ یلو کن انت ءُ هورباران ءِ سوت ءَ جن انت، بلےهمے بُتُک انچو کہ دستاں لُگش انت – پہ نازے ءَ پھازتگیں بُتُک کہ سینگار کنگ بوتگ ات انت – اشانی سر ءَ لٹ ءُ بانگولانی دْرد ءِ گوارگ بندات بیت ءُ ریوتی همے وشیں ندارگ ءَ چارگ ءَ ات کہ آئی ءِ چُک ھیرامن هم تیاب دپ ءِ همے رم ءَ هوار ات ءُ بُتّکاں لٹ شاپ کنگ ءَ ات –
تیاب دپ ءَ بلاھیں سنگ ایر کنگ بوتگ ات آ چہ همے سنگانی سر ءَ شترت ءُ زر ءَ کپت –
ریوتی ءَ زار جت ءُ گریت – کُل مهلوک اتک ءُ همود ءَ مُچ بوت انت – دُرساں وتی میسگ ءُ وتی سینگار ءِ هرابی ءِ تُرس ات – یکے ءَ هم همت نہ کُت ءُ زر ءَ دور نہ کت کہ چُک ئِے بہ رکهین ایت – ده دمان گُوستگ ات – نداره چاروکاں چہ کسے ءَ اے همت نہ بوت – بزگیں ریوتی دل ءَ زمین ءَ مُشگ ءُ گریوگ ءَ ات – همے سهت ءَ اسپ سوارے چمد ءَ گوزگ ءَ بیت – وهدے مردمانی مُچی ءَ گندیت تاں اسپ ءَ داریت ءُ همے نداره چاروکاں ءَ جُست کنت ” کہ اے چونیں مُچی یے ؟”
ندراه چاروکاں چہ یکے پسو دنت” اد ءَ یک چُکے بُکتگ -”
راهگوز” کُجا ؟”
نداره چاروک “هما هند ءَ کہ آ زال گریوگ ءَ انت -”
راهگوز ءَ وتی گُد کش ات انت ءُ چِرّک ئےِ مُهر کُت ءُ زر ءَ دورئےِ کُت – کُل تُرک ءُ نُک بوت انت کہ اے کے بوت کہ دورئےِ کُت – مرد ءَ اولی بُک وارت چُک ءِ کُلاه دست ئےِ کپت ،دومی بُک ءَ لٹ دست ئِے کپت ءُ سیمی بُک ورگ ءَ پد کہ دراتک داں چُک ئےِ گون ات -نداره چاروکاں کوکار کُت ءُ مرد ءَ را شاباشی اش دات – مات تچان بوت ءُ شُت وتی چُک ئےِ ازمباز ات – همے دمان ءَ چنتامن هم گوں وتی دگہ بازیں سیاد ءُ وارساں رس ات – درست چُک ءِ سُد ءَ آرگ ءِ گرودار ءَ ات انت – نیم ساهت ءَ رند چُک سَد ءَ اتک –
نیم ساهت ءَ پد چُک ءَ کہ وتی چم پچ کُت انت تاں درستانی ایمان سلامت بوت – ڈاکٹر ءَ گُشت کہ اگاں دو ملٹ ءَ گیش انگت چُک آپ ءَ چہ کشگ مہ بوتیں اے چُک نہ رکّ اِتگ ات ،بلے وهدے مردماں وتی همے ناشناسیں دردوار پد جت داں آ باریں کُجا شُتگ ات ءُ ھر نیمگ ءَ مردم دیم دیگ بوت انت پٹ ءُ لوٹ کنگ بوت بلے آ میڑه ءِ سر ءَ هچ جاگہ دست نہ کپت –
