من ءُ اَئید
یک نمدی یے پہ مِھرُل ءَ –
نبشتہ کار سخی ساوڑ بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
دْروت منی ارواہ ءِ چراگ مدام وشیانی منگیراں بات ئے ءُ کدی سَکّی ءُ دلرنجی مہ گِندات ئے.
آمین انچوش بہ بات
وھد”بیگاہ ءِ پَنچ”
رَمس” 12 ساچان 2019 اَئید ءِ روچ ”
اُمیت اِنت تو اے اَئید ءِ وشیں روچ ءَ وش ءُ سلامت ئے ءُ وتی میتگ ئے ھمسریں کاڑانی ھمراھی ءَ کندگ ءُ مسکرائی کنگ ءَ ئے ءُ منی دُعا اِنت تو مدام کندگ ءُ مسکرائیانی باھوٹ بہ بات ئے ءُ تئی سر ءَ کدی گرمیں گْواتے مہ کَشات.
چوناھا منی انچوکیں بستارے نہ اِنت کہ من پہ ترا نمدی یے روان بہ کن آں، بَلے چے بہ کن آں منی ارواہ، من دل ءِ کولنجاں چہ نا درّس آں کہ نمدی یے نبشتہ بہ کن آں دانکہ اے دل ءِ درد کمو سُبک تر بہ بیت.
من زاناں تئی کِرّ ءَ نا منی جِند ءَ را بستارے ھست ناکہ اے کاگد ءَ را کہ دل ءِ درد نبشتہ کرتگ اَنت ءُ پہ ترا دیم داتگ کہ باریں اے دل کجام ازابانی دیمپان اِنت؟
چوش اوں من زاناں ،وھدے کہ منی نمدی ترا سر بیت ءُ تو یکبرے نہ وانئیگ ئِے، بَلے چو من دلجم آں تو الّم اے نمدی ءَ وان ئے، پرچاکہ سئے سال ءَ پد من اے نمدی ءَ پہ ترا نبشتہ کنگ ءَ آں، تو پہ نمدی ءِ وانگ ءَ منی مھراں لاچار نہ بہ ئے، بلکین ءَ تو پمیشکہ وانئیگ ئِے کہ باریں ساوڑ وتی ھوش ءُ سار ءَ شتگ یا نا، یا انگت ساوڑ نشہ ءُ ایدگہ سِلکاریانی آماچ اِنت یا نا، یا ساوڑ انگت دمک ءُ درانی باھوٹ اِنت یا نا!
وھدے کہ تو نمدی ءَ وان ئے، من زاناں تو یکبرے وتی دل ءِ سِیر ءَ کند ئے ءُ پد ءَ بے توار بہ ئے ءُ ھما گْوست ءِ یاتاں رو ئے کہ من ءُ تو چار سال مھر ءِ دیار ءَ لیب کرتگ ءُ باگھیں بھشت ءِ باھوٹ بوتگ اِیں، من زاناں تو ھما دنیا ءَ الّم یکبرے روئے ءُ پد ءَ بے تواری ءَ وتی چمّاں یکبرے بند کن ئے ءُ پد ءَ چمّانی پچ کنگ ءَ ھوار تئی چمّانی ارس ءِ تْرمپے تئی انارکانی سر ءَ لیب کنان ءُ جیگ ءِ باھوٹ بیت ءُ ھمد ءَ دمتوس بیت.
من اے اوں زاناں کہ تو وتی دنیا ءَ وش ئے ءُ مدام گوں میتگ ءِ کاڑاں وتی واستار ءِ بارو ءَ گپ ءُ تران کن ئے کہ منی واستار مھروانے، بَلے الّم تئی دزگھار زرجان یکبرے چوش اوں گْوش اِیت ،بَلے تئی واستار ساوڑ ءِ مَٹ نہ بیت.
گُڑا تو آئی ءَ را سرجاھے جَن ئے ءُ پاد کائے کہ من ساوڑ ءَ نہ زاناں کہ آ کے اِنت …… ءُ پد ءَ تو وتی لوگ ءَ راھادگ بہ ئے.
ھیر گپ باز اَنت من کجام گپّ ءُ کولنجانی بارو ءَ گپ بہ کناں؟
بیا مروچی اے وشیں روچ ءَ بزاں اَئید ءِ روچ ءِ کِسھاں کن آں کہ اے اَئید من چون گْوازینتگ.
زان ئے اے اَئید ءَ نہ من پہ وت گُدے گپتگ ءُ نہ پازوارے ءُ نہ واجہ ھدا ءِ دَرگاہ ءَ سر پہ اِبادت ءَ چیر داتگ.
سُھب ءَ مھلہ پاد اَتک آں ءُ جانے شُشت، چاھے وارت ءُ یک لبزانکی دیوانے ءَ اَئید مرادباتی جارے شِنگ کرت ءُ وتی موبائل ءِ اسٹیٹس ءَ اوں ھمے جار ایر کرت ءُ یکبرے پد ءَ نپاد ءِ باھوٹ بوتاں.
