دُرّو، تھنا آں یار
واجُل دشتی
دی بلوچستان پوسٹ
اولی رَند ءَ کہ من وت ءَ را تھنا مارگ ءَ اِت آں، انچو تھنا کہ جِند ھم ھمراھداری ءَ تُرسگ ءَ اَت ،مُردنی اوّلی رَند ءَ من سرپد بوَگ ءَ اِتاں کہ تھنائی سک گران اِنت، آئی ءَ دو ماہ سرجم اَت کہ چہ من دُور رپتگ اَت ،بلے کَترہ کَترہ آئی ءِ ترانگ ءُ زَپتیں زھیر منی اندام ءَ چو رمیز ءَ وران اِت اَنت ،من وتی اَندر ءَ ھلاس بوّان اِتاں، پھک ءَ بے ھاٹیگ اِتاں ،بے چاڑ، مُلور، ابیتک انچو ابیتک کہ وتی زندگ بوَگ ءِ سر ءَ ھم بَد آھگ ءَ اَت-
منی نِزّ ءَ نو دراھیں شے، دراھیں ندارگ بے مانا اِت اَنت ،انچو گمان بوَگ ءَ اَت کہ تھنائی اِنت ءُ بس تھنائی-
ھما جاگہ ءُ ھما ھند کہ ما ھردو مدام یکجاہ بوتگ اِیں نو گُش ئے درست ویران اَنت، دراھیں زیبائی ءُ شادھی آئی ءَ گوں وت بُرتگ اَنت،انچو سما بوَگ ءَ اِنت کہ بلاھیں توپانے اَتکگ ءُ آئی ءَ دراھیں ندارگ مٹینتگ اَنت-
دُرّو تئی اِشتاپی رؤگ ءَ چہ پَد زِندمان ءَ وتی دراھیں رَنگ مانداشتگ اَنت ،ترا یات بیت ھردیں کہ جمبر بوتگ تو گل ءَ بال بوتگ ئے ءُ وتی لوگ ءَ چہ دَراتکگ ئے دیم پہ گوریچاں کُوہ ءِ نیمگ ءَ شُتگ ئے ھما کوہ کہ شمے لوگاں چہ گوریچانی نیمگ ءَ اَت، کوہ ءَ چہ پیش کہ جُمپے ھست کہ تو ھمشی ءِ سر ءَ اوشتاتگ ئے ءُ دراھیں ندارگ سئیل کتگ اَنت، ھَور، جمبر، شیپ، کور، کُوہ ءُ درستاں ترا شرّی ءَ پجاہ آؤرتگ، درست تئی شیدائی اِت اَنت، بلے ترا ھال دَیگ لوٹ آں ترا چہ رَند اے دراہ نو چورہ ءُ ابیتک اَنت-
بیگاہ ءِ وھد ءَ جمبر گرَندگ ءَ اَت، تَرمپ نرم نرم ءَ زمین ءِ دلبند ءَ تَر کنگ ءَ اِت اَنت، زِرگوات درچکانی شاھاں انچو چیک دیان اَت چو کہ ماتے وتی چُک ءَ شاگیں گوانزگ ءَ چیک بدنت، من جُمپ ءِ سر ءَ اوشتاتگ اِتاں ءُ دیم گوریچاں کوھانی نیمگ ءَ کُتگ اَنت ھما جُمپ کہ من ءُ تو وتی بیگاہ شپ کتگ اِت ایں، ترمپ تُرند بوان اِت اَنت، کوھاں چہ آپ شیپ گران اَت ءُ ھما جاگہ ءَ کہ تئی پادانی پد اَت دیم پہ ھمانگر آپ روان اَت، من گوں تو گپ ءَ اِتاں، گوں تو بچکندگ ءَ اِتاں، من ترا جُست کنگ ءَ اِتاں ،موسم ءِ جُست، ھَور ءِ جُست ،جمبر ءُ کَورانی جُست بلے تئی نیمگ ءَ چہ ھچ پسّہ آھگ ءَ نہ اَت ءُ تو بے وانک اِت ئے ،اے اوّلی رند اَت کہ من ھَور ءِ سر ءَ تھنا اوشتاتگ اِتاں، مُردنی من ءَ انچو سما بوَگ ءَ اَت کہ کسّے ءَ منی پاد کل کتگ اَنت ءُ ارواہ کشّ اِتگ، ھما جُمپ کہ ھَورانی وھد ءَ من ءُ تو اوشتاتگ ایں، شیپانی ندارگ چارتگ ایں، مروچی من ایوک اِتاں ءُ ایوکی من ءَ ایر بَران اَت، من چو چیدگ ءَ جُمپ ءِ سر ءَ میلانک اِتاں ءُ تئی ودار ءَ اِتاں کہ تو کَندگے بہ جن ئے ،من سَھتے گوں تئی بے بھائیں مِھراں مُلما بہ باں، ودار ودّان اَت ءُ تئی زھیر ءُ یات کَترہ کَترہ گیش بُوّان اِت اَنت، من مارگ ءَ اِتاں کہ من نو پھک ءَ ایوک ءُ تھنا آں-
تئی لوگانی پُشتی نیمگ ءِ ھما بَند کہ برے برے دیگر ءِ وھد ءَ من ءُ تو نِشتگ ایں ءُ تو گپ جتگ کندِتگ ءُ من تئی دیم ءَ نِشتگ آں، اے بے بھائیں ساھت ندارہ کُتگ، آ نوبت، آ وھد ،آ باریگ بس تھنا ھیالانی گیدی ءَ پَش کپتگ اَنت، نو آ بند ءِ سر ءَ کس نہ نِندیت.
