دیوال – پال سارتر | انام رزا

دیوال

نبشت: جین پال سارترر
رجانک: انام رزا

دی بلوچستان پوسٹ

آیاں مارا مزنیں کوٹی یے ءِ تہ ءَ تیلانک دات۔ کوٹی ءِ میان ءَ میزے ءِ پشت ءَ چار مردمانی سر جھل ات ءُُ کاگزانی چار ءُُ ٹپاس ءَ سر ءُُ پٹ ات انت۔ کوٹی ءِ کرے ءَ بازیں بندیگانی سر جھل ات انت ءُُ اوشتاتگ ات انت۔اولی لین ءَ دو سھر پُٹیں در ملکی بندیگ ات انت۔ دویں ھم چھرگ ات انت۔ گمان ات کہ دویں پرانسیسی انت۔ کستریں درملکی وتی ترس ءِ ھتم کنگ ءِ واستا بار بار ءَ وتی پتلون ءَ چست کنان ءُُ برز ءَ برگ ءَ ات۔
چک ءُُ تان ءِ ھلاسی ءَ کساس سے کلاک لگ ات۔ دمبرگ ءِ سوب ءَ منی بالاد تکانسر ات ءُُ مجگ چہ پگر ءُُ سسا ءَ ھورک ات۔ بیست ءُُ چار کلاکاں داں گوپش ءِ سر ءَ ٹنٹرگ ءَ رند نوں منءَ کوٹی ءِ گرمی تاھیر بکشگ ءَ ات۔
سپاھیگ کیزیاں یک یک کنان ءَ دیم ءَ بران ات انت، اود ءَ آیاں گیشتر یکیں وڑیں جست ءُُ پرس کنگ بوھگ ءَ ات۔
”سرجمیں نام ءَ بہ گوش؟“
”کجا کجا شتگ ئے ءُُ چے کتگ؟“
گیشتر ھمیں دویں جست کنگ بیتا ں برے وھدے گیشتر جست اش ھم کت۔
سلاھانی تباہ کنگ ءَ تئی دست ھم مان بیتگ؟“
”ھمے تاریخ ءِ سھب ءَ تو کجا بیتگ ئے؟“
آ پسو ءِ گوشدارگ ءِ واھگدار نہ ات انت۔ جست کنگ ءَ رند آیاں دیم ءَ اوشتاتگیں کیزی روک ءَ روک ءَ چار ات انت ءُُ پد ءَ سر جھل کت ءُُ کاگزانی سر ءَ چیزے نبشتہ کنگ ءَ سر ءُُ پٹ بیت انت۔
”تو میاں استمانی برگیڈ ءِ واستا کار کتگ؟“ آئی ءَ چہ ٹام ءَ جست گپت ءُُ پسو ءِ ا ش کنگ ءَ پیش نبشتہ ءَ دلگوش بوت۔
چہ جون ءَ آیاں بس آئی ءِ نام راست کت ءُُ پد ءَ داں دیراں کاگزانی سر ءَ نبیساں بیت انت۔
”منی برات ءَ آیانی واستا کار کتگ۔ من ھچ نہ کتگ۔ من گو ں ھچ وڑیں گل ءَ ھمگرنچ نیاں۔ من ءَ راجکاری ءِ ھُب نیست“۔ جون انچو گوشان ات بلے آیاں ھچ وڑیں پسو نہ دات۔
من گوشگ ءَ آں…… من ھچ نہ کتگ۔ دگرانی کُنشانی زمہ واری من نہ زرتگ“۔ جون ءِ لنٹ لپرزگ ءَ ات انت۔ یک گارڈے ءَ آ کشان روپ کت ءُُ برت۔ چہ آئی ءَ رند منی باریگ اتک۔
”تئی نام پابلو انت؟“
”ھو“ من پسو دات۔
”ریمون کجا انت؟“
”من نہ زاناں“
”شش ءَ بہ گر داں بیست ءَ تو آ را وتی لوگ ءَ ٹپینتگ“۔
”شمارا دروگیں ھالے رس اتگ“
آئی ءَ سر جھل کت ءُُ کلم دست ءَ کت ءُُ یک گارڈے ءَ من تیلانک دیان کت۔
مزنیں کوٹی ءَ ٹام ءُُ جون دو گارڈانی میان ءَ منی ودار ءَ ات انت۔
”اے بنداتی جست ءُُ پد ات انت اگاں مقدمہ ھلاس انت؟؟“ ٹام ءَ چہ گارڈ ءَ جست کت
”اے مقدمہ ات“، یک گارڈے ءَ پسو دات۔
”گڑا نوں ….. نوں چے بیت؟“
’’شمئے کوٹی سک گوھر بیتگ ما سجھیں شپ درھینتگ۔ سھب ءِ سر ءَ ھم گرمی گیش نہ بوت۔ جون بے ترک ءُُ توار ءَ نشتگ ات۔ کساں سالی ءُُ نا آزمودگی ءِ سوب ءَ آ چہ ترس ءَ گنگ بیتگ ات۔ البت ٹام رپٹگ ءَ ات۔
کوٹی ءَ یک کالینے ءُُ چار کمبل کپتگ ات۔ ما چہ آمید گس ءَ واتر اتکءُُ جتا جتائیں کمبلانی سر ءَ نشتیں۔
”امیتیں مئے روچ بیگاہ بیتاں “۔ ٹام ءَ سارتیں گینے کش ات ءُُ گوشت۔
”ھو امیت ھمیش انت“۔ من پسو دات ”بلے گونڈل وسر ءَ ترسگ ءَ انت اشی ءَ آ ھچ نہ گوش انت۔“
”کے ءَ؟ جون ءَ؟ ھو، اے جوزے ءِ کستریں برات انت۔ جوزے ءَ اشانی ھلاپ ءَ وتی جان ندر کتگ“
من جون ءِ نیمگ ءَ چار ات۔آ یک پیم ءَ ترس ءُُ لرز ات ءُُ چم ءِے گوں دیوال ءَ سک ات انت۔
کوٹی ءِ ھما ٹنگاں کہ سھب ءِ رژنائی تہ ءَ اتک، اناگت ءَ چہ ھمے ٹنگاں سارتیں گواتے پترت ءُُ آڈھور ءِے کت۔ جون چہ گوھر ءَ درھگ ءَ لگ ات۔
”یا ھدا رھم!“ آئی ءَ دنتان کترکینت انت ءُُ گوشت۔”من سزاھانی کاٹگ ءَ پیسر چہ گوھر ءُُ گوپش ءَ بدان ءُُ مراں“۔
ٹام ءَ وتارا گرم کنگ ءِ واستا ورزش بنا کت۔ٹام زرنگیں مردے ات بلے مزن امری ءِ سوب ءَ آئی ءِ بالاد ءِ سر ءَ پیری ءِ نشان گندگ بوت انت۔آ کہ من ورزش ءَ دیست تہ من ءَ یات اتک کہ باندا باریں کجام وھد ءَ آئی ءِ پزوریں بالاد ءَ تیر ءُُ شورہ انچو سُمب انت چوش کہ بستگیں نیبگ ءِ سرءَ کارچ ایر روت۔
