ہندوستانی ادب آن
لانک…… | اولیکو بشخ
نوشت: شموئل احمد | مَٹ: عتیق آسکوہ بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
شعبہ ٹی پوسکن ءُ مسڑ اسے نا داخلہ مروسس تو ’ابو پٹّی‘ لانک بیناکہ۔ اوڑتون وڑ وڑ انا رنگ انا لانک ئسر۔ خیسن، خرّن، گونکّی………… اسٹ اَلو تو بیرہ پیہن۔ پیہن آ لانک آن ابو پٹّی ءِ اسُل بد بسکہ۔ داکان بینتویس تے ایکان خازگی خننگک۔ گڑا دا ہم رنگ اس مس کہ خازگ آتے ڈکنگ کپک۔ دا رِد اٹ اودے مَون آ لانک دوست ئس کہ میل خور ئس ولے اسہ جوتشی اس پاریسُس کہ مَون ’شنی‘ نا رنگ ءِ ہرا نا اومیتی نا استار ءِ و ابو پٹّی ہم محسوس کریسُس کہ مَون رنگ ءِ کاریم اٹی اتنگ آ اودے ہر وخت نسخان ہرفوئی تمانے۔ ہموزدے او مَون آ لانک ءِ تینا تُورہ ٹی تخاسُس، ہراتم زربہار اونا دوتیان سابون آنبار لغوشت کریسُس و پروفیسر راشد اعجاز نا بخت اٹی ہناسُس۔
زربہار اسہ ہندی شاعر اسے نا دختر نیک اختر ئس۔ او ایم اے کریسُس و داسہ ایم فل اٹی داخلہ ہلنگ خواہسکہ۔ ابو پٹّی دا دے تیٹ شعبہ نا چیئرمین ئس۔ او داخلہ نا فارم ہرفوک چیمبر اٹی پیہا تو او جتا ءُ بے جاراتی سینا پلویڑ اٹی تینے خنا۔ بے جاراتی ہر ہمو مسڑ ءِ خننگ آ اودے پلویڑ کریکہ ہرافک ایم فل کن داخلہ ہلنگ خواہسرہ ولے زربہار نا وڑ و ڈول اسُل جتا و گچین ئس، ہیت کننگ وخت آ زلف آتا اسہ لڑ اس اونا کلک آتیا تماکہ ہرادے او اسہ گچین ءُ ڈول اسے ٹی پد انا کنڈ آ کاٹم ءِ تینا چنڈسا خساکہ۔ او پُر ءُ بدن والا مسڑ اس ئس۔ کلک آک کشوک ئسر۔ زیبا اَلوس، ولے جا اس ہندن ءُ گڑا ئسر ہرا ابو پٹّی ءِ لانک بیننگ آن بچفنگ ئسر۔
چمبر اٹی پیہنگ تون او ادب اٹ سلام پارے و دُوارہ اِرا گام ہنسا اونا اسُل خڑک آ سلیس۔ ایہن تو شاگڑد آک چمبر اٹی پیہرہ تو زرس سستہ سلرہ ہیت کیرہ ولے زربہار نا ڈول ہندن ئس دُنکہ سال آتیان درستی ءُ۔ او اسیکا تینا باوہ نا پِن ءِ پارے ہرا اسہ شاعر اس مسنے۔ ابو پٹّی تینے متاثر مننگ نشان تننگ کن پارے:
”ماشاء اللہ…… بھاز گچین۔“
زربہار خوش مس و باوہ جان نا سِفت اٹ پارے کہ مشاعرہ غاتیکن ہرانگ ہرانگ ہناکہ و اَمر ءُ اَمر ءُ اعزاز تننگانے تے۔ دُوارہ اونا دُروشم آن دیخہ خڑک تینے ڈول کرسا بشخندہ کرسا پارے:”سر………… ای پی ایچ ڈی کننگ خواوہ۔“
ابو پٹّی بشخندہ کرے: ”اسہ وار تون پی ایچ ڈی……؟ اسیکا ایم فل کین۔“
زربہار تینا رَد ءِ سرپند مس تو دُوی ءِ تینا گٹ اس ہلک……
ابو پٹّی نا بشخندہ زیات مس۔
”ہرا سرحال آ پٹ و پول کننگ خواسہ؟“
”ہراسٹ کہ مرے……“
ابو پٹّی نا توار اٹی لرزہ اس ئس، ولے اونا بشخندہ برجا ئس۔
”ہرا صنف اٹی؟ شاعری، افسانہ، ناول، تنقید……؟“
”شاعر اسے نا مسڑ اُٹ تو شاعری آ کیوہ۔“
”پوسکن آ شاعری آ کہ۔ اقبال غالب میر آ تو بھاز پٹ و پول مسنے۔“
”جی سر۔“
”کس ءِ خوانانس…… شہر یار، ندا فاضلی، عالم خورشید…… خورشید اکبر……؟“
”نی خوانفوس کنے سر……؟“