وھدے سما کرت داں نیمروچ ءِ یک ءُ نیم بوگ ءَ اِنت ءُ ملا بانگ دیگ ءَ اِنت ، گُڑا من چمّاناں ترمپے آپ جت ءُ دیم پہ رینمبو ھوٹل ءَ چاہ ءُ پُراٹہ ءِ ورگ ءَ شُت آں، رینمبو ھوٹل ءِ وشیں چاہ ءُ پراٹہ وارت اَنت ءُ پد ءَ وتی کوٹی ءَ اتک آں ءُ سوتے چالو کرت، گُڑا داں نیم ساھتے ءَ دل ءِ سِیر ءَ ناچے کرت ( بوت کنت ناچ کنگ گناھے بَلے کمو دل ءِ کولنج کم بنت) ءُ آدینک ءِ دیم ءَ اوشتات آں کہ باریں آدینکے چے گپّے کنت، بَلے آدینک ءَ دگہ ھچ نہ گْوشت، بَس ھمے گْوشت ئِے” پہ ارس ءِ گْوارگ ءَ ھچ نہ رس اِیت.
وھدے من اے گپ اِیش کرت، گُڑا من دیم پہ ھما کمبل ءَ شُت آں کہ دو ماہ ءَ پیسر من دست ء وت آئی ءِ تہ ءَ وتی سنگت ( کتاب) بندیگ کرتگ اِت اَنت، بَلے کمبل انچوش کپوک اَت، بَلے کتاب بیگواہ اِت اَنت، ھمے وھد ءَ چمّانی ارس یلہ بوت اَنت کہ من پرچا وتی سنگت راہ ءِ نیم ءَ دروہ اِتگ اَنت؟
ھیر من وتی ارس پھک کرتگ ءُ کلم چِست کرت ءُ کاپی ءِ تاکانی باھوٹ کرت کہ پہ ترا نمدی یے نبشتہ بہ کناں کہ تئی درد ءُ جتائی ءَ نہ من وتی بستار ءَ زان آں ءُ نہ وتی سنگتانی( کتابانی) ، بَس روچ پہ روچ گنونکی ءِ نیمگ ءَ روگ ءَ آں، اے وڑ ءَ گِنداں یکبرے پد ءَ ماں گنوکانی نادْراہ جاہ ءِ باھوٹ بہ آں.
من زاناں ترا پہ من انچو ارمان اوں نہ بیت، بَلے اے نمدی ءِ نبشتہ کنگ ءَ دل کمو سُبک تر بیت ءُ دگہ اوں گپے تئی گْوشگ ءَ من بے ھیال کرت، آ گپ چو اے وڑ ءَ اِنت کہ یکروچے من ءَ زرجان ءَ ھال کرت کہ مھرُل ءَ وتی وانگ یلہ کرتگ ءُ بَس گِس ءَ نشتگ، نہ گپّی اِنت ءُ نہ وانگی اِنت ءُ مِھُرل ءِ ماس ءَ باز منّت کرتگ کہ وتی وانگ ءَ سرجم بہ کن، بَلے تئی گپ ھمے بوتگ کہ من اگاں بواناں گُڑا وانگ ءَ چے کناں؟
من زاناں کہ تئی کِرّ ءَ منی انچوکیں بستارے نیست کہ من ترا سوجے بدے آں، ھیر لاچار آں ،بَلے من گْوش آں تو الّم وتی وانگ ءَ بندات بہ کن ءُ یک شَریں زندے بہ گْوازین ، بَلے کدی اے اوست ءَ مدار کہ تئی تریاکی ئیں واستار آروس ءَ پد ترا بادشاھی ءِ تھت ءَ نادین اِیت.
گپ سک باز اَنت بَلے ترا من ھمے گْوش آں، بے ترا منی زند ناسرجم اِنت ءُ پہ تئی ودار ءَ راہ سراں چراگ روک کرتگ ءُ ھمے اُمیت ءَ زندگ آں کہ تو الّم یکبرے واتر کن ئے ءُ اے تھاریں شپ ءَ رژن ءُ کن ئے ءُ اے ناسرجمیں زند ءَ سرجم کن ئے.
اُمیت اِنت تو منی نمدی ءِ پَسّہ ءَ دیے ءُ گُڈی ءَ یک لچھے پہ ترا ندر اِنت.