چہ بازیں سارتی ءَ برے برے من ءَ انچو سما کپت گوش ئے منی باسک چہ بالاد ءَ سستگ انت۔اے وڑیں ساھتاں من ءَ وتی جیکٹ گیر اتک۔ کہ آیاں چہ من پچ گپتگ ات۔ آیاں مئے سرجمیں پوشاک در کتگ ءُُ سپاھیگانی گور ءَ داتگ ات انت، ءُُ مارا بس ا نچیں پژم ءِ پشکیگور ءَ داتگ ات کہ گرماگ ءَ ناداہ جاھاں ناداراھانی گور ءَ دیگ بنت۔
دمانے ءِ ورزش ءَ رند ٹام پہ دم بالا کنگ ءِ واستا نشت۔
”کمے باپ تر بیت ئے؟“ من جست کت۔
”اناں“ آئی ءَ لونس تاب دات ءُُ گوشت“ بلے دم پُر بوت“۔
ساھت ھشت ءِ نزیک ءَ یک پوجی اپسرے گوں سے سپاھیگاں مئے کوٹی ءَ اتک۔
”اے سیئینانی نام کے انت؟“ اپسر ءَ چہ مئے گارڈ ءَ جست گپت۔
”ٹام، جون، ءُُ پابلو“ گارڈ ءَ پسو دات۔
اپسر ءَ اینک راست کت، ءُُ دست ءَ داشتگیں لڑ ءَ را چمے جت ءِے۔
”ٹام……… ٹام……. اش انت، ٹام، ترا مرگ ءِ سزا دیگ بیتگ۔ باندا سھب ءَ ترا تیر جنَگ بیت“۔
آئی ءَ انچو گوشت ءُُ پد ءَ لڑ ءِ چارگ ءَ دلگوش بوت۔
”ءُُ……. شمارا دویناں ھم۔ جون ءُُ پابلو۔ مرگ ءِ سزا“ آئی ءَ لڑ ءِ سر ءَ نکک ترینان ءَ گوشت۔
”چو بوت نہ کنت“ جون ءَ کوکار کت۔
”تئی سرجمیں نام کے انت؟“
”جون مِربل“۔
”اشیں…… ادءَ تئی نام ھست انت“۔ اپسر ءَ گپ راست کت۔
……. ءُُ ترا مرگ ءِ سزا دیگ بوتگ“
”بلے من ھچ نہ کتگ“۔ جون ءِ گالوار ءَ ترس ھوار ات۔
اپسر ءَ گوں بے پروا ئی ءَ کوپگ تاب دات ءُُ دیم گوں مارا کت ءُُ گوشت۔”ساھتے ءَ رند شمئے گور ءَ ڈاکٹرے کیت، اشی ءَ سرجمیں شپ شمئے گور ءَ دارگ ءِ رزا دیگ بیتگ“۔
اپسر ءَ انچو گوشت چو پوجی داب ءَ بوٹانی سر ءَ پر تر ات ءُُ شت،
”من گوشتگ ات ناں“۔مئے روچ بیگاہ بیتاں۔ ٹام ءَ درائینت۔”مئے کار“۔
”ھو“ من گوشت۔ بلے گونڈل ءِ سر ءَ زلم بیتگ۔“
من اے گپ گوشت بلے گواچن ءَ من گونڈل ءِ سر ءَ کُٹکا ات انت۔ آئی ءِ دیم چہ بازیں ترس ءَ چوٹ تر اتگ ات، ءُُ دروشم اجبیں رنگے ءَ گژل اتگ ات۔ آئی ءِ اے جاور من ءَ بے تاھیر کنگ ءَ ات۔ ھمے واستا من ءَ آئی ءِ سر ءَ زھر آیگ ءَ ات۔ سے روچ ءَ پیسر اے بس چکے ات بلے نوں آ پور ا دگہ دنیا ءِے ءِ پیریں مھلوکے ات۔ من ءَ باور ات کہ نوں اگاں آ، آجو ھم بہ بیت بلے پد ءَ ھجبر چکے ءِ پیم ءَ نہ بیت، بیتکنت آ دردواری ءِ ھکدار انت بلے من ءَ آئی ءِ سر ءَ بزگ نہ بوت، سزا ءِ اش کنگ ءَ رند آ چہ ھاموشی ءَ زرد تر اتگ ات۔ آئی ءِ لنٹ شونز تر اتگ انت۔ ٹام ءَ آئی ءِ سر ءَ بزگ بوت ءُُ آئی ءِ کوپگ ءِے گپت ءُُ اوشتارینگ ءِ جھد ءِے کت بلے آئی ء وتارا کرے ءَ نزّ آورتگ ات ءُُ زکرتگ ات ءُُ دگہ دابے ءَ ٹام ءَ چارگ ءَ ات۔
”ٹام اشی ءَ ویل کن“۔ من لھم لھم ءَ گوشت ”اے نوں دلاپ بیت ءُُ گریت“َ
ٹام ءِ دل ءَ ات کہ گونڈل ءَ بہ ساڑین ایت، گوں آئی ءَ مھروان بہ بیت، آئی ءِ واھگ ات کہ اے وڑ کنگ ءَ آ دلگوش بیت ءُُ آئی ءِ دل تسلہ بیت، ءُُ آ وتی بابت ءَ نہ جیڑیت۔ من ءَ ٹام ءِ سر ءُُ پر، وش نہ بیتاں۔ من ھم چد ءُُ پیسر ھجبر مرگ ءِ بابت ءَ نہ جیڑاتگ ات۔
چد ءُُ پیش ھجبر مرگ چو پدریں رنگے ءَ منی دیم ءَ نہ کپتگ، بلے نوں مرگ منی دیم ءَ ات، من اشی ءِ بابت ءَ جیڑگ لوٹ ات، من وتی بالاد ءَ پیوست بووکیں تیرانی بابت ءَ جیڑگ لوٹ ات،، مرگ ءَ پیش چیتک جنگ ءِ موہ رسیت اگاں ناں؟ درستیں تیر جان ءَ سمبان ءَ دومی نیمگ ءَ در کاینت اگاں……؟ من ءَ اشتاپ نہ ات پرے گپانی بابت ءَ جیڑگ ءِ واستا سرجمیں شپ ھست ات۔ دمانے ءَ رند ٹام ھم ھاموش بوت۔من آ دزیں نگاھے چار ات، آ زرد تران ات، من سر چست کت ءُُ چہ سر بان ءِ ٹنگ ءَ درپشوکیں استال دیست انت، سارت ءُُ پلگاریں شپ ءَ وتی بانزل ایر داتگ ات انت۔
دروازگ پچ بوت ءُُ دو گارڈ تہ ءَ پترت آیانی ھمرائی ءَ یک سھر پُٹیں مردے گون ات کہ وردی یے گور ءَ ات۔
”من ڈاکٹر آں“ آئی ءَ گوں وش روھی ء گوشت ”من کد ءَ وتی دسترس ءَ اے دردناکیں جاوراں شمئے کمک ءَ کناں“۔
”تو چے کن ئے؟“ من گوں دمبردگی ءَ جست کت۔
