کوپے چاہ ءُ آ – قراۃ العین حیدر | حنیف بلوچ

کوپے چاہ ءُ آ

نبشتہ: قراۃ العین حیدر | رجانک: حنیف بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

مُردنی ئیں آ 8 جنوری 2012ءِ تہار دیمگیں بیگاھے اَت۔ وھدے کہ یکدم منی موبائلءَ آئیءِ پیامے اَتک ”اگاں تو دَز گٹ نئے گڑا من ھال بکناں۔۔؟”
چوش نہ بوت کہ من آئیءِ پسّہءَ نبشتہ بکن آں، آئیءِ پون اَتک۔ دروت ءُ دراھبات ءَ پد آ نان سٹاپ گپّءَ اَت“ من نوں دمبُرتگ چہ وتی کار ءِ دزگٹّی آں سک بیزار آں ءُ پہ تئی گِندگ ءَ باز ھدوناک آں۔منی چھٹی بوتگ اَنت ءُ آدینگءِ روچ ءَ من پیداک آں ءُ منءَ گوں تو باز گپ ھست اِنت۔”من چہ وشیءَ ھچ بیھال کُت نہ کُت آں۔آ منی بے تواری ءَ گویاکے دیگ لوٹگ ءَ اَت“ ۔تئی واست ءَ چے بیاراں گوں؟۔” من جیڑگےءَ کپت آں کہ من مرچی اوں ھمائی نام ءِ سرا نشتگاں۔ بے آئیءِ ھال ءُ اھوال ءَ ھَشت سال آئی ءِ آھگ ءِ ودار ءَ گوازینتگ۔“تو چونیں جیڑگانی تہا بیگواہ ئے؟“ ءُ منی ھچ پسّو ءِ ودار کنگءَ ابید گُشتے۔۔۔۔۔من ھچ نہ گُشت ءُ آئیءِ گپ مان نہ آؤرت ءُ دگہ نوکیں وداری ءِ درے پچ کُت۔

زیات اِنّاں من آئیءَ بس ھَشت سال ءَ چہ پیسر دیستگ اَت اگاں آ وھداں مئے آروس بوت اِیں تہ اے وھدءَ مئے زہگ اسکولءِ روگ ءِ اُمبرءَ بوت اَنت۔ من جیڑگ نہ لوٹ اِت بلے منی گُمان اوشتگءِ وڑ ءَ نہ اَت۔ منی چمّانی دیمءَ ھمک گوْستگیں ساھت چو تامُر ءِ وڑ ءَ ھیالانی تہا گردش کنگ ءَ اَت۔ ھمک وڑیں رسم، رَو آئیں موسم ، زندگی ءِ دروشم۔۔۔۔ھمُک ھما دمان کہ منءَ آئیءَ گوں یکجاھیءِ درکار اَت ءُ آ وتی زندگی ءِ کش ءُ چیلّاں گوں دلگوش اَت۔ ءُ نوں باریں چونی ءَ منی مِہر ءِ کندیل آئی ءِ دلءَ روک بوتگ۔

من اے وھد ءَ چہ وشّی ءَ گیش مانگیشتگ اِتاں کہ نوں آئی آروس کُرتگ ءُ زھگ ئے ھست اِنت منی گومءَ چونیں نزدیکی یے لوٹ اِیت ءُ آئی ءِ مول ءُ مراد چی اِنت۔ تاں آئیءِ گومءَ رھوت نہ بوتگ اَت تاں من ءَ یک نیمگے مہر ءَ زندگ داشتگ اَت ءُ نوں کہ آئی ءِ واترّگ ءَ یک دیم پہ دیمی ئے تہا دور داتگ اَت ءُ تُرسگ ءَ اِتاں کہ باریں زندگی ءَ چے بیت۔ھمے کش ءُ چیلّاں سئے روچ گوْست ءُ آدینگءِ روچ اتک کہ آئیءَ آھگی اَت۔
من وتی مدامی ئیں ڈولءَ کارگس ءَ رست آں۔سرجمیں روچ ءَ ودار کُت گمان کنگ ءَ اِتاں کہ زمستانی کسانیں روچ چنچو ٹوہ بوتگ اَنت کہ روچ ءِ گوازینگ گِران بوئگءَ اِنت۔ سرجمیں روچ ھمے وھم ءُ گمان ءِ تہا گوْست کہ آئی ءَ بگنداں باریں منی ھال چون بیت۔

