جوّرکان
نبشتکار: جورکان بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
جوّرکان چو مُدامی وڑ ءَ مرچی ھم لوگ ءَ بے وھد اتک ، پت ءِ چم ئِے کپت اَنت داں جوّرکان اِنت گُڑا پت ءِ کوکار ءُ ھبر شرو کہ من ترا رودینت ، ترا وانینت بلے تو انگت نہ بُوت ئے .
جوّرکان ءَ پت ءِ گپ گوش نداشت اَنت ءُ سر جھل کُت وتی بان ءَ پُترت. پیریں مات نشتگ اَت ءُ جوّرکان اتک گون پیریں ماتی ءَ ھبر ءَ لَگ اِت” من زاناں پت چے کتگ ، انچوش کہ من ءَ گندیت گُش ئے سوچن ئِے لَگ ایت،کس نہ گُش اِیت من آئی ءِ ھکّی ئیں چُکاں ، پورہ من چُکوانے آں، پد ءَ چو گونڈیں چُکّ ءَ من ءَ ھر جاہ گندیت زھر گیپت ءُ ھبر دنت،مھراب ھم چُکّ اِنت ئِے ،بلے آ ھرچی بہ کنت ھچّ ئِے نہ گُش اِیت ،زرّ ئِے دنت، سامان گیپت ءُ دنت ئِے، درست ئِے دنت، بلے یک روچے من ءَ یک چیزے اوں نہ دنت ءُ من چہ مھراب ءَ مستراں ، کم چہ کم من ءَ دپی جُستے وَ بہ کنت، بِلّے من نابودے آں ، بے کارے آں بَلے آئی ءِ چُکاں ۔
جوّرکان مدام دلاپ اَت گوں پت ءِ ھمک روچی کوکار ءُ ھبراں کُشتگ اَت ، بزگیں جوّرکان چو چورھیں چُک ءَ مدام بازار ءَ ویل اَت ، لوگ ءَ پت ئِے نیلیت نندگ ءَ ءُ پت ءَ مھراب ءَ پرپٹے گپتگ ءُ داتگ پہ سواری ، کیسگ ئِے زرّ ءَ پُر اَنت ، ھر روچ وڑ وڑیں سامان ئِے گوں ، پرپٹ ئِے گوں، برے جاگھے ءَ گوں سنگتاں ویل اِنت.
جوّرکان ءَ یک ءُ دو رَند مھراب ءَ گُشتگ کہ اے بے سریں بچکانی ھمراھداری ءَ مکن، اے ھمک بیگاہ ڈنانّی سر ءَ نند اَنت چرس کش اَنت ءُ دگہ نشہ کن اَنت، بلے مھراب ءَ بھ گپ گوش نداشت ءُ گوں سنگتاں شت. مرچی کہ جورکان چو گشت گُڑا مھراب ءَ زھر گپت ءُ گُشت” من وتی مستر وت آں ءُ تو نہ ئے.
جوّرکان ءَ ھچ نہ گشت، سر جھل کت ءُ شت ۔
وھدے کہ آ لوگ ءَ اتک داں ڈارک وتی بان ءَ شت ءُ وپت ، دمانے رند پت ئِے اتک ءُ شرو بوت” تو چی ءَ مھراب ءَ چو گُشتگ کہ سنگتانی ھمراہ مہ بو ءُ مہ چکر ، تو یکبرے وت ءَ بچار کہ تو وت نزانئے من چی ءَ زندگاں ، زاناں اللہ ءَ ترا پیدک کتگ کہ ور ءُ وپس ، دگہ ھچ کار مہ کن ءُ یک کارے ءَ گون مہ کپ؟
پت کوکار اَت ءُ جوّرکان ءَ چہ پاٹ ءِ سر ءَ کتابے دست ءَ کُت ءُ چہ لوگ ءَ دراتک ءُ دیم پہ سنگتے لوگ ءَ شت. چوناھیگا جوّرکان ھمک بیگاہ ءَ وتی سنگت ءِ لوگ ءَ روت ءُ ھمود ءَ نند اِیت ءُ گوں وتی سنگت ءَبوھد ءَ گوازین اِیت ، برے گوں بلوچی کتاباں، برے گوں دنیائی گپاں.
جوّرکان کہ شُت گڑا پت ھم لوگانی دیم ءَ روان بوت ،پَلّ ءَ نرونڈاں بوت کہ اے پمن چُکے نہ بوت، نہ ونت ئِے ءُ نہ کار ءُ روزگارے کنت، من نزاناں اشی ءَ چوں بکناں، اے ھچ وتی گم ءَ نہ اِنت ۔۔
ھمے گپانی تہ ءَ مھراب ھم رس اِت ءُ گُشت ئِے ” ابّا تو سوچ اے جوّرکان ءَ ،بیا من تئی چاہ آورتگ اَنت، چاھے ور ءُ من ءَ زرّے بدئے من رواں. پت اتک ءُ چاہ ایریچگ ءَ کہ لھتیں تیراں توار کُت. مھراب ھم چو آگور اَت ءُ گُشت ئِے “ابا تیرانی توار نزیک ءَ اِنت ، ھمے گپ ءَ گون مھراب ءُ پت زوت زوت پاد اتک اَنت ءُ پَلّ ءِ دروازگ ءِ دپ ءَ وت ءَ را سر اِش کُت .