”ھرچی کہ شما بہ گوش ات۔ شمئے زندگی ءِ گڈّی ساھتاں وشنود کنگ ءِ واستا من ھرچی کت کناں“۔ ڈاکٹر ءِ گالوار ءَ دردواری ھوار ات
”تو مئے کر ءَ پرچا اتکگ ئے؟ دگہ بازیں کیزی یے ھست بندیگجاہ پُر انت“۔
”من ءَ ھمد ءَ دیم دیگ بوت تہ من ھمد ءَ اتکاں“ آئی ءِ توار لپرزوک ات پد ءَ زوت آئی ءَ وت ءَ گوم کت،”شما سگریٹ کش ات؟ من ءَ سگریٹ گون“
”اناں منتوار“ من سگریٹ نہ زرت ءُُ آئی ءِ چمانی تہ ءَ سُرک کت۔ آ بِرّ بوت ءُُ دیم ءِے تاب دات۔ من کسانیں دمانے داں آئی ءِ نیمگ ءَ چارات ءُُ پد ءَ یکپاریگی چہ آئی ءِ ساڑی بوگ ءَ بے ترانگ بیتاں۔ دویں گارڈ پچیں کمبلے ءِ سر ءَ نشت انت۔ برزیں گارڈ کہ آئی ءِ نام پیڈور ات وتی لنککاں ترکینگ ءَ لگ ات ءُُ دومی گارڈ واب ءَ نگیگ کتگ ات ءُُ واب ءِ پروشگ ءِ واستا بار بار وتی سر ءَ تاب دیگ ءَ ات۔
من چک ترینت ءُُ وتی دویں سنگت نگاھے جت انت، ٹام ءَ وتی سر کونڈانی سر ءَ ایر کتگ ات ءُُ نشتگ ات۔ جون بزگ بزگی ات آئی ءِ دپ پچ ات ءُُ لِبز ءُُ لیتار ات۔
ڈاکٹر ءَ جون ءِ پنجگ گپت ءُُ آئی ءِ رگانی رپتار چار ات۔ جون ءَ بے تواری ءَ وتی باسک ڈاکٹر ءِ نیمگا شھار دات ءُُ انگت ءَ دپ ءِ پچ ات ءُُ لبز ءُُ لیتار ات۔
باریں پرچا من ڈاکٹر ءِ اے کرد ءِ سر ءَ کٹکا وارت ”کچک ءِ چک“ من وتی اندر ءَ جوڑ ات۔
”منی کر ءَ بہ ئیت من کوٹک ءَ دپ ءُُ لپونز کناں “
آ منی کر ءَ وَ نیتک۔ بلے چہ گونڈل ءَ گیش ات ءُُ داں دیراں من ءَ چار ات ءِے۔ من بھمنتاں کہ اے پرچا من ءَ روک روک ءَ چارگ ءَ انت۔
”سک گوھر انت، چے گوش ئے تو؟ آئی ءَ اجبیں دابے چہ من جست گپت۔
”من ءَ گوھر کنگ ءَ نہ انت“ من پسو دات۔ بلے آ پیسریگیں داب ءَ من ءَ روک ءَ روک چارگ ءَ ات۔
اناگت ءَ من ءَ اجب سما کپت۔ من گوں وتی دستاں وتی دیم دست جت ءُُ چار ات۔
منی دیم چہ ھید ءَ میچل اتگ ات۔اے اجکہ ئی گپے ات کہ اینچو گوھر ءُُ گوپش ءَ منی بالاد چہ ھید ءَ جانشود ات۔ منی سر ءِ پٹ میچل اتگ ءُُ بد اتگ ات انت۔ پُچ جان ءَ لچ اتگ ات انت۔ من کساس کلاکے ءَ داں ھیداں جانشود بیتگ ات انت۔ بلے وتی جاور ءَ وت سرپد نہ بیتگاں۔ ڈاکٹر ءَ چہ منی دیم ءَ ھیدانی ترمپ شیپگرگ ءَ دیستگ انت ءُُ آئی ءَ گوشتگ کہ بلکیں من چہ بازیں ترس ءَ آپ بیگ (موم) بیگ ءَ آں۔ آ بے تواری ءَ منی اے جاور ءِ سر ءَ جیڑگ ءَ بیتگ۔ منی دل ءَ گوشت کہ ڈاکٹر ءِ دیم ءَ چانکر بہ جناں۔ من ھمے ھاتر ءَ پاد اتکاں، بلے ناگت ءَ من ءَ وتی کینگ بے سیت گندگ ءَ اتک ءُُ من وتارا چرے جاورءَ بے ترانگ سما کت۔
من کوپگ سرینت ءُُ پد ءَ کرسی ءِ سر ءَ نشتاں۔
گوں نندگ ءَ من وتی جان ءِ ھیداں پھک کنگ ءَ لگ ات آں۔ دمان ءَ منی رومال میچل ات، بلے منی جان ءِ ھید ھشک نہ بوتاں، ساھتے ء رند من ھیدانی ھشک کنگ ءِ جھد یلہ دات ءُُ وت ءَ سر ءَ داں پاداں چپ ءُُ چلو سما کت۔
”تو ڈاکٹرے ءِے“ جون ءَ اچُست ءَ جست کت۔
”ھو“ ڈاکٹر ءَ پسو دات۔
”تکلیپی داں باز دیراں داریت۔؟“
”کدی؟ اوہ۔ انوں۔ اناں“۔ ڈاکٹر ءَ پہ دردواری پسو دات۔
”درستیں کار زوت بنت“۔
”بلے من…… لھتے مردماں گوشتگ ات کہ……. برے برے دو رند ءَ پائر کنگ لوٹیت“۔
”برے برے، ھو اولی رند ءِ جتگیں تیر ھاسیں آزھاں نہ لگ انت ءُُ گوز انت۔ اگاں چوش بہ بیت گڑا۔ برے برے ھو“
”گڑا پد ءَ آ وتی تپنگاں دوبارہ تیر کن انت؟“
”ھو“
”بلے انوں بوت کنت“ گونڈل ءِ گالوار درھوک ات۔
گونڈل باتنی ازیتانی ھیال ءَ ترس آماچ ات، آئی ءِ اُمر ھمینچک ات کہ انچوش بہ بیت۔ من ءَ چوشیں ھچ گم پر نہ ات۔ ھیداں جانشودی ءِ دگہ سوبے ھم بوت کنت۔
من ٹام ءِ نیمگ ءَ نگاھے چار ات من گوں آئی ءِ گندگ ءَ اجکہ بیتاں کہ آ ھم ھیدے ءَ سٹ اتگ۔ من سر چست کت کہ اے ندارگ ءَ مہ گنداں تہ سر بان ءِ ٹنگ ءَ چہ آزمان زاھر ات۔کلکشان وتی رد ءُُ بند ءِ تہ ءَ ساڑی ات۔ بلے مرچی استال دگہ وڑ ءَ گندگ بوت انت۔
سھب ءِ سر ءَ آزمان ءِ نیلگیں رنگ ءِ گندگ ءَ گوں من ءَ دریا ءِ اوقیاس ءِ رژنا ءُُ ڈولداریں تیا ب گیر اتک۔
