شھید یونُس توکلی پھل کن ھمبلو – اَسا بلوچ

شھید یونُس توکلی پھل کن ھمبلو

نبشتانک: اَسا بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

نشت ءُ دیوان ءَ اِت اِنت، اناگت ءَ سنگتاں یک شورے کُت کہ جاہ ءَ بدل کن ایں، گڑا ایندگہ روچ بوت سنگت پہ سپرے ءَ در کپت اَنت ءُ من ءَ گُشت اِش کہ ناکو تو باندا تلار جان ءَ زور ءُ بیا…!!

من ءَ جاگہ ءِ ڈس اش دات ءُ شپ گْوست ءُ روچ بوت، ایندگہ روچ ءِ دوازدہ بج ءَ من ءُ تلار جان پہ منزل ءَ در کپت اِیں ءُ سپر اُوں سک دراج اَت، ما ھم دمبرتگ اِت ایں، ھمے وھد ءَ تلار جان ءَ درائینت” ناکو بیا ما کویں بند ءَ لِک کپت اِیں”.
من ھمے اشکت گَل بیت آں کہ نی کمو مردم آرام کنت ءُ کوہ ءِ سر ءَ نند اِیت ءُ مردم سیلے اُوں کنت ….

ما ھمے مات کوہ ءَ سر کَپت ایں ءُ دم کنگ ءَ پد، پد ءَ جُنزاں بوت ایں ءُ ھمے کوہ ءَ سک باز کوھنیں کِشک ھست اَت ءُ ما یک کِشکے گپت ءُ دیم پہ دراجی ءَ شت ایں ءُ اَنچو روان اِت اِیں کہ مارا ھچ سما بوگ ءَ نہ اَت، رند ءَ دیست ما کشک گار کُتگ.

چوناھا شھید تلار جان ءِ اولی رند اَت اِے کوہ ءَ اتکگ اَت ءُ بازیں سرپدی ئِے نیست اَت ءُ من ءَ ھم دیر نہ اَت بلے کمو باز وھد ھمے کوہ ءُ کوچگاں گوازینتگ اَت ءُ نوں ما چار اِت ما گار اِیں ءُ مارا ھچ پیمیں وردِن ھم گوں نیست ءُ ما نان ھم نہ وارتگ ءُ آپ مئے سک کم اِت اَنت ءُ مارا شُدہ ھم تکانسر کتگ اَت. بیگاہ ءِ وھد بوت ءُ ما لھتیں مَچ دیست ءُ پَپُک چت ءُ وارت مچانی کرَّ ءَ چار اِت آپ ھم نیست، ما چہ ھوتاگ ءَ ءُ اِیندگہ سنگتاں چہ سک دور شُت اِیں ءُ یک آپے دیست ءُ ما وتی چاگل آپ کُت اَنت ءُ چم ءُ سر شُشت اِیں ءُ آپ وارت ،کمو دم بالا کُت ءُ پد ءَ جُنز اِت ایں ءُ دیم ءَ رواں بیت اِیں. ھمے پیم ءَ روچ گڈ سر ءَ سر بوت ءُ تھاری یے ودی بوت ….

ھمے داب ءَ آپ ھم ھلاس بیت اَنت ءُ ما شپ ءَ جاگھے ءَ مھتل بیت ایں ءُ من کمو واب شُت ایں ءُ من وابے دیست کہ لھتیں سنگت تچاں اِنت ءُ پیداک اِنت ءُ آھانی دست ءَ آپ ءِ چاگل اَنت ءُ کُکار کنان اَنت کہ ما پیداک اِیں گُڑا من ءَ شھید یونس ءَ پاد کُت گُشت ئِے”تُنیگ ئے؟
من گُشت” ھو کمو تُنیگ آں”.
پد ءَ گُشت ئِے” تو واب ءِ تہ ءَ گوشگ ءَ بیتگ ئے ،آپ آپ،! بریں پد ھما آپ ءِ سر ءَ شپ ءَ داریں”.

ما یک کورے ءَ روان بوت اِیں ءُ کاشانی بُن ءَ کمے آپ ھست اَت ءُ ما ھمد ءَ کانیگ ءِ جت ءُ آپ ساپ بوت، ما وارت گُڑا شھید ءَ من ءَ گُشت” ترا ٹیسر تیر گوں”؟
من درائینت” من ءَ ٹیسر گوں نیست”.
گْوشت ئِے” گُڑا انچو لھتیں تیر بہ جن بلکیں نزیک ءُ گور ءَ سنگتے بہ بیت مئے نیمگ ءَ بئیت چی ءَ کہ مئے سر ھچ پر بوگ ءَ نہ اِنت “.
من کوھے ءِ سر ءَ سر کپت آں ءُ لھتیں تیر جت ءُ کمو نشت آں، من ھچ کس نہ دیست چی ءَ کہ سنگت سک دور اِت اَنت گُڑا ما ھمے آپ ءِ کر ءَ وپت ایں ءُ ایندگہ سُھب ءَ ما پد ءَ کوھانی توک ءَ تران اِت ایں کہ ما یک راھے دیست من گُشت اِے راہ مارا سنگتانی کرّ ءَ بارت ءُ ھمے راہ ءَ گریں ءُ رو ایں …
ما ھمے راہ گپت ءُ جُنزان بوت ایں دیم ءَ روان بوت ایں ءُ ما یک سینکلے ءِ توار اِش کُت ءُ ما کمو تیز تر شُت اِیں ءُ سینکل مئے نزیک ءَ اتک ءُ ما دیست سنگتے، مئے چم پچ بوت اَنت ءُ سنگت ءَ گُشت” شُما زیکین اِت در اتکگ اِت کجا بوتگ ات”؟

ما گُشت” بریں نِند اِیں ءُ ھال ءُ اھول کن ایں گُڑا سنگت ءَ مارا سنگتانی کرّ ءَ بُرت ءُ مارا ورگ اِش دات ءُ دیوان کُت.
من ھمے راہ ءَ سک تکانسر اِت آں ءُ ھمے بیگواھی ءِ وھد ءَ شھید تلار جان ءَ یک گپے ھم نہ کُت ءُ من شھید ءِ اُوپار ءَ سلام کناں….
شھید تلار جان پھل کن ھمبلو کہ تو دمبرگ ءِ نام نہ زانتگ ءُ من بے برمشی ءَ وتی سر دور دات ءُ وپت آں..
‎شھید تلار جان تو نمیران ئے…
ھون شھیدانی پُل رودین اَنت