بیست سال ءَ پد پنڈت چنتامن ءِ روزگار ءَ باز دیمروی کتگ ات – همے میان ءَ آئی ءِ مات ءَ وتی امبر وارتگ ات ءُ بیراں بوت تاں آئی ءِ نام ءَ ٹهاکر دوارے جوڑ کنگ بوتگ ات – ریوتی چہ نشار ءَ تُروئےِ بوتگ ات – گیپت ءُ گیر ءِ هساب ءُ داد ھیرامن ءِ دست ءَ ات انت ءُ ھیرامن نوں رُستگ ات ءُ مزن بوتگ ات یک نیک ءُ نگبهتیں ورنایے ات – باز براں چہ پت ءَ چیر بوتگ ات ءُ هاجت مندیں دهکاناں وامے هم داتگ ات – پہ اے زنڈیں گناه ءِ کنگ ءَ پت ءَ آئی ءَ را مدام چم سُهر داتگ ات ءُ چہ وت ءَ سِندگ ءِ بیهار هم داتگ ات – یک رندے ھیرامن ءَ سنسکرت ءِ دربرجاہ ءِ واستا پنجاه کلدار پوڑی پہ اے کار ءِ کنگ ءَ داتگ اَت،پنڈت چنتامن ءَ انچو زهر کت کہ سے روچ ءَ ورگ ئےِ نہ ورات ، ھر مدام چشیں نہ وشیں ویل بواں بوت انت – پہ همیشانیگی ھیرامن گوں پت ءَ دل تنگ بواں بوت، بلے اے کارانی پرماؤک آئی ءِ مات ات کہ ھیرامن ئےِ سکین داتگ ات –
همے کہ چہ دوریں کوچگے ءَ آئی ءِ گور ءَ جنوزامے یا زمیندارانی دست ءَ تنگ کُتگیں گریبیں دهکانے ءِ مات یا زالے اتکگ ات ءُ دست ئےِ بُرز ءَ کتگ ات انت ءُ ہلھیرامن ئےِ نیک دوائی کتگ ات تہ ریوتی گل ءَ پیم نہ بوتگ ات ءُ آئی ءَ همے مارتگ ات کہ اے جھان ءِ وش نسیب تریں مات من ءَ کہ هدا ءَ من ءَ چُشیں نگبهتیں چُک ئےِ داتگ – همے سھتاں آئی ءَ هما دمان گیر اتک کہ ھیرامن کیرت ءِ زر ءَ کپتگ ات ءُ بُک اتگ ات – ءُ هما مرد ءِ دُروشم چو بُت ءَ آئی ءِ دیم ءَ مِک بوتگ ات کہ ہھیرامن ئےِ رکّ اینتگ ات ءُ آ ئےِ نیک دوا کُتگ ات دل ءَ هیال ئےِ کتگ ات کہ من بہ دیستیں تاں پادان ئےِ کپتگ ات آں ءُ آئی ءِ منت گپتگ ات – آئی ءَ باور بوگ ءَ ات کہ مردمے ءِ وَ هچ وڑ ءَ نہ بوتگ یک پرشتھے بوتگ – اے دمان ءَ آ هما تهتُک ءِ سر ءَ نشتگ ات کہ پیسر ءَ آئی ءِ تُرو نندوک بوتگ ءُ وتی نماسگ ئےِ وارینتگ ات انت –
مروچی ھیرامن ءِ بیست ءُ هپتمی سالروچ ات – پہ ریوتی ءَ سال ءِ تہ ءِ روچاں چہ وشتریں روچ همیش ات – اے روچ ءَ آ سکی جوڑ بوتگ ات ءُ همے یکیں روچ ءَ پنڈت چنتامن هم گوں وتی جن ءَ مدام همدست ات –
اے روچ ءَ آ سک گل بوتگ ات ءُ باز گریتگ ات ئےِ – اے روچ ءَ همنچک نیک دوائی کہ آئی ءِ دل ءَ دراتکگ ات پہ وتی ناشناسیں دردوار ءَ آئی ءَ گوں دل ءِ جھلانکاں نیک دوائی کتگ ات ءُ پرائی ءَ زرتگ ات کہ اے همائی ءِ برکت انت کہ اے روچ من ءَ نسیب ءَ انت –
یک روچے ھیرامن اتک ءُ گوں ریوتی ءَ گُشت ئےِ ” ماتی سری پور لیلام بوگ ءَ انت اگاں تو گش ئے من بهر زوراں گوں – ”
ریوتی : ” سولهوانا انت ؟”
ہیرامن ” سولهوانا شریں میتگے ، ناں سک مزن انت ءُ ناں کسان انت – هینچک دور هم نہ انت –
بیست هراز ءَ چہ بندات انت سد دو سد ءَ داں آسر بیت -”
ریوتی ” وتی کماش ءَ جُست بہ کن -”