نیمروچ ءَ من ءَ دور ءُُ دراجیں زِروان ءِ ھما کسانیں کُمار جاہ گیر اتک کہ اود ءَ دپ ءِ تام ءِ وش کنگ ءِ واستا شراب ءِ ھمراھی ءَ زیتون ءِ چٹنی اش ھم داتگ ات، بیگاہ ءَ کہ ساھگ مزن بیت انت گڑا من ھم گوازی پٹ ءِ بابت ءَ جیڑ ات کہ آئی ءِ نیم بھر ءَ ساھگ شنگ اتگ ات، ءُُ نیم بھر روچ کپت بیتگ ات۔ ءُُ وھدے من ءَ ھیال اتک زمین ھم انچو ش نیم رژناھی ءُُ نیم تھارونکی ءَ بک اتگیں آزمان ءِ پرائی ءَ پر ترگ ءَ انت گڑا منی دلبند ءَ دردانی چولے ءَ باھند کت۔بلے چرے کوٹی ءَ چہ آزمان ءِ گندگ ءَ من ءَ گوست ءِ ھچ چیز گیر نیتکگ ات۔ من نگاہ چہ آزمان ءَ ترینت انت ءُُ دراجیں گینے کش ات ءُُ ٹام ءِ گور ءَ اتک ءُُ نشتاں۔ داں دیراں بے تواری ات۔
گڑ سر ءَ ٹام ءَ گپ بنا کت۔ جیڑگانی بیڈ ءَ چہ رکگ ءِ واستا آ گپ ءُُ رپ کنگ ءَ لاچار بوت۔ آ ئی ءِ دیم گوں من نہ ات ءُُ سبکیں توارے ءَ گوں گپ کنگ ءَ ات۔ منی رنگ زرد تر اتگ ات ءُُ من چہ ھیدءَ جانشود ات آں۔ ٹام ھم انچوش ات۔ ما ھر دو پہ یکے دومی ءَ آدینک جوڑ بیتگ ات ایں۔ ھمے سوب ات کہ آئی منی نیمگا نہ چار گءُُ گپ کنگ ءَ ات۔ البت برے برے آئی ءَ ڈاکٹر ءِ نیمگ ءَ چمے چمے جت۔
آئی ءَ زانتگ ات کہ انوں کوٹی ءِ تہ ءَ زندگیں مردم بس ڈاکٹڑ انت۔
”تو سر کچ ورگ ءَ ئے؟ من وَ ھچ سر کچ نہ وراں“ ٹام ءَ دراجیں گپ ءُُ رپانی گڑ سر ءَ گوشت۔
”چے پھمگ لوٹ ئے“
”مئے گوما کارے بوگی انت کہ منی پھم ءَ چہ ڈن انت“۔
”پگر مہ کن درستیں چیزاں سرپد بئے“ من گوشت۔
ناگت ءَ من چہ ٹام ءِ نیمگ ءَ اجبیں بوھے سما کت۔ چوناھا منی پونز سکیں بوہ گروکے نہ ات۔ من پہ راستی ءِ زانگ ِ واستا گین پشت ءَ برت ءُُ بوہ گپت۔
”ھچ سرکچ نہ وراں“۔ ٹام یک پیم ءَ نرنڈگ ءَ ات۔”من ریٹّے نیاں بلے چیزے ءَ سرپد بہ باں، بہ چار من زاناں کہ آ مارا کمپان ءِ پٹ ءَ بر انت…….. شر انت؟؟ تو چے گوش ئے چینچو مردم بنت؟“
”چے؟ ھو، مردم!! نہ زاناں پنچ…. یا ھشت۔ چد ءُُ گیشتر وَ نہ بنت۔“
شریں۔ تو بہ گر ھشت بنت۔ یکے کوکار کنت ءُُ آیاں نشانگ ءِ مُھرہ کنگ ءِ پرمان کنت۔ شریں۔ دمان ءَ ھشت تُپنگ منی سر ءَ پر دارگ بیت۔ من دیوال ءِ دومی نیمگ ءَ درکپگ ءِ جھدے کناں۔ وتی سرجمیں ھاٹیگ ءَ کار بنداں، بلے دیوال یک بِٹکے ھم پشت ءَ نہ کنزیت۔
انچوش کہ ترسناکیں وابانی تہ ءَ بیت……. من زاناں گوں توچے کنگ بیت۔ بلے سر کچ نہ وراں“۔
” مہ جیڑ“۔ من گوشت درست زان انت۔ کسی سر پر نہ بیت“۔
”مزنیں دلسیاھی یے بیت۔ من اش کتگ کہ دیم ءِ لگوشگ ءِ واستا ھاس چم ءُُ دپانی نشاناں گر انت۔ کچک“ ٹام ءِ گالوارءِ تہ ءَ تھلی ھوار ات۔”منی وَ پورا، انوں بالاد ٹنگ ٹنگ انت…….کلاکے ءَ گیش انت کہ دیم ءُُ گردن درد ءَ انت۔ اسل ءَ درد ءُُ دورانی سما وَ باندا کپیت۔ ءُُ چد ءُُ رند چے بیت؟
من آئی ءِ گپانی متلب زانتگ ات، بلے منی بے سمائی گھتر ات۔ اود ءَ کہ دردانی گپ بیت گڑا منءَ وتی بالادچہ درداں ٹنگ ٹنگ سما بیگ ءَ ات۔ اے ھساب ءَ منی ءُُ آئی ءِ مانا یک ات۔
ٹام پد ءَ گپ ءَ بنا بوت۔ آئی ءِ چم یک پیم ءَ ڈاکٹر ءَ سک ات انت۔ڈاکٹر چہ ھر چیز ءَ بے سما ات۔ من ڈاکٹر ءِ آیگ ءِ مکسد زانتگ ات۔ آ مئے گپانی گوشدارگ ءَ نیتکگ ات۔ آ مئے جانانی پانگو ات۔ مئے جان کہ زندگی ءَ ھم مرگ ءَ ات انت۔
”انچوش، چوش کہ ترسناکیں وابانی تہ ءَ بیت“ ٹام رپٹگ ءَ ات۔”بداتگیں چیز چہ دست ءَ لگش انت۔ دیتّانی وڑ ءَ۔ یا چو گوات ءُُ جمبر یا دگہ کجام چیزے۔ ھچ سر پر نہ بیت۔
تیر ٹنگ ءُُ درد۔ من برابراں۔ بلے یک نیمگے گڑ ءُُ بڑے الم ھست۔ من وت وتی جون ءَ گندگ ءَ آں۔ لس گپے نہ انت۔ وتی جون ءَ چم ء وت گندگ۔ وتی جند ءِ جون ءَ کے چار ات کنت؟
من ھچ چارگ نہ لوٹاں۔ چماں چُپت بہ کناں؟ من وَ ھچ گوشدارگ ھم نہ لوٹاں۔ ایدگرانی دنیا کائم بہ بیت، من ءَ چے سوک۔ من دوشپ پہ آگھی گوازینتگ۔ پابلو باور کن مردم چہ تہ ءَ پرشیت۔ من یک چیزے ءِ ودار ءَ آں، بلے اے آ چیز نہ انت۔
آ چیز وَ مارا پشت ءُُ کائی گیپت۔ ناگت ءَ….