بَند ءِ نزیکیں درچک ءُ دار، سِنگ ءُ ڈوک درست موتک آرگ ءَ اِت اَنت ءُ من ءَ انچو گمان بوَگ ءَ اَت کہ درست تئی جست ءَ کنگ ءَ اِت اَنت، درست تئی ودار ءَ اِت اَنت، مُردنی من ءَ انچو سما بوَگ ءَ اَت کہ اے درچک ءُ دار، سِنگ ءُ ڈوک من ءَ گُشگ ءَ اِت اَنت کہ تو تھنا مئے نیمگ ءَ میا پد ءَ واتر بکن، ھمک ساھدار ءَ پُرس ءِ پَتّر چیر گپتگ اَت، تئی میتگ ءِ دمک ءُ دَر من ءَ دَپ جنگ ءَ اِت اَنت،بید ءِ تو آ من ءَ پجّا آرگ ءَ نہ اِت اَنت ءُ چاریں آتراپاں بس آس ءُ انگر اَت-
ترا یات بیت کہ گُڈّی رَند ءَ من ءُ تو ھما جُمپ ءِ سر ءَ دیراں داں نِشت ایں، تئی لوگ ءَ چہ پون اَتک کہ بیا نوں بے وھد اِنت ءُ شام بکن اِت. منی دل ءَ نہ اَت بلے تو گُشت کہ” رو ایں کہ باند ءَ پد ءَ کا ایں.”
من تئی گپ نہ گُڈّ اِت بلے تو وتی زُبان وارت ءُ تو پد ءَ آ جُمپ ءِ سر ءَ نیتک ئے، من نہ زانت کہ جُمپ ءِ سر ءِ اے مئے گُڈی دیوان بیت ءُ تو پد ءَ مارا انچو یلہ کن ئے کہ ھچ پَشت نہ کپ ایت ،ترا چہ رَند آ جُمپ، آ بَند، آ درچک ءُ دار درست پہ من درامد بوتگ اَنت-
دُرّو تئی جتائی ءَ درست مانداشتگ اَنت ءُ تئی دوری ءَ دشت بُن گپتگ چُشیں چمّے نہ بوتگ کہ آئی ءَ تئی جُتائی ءَ نہ گریتگ ءُ چُشیں دلے ھم نہ بوتگ کہ آئی ءَ آہ نہ کش اِتگ ،چی بکن آں کہ تو انچیں مھروانے اِت ئے کہ ھرکس تئی لوٹوک اَت، ھرکس پہ تو ھدوناک اَت ،تئی ساھگ انچو سارت اَت کہ ھرکس ءَ لوٹ اَت، تئی ھمراہ ءُ ھمسپر بہ بیت بلے چی کن ئے کہ سرڈگار ءِ مسکیں ھاک مارا چہ گیش بوت ءُ آئی ءَ ترا مدامی ءِ واستا وتی امبازاں زُرت ءُ گُلزمین ءِ مِھر مارا چہ گیش بوت اَنت ءُ آھاں ترا پہ وت بُرت.
ترا ھال دیگ لوٹ آں کہ ترا چہ رَند ھمک زبان ءَ تئی نام اِنت، ھرکس تئی مھروانی ءُ دلیری ءِ کِسّہ ءَ کنت، تئی جتائی ءُ دوری ءَ ھمینچو کہ مردم بے چاڑ ءُ مُلور کتگ اَنت ءُ دو ھمینچو آھانی جزبگ گیش بوتگ-
دُرّو منی ارواہ ترا انگت مھتل بوَگی اَت، من ءَ گوں تو بلاھیں پندے بُرّگی اَت، گوں تو سک باز گپ ءُ کَول ھست اَت کہ سرجم کنگی اِت اَنت، گوں تو انگت دگہ اُمبرے گوازینگی اَت بلے تو سِست ئے نَپس، مارا تھنا کُت بس ھمنچو گُش آں دُرّو یار بے تو سک تھنا آں-
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