هیرامن ” آئی ءَ گوں کَے بہ نندیت ءُ سر بہ جنت -”
ھیرامن لوگ ءِ تہ ءَ وتی مستر وت ات – چنتامن ءِ کس ءَ گوش نداشت – آ بزگ ءَ چشمک چمان ات ءُ نپادانی باهوٹ ات آئی ءِ شپ ءُ روچ گوں وتی کُلگ ءُ جھکگ ءَ گوزگ ءَ ات انت –
دومی روچ ءَ سری پور ھیرامن ءِ نام ءَ کنگ بوت – ھیرامن زردار ءَ چہ زمین دارے جوڑ بوتگ ات – گوں وتی نپراں شُت سری پور ءِ تر ءُ گرد ءُ وتی زمینانی چارگ ءَ – سری پور ءِ دهکاناں هال ءَ گپت کہ نوکیں زمیندار پیداکیں ھر کس ءَ پہ نوکیں زمیندار ءِ وش کنگ ءَ وتی گنجائش ءَ وتی چن ءُ لانچ بندات کُت – پنچمی روچ ءِ بیگاه ءَ ھیرامن گون وتی نپراں سری پور ءَ سر بوت –
کلیں دهکاناں وت ءَ شوک کتک ءُ مستگ ءُ کنگ ءِ ٹِکّ وتی پیشانیگاں جتگ ات دْراھیں شپ سے سد دهکاناں دست بستگ ات انت ءُ آئی ءِ هزمت ءَ اوشتوک ات انت – اندگہ سُهب ءَ مھلہ آئی ءِ کاردارانی سر کماش ءَ کلیں دهکانانی پجار کنائینت – کُل آیاں بوت انت ءُ آئی ءِ پاد اش دست جناں کُت انت ءُ وتی گنجائش ءَ یک ءُ دوکلدار آئی ءِ پادانی دیما ایر کناں کُت – داں نیمروچ ءَ آئی ءِ پادانی دیم ءَ پنچ سد کلدار جم بوتگ ات ءُ ھیرامن ءِ اولی رند ات کہ زمیندار بوَگ ءِ شیرکنی آئی ءِ دنتان ءِ کنڈ ءَ پُترتگ ات ءُ آ پہ وتی زمیندار بوَگ ءَ پهر کنگ ءَ ات ءُ وتی مزن بوَگ ءِ نشہ ءَ ملار ات دْرسیں نشھاں چہ مستریں نشہ وتی مزن لیکگ انت – وهدے کلیں دهکان کہ هلاس بوت انت تاں آئی ءَ وتی سرکماشیں کاردار جُست کُت کہ ” دگہ کسے پشت کپتگ کہ ناں ؟”
کاردارنی سرکماش ” جی هو واجہ یک دگہ دهکانے هست تخت سنگہ کہ نہ یتکگ -”
ھیرامن ” آ گڑا پرچا نہ یتکگ -”
سرکماش ” آ سک گروناک انت واجہ -”
ھیرامن ” من انی آئی ءِ گروناکی ءَ ایرماد کناں کسے بروت توار ئےِ بہ کنت -”
سھتے ءَ پد یک پیر مردے لٹ ءَ جِک دیاں پیداک ات – اتک لٹے زمیں ءَ جِک دات ءُ نشت . ناں زرے دات ءُ ناں پادان ئےِ کپت – آئی ءِ گوں اے بے کماری ءَ ھیرامن برانز گپت ” انگت تئی سر گوں مٹیں زمینداراں نہ کپتگ من ترا پیشداراں -”
تخت سنگہ ءَ ھیرامن شر چار ات ءُ پسو ئےِ دات ” منی دیم ءَ بازیں زمیندارے اتکگ ءُ شُتگ بلے کس ءَ گوں من چُش نہ کتگ کہ تو کنگ ءَ ئے -”
چش گُشگ ءَ پد پُشت ئےِ ماندات ءُ وتی لوگ ءَ شُت، پیرزالیں بیبکار ءَ جُست کُت ” هاں تو گوں زمیندار ءَ دُچار کپت ئے ، چونیں مردمے ات گُڑا ؟”
تخت سنگہ : ” لائکیں مردے من پجاآؤرت -”