”تو وتی دپ ءَ بند کن۔ من جبزہ کت ءُُ گوشت۔”پادری ءَ لوٹائیناں؟ ھما تئی گپاں گوش داریت“۔
من ءَ ٹام ھجبر دوست نہ بوت نوں کہ مارا ھوری ءَ مرگی ات گڑا چو نہ انت کہ پرے ھبر ءَ آ من ءَ دوست بیت۔انوں اگاں ریمون منی گورءَ بیتیں گڑا جاور ھال دگہ وڑ ات انت۔ ریمون منی سنگت ات۔ ٹام ءُُ جون ءِ میان ءَ من وت ءَ ایوک مار ات۔
ٹام انگت لبجگ ءَ ات۔ من آئی ءِ جیڑہ ءَ سرپد بیتاں۔ آجیڑگ نہ لوٹگ ءَ ات۔ ھمے واستا یکشل ءَ گپ کنگ ءَ ات۔ اے کدرتی مرگے نہ ات ءُُ اے بے کدرتیں مرگ ءِ نزیک گوراں رسگ ءَ من ءَ ھر چیز بے ابرمی گندگ ءَ آیگ ءَ ات۔۔
بازیں سیاھیں اشکر، تگرد، ڈاکٹر ءِ دیم۔ درست بے ابرمی ات انت۔منی ءُُ ٹام ءِ مارشت یک رنگ ءَ ات انت۔ بلے من وتی تب چو آئی ءِ تب ءَ کنگ نہ لوٹ ات۔چریشی ءَ ا بید من زانتگ ات کہ مئے ھر دکانی سجھیں شپ ءِ جیڑگ یک بنت۔ مئے ھیالانی تہ ءَ یک رنگیں چیز کاینت۔ ما دویں زرد ترّیں۔ درھیں ءُُ چہ ھید ءَ جانشود بیں۔
من دز چمی ٹام ءِ نیمگ ءَ چار ات آئی ءِ دیم ءَ مرگ ءِ ساھگ میلانک ات۔من ءَ جوسک ءَ جت۔ ما بیست ءُُ چار کلاک ءَ یجاگہ بیتگیں،من گونائی ءَ گپ کتگ، آئی ءِ گپ ءُُ ٹال گوش داشتگ انت ءُُ من جزم بیتگاں کہ مئے ھچ چیز یک داب ءَ نہ انت۔ چریشی ءَ ابید نوں ما چو جاڑیں برات ءَ یکیں رنگ ءَ ات ایں۔ ھمے واستا کہ مارا ھوری ءَ مرگی ات۔ ٹام ءَ منی نیمگ ءَ نہ چار ات ءُُ منی دست گپت۔
”پابلو۔ اجکھی گپے کہ ما مرگ ءَ رند ھلاس بیں، دائمی ھتم بیں“
من ھچ پسہ نہ دات ءُُ وتی دست ژپ ات۔
’جھل ءَ بہ چار، روشاوری ایں مرد“
ٹام میچل اتگیں کرسی ءِ سر ءَ نشتگ ات۔ چہ آئی ءِ پتلون ءَ ترمپ پٹگ ءَ ات انت۔
”چے! اے چی انت“ آئی ءَ وتی چیر ءَ چار ات ءُُ گوں ترس ءُُ بھمنتگی گوشت۔
”تو وتی شلوار ءَ پر کنگ ءَ ئے“ من آ ھال دات۔۔
”چو بوت نہ کنت“۔ آ زھر گپت۔”اے نہ بوتگیں گپے……. من ءَ وَ ھچ سما پر نیست“
من ڈاکٹر ءِ نیمگ ءَ نگاھے چار ات۔ آ بے سمائی میچل اتگیں کرسی ءِ نیمگ ءَ چارگ ءَ ات۔”اشی ءِ ھاٹیگ شتگ“۔
دمانے ءَ رند ڈاکٹر ءَ وتی سلاہ دات۔
”من نہ زاناں اے چی انت“ ٹام ءَ گوں ترندی ءَ گوشت۔ من ترس آماچ نیاں کسمیں کہ من ءَ نہ ترسیت“
ڈاکٹر ءَ ھچ پسو نہ دا ت ءُُ سر ءِے جھل کت ءُُ وتی رودپتر ءِ تہ ءَ چیزے نبیسگ ءَ لگ ات۔
من ءُُ ٹام ڈاکٹر ءَ چارگ ءَ ات ایں۔
جون ھم ڈاکٹر ءَ چارگ ءَ ات۔ مئے ھر سے ئینانی چم ڈاکٹر ءَ سک ات انت، پرچا کہ ڈاکٹر زندگ ات۔ ایوکا ھما زندگیں مردمانی وڑ ءَ مشگول ات۔ آئی ءِ سر ءُُ پر زندگی ءِ چیدگ ات انت۔ڈاکٹر گوھر ءَ گپتگ ات۔آئی ءِ بالاد زندگیں مردمانی وڑ ءَ چہ سارتی ءَ سان زیرگ ءَ ات۔ بلے مارا وتی بالاد سما کنگ ءِ واستا دست جنگ لوٹ ات۔
سھت سھت ءِ سر ءَ من ءَ ھم گمان بوھان ات کہ بلکیں من ھم میس اتگیں کرسیءِ سر ءَ نشتگاں۔ بلے چہ پشلی ءَ من چیر ءَ چار ات نہ کت۔ اے وڑیں جاوراں ما بید ء ڈاکٹر ءِ چارگ ءَ دگہ چے کت کت۔ ڈاکٹر وتی پادانی سر ءَ گوں مھکمی ءَ اوشتاتگ ات۔ آئی ءَ وت ءَ داشت کتگ ات۔ آئی ءَ جیڑات کتگ ات کہ باندا بیگاہ ءَ ءُُ پونشی آئی ءِ دزگٹی چے بنت۔ڈاکٹر زندگ ات ءُُ ما سے ساھگ آئی ءَ چارگ ءَ اتیں چہ آئی ءِ جان ءَ گرمی ءُُ ھونا ں چونسگءُُ پد ءَ زندگ بوگ لوٹ ات۔ ناگت ءَ من گوں برزیں توارے ءَ کندگ ءَ لگ ات آں۔ منی کندگاں یک گارڈے ءَ وت ءَ گیگ ءُُ گوم کت، دومی انگت گوں پچیں چماں وپتگ ات۔ وپتگیں گارڈ ءِ چمانی اسپیدگ زاھر ات ءُُ چہ دپ ءَ لِبز رچگ ءَ ات انت۔
من تکانسر ءُُ بے تاھیری ءِ آماچ ات آں۔من جیڑگ نہ لوٹ ات کہ سھب ءَ چے بیت۔ چہ مرگ ءِ ھیال ءَ رکگ ءِ واستا من بار بار ءَ وتی سر تاب دات۔ بلے ھمے کہ منی دلگوش دگہ نیمگے شت من ءَ تپنگانی میّل دیم ءَ اتک انت کہ آھستو آھستو منی دیم ءِ نیمگ ءَ چست بوت انت۔ باز براں تیراں منی بالاد سُمبان ءَ گوست انت۔ یک رندے وَ من ءَ انچو سما کپت کہ من راستی ءَ چنڈ چنڈ بیتگاں۔من کوچنڈگ ءَ ات آں۔ آ من ءَ دیوال ءِ نیمگا کشان کنان ات۔من گوں وتی سرجمیں ھاٹیگ ءَ وت ءَ دارگ ءَ ات آں۔ وھدے کہ من دمبرت تہ من وتی بزگی پیش کت۔ بلے آیاں ھچ سان نہ زرت۔انچو کہ تیراں من ءَ دِر دِر کت تہ من چیھالے جت ءُُ چم پچ کت انت۔ھوش ءَ کہ اتکاں من ڈاکٹر ءِ نیمگ ءَ دزچمی چار ات، من ترسگ ءَ ات آں کہ بلکیں ڈاکٹر ءَ منی چیھال اش کتگ۔