تو چے گْوش ئے او مھروان؟
لَچّہ
تئی یاتانی چونیں چاڑے
من ءَ نِندگ ءَ نیل اَنت
تو بیا پہ من ءَ
من تئی وداریگ آں
بے ترا نہ بیت من ءَ ساھتے
تو پرچی ءَ نیائے او مھروان؟
منی چے گناہ ءُ میار
من کپتگاں چو شزار
من مدام گون ترا ھَوار
منی ارواہ ءُ جان
تئی کجام یات بے ھیال بنت
تئی کجام وادہ ءُ کرار
من مدام پہ ترا ودار
تئی یات ءُ ترانگ
تئی نِند ءُ نیاد
تئی ھَواریں یات بستگیں
ھما شپّانی نیم ساھتیں
تو من ءَ را چے گشتگ اَت؟
نہ باں من بے ترا
بَلے مرچی تو پرچا چُش کتگ؟
بہ گش او مھروان
تو گْوشت من ھمگام باں
گون ترا دیوان باں
تئی کجام یات من ءَ بے ھیال بنت
ترا کجام یاتاں بہ پرین آں
تو مھرجان ءِ منی
ترا پہ دوستی من مھروان گُشتگ
بَلے تو نہ بوت ئے پرچا مھروان؟
من ءَ بَس تئی پسّہ ءِ وداریگ اِنت
بگوش مرچی کے میاریگ اِنت؟
نہ زاناں چہ ترا چوں بے ھیال باں
تو منی رگ رگ ءَ ھَوار بوتگ ئے
تو منی زِرد ءِ باھوٹ ئے
نہ بے تو بے ھیال چہ من ءَ
نہ بنت من بے ترا
داں زندگاں بے ھیال نباں
کدی تو واتر کن ئے پہ من ءَ ؟
نوں ترا سک دیر گْوستگ
بگوش تو او مھروان
ھما نِند ءُ نیاد ءِ جاہ
ھما گندگانی توار
ھما میتگانی دگ
ھما کوٹیانی شپ تھار
مدام گِیر کاینت من ءَ
من زاناں تو بے ھیال نہ ئے
من زاناں تو بے وپا نہ بے
بس ترا جتگ بگز ءُ کینگاں
من ءَ جتگ سیاد ءُ وارساں
من کپتگ پہ بے چاڑی ماں یک کُنڈے ءَ
من شپ ءُ روچ تئی وداریگ آں
باریں کدی تو یکبرے واتر بہ ئے
کدی یکبرے من ءَ توار جن ئے
من اتکگاں پہ ترا
تو کجائے او ساوڑی
من چَک جناں پہ ترا
وتی وشیانی ارساں کیل کناں
ترا گوں وتی گرمیں ھمبازاں چیرکناں
تئی ارساں اوں من پھک کناں
من ءُ تو یکبرے پد ءَ وشان بہ اِیں
شاد ءُ گمانی تہ ءَ
گم جتیں گماں بے ھیال کن ایں
من ترا توار جناں
بہ گوش من ءَ جگر
پرچی تو چُش کتگ؟
پرچی تو وت ءَ بندیگ کتگ
تو من ءَ گوں گِلوتکے ءَ پسّہ دئے
او منی ساوڑی، منی ھست ءُ نیست
نہ بیت من ءَ بے ترا
گون ترا من ھور باں
گوں ترا من شور باں
دیدگاں چہ کور باں
بَلے چہ ترا جتا نباں
منی اُمیت ءِ چراگ
منی وابانی مراد
آ روچ الّم ءَ پہ من ءَ کیت
من سددک دلجم آں
پہ تئی ودار ءَ نشتگاں
راہ سراں چراگ روک کتگ
بلکیں تو واتر کن ئے
منی دیدگاں روک کن ئے
نوکیں زندے پہ من نوک کن ئے
زند ءِ ازاباں جوک کن ئے
واھگانی واھگ بنت
سر شپاں کہ جاک بنت
میتگ ءَ کہ چاپ بنت
گوں سور ءِ نوکیں جامگاں
گوں جَن ءُ چاپ ءُ ھالواں
وھدے کوٹ ءَ کہ سر کن اَنت
گُڑا نوکیں زندے نوک کن اَنت
گوں اولی شپ ءِ وشیانی نوبتاں
تو چے گوش ئے او مھروان؟
زان ئے برے برے چون بیت
دل گْوش اِیت زار زار بکن
در ءَ چہ میتگ
برو دوریں ڈیھے ءَ
گوں سارتیں ساھگ ءَ
بلکیں نود شنز بیت
بلکیں گرمیں لوار بند بیت
گوں سبزگاں لیب بیت
گماں چہ بے ھیال باں
گوں نوکیں نوبتاں
پد ءَ من ءَ توار جن ئے
پشت ءَ منی تو سر گر ئے
شوھازگ ءَ منی تو درکپ ئے
من پد ءَ واتر نہ باں
نہ کہ گونترا دیوان بہ آں
من گنوک ءُ موال باں
یا دمکانی پکیر باں
یا نور باں چہ ترا دور باں
اے ساوڑ اِنت ساوڑی نود بیت
چہ ترا سک دور بیت
گُڑا پد ءَ تو چے کن ئے؟
بگوش تو او مھروان……
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