بیبکار : ” تو زاناں پیسر ءَ چہ زانئے ؟”
تخت سنگہ : ” من چہ بیست سال ءَ پیش ئےِ زانان – ترا بُتُکانی هما میڑه یات انت ناں؟”
گُڈ ء هما روچ ءَ تخت سنگ ھیرامن ءِ دیم ءَ بھ نہ کپت – شش ماه ءَ پد ریوتی گوں وتی نشار ءُ نماسگاں سری پور ءِ سیل ءُ گرد ءَ اتکگ ات میتگ ءِ کُلیں زهگ ءُ زالبول ریوتی ءِ گندوک ءَ اتک انت اشانی تہ ءَ هما بیبکار هم گون ات – آئی ءِ نند ءُ پادایگ ءُ وش گپیاں ریوتی ھیران کتگ ات کہ چُشیں گران ءُ سنگینیں زال اے کُوچگ ءَ ؟ آئی ءَ گوں بیبکار ءَ گُشت تو هم کدی مئے نیمگ ءَ بیا تئی گندگ ءَ منی دل باز وش بوت –
همے وڑ ءَ مدان مدان ءَ ھر دُک یکے دومی ءَ گوں پجاروک بوت انت – اد ءَ اے دوینانی پجاروکی بوت ءُ هودا ھیرامن کپتگ ات گوں وتی کاردارنی سرکماش ءَ تخت سنگہ ءَ چہ زمین ءَ بے بهر کنگ ءِ سوّڑگ ءَ ات –
مئی ءِ ماه ءِ چارده ات ءُ ھیرامن ءِ بوتن روچ ءِ چن ءُ لانچ بوگ ءَ ات –
ریوتی گوں گیچن ءَ آرت گیچگ ءَ ات کہ پیرزالیں بیبکار رس ات – ریوتی ءَ بچکنداں گُشت کہ بی بی باندا ترا داوت انت –
بیبکار : ” تئی داوت سر ءُ چمان انت چنتمی سال انت ئےِ سلامتی – ھزار سال امبر ئِے بہ بات ؟ ”
ریوتی : بی بی تئی دپ ءَ شیر ءُ شکر بات – بازیں ٹِک ءُ ٹاکے ءَ پد ءُ شمے دوایانی بر کت ءَ نو اے روچانی گندگ منی نسیب ءَ انت – اے ھپت سال ئیگ ات کہ کزاهے ءَ گپت – ما شتگ اتیں بُتُکانی میڑه ءَ همود ءَ شتر ات ءُ زر ءَ بُک ات – یک پرشتھے چہ در نگیبے ءَ اتک ءُ رکّ اینت ئےِ – مرچی کہ هست ءُ هیات انت اے همائی ءِ برکت انت – پدا من آ باز شوهاز کُت بلے دپ نہ کپت – نوں همک سال اشی ءِ بوتن ءِ روچ ءَ من آئی ءِ نام ءَ سد کلدار ایر کنگ ءَ آں – نی دو ھزار ءُ جیزے بنت – چُک ءِ دل ءَ انت کہ سری پور ءَ همائی ءِ نام ءَ مندرے جوڑ بہ کناں – تو ئے بی بی ئے ، من سک بژینگ آں بزاں – گندئے یک برے بس من همے پرشتہ ءَ ڈیک بہ وارتیں منی روه تاهیر بوتگ ات –
ریوتی کہ بے توار بوت تہ بیبکار ءِ چم گوں ارساں کیل ات انت –
دومی روچ ءَ یک نیمگے ھیرامن ءِ بوتن روچ ءِ شاتکامی ات تاں دومی نیمگ ءَ تخت سنگہ ءِ زمین لیلام بوگ ءَ ات –
بیبکار ءَ گُشت کہ من رواں بانک ریوتی ءَ راستی ءَ گُشاں گوں –
تخت سنگہ ءَ گُشت – داں من زندگاں تو هچ نہ گُش ئےِ –
جولائی ءِ ماه بوت – میهگراج ءَ وتی نیکیں رهمتانی درائی کُت – سری پور ءِ دهکاں وتی ڈگاراں کشگ ءَ بوت انت – تخت سنگہ نیازمندیں نگاهاں گوں رؤکیں دهکاناں چاران ات کہ وتی ڈگارانی کشگ ءَ روگ ءَ ات انت – داں آئی ءِ ارمان هاکانی میار بوت انت –