بلے ڈاکٹر بے سمائی یک کرے ءَ نشتگ ات ءُُ بروتاں تاب دیگ ءَ ات۔ آئی ءَ ھچ اش نہ کتگ ات۔من ءَ چل ءُُ ھشت کلاک ات کہ واب نہ کپتگ ات آں۔ ءُُ نوں منی چم تیرانک جنگ ءَ ات انت۔اگاں من بہ لوٹ اتیں تہ اے دمان ءَ گرانیں وابے جتگ ات بلے من وتی زندگی ءِ گڑی ساھتاں پہ واب گوازینگ نہ لوٹ ات۔سھب ءَ رو درائی ءَ آ منی رند ءَ کاینت۔ ءُُ من پہ بے ھوشی سر ءَ جھل کنان ءُُ آیانی گوما رواں گوں۔ بلکیں من آیاں جست بہ کناں کہ من ءَ چو دلوتانی وڑ ءَ پرچا کُشگ بیگ ءَ انت۔ من چہ مرگ ءَ پیش وپسگ نہ لوٹ ات۔ من جیڑگ لوٹ ات۔ چریشاں ابید من ءَ ترسناکیں واب ءِ گندگ ءِ ھم ترس ھست ات۔ من پاد اتک ءُُ پرترگ بنا کت۔چہ مرگ ءِ ھیال ءَ رکگ ءِ واستا من وتی گوست ءِ وشھالیں ساھتاں گیر آران ات آں۔چونیں دلکشیں دروشم ات انت۔ چونیں وشیں گپ ات انت۔ موکل، وشیانی روچ ءُُ میلہ ءُُ چیکو، کسانیں ناکو ءُُ ریمون۔ بلکیں ریمون ءَ چیزے گوشگ لوٹ اتگ ات۔ آ چونیں اجبیں روچے ات۔ کہ من زھرشانی روانکے ءَ بھر زرتگ ات۔ءُُ گرناتہ ءِ ھما شپ کہ من یک کرسی یےءِ سر ءَ آگھی گوازینتگ ات۔ بلے انگت سھب ءِ سر ءَ من گوں آئی ءَ پہ بچکندے دچار کپتاں۔ گونڈ گونڈیں شاتکامی ءُُ آجوئیں زندگی ءُُ شر رنگیں جنین۔ من چو گنوکانی وڑ ءَ آیانی پشت ءَ کپتگ ات آں۔ بلے آسر چے بوت؟ من لوٹ ات کہ اسپین ءَ آجو بہ کناں۔من آجوئی ءِ جنز ءَ وتی ائیشی ایں سر ءِ باھینگ ءَ چک ءُُ پد نہ ات آں۔ اوگام ءُُ گوشتانک داتگ ات…… ءُُ اے میان ءَ مرگ ءِ ھچ وڑیں ھیالے ھم نیتکگ ات۔
نوں کہ زندگی آسر بوگی انت اے درستیں چیزانی متلب چی انت؟ من پرے گپ ءَ اجکہ آں کہ من جنکانی دیواناں چینچو گل بیتگاں۔ اگاں من بہ زانتیں کہ من اے پیم ءَ مراں گڑا من سرجمیں زندگی ءَ چہ گندلاں پاد نیتکگ ات آں۔ منی سرجمیں زندگی منی چمانی دیم ءَ ات۔ نوں درست آسر بوتگ ات انت۔ من ءَ بازیں گپ نہ تور ات انت۔ بیت کنت لس جاوراں بازیں چیزانی یلہ دیگ ءِ من ءَ کُھت بہ بیتیں۔وتی دلدوستیں ورگ گیر بیتکیناں۔یا ھما پر تاھیریں گورم ءِ گمان ءَ من ءَ بژنیگ بہ کتیں کہ گرمیانی نیمروچاں من اوژناگ کتگ ات۔ بلے مرگ ءَ درستیں چیزانی دلکشی پچ گپتگ ات انت۔
”سنگتاں!“ ناگت ءَ ڈاکٹر ءَ دیم گوں ما کت۔ اگاں شما واھگ دارات تہ من شمئے گڈّی گلوھاں شمئے پشپداں سر کناں“۔
”من ءَ کس نیست۔“ ٹام ءَ گوں نادلکشی درائینت۔
من ھچ نہ گوشت۔
ٹام منی ھاموشی ءَ اجکّہ بوت۔
”کانشہ!تو ”کانشہ“ ءِ نام ءَ ھچ کلوہ دیم نہ دے ئے؟“ آئی ءَ اچ من جست گپت۔
”اناں“ من گوں تھلیں گالوارے پسو دات۔
مرچی پہ من کانشہ ءِ ارزشت دگہ پیم ات۔ زیکیں روچ ءَ من گونائی ءَ پنچ ملٹ گپ کنگ ءِ واستا وتی یک باسکے ءِ بُرگ ءِ واستا رازیگ بیتگاں۔ھمے واستا من زی ٹام ءِ کر ءَ کانشہ ءِ نام گپتگ ات۔ بلے آئی ءَ نہ زانتگ ات کہ نوں کانشہ پہ من ھچ وڑیں بستارے نہ داریت۔گپ کنگ وتی جاہ ءَ نوں من کانشہ ءِ چارگ ءِ ھم واھگ نہ داشت۔ تما وھدیگا داں منی بالاد شینز تر اتگ ات ءُُ من چہ ھید ءَ جانشود ات آں، من ءَ چہ وتی بدن ءَ بد اتک۔ گوں ھمیشی ءَ من ءَ چہ کانشہ ءِ بدن ءِ ھیال ءَ ھم شانگ اتک۔ من زانتگ ات کہ وھدے منی مرگ ءِ ھال آئی ءَ سر بیت تہ آ گریت گوں زندگی ءَ آئی ءِ ھُب ھلاس بیت۔ گپڈے روچ ءَ داں آ چہ وتی لوگ ءَ ڈن درنئیت۔ بلے مردنی انت آ زندگ بیت ءُُ من مرگی ات آں۔ من ءَ آئی ءِ زیبائیں چم گیر اتک انت۔ وھدے آئی ءَ منی نیمگا پہ واھگے چار اتگ ات گڑا گوش ئے زاناں یک پلگاریں چیزے چہ آئی ءِ بالاد ءَ دراتکگ ءُُ منی اندر ءَ پترگ ءَ انت۔ بلے نوں جاور مٹ اتگ ات انت۔من جزم ات آں کہ اگاں آ اے دمان ءَ من ءَ بہ چاریت بلے آئی ءِ نگاہ منی سر ءَ ھچ وڑیں سان دور نہ دے انت….. اے دمان ءَ من ایوک ات آں۔
ٹام ھم ایوک ات۔ بِلّے کہ آئی ءِ ایوکی ءِ داب جتا ات۔
اے دمان ءَ آ کرسی ءَ گوں ھیرانیں نگاھے چارگ ءَ ات۔ ناگت ءَ آئی ءَ دست شھار دات ءُُ دار دز جت ءُُ پد ءَ یبر ءَ دست کش ات۔چہ آئی ءِ دیم ءَ انچیں ترسے پدر ات گوش ئے زاناں آئی ءَ پہ نازانتی چیزے پروشتگ۔ آ پد ءَ درھگ ءَ لگ ات من ٹام ءِ جاور ءِ سر ءَ اجکّہ نہ بیتاں۔ من وت مارگ ءَ ات آں کہ چیز وسر ءَ وت بدل بیان انت۔ دیوالانی رنگ ھم زرد تران ات انت۔ کرسیءِ دار،چراگ ءُُ مرتگیں اشکرانی گندگ ءَ گوں انچو سما کت کہ ما مرگی ایں درستیں چیز کمے گستا اوشتاتگ ءُُ سک سک ءُُ ھلوت ءَ ات انت۔ گوش ئے زاناں مرگ ءِ گندلانی سر ءَ وپتگیں نادراہ ءِ چاروک کوٹی ءِ یک کرے ءَ گول گول ءَ اوشتاتگ انت ءُُ نرمیں گالوارے ءَ آئی ءِ مرگ ءِ بابت ءَ گپ ءُُ رپ کنگ ءَ انت۔
