آزمانک
امبانی دمک ءِ لوگ
نبشتہ کار: ساندره سنیروز ( امریکہ )
رجانکار: هسابجار
ما چہ بُن ءُ ازل اے دمک ءِ نندوک نہ اتیں کہ امبانی دمک ئےِ گُش انت ، اول سرا مئے لوگ لومیز ءَ سیمی تبک ءَ ات ، ءُ اشی ءَ چہ ساری ما کیلیر ءَ نندوک اتیں ، اے جاگہ ءَ چہ پیش مے دوار پولینا ءَ ات ءُ اشی ءَ چہ پیسر ءِ جاگہ منا یات نہ انت کہ ما کجا بوتگیں –
بلے اینچک الم یات بیت کہ ما بازیں لوگے مٹ کتگ ات ءُ اے هم زاناں کہ مئے کهول گیش بوان ات ءُ وهد ءِ همراہی ءَ ما شش کس بوت ایں –
مات ، پِت ، ککی ، کارلوس ، نینی ءُ من … امبانی دمک ءِ کہ اے لوگ انت ، تو آئی ءَ مے وتی گُشت کن ئے پرچہ کہ ما کس ءَ کِراه دیهگ ءَ نہ اتیں ، ءُ نہ ما آئی ءِ پیژگاه جہل ءِ تبک ءِ نندوکاں گوں بهر کُت ، ءُ نہ مارا کسے ءَ لیب کنگ ءَ مکن کت ، نہ لوگ ءِ واهُند ءَ مارا گوں دراجیں روپگاں جت ، هالانکہ اے آ لوگ هم نہ ات کہ آئی ءِ واب ما مدام دیستگ ات ، کہ ما چشیں لوگے پہ وتا بندیں –
مارا لومیز ءِ فلیٹ زوت یلہ دیهگی ات کہ اُود ءَ آپ ءِ لیں ءِ پیپ پُرشتگ ات ءُ لوگ ءِ واهُند ئےِ شر کنگ ءَ نہ ات ، یکے آ لوگ هم سک کُهن ات ، پمشکہ آ ما زوت یلہ کُت ، اُود ءَ کہ ما هما جانشود ءَ کارمرز کنگ ءَ اتیں آ ڈنی دروازگ ءِ گورا ات ءُ مارا شیری هورکیں بوتلانی سرا آپ برگی ات گوں –
پمشکہ مات ءُ پِتاں اے لوگ شوهاز کُت ءُ ما امبانی دمک ءِ لوگ ءَ اتکیں کہ شہر ءَ چہ دور ات –
آہان مارا مدام همے گُشت ، روچے کئیت کہ ما پہ وت یک لوگے بندیں ءُ آ لوگ مے وتی جند ءِ بیت ءُ راستی هم همیش انت کہ لوگ هما انت کہ مردم ءِ جند ءِ بی بیت –
پدا مارا سال پہ سال لوگ مٹینگ نہ لوٹیت ، اُود ءَ آپ هم مدام بیت ، آپ ءِ لین ءِ پیپ هم بہ نہ پُرش انت ، ءُ آئی ءِ تہ ءَ پدانک هم مان بیت . تابویں پدانک اناں ، بلکں هما پدانک کہ لوگانی تہ ءَ بنت ، همے وڑیں پدانک کہ ٹی وی ءِ تہ ءَ گند ئے لوگاں پیشدارایت همے وڑیں –
ءُ وهدے کہ جان شودگ ءَ روئیں کس هال دیهگ نہ لوٹیت کہ آ نیمگ ءَ کس مہ ئیت –
مے لوگ ءِ اسپیتیں رنگ روچ ءَ درپشیت ءُ کش ءُ گوراں سبزیں درچک بنت –
ءُ یک بلاہیں پیژگاہے کہ اود ءِ رُستگیں کاه پَلّ کنگ نہ لوٹ انت –
اے هما لوگ ات کہ آئی ءِ درگت ءَ پِت ءَ مدام مارا گُشتگ ات ، وهدے کہ آئی ءِ گورا لاٹری ءِ ٹکٹ بوتگ ات ، ءُ همے مات ءِ وابانی تلب ات ، کہ اشی ءِ کسہ ئےِ مدام مے وپسگ ءَ پیش آؤرت چو پریانی ماڑی ءِ کسہ ءَ –
