ھِـنّی ئیں سالونـک
زمین زھگ
دی بلوچستان پوسٹ
مھرانی بھشتیں گلزمین ءُ ھنکین ، مڑاہ داریں پُسّگانی گُل ءُ پُلّیں بلوچستان ھمائی ءِ کہ نیلّیں آزمان بے درور اِنت ۔ کَوش ءُ زیبائیں سمین کہ کشّ اِیت تہ دل ءَ تاھیر رس اِیت توکل مُہکم بیت ۔ ھما زمین کہ کَس پہ چارگءَ سیر نہ بیت ، شپ ءَ تاں دیر ءَ من ءَ واب آیگ ءَ نہ اَت۔ وھدے چم بالا کُت آں چاراں آزمان گْوش ئے بانور اِنت ، استال دگہ رنگ ءُ دابے ءَ دْرپشگ ءَ اَنت ۔ ماہ انچو واناک اَت کہ کِسّہ نہ بیت ۔ چوناھا اے ھبر من مُدام اِش کُتگ اگاں چیزّے کہ مردم ءَ دوست بہ بیت آئی ءِ ھمُک چیز مردم ءَ دوست بیت۔ بلے! من ءَ نا کہ وتی زمین ءَ گوں مھر بیتگ ناکہ دگہ کسے ءَ۔ بس ھمے شپ ءَ آزمان من ءَ سک دوست بوت۔ منی چم ماں آزمان ءَ کہ سما نہ بوت کَد واب کپت آں دانکہ بانگواہ ءَ مات ءَ اتک ءُ من ءَ پاد کُرت پادا منی چُک نُماز ءِ وھد اِنت من شُت آں نُماز کُرت ءُ اتکاں مات نان پچگ ءَ اَت ۔ من ھمد ءَ کُل ءِ کَش ءَ مات ءِ کِرّا نشت آں مات ءَ را من جُست کُت امّاں دوشی تو آزمان دیستگ چنچو زیبا بیتگ۔ مات ءَ پَسّو دات کہ مئے زمین ءِ آزمان مُدام زیبا اِنت، تو زانہ بس دوشی دیستگ ۔ من ھیران بیت آں امّا ءِ پسّو ءَ کہ امّا ءَ پرچہ مئے زمین گْوشت۔ زمینانی مانا یک اِنت، نہ زمین ءِ ھاک ءَ کسے پرک کُرت کنت نا کہ انسانانی سرا… داں مات ءَ ورگ دات من وارت ءُ درکپت آں پہ دُکان ءَ چاراں یک مُچّی یے اُوشتاتگ ۔من ھم سائیکل کَش ءَ داشت ءُ شُت آں۔ چاراں یک کسانسالیں ورناھے ءِ تیر سُپتگیں لاش کپتگ ۔ دست ءُ پاد ھِنّی اِت اَنت ءُ سر گوں ھاک ءَ اِنت۔ من کدی کسے ءِ لاش چو کپگ ءَ نہ دیستگ اَت۔ من ھیران بیت آں اے کَے ءَ جتگ ، گندگ ءَ آ من ءَ چہ کمیں مستِر اَت۔ آئی کش ءَ اُوشتاتگیں مردم وڑ وڑیں گپ کنگ ءَ اِت آں ۔ ھرکس وتی ھیالاں وتی وڑ ءُ پیم ءَ درشان کنگ ءَ اَت ۔ ھمے مْیان ءَ من نزاناں من چون ءُ چِہ پیم جیڑگے ءَ شُت آں تانکہ لیوز اتک ءُ لاشے چِست کُرت ءُ بُرت۔ چرے درد بکشیں جاورال ءِ گِندگ ءَ پد من سر گردان داں دُکان ءَ شُت آں بلے من سک تُرس اِت آں، کسے ءِ کِرّا گپ نہ جت۔ چیاکہ ھمت نہ بوت جیڑہ چو مہ بیت باند ءَ ھمے لاش ءِ جاگہ ءَ منی لاش بِہ بیت۔ اگاں بہ بیت! منی مات من ءَ چہ پد چون بیت، یا ھما پرداچ کہ پہ مُرادے منی مات ءَ پہ منی سالونکی ءَ دوتکگ ءُ ایر کُرتگ اَنت دُرست بے مراد بنت
باز کُوشست کن آں کہ مہ لِکّ آں، لِکّ آں پہ کَے؟ بلے ھما اِنت ترا دیستگ من وتی ھستی ءَ ملامت آں ۔مرچاں زِرد (ضمیر ) سک ملامت کنت ءُ تو من ءَ نبشتہ کنگ ءِ سکین ءَ دئے ۔ منی ھمراہ بَہ ئے ، منی شر گداری ءَ کن ئے، من ءَ چہ منی جِند ءَ موکل دے گُڑا نبشتہ کن آں.. اُمیت کن آں ھما کپتگیں لاش ھم کسے ءِ بْرات اِنت ،کسے ءِ واھگانی سالونک اِنت۔ ماتے ءِ کوریں دیدگانی روک اِنت، چیاکہ چہ ھِنّی ئیں دست آں زانگ بوتگ اَت اِشی ءِ آروس ءَ دیر نہ اِنت کہ سالونک بوتگ۔ واھگ سرجم ءَ بدّاں پْروشتگ آں، بلے ھمائی ءِ چمّ پچ اِت آں ءُ زمین ءَ آئی ریتکگیں ھون ھمے گواہی ءَ دیگ ءَ ات اَنت کہ دیر نہ اِنت کہ بدّاں جتگ ءُ گوں ھوناں میچلیں لاش چگل داتگ۔ بچکنداں گوں ھچ سما نہ بوت کہ مُرتگ ، گْوش ئے وپتگ۔ اے ھما زمین اِنت کہ اد ءَ ھاک مسک ءِ بوہ ءَ کنت ، اد ءَ آپ چہ شیر ءُ شکر ءَ ھم شیرکِن تِر اِنت بلے اد ءَ ھمُک زھگ سِلاھبند اِنت۔ ھمُک روچ یک زھگے ءِ تیر وارتگیں جون دست کپ اِیت۔ ھمُک مات وداریگ اِنت پہ وتی سالونکیں بچّ ءَ ، گْوش اَنت رمزان ءَ شیتان بندیگ کنگ بنت بلے ھمے رمزانءَ اے شیتان یلہ اَنت بِہ گندئے دْرست جیڑ اَنت کہ جنگءَ اے زمین ءِ زیبائی یا ایشی ءِ کَوش بندیگ کُرتگ ،بلے اے ریتکگیں ھوناں بلوچستان گیشتر زیبا کُرتگ ءُ زیبدار اِنت۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