من انچیں جاورے ءَ سر بوتگ ات آؓں کہ نوں اگاں یکے ءَ بہ گوشتیں کہ من آجو کنگ بیتگ آں گڑا من وتی جاگہ ءَ ھشک شتگ ات آں۔ یرندے وتی پناہ بوگ ءِ سما کہ گور بہ جنت گڑا پہ مرگ ءَ یک کلاکے یا چیزے سالاں رند ءِ میان ءَ تپاوت نہ بیت۔یک ھسابے ءَ من شر دلجم ات آں۔ نوں پہ من ھچ مشکل نہ ات۔ بلے اجکہ ئی گپ اش ات کہ منی بالاد بید ء چہ منی رزا ءَ درھگ ءَ ات ءُُ منی گُد چہ ھیداں انچو میچل اتگ ات انت گوش ئے زاناں منی بالاد چہ تہ ءَ پیھان بیت ءُُ ھتم بیت۔من وتارا دز جت، گوں وتی دستاں وت ءَ سمارات گوش ئے زاناں من دگرے ءِ جان ءَ دز جنگ ءَ آں۔ اے منی بدن ات اشی ءِ تہ ءَ دلے گوں زوراں دریکگ ءَ ات لھتے چیز چہ بدن ءَ ڈن در آھگ ءَ ات انت لھتے وتی جاہ ءَ اوشتاتگ ات انت۔ سرجمیں بالاد یک درآمدیں گرانی یے ءِ تہ ءَ بدل بوتگ ات۔پر لچتگیں لیگاریں جان۔ یبر ءَ من سما کت کہ من کرمے ءِ تہ ءَ کیز آں۔
”ساھت سے ءُُ نیم انت۔“ڈاکٹر ءَ درائینت۔
ما جھہ سر اتیں ما شموشکار اتیں کہ وھد روگ ءَ ایں شپءَ چو سیاھیں جِنے ءَ مارا ماں پتاتگ ات۔ بیگاہ کدی آسر بوت؟ شپ کدی بنا بوت؟ جو ن دست ءَ سرینا ن ءُُ کوکار ءَ لگ ات……” من مرگ نہ لوٹاں….. من پرچا بہ مراں؟ من نہ مراں۔
آئی ءَ وتی باسک برزاد کت انت ءُُ کوٹی ءِ تہ ءَ تچگ ءَ لگ ات پد ءَ آ ھیسک ءُُ ھمپان ءَ یک کرے ءَ تتار بوت۔ بِلّے توری جون گنوکانی وڑ ءَ کوکار کنگ ءَ ات بلے گواچن ءَ آ چہ من ءُُ ٹام ءَ گھتر ات۔
آ چوھما نادراہ ءِ پیم ءَ ات کہ گوں وتی چست بوتگیں گرمی ءَ وتی نادراھی ءِ دیم پہ دیمی ءَ بہ کنت۔ بلے وھدے نادراہ ءِ گرمی ھم آئی ءَ یلہ بہ دنت گڑا اے گیشتر ھترناکیں چیدگے بیت من ءُُ ٹام سارت بیگ ءَ ات ایں۔
جون گریوگ ءَ ات آئی ءَ وتی سر ءَ بزگ بیگ ءَ ات۔اے آسری بے وسی یے ات۔ یک دمانے ءَ منی دل ءَ ھم لوٹ ات کہ من ھم وتی جاور ءِ سر ءَ کوکار بہ کنان ءُُ بہ گریواں۔ بلے من چو نہ کت ءُُ گونڈل روک روک ءَ چار ات ءُُ سما کت کہ من چہ گیر انسانی داب ءَ بے ھاجت بیتگاں۔
”من ازتیں مرگے ءَ مراں“ من گوں وت ءَ گوشت۔
سھب ءِ نشانیانی چارگ ءِ واستا ٹام چت ءِ ٹنگ ءِ چیر ءَ اوشتات تما وھدیگا کہ ڈاکٹر ءَ مرگ ءِ ساھت گوشتگ ات ما وتی زندگی ءَ چو ترمپ ترمپ ءَ رچگ ءُُ ھلاس بوگ ءَ گندگ ءَ ات ایں۔
”اش کنگ ءَ ئے؟“ ٹام ءِ ترسناکیں گالوار اتک۔
”ھو“
”دنیگا شپ پش کپتگ بلے آیاں پڈ ءَ پرترگ بنا کتگ۔ باریں شومّانی نیت چی انت مردنی انت تھارونکی ءَ وَ تیر نہ جن انت“
”رژن انوں تالان بیت“ من چم پلپٹینت انت ءُُ گوشت۔
من آزمان ءَ تھاری ءَ تنک تر مارگ ءَ ات آں۔
دمانے ءَ رند چاگرد ءِ دروشم بدل بوھگ ءَ ات۔
چہ دور ءَ تیرانی توار آیگ ءَ ات۔
ٹام ءَ چہ ڈاکٹر ءَ سگریٹے تلب کت۔
”چے بوگ ءَ انت؟“ آئی ءَ سگریٹ روک کت ءُُ گوشت۔ آ ئی ءَ انگت گپ کنگی ات بلے دروازگ ءِ جنگ ءِ برمش ءَ آ ھاموش بوت۔دروازگ پچ بوت ءُُ یک اپسرے گوں چار سپاھیگاں تہ ءَ پتر ت انت۔
”ٹام؟ اپسر ءَ جست کت
ٹام ءَ ھچ نہ گوشت۔ بلے گارڈ ءَ آئی ءِ نیمگا اشارہ کت۔
”جون؟“
”آ انت….. ھما انت کہ بن ءَ نشتگ“۔ گارڈ ءَ گوشت۔
”پادا“۔ اپسر ءَ جون ءَ را گوشت۔
جون ءَ وت ءَ گنتر نزّ چت۔ سپاھیگاں آئی ءِ پانچلکاں گپت ءُُ کشان کت ءُُ پاد کت، بلے انچو کہ سپاھیگ کنز ات انت، جون پد ءَ شنّال بوت۔ سپاھیگاں اپسر ءِ نیمگ ءَ چارات۔
”اے تلام کنگ ءُُ برگ لوٹیت“ اپسر ءَ گوشت، ءُُ پد ءَ ٹام ءِ نیمگا پرتر ات ءُُ گوشت ءِے۔”بریں، تو گوں من بیا“۔
ٹام دو سپاھیگانی میان ءَ اپسر ءِ گوما روگ ءَ لگ ات۔ پشکپتگیں دویں سپاھیگاں گونڈل تلام کت۔ آ نہ تستگ ات آئی ءِ چم سرجم ءَ پچ ات انت ءُُ انارکانی سر ءَ ارسانی لکیراں پد کتگ ات۔ من پاد اتکاں گڑا اپسر ءَ من ءَ نندگ ءِ اشارہ کت۔
”تئی نام پابلو انت“؟
”ھو“
”تو ھمد ءَ بہ جل ترا رند ءَ بریں“
ڈاکٹر ءُُ دو گارڈ ھم گوناھاں شت انت گوں۔ نوں من چٹ ایوک ات آں دم پہ ساھت من تیرانی تواراں اشکنگ ءَ ات آں، ھر توار ءَ من ءَ درھگے چیر کپت۔منی دل ءَ لوٹ ات کہ من وتی پٹاں بہ گوجاں ءُُ دپ ءَ پچ بہ لگوشاں بلے من وتی دست کیسگانی تہ ءَ کت انت ءُُ لنٹ گوں ترندی ءَ زور پر دات انت۔ من ازتیں مرگے ءَ مرگ لوٹ ات۔
