گل منی ارواہ
اکیل مراد
دی بلوچستان پوسٹ
زندگی تھنا یک ماریشت ءِ آئی ءِ کِسہ کنگ ءَ مردم بہ زانت الم آئی ءِ کِسھاں مردم درنگازیت بلے زندگی ءِ مانداریں کِسہ چی اَنت آئی ءَ آئی ءِ اندر ماریشت وت درانگاز اَنت
منی دلبروکیں گُل اے چُنت کرنی ءِ دل سُتکگیں رنگے ءَ تی متاھاں داب کنت تی کِسھانی داب ءَ شلینت تو وابے ءِ آگھی ءِ دروشم ءَ زمین ءِ زھگے ءَ سکین دنت آئی ءِ زمانگ ءَ ھمینکسیں ھَجگ ءُ دروشمیں تِلام یار ٹھل کن اَنت مجاز کن اَنت، بلے آئی زندگی بس تھنا وابے ءِ دروشم ءَ گوز اِیت کسھانی داب ءُ پیچیں رنگے ءَ زمین ءِ مسکیں باتن ءَ توار جَنت ءُ پچگڑین اِیت زھگے ءَ
گوازنگے ءِ تپلے ءَ روگ کنت آس ءِ باڈمی کرگنے ءِ تہ ءَ گُل تو چنکسیں کوھے ءِ دروشم ءَ زمین ءِ جھلگیں پتار ءُ ھاراں مِکیت اِیت تو زمین ءِ ھاتر ءَ چِنکس جیڑیتگ تو چِنکس کَل کوچیں چاکری ءُ گوھرامی جنگ بار داتگ اَنت،
گُل تر ءَ یات کنت دیریں وھدے ءَ گرنچ بستگیں درد نیزوریں دلے ءَ بستگ اَنت تو گُشتگ اَت زمین ءِ ھاتر ءَ چی ءُ چی بہ لوٹ اِیت من دیاں آ ھون ءِ باتن ءَ آ گُشت ءِ باتن ءَ آ چِنکس پُلیت ءُ رسینت کنت،
گُل وھدے دوچاری ءِ میان ءَ تو کندگانی یات ءُ زھرگی ءِ دروشم ءَ من ءَ را بکشیت اَنت تو زندگی ءَ بس تھنا یک ساپ دلیں انسانے ءَ ھیال جیڑ اِیت اَنت تو کِسہ کارے رنگ ءَ جنگ دات داں دیراں تو ھبر وتی کُت اَنت بَلے زمانگ ءَ چِنچُک پش کپتگیں ھبر کَل کُرت کونچیت زمین، پادانی دیم مردماناں تژن جت گُل تو تھنا وت ءَ نہ جیڑ اِیت وتی اندر ءِ ماریشت ھم جیڑیتاں زمین ءِ زھگانی اڑانک جیڑیتاں چوروانی پُرشتگیں بچکند جیڑیتاں،
گُل تو من ءَ را برے برے گنوک گْوشت ءُ ٹھک دات پہ مھرے ءَ ساد ءَ گُٹ ءَ کنگ چی پائدگ، کئے ءَ سماہ بیت تو مھروانیں گنوکے ءِ کئے ءَ تی دردے ماریشت سکین ءِ دامن ءَ اڑین اَنت، کئے ءَ تو اے زندگی ءَ منّین ئے کہ تو شیدائی ءِ مریدے ءِ رنگ ءَ وت ءَ داگ دئے،
بہ چار زندگی اے تھنا کِسہ ءِ نہ اِنت کہ ترا من ءَ زمین ءِ مسکیں شاہ جوانی رنگ ءُ تچین اِیت ءُ تسین اِیت،
گُل ھمے گْوش آں تو واب ءِ ماریشتانی مزنیں نامے ءِ تو زندگی ءَ چون کن ئے وت ءَ کجا کَل کن ئے شگان ءُ سرجمیں چکاریں رنگاں چون مٹ کن ئے،، ھما کہ بیتگاں آ درد تی منی رنگ ءُ نیزوری ءِ تہ ءَ کپ آں آ تھنا یک مسالے ءَ نہ بنت بلکیں کِسھے ءِ رنگ ءَ من ءَ تر ءَ ھزار کَچواں چکاس اَنت ھزار باتن ءَ تَل تَل کن اَنت ھزار مردمانی چَماں سھر ءُ داب کن اَنت
گُل تو من ءَ تھنا ایوک نہ کُرت مروچی من ءَ ھنچش سماہ بوھگ ءَ اِنت تو تھنائی ءِ شپ پہ سرجمیں مردماں آھورتاں تو ھنچیں درد ءِ باتن ءَ دات ءُ وت ءَ نمیران کُت،
ما بس تھنا تی یاتاں پریچان کن ایں تی ماریشتاں تی ھاگھی ءِ چماں تی سر ءَ سمبیتگیں تیر ءِ کِسھاں کاریں
پہ اِزت رس ھُشکیں نان
گنـج ھدائی وھـد گوزان
کــرن رواجـیں زانـوگـر
چیر نــگـائیں کار نشـان
کِشک امینچو دیر کپان
وھد ہمے وڑ مُپت روان
موسم نمب ایں ڈوبارگ
زنگ زُبـان ءُ پگر سڈان
من اتکاں تئی گٹ اِت ساہ
من رپتاں تئی چُٹ اِت جان
گُـل چہ پاد ءَ جُنز چداں
دل تَنـگ اَنت مردم تابان
آھـوگ گُـل
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