مھراب ءِ دپ ءَ دراتک پووووووو ابا انچو پوجی !
بازیں مردمے دراتکگ اَت ءُ چارگ ءَ اَت، بازینے وتی پسیلانی سر ءَ چہ سرُک دیگ ءَ اَت ، لھتیں مردم ھمے نزیک ءَ اوشتاتگ اَت کہ پت ءُ مھراب ھم شت اَنت ءُ ھمیشانی گوں کرّ ءَ اوشتات اَنت.
مھراب ءَ چہ ھمیشاں جُست کت” چے بوتگ کہ انچو پوجی میتگ ءَ مان ریتکگ ھیر اِنت؟
ھمد ءَ اوشتاتگیں یک مردے ءَ پسّو دات” انچو گُشگ اِنت کہ کریم ءِ لوگ ءَ سِلاہ بندیں گَلے ءِ لھتیں مردم اتکگ ءُ یک شوم روچے ءَ زاناں دژمن ھال داتگ کہ لھتیں اے وڑیں سِلاہ بندیں مردم اتکگ، اللہ چہ بُرز ءَ ھمے شوم روچ ءَ بجنات ،انو کریم ءِ لوگ ءِ چاریں نیمگ انگر اِنت ، ھُدا وت ھیر بکنت، مرد ھمے گپ ءَ اَت کہ تیرانی توار شرو بوت اَنت ، دُرستیں مردم ھر یکے بہ تچ پہ وتی لوگاں ، سرجمیں ھلک ءِ مردم پریشان اِت اَنت ءُ زھگ ءُ زالبول دُرست دُوا کنگ ءَ اِت اَنت کہ اللہ مئے سرمچارانی پھریزگ ءَ بہ کنت، کسے چہ وتی لوگ ءَ دراتک کنگ ءَ نہ اَت ءُ ھرکس کہ ڈنّ ءَ اَت وت ءَ جاھے ءَ سر ئِے کتگ اَت.
پتّ ءَ چَک بہ مھراب ترینت ءُ گُشت” ابّا تئی گاروٹیں جوّرکان گار اِنت ،اے بے سُد ءِ دپ باریں کجا پچ اِنت ؟
مھراب گش ئے پہ برات ءَ چو پریشان اَت ءُ چہ پِت ءَ جست ئِے کت” ابّا ! کریم ءِ لوگ ءَ چنچو سرمچار بنت ؟
پت ءَ پسو دات ” اللہ بزانت منی چُک ، اللہ وت اشانی پھریز ءَ بہ کنت، اے جنگ باریں کجا سر کَش اِیت.
مھراب ءَ پد ءَ جُست کت” ابّا کریم زاناں ھمے سِلاہ بندانی مردم اِنت ؟
پت ءَ پسّہ دات “ھو انچو گش اَنت، بلے اے کریم ءَ دیر اِنت کہ اد ءَ نہ بوتگ، ھمانگو کوہ ءَ بوتگ ۔
مھراب ” ابّا اشاں بلے شاباش اِنت، اے کوہ ءَ چوں نند اَنت ؟
پت “ھو منی چُک اے مئے واستا جنگ ءَ اَنت ،وتی زمین ءُ زبان ءِ رکینگ ءِ واستا جُھد ءَ اَنت ، مئے وڑیں مُردگ زمیر نہ اَنت کہ مارا ھچ سُد پِر نیست ، چو دلوتانی پیم ءَ زندگ اِیں، داں مِریں. پت ءِ ھمے گپاں مھراب اش کنگ ءَ اَت داں لوگ ءَ اتک اَنت ءُ پت ءَ پد ءَ گُشت ” بلے اے کمبھتیں جوّرکان گار اِنت، پوجی ئِے مہ گیپت ءُ پہ لَٹ ءِ مہ جنت ءُ بے سُد ءَ مہ کُشیت.
اے مگرب گْوست، شپ ءِ دومی پاس اَت کہ تیرانی تواراں سرجمیں جھان بَڈ ءَ اَت ، بس کنگ ءِ نام اِش نہ زانت ، آ کر شپ ءِ سئے ءِ ساھت ءَ جنگ ءَ داشت ، سُھب کہ بوت بازار ءِ مردم درست بے واب بیتگ داں اتک اَنت ءُ یک جاہ بوت اَنت، بلے ھچ ھال نیستگ اَت کہ چنچو جَنَگ بیتگ ءُ چنچو ٹپّی اِنت ، کس نزانت کہ کے کے اَنت، ھرکس بس دُوا کنگ ءَ اِت کہ اللہ اشاں چہ ناشرانی دست ءَ بہ پھریز . درستیں بازار ءِ مردم مُچ اِت اَنت، یکے روت یکے کیت ، ھرکس ءَ دگہ دگہ ھالے گون اَت ، دیراں پد دو پرپٹ اتک ھمے میتگ ءِ مردمانی کر ءَ اوشتات ءُ گشت ئِے کریم گوں سَے سنگت ءَ شھید بوتگ ، اے سنگتانی تہ ءَ دو سنگت دگہ ھندیگ اَنت، چہ مئے بازار ءَ ھم یک سنگتے شھید کنگ بیتگ کہ نامے جوّرکان اِنت ۔۔۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
