آزمانک
وَھم
نبشتہ: ھلیل بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
مُرید ءِ اولی رند اَت کہ چہ وتی گِس ءَ دور ایوک ءُ تھنا گوں وتی بُزگل ءَ وانڈہ اَت. آئی ءَ ھمُک روچ سُہب ءَ وتی پَس چارینت اَنت ءُ شام ءَ وتی وانڈہ ءِ جاگہہ ءَ اتک۔ کش ءُ نزّیک ءَ مردم ءِ نام ءُ نشان نیست ات، پمشکہ ھر وھد ھیالانی زِر ءِ بوجیگ ءَ سوار اَت۔
آئی ءَ ھیالانی توکا پہ وَتا مردُم جوڑ کُرتگ اَت۔ آئی ءِ گُہار زرینہ، آئی ءِ بْرات زرّین، پِت کریم داد، مات زرگُل ھمیدا آئی ءَ گوں ھور اِت اَنت۔
مُرید ءِ ھیال آئی ءِ سرا انچو زوراک اِت اَنت کہ آئرا ھِچبر وتی ھَکّی مات ءُ پِت، گُہار ءُ بْرات ءِ ھیال نیاتک۔ آئی ءِ ھیال ءَ آئی ءِ تیوگیں سْیاد ھمیدا ساڑی اَنت۔ مُدام آئی ءَ گوں وتی ھمے پِت ءَ شَور ءُ سلاہ کُت ءُ وتی ھمروچی کار ٹہینت اَنت۔
آئی ءَ وَت ھم ماراِت کہ منا وھم ءِ بیماری یے اَست، بَلے آئی ءَ چے بہ کُتیں کہ آئی ءِ ھیالانی مات ءُ پِت آئرا ھکّی مات ءُ پِت ءِ مِھر ءَ دیگ اِت اَنت۔
یک روچے نیمروچ ءِ وھد ءَ آئرا وتی بُزگَل گون اَت وانڈا ءَ اَتک۔ سکّیں گرمیں روچے اَت۔ آ چہ ھَید ءَ میچّل اَت ءُ سکّ دَم بُرتگ اَت ئِے۔ گْدان ءِ توکا آئی ءِ مات ءُ پِت، بْرات ءُ گُہار نِشتگ اِت اَنت ءُ آ گْدان ءِ نْیامجین ءَ نِشتگ ءُ نان وَرَگ ءَ اَت کہ چہ دیر ءَ آئی ءِ بْرات زاھِر بُوت
“منی بْرات پیداک اِنت۔” آئی ءَ سارتیں گینّ یے کَشّ اِت ءُ گْوشت
“اِنّا اے تئی وھم اِنت۔۔۔ تئی بْرات ایش اِنت تئی کِرّا نِشتگ۔۔۔ آ چون تئی بْرات بُوت کنت۔” آئی ءِ پِت ءَ دَرّائینت
آئرا بھیسہ نہ بُوت: “منی وھم نہ اِنت۔۔۔ آ منی بْرات اِنت کہ پیداک اِنت۔۔۔”
“اِنّا منی چُکّ آ تئی بْرات نہ اِنت۔۔۔ اگاں ترا منی سرا بھیسہ نہ کنت تو وتی مات ءَ جُست کن۔۔۔ اگاں ترا انگت بھیسہ نہ کنت تو اے کارچ ءَ بزور بُرو لنکُک ءِ کمّو بُرّ اگاں ھون دَر اَتک بزان تئی وھم نہ اِنت اگاں ھون دَر نیاتک بزاں تئی وھم اِنت گُڑا بہ کُش ئِے۔”
مُرید ءَ وتی مات ءِ نیمگ چارِت کہ ‘ھَو’ ءِ وڑا وتی سرا سُرینگ ءَ اَت۔۔۔ پدا آئی ءَ کارچ زُرت ءُ ھما نیمگ ءَ رھادگ بُوت۔
بْرات ءِ کِرّا سر بُوھگ ءَ گوں مُرید ءَ وتی کارچ کَشّ اِت ءُ بْرات ءِ لنکُک یے بُرّ اِت۔ بَلے ھون ءِ پِٹّ یے ھم در نیاتک۔ آ سرپد بُوت کہ اے منی بْرات نہ اِنت۔
“پِت ءَ راست گُشت۔۔۔ انسان ءِ جْون چہ ھون ءَ سرریچ بیت بَلے ایشرا ھون ءِ جِند نیست۔ اے منی وسوس اِنت۔”
پدا آئی ءَ وتی ھیالانی ھمے بْرات کُشت ءُ اَتک گْدان ءِ تہا ساڑی ئیں وتی ھَیالانی پِت، مات، بْرات ءُ گُہار ئِے کُشت اَنت۔
پدا چُشیں روچے نہ اَت کہ آئی ءِ ھیالانی سْیادے مہ یَتکیں ءُ آئی ءَ پہ کارچ ءَ مہ کُشتیں۔
انچو کہ روچ گْوزان اِت اَنت آئی ءِ وھم زوراک بوھان اَت۔
یک روچے دیگر ءِ وھد ءَ بشّامی جمبر سکّ گْرندگ ءَ اَت ءُ گْوات ءَ آئی ءِ گْدان ھم دَور داتگ اَت کہ آئی ءَ بُزگل بیرہ دات ءُ وتی وانڈہ ءِ جاگہہ ءَ اَتک۔ آئی ءَ وتی گْدان دیست کہ کَپتگ گُڑا سکّ پریشان بُوت۔
“اے بشّام ءِ موسُم ءَ مردُم کُجا بہ رَوت۔” آئی ءَ جَوَڑان ءَ وتی بُزگل واڑ ءَ بُرت ءُ اَتک گْدان ءِ کَش ءَ نِشت جیڑگ ءَ لگّ اِت۔
ھمے وھد ءَ ھَور ءَ ایر دات ءُ آ میچل بُوت۔ آئی ءَ اے نیمگ ءُ آ نیمگ ءِ کوھانی نیمگ ءَ چمّ شانک دات اَنت کہ بلکیں انچیں تَلارے بہ گِندیت کہ ھونڈے بہ بیت ئِے۔
آئی ءَ چُشیں تلار نہ دیست بَلے چہ کَور ءِ تَہا آئی ءِ پِت زاھِر بُوت۔
آئی ءَ وتی کارچ زُرت ءُ ھما نیمگ ءَ رھادگ بُوت۔
واتر بوھگ ءَ آئی ءِ چمّ اَرسیگ اِت اَنت ءُ چہ کارچ ءَ ھون پِٹّگ ءَ اَت۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