تخت سنگہ ءِ مال ءُ مت بس یک گوکے بوت ءُ آئی ءِ کار دُراھیں روچ ءَ همائی ءِ چارینگ ات – آئی ءِ زند گزراں گوں همے یکیں گوک ءَ بندوک ات – آئی ءِ سمات ءُ شیر ئےِ بها کُت انت ءُ وتی شپ ءُ روچاں گوازینگ ءَ ات – برے برے همشام هم بوت انت – اے کلیں جنجالانی سگگ ءَ اوپارئےِ کُت –
بلے یک روچے هم ھیرامن ءِ گور ءَ زار ءُ پریات ءَ نہ شُت – ھیرامن آئی ءَ جهل جنگ ءِ جهد ءَ ات بلے وت نیست ءُ نابود بواں ات ، باج ئےِ بُرتگ ات هم دربازی ات ،کلیریں دار ءَ زمین ساڑینت نہ کنت –
یک روچے ریوتی ءَ گُشت ” منی چُک تو اے بزگ ءَ گوں شر کنگ ءَ نہ ئے -”
ھیرامن برانز گپت – ” آ هچ بزگ نہ انت – من آئی ءِ گروناکی ءَ گوں هاکاں هوار کن آں -”
زمیندار وتی تونگری ءِ هماراں انچو ملار ات کہ انچیں چیزے ءِ گار کنگ ءِ پدا کپتگ ات کہ آ چیز ءِ جند نیست ات – انچو کہ کودکیں چُکے گوں وتی ساهگ ءَ بہ مڑیت –
اے سال کجام هم وڑ ءَ تخت سنگہ ءَ گوازینت ءُ پد ءُ کہ هور بوت آئی ءِ لوگ دونگ نہ بوتگ ات – هور ءَ سک گْورت ءُ آئی ءِ لوگ ءِ چارکے کپت – هما چارک ءَ آئی ءِ گوک هم بندوک ات چیر ترات ءُ مُرت ءُ تخت سنگہ وت هم سک ٹپی بوت ءُ روچ ءِ هما روچ ءَ تپے ءَ گِپت کہ سِدگ ءِ نام ئےِ نزانت – دارو درمان ئےِ کُت نہ کت کہ روزگار ءِ گُڈی امیت هم زالمیں وهد ءَ وتی ارجاں جتگ ات، دْراھیں لوگ آپ ءَ پُر ات ءُ ورگ ءَ هم هچ نیست ات ءُ تھاروکی ءَ کپتگ ءُ نارگ ءَ ات کہ ریوتی آئی ءِ لوگ ءَ شُت – تخت سنگہ ءَ چم پچ کُت انت ءُ جُست ئےِ کُت ” کے انت ؟ ”
بیبکار : ” ریوتی انت -”
تخت سنگہ : منی بهت گومن وش یار انت -”
ریوتی هجالت بوت ءُ گُشت ئےِ – بیبکار ترا هدا باور انت کہ من وتی چُک ءِ کاراں وت ھیراناں کہ ترا ھر وڑیں کارے بیت من ءَ گُشت کن ئے ، ترا ھزار شاباش انت شُما هینچک هزاب بیتگ اِت گوں من نام هم نہ گپتگ – چُش گُشگ ءَ پد ریوتی ءَ زرانی گونڈیں گرنچے بیبکار ءِ دیم ءَ ایر کُت –
کوٹانی توار ءِ اشکُنگ ءَ تخت سنگہ پاد اتک ءُ نشت ءُ گُشت ئےِ ” اناں بانک ! من زر ءِ شُدیگ ئےِ نہ آں – اے پیراں سری ءَ نی من ءَ گناھگار مکن -”
دومی روچ ءَ ھیرامن هم گوں وتی یلچراں چہ همد ءَ گوزگ ءَ ات کہ کپتگیں لوگ ءِ گندگ ءَ گوں بچکند ات ئےِ ءُ وتی دل ءَ گُشت ئےِ کہ من سوبین بیتاں ءُ لوگ ءِ تہ ءَ پُترت ءُ گُشت ئےِ ” هاں واجہ نی تو چتور ئے ؟”
