آزمانک
ماہ گنج لاش ءِ دیم ءٙ کندگ ءٙ اٙت
الی ایاز
دی بلوچستان پوسٹ
مرچی ماہ گنج ءِ گِس ءِ دیم ءٙ مردمانی مُچی اَت، آ سٙک گل اَت تو گُش ئے آ زندگی ءٙ اے وڑ گٙل نہ بُوتگ کہ مرچی گٙل اَت، مرچی پد ءَ مئے ھُشکیں زمین ءِ دلبند ءٙ ترمپ گوارگ ءٙ اِت اَنت ءُ آ اے ترمپانی تھا سر در ءٙ اُشتاتگ ءُ سرجمیں جھان ءٙ سیل کنگ ءٙ اَت، آئی ءَ زمین ءِ دلبند ءٙ یک کّنڈوک ءِ جٙت ھمد ءَ نشت ءُ ھمیں کنڈوک ءِ گوما سر ءُ چیر اٙت داں ساھتے ءَ رند چاراں ھمیں کنڈوک آپ ءٙ پُر بُوت آئی ءٙ ھمیں کنڈوک ءِ آپ وارت اَنت ءُ پد ءَ وتی چم شُشت اَنت، آ پد ءَ شُت سُجدہ ءٙ ھُدا ءِ گور ءٙ کپت دست ئِے بُرز کُت اَنت گوں وتی دل ءٙ گپ ءٙ اٙت ھنچو گِندگ بُوت کہ مرچی آئی ءِ بارگیں بالاد ءٙ الم ءٙ چیزے ءٙ کُدینتگ، بلے مئے وڑیں نہ پوھیں انسان اے پیمیں مردم ءٙ ماریت نہ کنت ءُ سرپد نہ بیت۔
لھتیں مردم گُشگ ءٙ اٙت آ گنوک اِنت کہ مرچی چُشیں اجب اجب رنگ پیشدارگ ءٙ اِنت آئی گِس ءِ توکہ یک مردمے واب اٙت ءُ گِس ءِ دپ بند کُتگ اَت ءُ کسے ءٙ را گِس ءِ توک ءَ پُترگ ءٙ نیلگ ءٙ اٙت، مردم مُچ اِت اَنت کہ آئی ندار ءٙ چارگ ءٙ اِت اَنت بَلے ماہ گنج ءٙ مردمانی سما نیست اَت ء آ بس وتی دُنیاں ءٙ گُم اٙت، آ بس وت ءَ وت نِدار ءٙ کنگ ءٙ اٙت، ھمیں گٙپ ءٙ گُشگ ءٙ اٙت منی چُک ءِ پادا تالارے گٙٹ راہ کُتگ ءُ منی چُک ءٙ زندگی گُو روچ ءٙ کُتگ ساھگ ءِ ندیستگ مرچی ھشت سال ءٙ پد منی چُک ساھگ ءٙ واب اِنت، شُما مرو اِت پاد ئِے مکن اِت، آئی ءَ بل اِت ھشت ءِ سال ءِ واب ءٙ جنت ءُ آرام بیت، اگاں منی چُک واب ءٙ پاداٙتک زار کنت ءُ اد ءَ نہ نِند اِیت ءُ روت، شُما سرپد اِت اے ھشت ءِ سال منی دل ءٙ چُو گوستگ، من ءَ زھیراں ھنچو کُرت ءٙ اے زھیراں گوں من روچے ھزار رند ءٙ مُرتگ آں، مرچی منی چُک منی دیم ءٙ اِنت من ھمے واستا امباز ئِے نہ کناں کہ آئی ءِ واب ھراب بیت ءُ آ واب چہ پاد کیت ءُزار کنت ءُ روت۔
اے منی چُک اِنت، منی دیدگ اِنت، منی ساہ اِنت، مردم گُشگ اَنت ما تئی چُک ءٙ چار ایں ءُ آئی ءِ گُڈی دیدار ءٙ کن ایں، بلے ماہ گنج گُشگ ءٙ اٙت کہ نا آئی ءَ بِل اِت کہ واب اِنت ءُ پمیشکا من شمارا آئی ءِ دیدار ءٙ من نیل آں.
آئی ءَ را ھشت سال اِنت کہ کس ءَ ندیستگ ،شُما ھم مگند اِت ئِے، آ کس ءَ چارگ نہ لوٹ اِیت ،من رواں لیلو ئِے دیاں بِلے پاد نئیت ،من کسانی ءٙ لیلو داتگ ءُ واپینتگ ، آ منی لیولوانی تہ ءَ واب کپ اِیت ءُ پد ءَ ھچ بُست نہ کنت من رواں لیلو ئِے دیاں بِلّے بُست نہ کنت۔
سمی وتی گِس ءِ کُنڈ ءٙ وتی مات ءِ گپاں گوشدارگ ءٙ اٙت ءُ آ ارس ئِے شلان اِت اَنت، وتی ارساں سپا کنان اٙت ءُ دگہ ھچ گُشگ ءٙ نہ اٙت،آئی ءِ چم ھمے گِس ءٙ سک اِت اَنت کہ آئی ءِ لاڑکیں برات ءٙ مرچی وتی ھون زمین ءِ دلبند ءَ ریتکگ اِت اَنت ءُ آئی ءَ را گُلزمین ءِ دلبند ءٙ وپسگی اٙت، بلے سمی ءِ مات آئی ءَ گِس ءِ تہ ءَ واپینتگ ءُ آئی ءٙ زمین ءِ میار کنگ ءٙ نیلگ ءَ اَت.
سمی دپ ءٙ ھبر درآھگ ءٙ نہ اٙت کہ ماہ گنچ ءٙ گُشت” سمی برو منی اسپتیں گُداں بیار کہ من رواں وتئی بچ ءٙ لیلو دیاں “.
ماہ گنج مردمان ءٙ گُشگ ءٙ اٙت شُما منی گِس ءٙ چہ برو اِت، چی ءَ مرچی دراہ ھوری ءٙ اٙتکگ اِت ءُ منی زھگ ءٙ واب ءٙ نیل اِت؟ آ وھد ءٙ کہ آ رُنگراھاں سپر جنان اٙت، گِس ءٙ نیااٙتکگ،شُما یکے منی دردانی مارگ ءٙ نیاتک، گڑا مرچی چی ءَ اٙتکگ اِت، مرچی من پریشان نہ آں ،مرچی من سٙک وش آں کہ منی دیدگ اٙتک ءَ.
ماہ گنج نشتگ ءُ وتی وپتگیں بچ ءٙ لیلو دنت ءُ پد ءَ کندیت ،کندگ ءٙ گُوں ٹھک دنت ءُ ترمپ کپان اِت اَنت، ترمپاں گوں موسم مرچی سک دلکش اَت کہ زمین زادگے مرچی نمیران اِنت ءُ گِس ءِ دپ ءٙ سر اِنت، آئی ءِ مات ءِ دل ءٙ آ واب اِنت، بلے آ نوں واب ءٙ پچ نہ لرزیت ءُ آئی گًُڈی جاہ اِنت ،ھنچو بس گُلزمین ءِ میار بہ بیت، ماہ گنج وتی بچ لاش ءِ دیم ءٙ نشتگ ءُ کندگ ءٙ اَت.
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