”ای…………؟ ای تو بھاز آ گڑاتے خوانفوٹ…… ہا۔۔۔ ہا۔۔۔ ہا……“
ابو پٹّی مخا۔ زربہار ہم مخا۔ پژہ غاتا لڑ کلک آتیا تما۔ کلک آتیا کھڈ آک تمار۔
چمبر اٹی ثاقب پیہا و ابو پٹّی نا پیشانی آ ہزار آ کوس تمار۔
”نی بیدس موکل آن تہٹی اَمر بسس؟“
”سر…… کنا تھیسز……“
“سما ءِ کنے نی تھیسز ءِ تینا پورو کرینس، ولے بے ادبی نا درشانی ءِ کیسہ تو تھیسز ہندن سلوک مرو۔“
”رَد کریٹ سر……۔۔۔ بشخنداری خواوہ۔“ ثاقب کاٹم شیف پیشن مس۔
اونا ہِننگ آن گڈ ہم ابو پٹّی نا سوختئی کم متو۔
”ہندا سوب ءِ کہ ای چمبر ءِ تہہ آن کڑی کیوہ۔ مارک اسُل بھاز ڈسٹرب کیرہ۔“
”راست پارے سر۔ بیدس موکل آن تو تہٹی کس پیہپ بایدے۔“
پڑدہ نا پد آن پین مار اس کوکڑو کننگ ئس۔
”اُر اسیکا وا پین اس کوکڑو کننگ ءِ۔“ ابو پٹّی نا سوختئی پین زیات مس۔
”درغ ءِ بند کیو سر……؟“
”اِلے تے۔ منہ شاگڑد اوڑدہی خوارہ۔ نی پگہ دہ بجہ غا بہ۔ فارم ءِ ہم پُر کیوہ۔ سرپند ہم کیوہ نے کہ اَمر انت کروئی ءِ و سرحال ءِ ٹہیفوہ۔“
”منتوار سر! ای پگہ بریوہ۔“
زربہار ہنا ابو پٹّی ایلو شاگڑد آتے تہٹی توار کرے۔ چار مار…… شش مسڑ۔۔۔!
ابو پٹّی مار تے ایہن ہُرا۔ و مسن تے خوڑت خوڑت ہُرا۔ و یخین اٹی فیصلہ کننگ ئس کہ دیر ءِ تینا زمواری ٹی ہرفے و ہرادے ایلو استاد آتے ایتے۔
”نی فارم پُر کننگ کن بسنس؟“
”جی سر……۔!“
”گڑا کنا رہی آ انت اکن بسنس؟ نی فارم ءِ جمع کہ۔ نا ٹیسٹ مرو۔ ہرا زیات نمبر اتور او سیدھا پی ایچ ڈی ہم کننگ کیرہ آخا تو ایم فل اٹی داخلہ مرو۔ شش تو کلاس آک مرور۔ اوکان گڈ امتحان مرو۔“
”سر ننے سرحال نا گچین کننگ نا آزاتی تو اَرے؟“
مار اس ارّفے تو ابو پٹّی اوڑا خن تے تینا کشسا ہُرا۔
”ارے …… ولے ہمو سرحال نا علم ہم نمے مننگ الّمی ءِ۔“
مار اسُل خُلوک وڑ مس۔ او احترام اٹ آن اٹی کاٹم ءِ سرفے۔ شاگڑد آک ہنار تو ابو پٹّی کلاس ہلنگ کن ہنا۔ زربہار پیشن مس تو بھاز خوش ئس۔
”پوسکن آ شکار۔“ مارک اودے کاٹم آن نَت تسکان خوڑتی اٹ ہُرار۔
”نی ایم فل کن بسنس؟“
”ای سیدھا پی ایچ ڈی کروٹ۔“ پوسکن آ شکار بشخندہ کرے۔
ثاقب دا ٹَک ءِ خلسا اُست اٹی بد دننگ تون بشخندہ کرے اونا پی ایچ ڈی تو لانک اٹی مرو۔
”نا سرحال انت ءِ؟“
”پوسکن آ شاعری۔“
”پوسکن آ شاعری ٹی انت؟“
”دادے سر پک کرو۔“
”گڑیفوک ءُ ہیت اسے۔ نی پی ایچ ڈی کننگ اُس و نے سرحال نا سما اَف۔“ مار بشخندہ کرسا پارے۔ ثاقب نا اُست اٹی بس کہ پائے خیال اٹ مریس…… سر کمرہ ءِ تہہ آن کڑی کیک۔ ولے چُپ سلیس۔ او تین کن ہچ ءُ ویل اس ودی کننگ خواتوکہ۔ ابو پٹّی ءِ اگہ گند ہم لگا گڑا تو کیریئر نا مون نا مَون مننگ اٹی ساہت اس ہم لگتوکہ۔ واہم او مدان ءُ توار اسیٹ پارے:
”سر نمے آ مہروان ءِ و ننے تو کس سوج ہم کپک۔“
دی بلوچستان پوسٹ : دا نوشت اٹ ساڑی ہیت و خیال آک نوشتوک نا جند ئنا ءُ، دی بلوچستان پوسٹ میڈیا نیٹ ورک نا دا ہیت آتے مَننگ الّمی اَف و نئے کن دا ادارہ نا پالیسی تا درشانی ءِ کیک۔