بیگاہءِ شش ءَ پدا آئی ءِ پونے اتک من تُرسگ ءَ اِتاں چو مہ بیت کہ آئی وتی آھگ مہتل کُتگ بلے منی گمان کنگ ءَ چہ پیش آئی گُشت من تئی کارگس ءِ پارکِنگ ءَ تئی ودار ءَ آں ، گاڑی ءِ نمبر ءَ میسیج کن آں۔
من پیسر ءَ چہ وتی کار سرجم کُتگ اِتاں۔کمپیوٹر بند کُت ءُ چہ کوٹی ءَ ڈن ءَ در اتک آں۔ڈن ءَ اتکاں پارکِنگ ءِ گوْرا ھُرت چار اِت داں ھچ پہم ءَ آھگ ءَ نہ اَت۔انچو ھیال نہ کُت کہ فونءَ آئیءِ پیام ءَ بچاراں کہ آئیءَ گاڑی ءِ نمبر راہ داتگ۔ھمے وھداں گاڑیانی اوشتگءِ جاہ ءِ پہناتی نیمگءَ اوشتاتگیں گاڑی ءِ ھردو نیمگانی (ڈبل انڈیکیٹر) چمُّک جنگ ءَ لگ اِتنت ءُ من آئی ءِ نیمگ ءَ رھادگ بوتاں۔ یک برے پدا منی گُمان ءَ تامرے ءِ ھیال چکرّگ ءَ اِتاں کہ آ زمانگاں آئیءِ اولاک یک کاواساکی پرپٹے اَت نوں لگژری گاڑی ءِ واھند اِنت۔
دل ءَ دلمجی ءِ گنسارتے کش اِت کہ آئی وتی زندگی ءَ دیمروئی کُتگ من اے پگر نہ کُت کہ آئی گِس ءُ جاہ کُتگ ءُ نوں زھگے ءِ پِس اِنت۔۔۔۔بس من آں کہ انگت ھمودا اوشتاتگاں کہ ھمود ءَ آئی وتی راہ گیشینتگ اَت۔

من گاڑی ءِ دَر پچ کُرت تہ آئیءِ چہرگ ءِ ھما مہروانیں بچکند دیست اَنت کہ آھاں منءَ زدگ کرتگ اَت۔ ھال اھوال ءَ رند آئی گاڑی اشٹارٹ کُت ءُ ما یک نوکیں دیمے ءَ رھادگ بوتیں۔نہ آئیءِ زبانءَ چہ چیزے گُشت ءُ نئیکہ من ھُٹّگے کُرت۔ سرجمءَ بے تواری اَت گاڑی ٹوھیں دگ ءِ سرا رست تہ آئی منی نیمگءَ توارے پِر جت من گُش ءِ گِرانیں وابے ءَ چہ جَہ سِرّ اِتاں ءُ آئی ءِ نیمگ ءَ چار اِت۔آ منی نیمگءَ چارگءَ اَت آئی منی دست ئے دست جنگ ءِ ھاترا وتی دست منی نیمگءَ شہار دات من ھم ابید دگہ مانجائیءَ وتی دست ھمائیءِ نیمگ ءَ ٹال کُرت۔ منی دست ئے وتی دست ءَ کُرت ءُ یکیں دست ءَ گاڈی ءَ برگءَ اَت۔
گاڑیءَ نیم بُندگیں ھمسپر سرجم ءَ بے تواری ءَ درامدانی وڑا سپر کنگءَ اِتاں۔ آئی وت گپ بندات کُت ”تو دستءِ دستءَ کنگ بیھال کُتگ؟ ”من نزاناں اے جُستے اَت، ھیالے اَت یا کہ چی یے اَت۔ من بس ھمے پسّو دات“من ءَ دست ءِ دست ءَ کنگ ءِ آدت نہ بوتگ۔”چی ءَ کہ۔۔۔۔۔۔۔منی جذبات آنی رنگاں منی چہرگ ءِ تہا آ وتی نام ءِ کشکاں شوھاز کنگ ءَ اَت مدام منی نیمگءَ چارگءَ اَت۔
زوت ما وتی دومی منزل ءِ نیمگ ءَ سر بوتیں ، اے یک مزنیں ماڑی یے اَت کہ کمپنی ءَ وتی کاردار آؤداں نادینتگ اِتنت۔ من آئیءِ گامانی ایرکُتگیں پَدانی سرا کوٹیءِ نیمگءَ روان بوتاں۔ جہل ءِ تبک ءَ سوتے ءِ توار پیداک اَت۔۔۔۔۔

