شھید ھسیب جان ءِ چیزے یات
نِبشتہ کار: گزّو بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
اگاں کسّے گوں ھر چیزے ءَ مُکلس ءُ اِیماندار بہ ِبیت، آئی ءَ را اِِشک بِہ بیت گوں سِتکیں دِل ءَ، آ الّم ءَ سوبیں بِیت، چِیاکہ اشک ھُدا وند ءِ بکشاتگیں ھَما زوراکیں جزبگ اِنت گوں کسّے ءَ دارگ نہ بیِت، اِشک گوں ھمُک چِیز ءَ بیت، بلے سرّڈگار ءِ اِشک چہ کُلاں جُدا اِنت۔
ھسیب جان یک اِشکی گَنوکے جوڑ بُوت، پہ وتی ماتیں وتن ءَ چیاکہ آئی ءَ را مُدام وتی گُلامی ءِسر ءَ ھَمنچو نَپرتّ اَت
کہ مردُم ءَ ھنچوش لگِت کہ ھسیب جان مُدام چیزے جِیڑگ ءَ اِنت، اگاں کسے ءَ سوج بِہ کتیں کہ تئی جیڑہ چےِ اِنت؟
بس ھمنچو گُشت ئِے ” ھبر گلامیئیگ اِنت ءُ من پَمیشکہ انچو جِیڑاں کہ منی راج ءِ آکِبت باریں چو ن بِیت؟
آئی ءَ یک زَنڈیں پِکرے دِل ءَ اَت کہ من چوں وتی سرڈگار ءَ چہ اے رَستریں ڈُونڈوارں نہ رکّین آں؟
بکول ءِ ھسیب جانئیگ ءَ من ءَ را سَد اپسوز اِنت کہ منی جِند ءِ بِرات منی چُکّ چینی ءَ گون اَنت پہ دوکلدار ءِ واستا ءُ وتی نام ءَ پولِنگ کَن اَنت، راج دَپّتر ءِ توک ءَ وت ءَ مُپّت ءَ گَار ءُ گُمسار کن اَنت، ھمِنچو نا سَرّپد اَنت کہ ریاست ءِ دُروگیں پندلانی پُشت ءَ ایمان اِش آؤرتگ ءُ وتی زَمیر ءُ وتی ڈیھ ءِ سودا ءَ جَنَگ ءَ اَنت، بلے اے گَپّ من ءَ انچو کَمزور نَہ کنت کہ مَن چہ وتی جُھد ءَ پَدّ بِکِنز آں۔
ھسیب جان انکلاب ءِ مُھکمیں سوچ وتی دِل ءُ مجگ ءِ توک ءَ چو مِسل ء پاکیں کرآن ءَ ونتگ اَت ءُ جاگہ ئِے داتگ اَت ءُ چو آسِن ءُ پولاد ءِ وڑ ءَ مھکم اَت، آ چہ وتی ھاندان ءُ تیوگیں چاگرد ءِ توک ءَ یکّ جتائیں انسانے گِندگ بُوتگ، پرچا کہ وتی زِند ءِ ھمُک وشّاناں زِبھر کُتگ اِت ئِے ءُ وت ءَ را یک راج پھازیں ءُ یک وتن دوستیں انسانے جوڑ کُتگ اَت۔
ھسیب جان پہ دژمن ءَ یکّ دَھشتّے ءِ نام ءَ زانگّ بُوت، اگاں چہ میتگ ءَ دُژمن ءَ کسے ءَ را بِہ گِپتیں ءُ وتی زندانی بُرّتیں چہ کُل جُست ءُ پُسّتاں پیسر ھسیب ءِ نام ئِے گِپت کہ ھسیب ءِ ھال ءَ مارا بِدئے کہ کجا اِنت؟
تو مئے مرّدُم بِبو ءُ مارا کُمکّ بِکن ما ھیسب ءَ گوں آئی ءِ سنگتاں ھلاس کن اِیں دانکہ شما وشھال بہ بہ اِت، بَلے اے بلوچ پُسگاں وتی زمیر سودا نہ کت ءُ سر چہ ھسیب جان ھمِنچو ترسگ ءَ اَت چہ ھوش ءُ سار ءَ شتگ اَت کہ ھَمُک جاہ ءُ ھنداں سرکار آئی ءِ شھید کنگ ءَ سربتگ اَت۔
ھسیب جان ءِ تُپَنگ مُدام پہ دژمن ءِ دلبند ءَ ٹال اَت ءُ آئی ءں نام ھمِنچو جَکسگ اَت ، مردم ھیران اِت اَنت کہ اے چہ پیمیں انسانے کہ ایشی ءِ توک ءَ تُرّسگ ءِ نام نیست۔
ھسیب ءِ لوٹ ھمیش اَت کہ اگاں من وتی بلوچ راج ءِ گُلامی نہ مارِت گُڑا منی بلوچیّت ھچ کار ءَ اوں نئیت، اگاں من مرچی وت ءَ را کُربان نہ َکت، باندا دِگہ بلوچ پُسگے ھم کُربانی ءِ واستا تیار نَہ بیت ءُ من پَمِیشکہ مرچی وتی جان ءَ دَیاں کہ من ابد زندگ بہ باں ءُ آؤکیں پدریچ وتی ھک ءَ بزان اَنت ءُ وت ءَ ماں دگنیا ءِ توک ءَ زندگ بدار اَنت۔
2014 ءَ بلوچستان ءِ دمگ آواران مشکئے گجر النگی ءَ پاکستانی آرمی ءُ آئی ءِ زر گِپتیں کاسگّ چَٹّ آئی ءِ راہ پیسر ءَ بند اَنت ءُ شھید ئِے کن اَنت ءُ ھسیب جان ءِ لاش وتی گاڑی کن اَنت ءُ مشکئے بازار ءَ کار اَنت ئِے ءُ بلوچ لَسّ مھلوک ءَ بیھار دے اَنت کہ اگاں کسّے ءَ بلوچ ڈیھ ءِ آجوئی ءِ نام گِپت گُڑا پیسر ءَ ھسیب ءَ دل ءَ بِیاریت ءُ رند ءَ آجوئی ءِ نام ءَ بُرز بِکنت۔
دژمن ھمے سرپد اَت کہ ھسیب ءَ پد دگہ کسے آجوئی ءِ گپ ءَ نہ کنت ءُ بلوچ پسگ چہ آجوئی ءِ لوٹ ءَ پُشت ءَ کنز اَنت بَلے مرچی ھسیب جان ءِ زنڈیں پِگر بلوچ راج ءِ کوپگان اِنت ءُ دیم پہ منزل ءَ جُنزاں اِنت۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
