گُل زمین ءِ وارساں ءُ ناکو ھیر بکش ءِ پشتپداں ـ
نبشتہ کار: شیردل بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
شھید اورنگ زیب ءِ واجھیں پت ءِ نام گلام کادر ءُ جاہ آھو سستگان ءِ جاہ منند ءِ اِنت ـ
اورنگ زیب پنچمی تبک ءَ گیش نہ وان ایت ءُ آئی ءِ نہ وانگ ءِ مستریں سبب آئی ءِ ناکو ھیربکش بلوچ ءَ شھادت بیت کہ ناکو ءَ را پوج ءُ چیریں گُلانی کارند ءَ چہ بیلہ ءَ گاڑی ءَ ایرگیج اَنت ءُ گار بیگواہ کن اَنت ءُ یک ماھے ءَ زنداں کنگ بیت ءُ پد ءَ آئی ءِ کُنٹ ماں بیلہ ءَ ول ءِ پٹ ءَ دَور دیگ بیت ءُ جام ءِ ھند ءَ سک باز آجوئی لوٹوکیں پُسگانی کُنٹ بلوچ راج ءَ سوگات کنگ بوت ءُ انچوش کہ شھید رسول بکش مینگل، ناکو ھیربکش، مراد مری ، بکشا مری، رپیک روزی، سمد تگرانی ءُ جاوید نسیر رند ءُ ایدگہ بازیں پسگانی کُنٹ مارا دست کپتگ اَنت ـ
چدّ ءُ پد اورنگ زیب چہ وانگ ءَ دلپروش بیت ءُ وانگ ءَ یل دنت ءُ آئی ءِ کھول ءِ مردم منت کن اَنت کہ تو وتی وانگ ءَ یلہ مدے ءُ بوان ، بَلے آ ھمے پسّہ ءَ دنت کہ من نوں وتی راہ تچک کرتگ.
آ پھک بدل بیت ءُ بلوچی گیرت ئِے جھ جنت ءُ ناکو ھیربکش ءِ تُپنگ ءَ بڈ ءَ کنت ءُ راجی آجوئی ءِ گل بی ایل اپب ءِ باسکے جوڑ بیت ـ
ناکو ھیربکش آئی پت ءِ کستریں برّات بیت ءُ جاہ آھو ءِ راجی جُنز ءِ چیدگ زانگ بیت ءُ ناکو جاہ آھو ءِ اولی راجی شھید ءِ نام ءَ زانگ بیت، یکبرے ما سنگت نشتگ اِیں ءُ شھید ناکو ھیر بکش ءَ پہ مسکرا ھمے گُشت کہ جاہ آھو ءَ یک شھیدے لوٹ اِیت.
گڑا شھید الی جان ءَ گُشت ” ناکو اولی شھید ترا بُوگ لوٹ ایت”.
ناکو ھیر بکش ءَ کندگے جت ءُ گُشت ” مستریں وَ توئے اولی شھید تو بہ بو”.
اے دُرستیں ھبر راست بُوت اَنت ءُ اولی شھید ناکو ھیربکش ءُ دومی شھید اُستاد اَلی جان بُوت ءُ مرچی جاہ آھو ءِ شھیدانی لُڑ دراج گندگ بیت.
اورنگ زیب ناکو ھیربکش ءِ برازتک اِنت ءُ وتی ناکو ءِ رندگیری کُتگ ءُ راجی جُنز ءَ ھور بُوتگ، سابت کدم بُوت ءُ تاں زند ءِ گُڈی ساھتاں گوں مڑا ءَ گُلزمین ءِ باھوٹ بوت.
باز مردم پہ شوک راجی جنز ءَ کیت ءُ ھور بیت ءُ رند ءَ پشل ءُ لگور بیت ، بَلے اے گونڈل گوں راجی سنچ ءُ زانت ءَ اتک ءَ ھمراھداری ئِے کُتگ ءُکدی ھم چُک ءُ پد نہ بُوت ءُ پد ءَ کدی چوش ئِے نہ گُشیت کہ اے راہ ءِ سپر گران اِنت یا من کسان آں پند جت نہ کناں ءُ زند ءِ ھرچ وڑیں وشی ءُ تماھاں چہ سرگوز ایت، یک روچے ھم اے نہ گُشت ئِے کہ منی اے کار ءَ بہ کن اِت ءُ من شمئے کسترین آں.
بہ گندئے آئی ءِ دل ءَ انچیں واھگے داشتگ کہ دومی منی مدت بہ کن ھان، بَلے دپ ءَ ئِے ھچ نہ کَشّ اتگ .
اُوپار کشگ ءِ سکت تہ ءَ بُوتگ، اُمر ءَ کسان سالے اَت، سنچ ءُ زانت ءَ چو درون ءِکوہ ءَ مھکم اَت ءُ آشوبی دُروشم آئی ءِ تہ ءَ گندگ بُوتگءُ آئی ءِ ایدگہ کھول ءِ مردم درستیں سرکار ءِ منوگر اَنت ءُ گوں سرکار ءَ ھمپلہ اَنت،بَلے شھید اورنگ ءُ شھید ناکو ھیربکش کوم ءِ زھگ بُوتگ اَنت ءُ وتی کھول ءِ پرواہ اِش نہ داشتگ ءُ کسی ھبر اِش گوش نہ داشتگ ءُ گوں راجی آجوئی ءِ کاروان ءَ ھمراھداری اِش کُتگ.