ودار ءِ سُرمگیں بیگاہ مہتل اَنت پرتو
زمانگ ءَ منی مِہرانی چیر ءِ زرونٹاں کن
بیا کہ بے تو ابیتک اِنت گُناہ ءِ ھَدّیرہ
شپادیں کِشکاں وتی آھگءِ گُمان ءَ بہ ڈس
کہ تُہمتانی زمستان ھیال بادینیت
ودار ءِ سِستگیں بانَگ زہیر الہانیت
کرود چہ ساھگ ءِ اُرزاں کرار لُمبینیت
تہار ماھیں شپانی گمان زُرمب نہ بنت
تاں تو نیائے سَگارانی سُتکگیں گواشاں
نہ سبز اَنت اھد ءِ ھلاھوشیں شینلُک شینگر
کوار بستگ دل ءِ ایوکی ءِ زیمیں زِھاں
رَھے مناں ءُ رھے گُنگدامیں اھد منی

ھمے یکّیں دمانءِ واست ءَ گوْستگیں ھَشت سال بیت اِنت کہ وابانی تہا گار بوتگ آں کہ آ یک برے کئیت المءَ مئے گِند ءُ نندے بیت اِنت۔۔۔۔من یک برے آئی ءَ پہ یک دمانے ءِ واست ءَ بگند آں۔من ھمے یکیں دمان ءَ وتی ھلاھوشی ءَ سیراپ بہ کناں۔ کوٹی ءِ سارتی ءَ مئے جزبات گیش سارت کُرت اَنت۔ھنچو کہ چاہ اتک اَنت۔۔۔۔من چہ آئی ءِ نیمگ ءِ دلگوش دیگءَ گیش چاھانی شر کنگءَ گُلائیش بوت آں۔ آئی منی دستءَ چہ چاھے دست گِپت ءُ منی دیم پہ دیم ءَ نشت۔اولی گُٹ ءَ رند آئی منی نیمگ ءَ چار اِت ءُ گُشتے کہ ترا مرچی ھم یات اِنت کہ من چاہ ءَ چنچو شکر مان کناں؟۔نوں آئی تچکیءَ گوں گپ جنگ بندات کُرتگ اَت۔ من آئیءِ گپّانی ھچ پسّو ندات۔۔۔۔

گپءَ چہ گپ درکیت آ وتی آروسیں زندگی ءِ جیڑہ، زھگ، مات ءُ پِتانی بارو ءَ گپ کنگ ءَ اَت۔ ءُ من گوں بے تواری ءَ آئی ءَ گوشدارگ ءَ اِتاں۔ منی بے تواری آئیءَ اجب گندگ پیداک اَت“ بوت کنت منی گپّاں چہ تو دگہ وڑ بوئگ ءَ ئے نوں ترا گوں من ھچ دلدوستی نیست۔ ”اے گپ ءَ گُش ءِ منی تہ ءِ مہر تِراکینت ”ھؤ ! نوں بوت کنت کہ من ءَ گوں تو دلی دوستی نیست۔ تو چاہ ورگ ءَ اِت ئے ءُ من ترا چارگ ءَ اِتاں ءُ اے گپّانی میان ءَ تو اے کوپ ءَ چاہ ءِ سیزدہ گُٹ وارتگ بس ھمینچُک دلدوستی ھست گوں تو۔۔۔۔”منی توار پُرّ بوت۔

آ سِی ءُ پنچ دمان ءِ گند ءُ نند ءُ چاہ ءِ کوپ مرچی ھم سنگین اَنت ھمے واست ءَ مرچی ھم من دو کوپ چاہ وراں یکے وتی واست ءَ دومی ءَ پہ وتی نیم بُندگیں مہر ءِ نام ءَ۔