بلے امبانی دمک ءِ لوگ چُش هم نہ انت ، کہ آئی ءِ درگت ءَ ما کلاں پِگر کتگ ات ، اے سک کسان انت ءُ دیمی نیمگ ءَ سُهریں تنکیں پدانک انت ءُ دریگ ئےِ انچو کسان انت کہ ساه گُرّ ءَ بہ ڈکّیت ، اشی ءِ دیوال سک کُهن انت ءُ تہی دروازگ انچو زنگاں گپتگ پہ جزاے پچ ءُ بند کنگ بیت ، اشی ءِ دیما پیژگاه نیست ، اشی ءِ چپ چاگرد ءَ بس چار گونڈیں لدی درچک انت ، کہ شہری آں کشتگ آں ، پُشتی نیمگ ءَ پہ کار گاڑی ءَ یک گونڈیں گراجے ، کہ گاڑی ءِ جند مارا نیست ، ءُ یک گونڈیں پژگاوکے کہ کش ءُ گور ءِ بُرزیں ماڑی آں ، انچو نز پرتکگ کہ دم پُر نہ بیت-
ءُ پدانک ئےِ انچایں پدانک انت چو کہ برانڈه ءَ بہ گوز ئے !
اے لوگ ءِ تہا بس یک جانشودے ، ءُ کس ءَ جتائیں کوٹی نیست ، مات پِت ، کالوس ءُ ککی ، من ءُ نینی یکجاه ایں –
یک رندے چو بوت کہ ما وهدے لومیز ءَ اتیں تہ یک پیش امامے (راہبہ) اسکول ءِ گورا گوزگ ءَ بیت مارا چہ اسکول ءَ ڈن گندیت کہ ما لیب ءَ بیں ، جہلی تبک ءَ گُد شودی مشینانی آئی ءِ وتی جند ءِ روزگارے ات ، چیزے روچ ساری اُود ءَ دُزی ے بوتگ ات ، آئی ءِ واهُند ءَ دیوال ءِ دیما جتگیں بورڈے ءِ سرا نبشتہ کانئینتگ ات کہ
” ادا ہر چیز رسیت ”
انچو گُشے کہ آ هچ چیز ءَ چہ بے بهر مہ بیت –
” تو کجا نشتگ ئے ؟ ” آئی ءَ جُست کُت –
” اُود ءَ ” من سیمی تبک ءِ نیمگ ءَ دست شہار دات –
” تو اُود ءَ نشتگ ئے ”
” هو ”
من هما نمیگ ءَ چار ات کہ آ هما نیمگ ءِ گُشگ ءَ ات ، –
همود ءَ سیمی تبک ءِ نیمگ ءَ کہ دارانی پل ءِ رنگ انچو لڑتگ اتاں چو پہکگیں نیبگے ءِ پوست بہ لڑانت –
پت ءَ ڈنی نیمگ ءَ دریگ ءَ مِیہ جتگ ءُ آ بند کتگ ات ، دانکہ لیب لیب ءَ ما چروداں مہ لگُشیں ءُ بُن ءَ مہ کپیں –
” تو اُود ءَ نشتگ ئے ”
انچیں وڑے ءَ آئی ءَ گُشت …. من همے مارات کہ اشاں نہاد نیست –
بلے من زاناں منی لوگے بیت منی وتی جند ءِ لوگ ، کہ آئی ءِ نیمگ ءَ من پہ گل وتی دست ءَ شہاراں ءُ گُشت کناں –
بلے اے آ نہ انت ، آ لوگ ….کہ امبانی دمک ءَ انت آ نہ انت –
مات مدام گشیت انچو کہ پت هم گشیت . ادا ما پہ اداروکی نشتگیں ، بلے من زانان کہ وهد اے کلیں گپاں پدی کنت ءُ دیما جنزاں بیت –
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