کماش ءَ نرم نرم ءَ گُشت ” شُگر اِنت رب ءِ ءُ تو چتو مرچی وتی راه گار کُتگ ؟
ھیرامن ءِ اے مراد ماں هاکاں هوار بوت کہ تخت سنگہ بئیت ءُ منی پاداں گوں وتی چماں بہ چُکیت – همے شپ ءَ لاچار ، آجو تب ءُ بے تمائیں کماش تخت سنگہ بیران بوت –
پیرزالیں بیبکار نوں چٹا تھنا ات ناں آئی ءِ ارساناں پهک کنوکے هست ات ءُ ناں پہ آئی ءِ مرگ ءَ پد موتک کنوکے – آ بے کس ءُ لاچاری ءِ گمانی آس ءِ تہ ءَ بُن ات –
وشھالی مرگ ءَ ترینت نہ کنت ، بلے دردانی دوا وَ بوت کنت –
بے مالی هزابی اَت – پیرزالیں بیبکار ءَ پہ لاپ ءِ شوهاز ءَ چہ ڈگار ءُ کھچراں تریں سمات چت ءُ چانگ جوڑ کُت ءُ بھا کُت –
پیرزال ءِ لٹ ءَ جِک دیاں چہ ڈگار ءُ کهجراں تریں سماتانی سپت ءَ سر ءَ کنگ ءُ روگ ءَ ھر کسی دل ءَ دردے چست بوتگ ات – اے درد ءَ چہ آئی ءِ بدواھیں ھیرامن هم نہ رک ات – یک روچے آئی ءَ دال ءُ برنج پیرزال ءِ لوگ ءَ سرکنائینت – اے دال ءُ برنج ریوتی ءَ گوں وتی دستاں بُرت ءُ سر کُت انت –
پیرزالیں بیبکار ءَ گوں گریتگیں چم ئےِ گُشت ” بانک ! داں منی چم گند انت ءُ دست ءُ پاداں ہاٹیگ مان انت – تو من ءَ ءُ هدامرزی ءَ گناھگار مکن – ”
چہ اے روچ ءَ پد ھیرامن ءَ اے همت نہ بوت کہ پیرزال ءَ دست ئےِ بہ شھار ایت –
یک روچے ریوتی ءَ لوٹ ات کہ آ پیرزال ءِ چانگاں وت بُزوریت – میتگ ءَ سماتی چانگانی نھاد سے پہ یک پیسھے ات – ریوتی ءَ آئی ءِ سپت ءِ درستیں چانگ زُرت انت –
روچ ء هما روچ ءَ پیرزال اے نیمگ ءَ بھ پہ چانگ ءِ بھا ءَ نہ یتک –
چشیں مردم کُج انت کہ آ اے مہ زانت ک بس یک رازئےِ پَدّر کنگ ءَ من سیر ءُ آباد باں – بلے اے وڑ کنگ ءَ پد هما کتگیں نیکی ءِ جند گار بہ بیت ، ھنچیں گپے نیست کہ نیکی بہ کن ءُ بے هال ءَ ببو – بیت کنت کہ آئی ءَ بھ اے گمان هم نہ کتگ ات کہ ما پہ ریوتی ءَ نیکی یے کُتگ ات –
وتی مرد ءَ را شرپ بکشوکیں اے پیرزال وتی مرد ءِ مرگ ءَ پد سے سال ءَ زندگ ات ءُ اے سے ئیں سالانی زند آئی ءَ کجام هزاباں گوں گوازینت – کسی گوش مہ اِشکُنات -باز براں همشام ءَ هم وپت – برے سمات ئےِ نہ رست ءُ برے سماتی چانگ دُزی بوت انت –
رب ءِ وتی رزا انت جاهے ورگ مُچ انت ءُ وروک نیست ءُ جاهے کسے پہ لونکے نان ءَ تلوسیت –
پیرزال شُدگیں لاپ ءَ وپت بلے کسی گور ءَ دست ئےِ ٹال نہ کُت –