شھید اورنگ زیب ءِ واجھیں پت دو رَند پاکستان ءِ دست ءَ چست کنگ بیت ءُ ھمے شَرّت ءَ یل دیگ بیت کہ تو برو وتی زھگ ءَ بیار سرنڈر بہ کنانیں،بَلے اورنگ زیب اے ھبراں ھچ گوش نہ دار اِیت ءُ کندگے جنت ءُ گُش اِیت” اے چونیں ناسرپدیں سرکارے کہ منی پیریں پت ءَ گیت ءُ بارت، لٹ ئِے دنت ءُ نہ چو نزانت من ء اورنگ زیب نوں ھچ رنگ ءَ نئیت ءُ ترا سلام نہ کنت ءُ کا ئے پت ءَ گِر ئے ءُ بَر ئے ءُ پت ءِ زندان کنگ کہ من کایاں! تو وَ وت گنوک مہ کن ءُ تو وتی دل ءَ منی کھول ءِ مردم گنوک کُرتگ اَنت کہ اورنگ زیب کیت، اے تو وتی دل ءَ رَد دیگ ئے، پرچاکہ من بلوچ راج ءِ زھگے آں ءُ راجی آجوئی ءِ کاروان ءِ ھمراہ ءُ گُلزمیں وارسے آں، ناکو ھیربکش ءِ پُشتپداں ءُ پمن سرجھل کنگ ایب اِنت.
اورنگ زیب ھمے رند ءَ دارجیں سپرے ءَ چہ واتر بیت ءُ یک روچے نیٹورک ءَ روت وتی شیرزالیں مات ءَ را پون کنت ءُ انچو گُش اِیت” اگاں منی مات من شھید بُوتاں گُڑا تو گریو ئے”؟
مات ئِے گُش اِیت” ابّا تو چوشیں گّپ ءَ مہ جَن کہ من ءَ دل نہ بہ ئے ءُ تو مئے دل ساری سستگ ءُ ھلاس کتگ” ـ
شھید ناکو ھیربکش شھادت ءَ اورنگ زیب وتی مات ءَ را گُش اِیت” اماں تو دلجم بہ بو، من اوں ھمے راہ گپتگ ءُ اَلّم شھید بہ آں، بَلے ھیال بہ کن مہ گریو ئے ءُ شھادت نگبھت ءَ نسیب بیت”.
مات ئِے گُش اِیت “شَرّ بابا من نہ گریواں.
اے آئی ءِ مھکیں مات ءَ گوں گُڈی تران بنت ءُ ھمے گّپاں ھور مات ءَ را رکست کنت ءُ دیم پہ ماتکوھاں در کپ اِیت ءُ وھدیکہ اورنگ زیب جان شھید کنگ بیت گُڑا ماس ئِے ھمے گپاں ماں پُرس ءِ دیوان کنت” کہ شما ھم مہ گریو ات ءُ ارس مہ ریچ اِت کہ منی بچ شھید اورنگ جان من ءَ وتی گُڈی کلوہ ءَ ھمے گُشتگ کہ وھدے من شھید بُوتاں گُڑا پمن مہ گریو اِت ءُ آئی ءَ وت ھم اے زانتگ کہ من چہ اے دنیا ءَ رو آں، بَلے من نہ زانتگ اے آئی گُڈی کلوہ بیت.
ھپت تومشان دوھزار ھژدہ ءَ شندی ءِ شومیں کور ءَ پاکستانی لشکر سر ءَ اِش اُرش کنت ءُ روچ ءِ ساھت دو ءُ نیم ءَ جنگ بنا بیت ءُ ھمے جنگ ءَ اورنگ زیب ، راشدبشیر ءُ گلشیر دلمراد دیم پہ دیم جنگ ءَ شھید بنت ءُ مھیم جان جنگ ءَ داریت ،اے تیوگیں روچ ءَ جنگ دنت، بَلے دو رند گیرا ءَ پروش ایت ءُ در کیت ءُ ھمے دَوران ءَ جاہ ءَ چہ پون ءِ جاھے درگیجیت ءُ سنگتے ءَ را پون کنت کہ باریں سنگتاں چہ کے در اتکگ ءُ کے شھید بُوتگ؟
سنگت ئِے پسّہ دانت” یک سنگتے در کپتگ ءُ ما دست گپتگ ءُ ایدگہ سنگت شھید بوتگ اَنت” .
پد ءَ مھیم جان پسّہ دنت” سنگت راشد ھم من در کُرتگ بَلے زدگی ءِ سبب ءَ شھید بوتگ ءُ من ھم تیر وارتگ ءُ زدگ آں، آپ اوں ھلاس بُوتگ اَنت ءُ تُن ءَ بے وار کُتگ.
اے مھیم جان ءِ گُڈی تران بنت ءُ رند ءَ شھید بیت ءُ پوج ھم ھمے گُش اِیت کہ ما نہ جتگ ءُ ایشی ءَ وت ءَ را وت جَتگ بہ گند ئے تیر ئِے ھلاس بنت ءُ گُدی تیرا وت ءَ را جنت ءُ اولی روچ ءَ شھید اورنگ زیب، راشدبشیر ءُ گلشیردلمراد ءِ کُنٹ ماں جاہ آھو ءِ نادراہ جاہ ءَ آرگ بنت پدا تھسیلدار ءَ دیگ بنت ءُ راشد بشیر ءِ پت روت وتی زھگ ءِ کُنٹ ءَ دست گپیت ءُ گُڈی ءَ زمین ءِ باھوٹ ئِے کنت.
ایدگہ روچ ءَ شھید مھیم جان ءِ کنٹ آرگ بیت ءُ گُڈی وابجاہ ءَ گوں راشد بشیر ءَ ھوار سیر واب اِنت. سک باز مھلوک گُڈی دیدار ءَ کیت ءُ شھید مھیم جان ، شھید اورنگ زیب ھوار ایدگہ شھیداناں سھریں دروت پیش کن اَنت.
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