تھنائی ءِ راز
تحریر: شاکر مراد
دی بلوچستان پوسٹ
کاپرءِ چیرءَ نشتگیں مردءَ ھمے سما کپت کہ من تھنایاں,
منی تھنائی ءَ ابیدءِ من ءَ ھچ کس سرپد نہ انت,
من کہ ھر نیمگہ نگاھاں شانک دیاں بنی آدمی رنگے ءَ ھم نہ کپ انت,
بس,تھنا گیابان انت مناں ءُ منی کاپر,
اے گیابان ءَ مُرگانی چیپگے اوں منی گوشاں نہ کپیت,
من چہ وتی تھنائی ءَ سک لاچار ءُ پریشاناں,
برے برے چہ گیشیں تھنائی ءِ مارشت ءَ منی جیڑگانی در ھم پچ بنت,
برے برے ھُداوندءِ درگاہ ءَ دست پہ دُوا ءَ چست بنت۔
یا ھدا یا منی پروردگار تو,کجام دگنیاءَ آرتگ ءُ دور داتگ , کہ ادا بنی آدمی تِرکءُ توار نیست, نا کہ مُرگ ءُ دگہ ساھدارے ءِ بْرمش ءُ موچ,
من مدام ھمے جیڑگانی دگنیاءَ سرءُ چیراں,
ھمے وڑ منی سرجمیں روچ ءُ شپ تھنائی ءِ باھوٹ انت,
وڑ وڑیں چُرت ءُ وسواس زرد ءَ باھند کنان انت۔
بلے, منی چم پہ بنی آدمے ءِ گندءُ گدارے ءَ انگت راھچار انت,
منی چماں انگت ھچ وڑیں بنی آدم ءِ رنگ ءُ جلوہ نہ دیستگ , ناکہ دگے ساھدارانی برمش ءُ چڈکھے گوشاں کپتگ۔
شپاں چِرتے ءِ چیپگ ھم نیست,
گوں بازیں جیڑگاں پورا من ءَ گنوکی یے گور جنان انت,
من چہ گنوک بوھگ ءِ تُرس ءَ اندر ءَ سک نزور بوھان آں۔
روچ پہ روچ گوش ئے من چیر اندریں دردے ءِ آماچ بوھاناں,
چہ گنوکی ءِ ترس ءَ من دل ءُ باتن ءَ تاھیر نہ رسگ ءَ انت,
من بازیں چُرت ءُ پریشانی ءَ وتی کاپرءِ ساھگ اوں یلہ دات,
ءُ پدا ھشکاؤگیں گیابان ءِ سرءَ اتکاں,
دوبر نگاھانی شانک دیگ ءَ لگت آں,
بلے دیست کہ انگت کس نیست, ءُ بس, گیابان انت ھشکاؤگیں ءُ بس, من آں ءُ منی ابیتکیں کاپر ؟
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