ھیرامن ءِ سیُھمی بوتن روچ بوت، ناچ ءُ سُهبت ات ،دیمے ءَ سپائیں روگناں گوں نان پچ ءُ کائی ءَ ات – دیمے ءَ پہ گریب ءُ بزگ ءُ کمزاتان انچائیں ورگ گراد بوگ ءَ ات کہ اناگہ ءَ یک زالے اتک ءُ گوں ریوتی ءَ گُشت ئےِ – بیا کہ بیبکار ءِ جاور نگیگ انت ءُ ترا لوٹگ ءَ انت –
ریوتی ءَ ماں دل ءَ گُشت کہ یا رب تو وت رهم بہ کن مرچیگیں روچ ءَ پہ وشی بہ گوازیں اے مہ مریت شریں –
همے هیال ئےِ کُت ءُ نہ شُت – ھیرامن ءَ دیست کہ مات ءَ روگ دل ءَ نہ انت تہ آئی ءَ لوٹ ات کہ من وت بہ رواں – چیزے روچ ات کہ آ پہ پیرزالیں بیبکار ءَ سک مھروان ات، بلے در ءِ دپ ءَ کہ رست روتی ءَ آ توار کُت ءُ روگ ءَ مکن ئےِ کُت – اے هما هانواده رهمدلیں ریوتی ات –
وهدے ھیرامن کہ بیبکار ءِ لوگ ءَ رس اِت تاں هود ءَ بے تواری یے ءَ مانشتگ ات – پیرزال سک نگیگ ات ءُ نزور ترتگ ات – ھیرامن ءَ زور ءَ گُشت “بی بی من آں ھیرامن – بیبکار ءَ وتی چم پچ کُت انت ءُ گوں دست ءِ نشہ ءَ گُشت کہ وتی گوش ءَ منی دپ ءِ کرا بیار ءُ پد ءَ مدان مدان ءَ گوں نزوریں گالوارے ءَ گُشت ئےِ – کہ منی سروناں مَٹُکے ءَ تخت سنگہ ءِ ھڈ مان انت ءُ منی سیندور هم همود ءَ ایر انت اے دویناں پراگ راج ءَ سر کنائین –
چش گُشگ ءَ پد آئی ءِ چم نز بوت انت – ھیرامن ءَ کہ وهدے مَٹُک ءِ دپ پچ کُت داں ھر دوکیں چیزئےِ مان ات انت – دگہ گرنچُکے ءَ ده کلدار هم بستگ ات بلکن همیشانی تہ ءَ رپتگین ءِ راز پھنیام ات –
شپ ءِ تہ ءَ پیرزالیں بیبکار چہ امروز ءِ گماں بے گم بوت –
همے شپ ءَ ریوتی ءَ هم وابے دیست کہ من میڑه ءِ سرا یاں ، کیرت ءِ تیاب ءَ ھیرامن یبراه شترت ءُ زر ءَ کپت ءُ من دستاں دلبند ءَ جنگ ءُ گریوگ ءَ یاں ءُ همے دمان ءَ پیرمردے زر ءَ دور کنت ءُ ھیرامن ءَ رکَ اینت –
روتی آئی ءِ پاداں کپیت ءُ مِنّت ئِے گیپت ءُ جُست ئےِ کنت کہ ” تو کے ؟”
تاں آ پسو دنت کہ من سری پور ءَ نشتگ آں منی نام تخت سنگہ انت –
سری پور انگت هم ھیرامن ءَ گون انت بلے نی آ سک ڈولدار انت –
وهدے تو آهود ءَ روگ ءَ بئے چہ دور ءَ مندر ءِ گبند در ءَ بیت ءُ مهمان جاه ءِ ماڑی . مندر هما جاگہ انت کہ تخت سنگہ ءِ لوگ بوتگ ءُ مهمانجاه هم – کلیں مساپر همود ءَ دار انت ءُ تخت سنگہ ءَ گیر کار انت –
مندر ءُ مهمانجاه ھر دُوک چہ تخت سنگہ ءِ نام ءَ زانگ بنت –
…..هلاس…..
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
منی رجانکانی کتاب زوت وانوکاں سر بیت – اگاں پبلیشرئےِ اے کتاب ءَ کنگ لوٹ ایت تہ مالیت 50،000 انت – هسابجار