یک کلاکے ءَ آیاں من ءَ گونڈیں کوٹی یے ءَ برت۔ کوٹی چہ سگریٹی دوتاں پر ات ءُُ انچو گرم ات کہ مردم ءِ دم پر نہ بوت۔ اد ا، دو اپسراں وتی کونڈانی سر ءَ کاگز شنگینتگ ءُُ نشتگ ات انت۔
”تئی نام پابلو انت؟“
”ھو“
”ریمون کجا انت؟“
ساھتے ءَ رند آیاں من ءَ پد ءَ اپسرانی دیم ءَ پیشی ءِ واستا برت۔ چہ راھداری ءَ گوزگ ءِ وھد ءَ ناگت ءَ مشکے چہ مئے پادانی دیم ءَ دراتک ءُُ دومی نیمگ ءَ تتک۔ من ءَ اے ندارگ سک دوست بوت۔
”مشک! تو دیست؟ مشکے ات“۔من گوں یک سپاھیگے ءَ گوشت۔ سپاھیگ ءَ پسو نہ دات۔آئی ءِ دیم ءَ دلپھکی ءِ رنگ سھر ا ات۔ من ءَ کندگ آیگ ءَ ات۔ بلے من ءَ ترس ات کہ من یبرے اگاں بہ کنداں گڑا کندگ ءَ داشت نہ کناں۔ چہ کندگ ءَ رکگ ءِ واستا من مزن بروتیں سپاھیگ روک روک ءَ چار ات ءُُ گوشت۔
”بے اگل تراوتی بروت ساھگ لوٹ انت“
آئی ءَ ھچ نہ گوشت ءُُ پہ نا دلکشی من ءَ لگتے جنگی کت۔
”تو شری ءِ سر ءَ پگر کتگ؟“ دومی رند ءِ پیشی ءَ زنڈیں اپسر ءَ چہ من جست گپت۔
من اپسر، روک ءَ روک چارات آں، آ ھاسیں موسمانی وھداں درا بیتگیں کرمانی وڑ ءَ گندگ بیت انت۔
”من زاناں ریمون کجا انت؟ من گپ برجاہ داران ءَ گوشت۔ آ بنجاھی کبرستان ءَ ٹپ اتگ۔ ایر بک اتگیں کبرے ءِ تہ ءَ یاکہ زنگی ءِ کمپان ءَ“۔
منی دل ءَ لوٹ ات کہ من گوں آیاں مسکرا بہ کناں۔ آ چہ من بہ بڈ انت، ھیا پہ دہ بہ کن انت ءُُ لانکاں مان بہ چن انت، کلاھاں راست بہ کن انت۔ءُُ وسرا وتیں پرمان بہ دے انت۔
ءُُ آیاں برابر ءَ ھیا پہ دہ کت۔
”جوان! شریں! پانزدہ مردم جاڑیگ بہ کن ات ھمے دمان ءَ۔
ءُُ تو، زنڈیں اپسر ءَ روگ ءَ پیسر دیم گوں من کت…. اگاں تو راست گوشتگ گڑا تو یلہ دیگ بئے۔ اگاں نہ گڑا تو پشومان بئے۔
آ کوکار کنان ءَ درکپت انت۔ ءُُ من گوں دلجمی چت ءِ نیمگ ءَ چارگ ءَ لگ ات آں۔ من گمان کت کہ اے دمان ءَ آ کبرانی سنگاں چپ کنان انت۔ زنگی ءِ کمپان ءَ دور کنگ ءَ انت۔چہ وتی بے سوبیاں پشلیں سپاھیگ کبرستان ءِ جنگل ءَ سٹ ءُُ دور کنان انت۔
من پہ زورے وتی کندگ داشتگ ات انت۔
کساس کلاکے ءَ رند جان ءَ پریں اپسر ایوک ءَ اتک۔ آئی ءَ وتی چم من ءَ سک دات انت، من وتی شزا ءِ ورگ ءِ واستا پیسر ءَ چہ جاڑیگ ات آں۔
اشی ءَ ڈ نی پڈ ءَ بہ بر ات۔ پوجی چک ءُُ تان ءِ آ سر بوگ ءَ رند اشی ءِ پیسلہ ءَ شھر ءِ پولیس کنت“
من ءَ انچو سما کپت کہ گوش ئے زاناں من رد اش کتگ۔
”گڑا من ءَ تیر جنگ نہ بیت۔“من جست کت۔
”اناں“
”بلے….. پرچا؟“
آئی ءَ کوپگ سرینت ءُُ سرپد نہ بوگ ءِ درشان داتءُُ ھاموش بوت۔ سپاھیگاں من ءَ ڈن ءَ گرّاں کت۔ ڈنی پڈ ءَ سدانی کچ ءَ چک ءُُ جنین ءُُ کماشیں کیزی مچ ات انت۔
کیزیانی میان ء گوزگ ءِ وھد ءَ من ءَ انچو سما کپت کہ من کم کم ءَ گنوک بوھاناں۔ نیمروچ ءَ ورگ ءِے دات۔ ورگ ءِ وھد ءَ من ءَ ھوش نہ بوت کہ من کجا ات آں۔
بیگاہ ءِ وھد ءَ لھتے نوکیں بندیگ پڈٖ ءِ تہ ءَ تیلانک دیگ بوت انت من وتی ھلک ءِ دکاندار پجّا آورت آئی ءِ نام گارشیا ات۔
”تو زندگ ئے؟“ آئی ءَ گوں منی گندگ ءَ بھمنتگی جست کت۔
” من ءَ مرگ ءِ سزا،اش داتگ ات۔ پد ءَ آیاں من ءَ ادا دیم دات۔ نہ زاناں چی ءَ“۔
”من ءَ ساھت دو ءَ گپتگ اش“۔ گارشیا ءَ من ءَ ھال دات۔
”پرچا تو وَ گوں راجکاری ءَ ھمگرنچ نہ بیتگ ئے“
”ھرکس کہ ھمایانی ھساب ءَ نہ جیڑیت آئی ءَ بندیگ کنگ ءَ انت“۔
دمانے ءِ ھاموشی ءَ رند گارشیا ءَ گوں پرشتگیں گالوارے ءَ گوشت ”آ ریمون ءِ پٹگ ءَ سوبمند بیت انت“ من ءَ درھگے چیر کپت۔
”کدی؟“
”مرچی سھب ءِ سر ءَ ریمون ءَ سکیں بے اگلیں کارے کت۔ آ گوں وتی ناکو زتک ءَ گپے ءِ سر ءَ اڑ ات ءُُ چہ لوگ ءَ زھر ءِے کت ءُُ دراتک۔بازیں مردمے آئی ءِ باھوٹی ءَ ساجو ات انت بلے آئی ءَ گوشت اگاں پابلو بیتیں گڑا من ھمائی ءِ لوگ ءَ شتاں آ منی سنگت بیتگ بلے وھدے کہ آ گرگ بیتگ گڑا من پرچا دگرانی تورہ بار بہ باں۔ من کبرستان ءَ ٹپاں۔“
”کبرستان ءَ؟“
”ھو چہ ریمون ءَ ھمے ردی بوت۔ سھب ءِ سر ءَ آ ھمود ءَ شت زالماں انچو کہ دیست گوں تیراں درشت ءِے۔“
”کبرستان ءَ؟“
”ھو“
درستیں چیز گرد گرد ءَ پرچکرکی ورگ ءَ لگ ات انت۔ من کہ ھوش ءَ اتکاں گڑا من زمین ءِ سر ءَ نشتگ ات آں۔ یبر ءَ من انچیں کندگے جت کہ چہ منی چماں ا رس شیپ گپت انت۔