زَرگُل ءِ زِند -چارمی بَھر – سخی ساوڑ بلوچ

(زَرگُل ءِ زِند (چارمی بَھر

نبشتہ کار: سخی ساوڑ بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

سَیمی بَھر

زاناں تئی زند چہ کسانی ءَ ازابانی دیمپان اِنت ءُ تو من ءَ وتی زند ءِ بارو ءَ گْوشت کن ئے کہ من سرپد بِہ بَہ آں کہ منی مات زَرگُل ءَ چونیں زندے گْوازینتگ؟
زَرگُل:ابا منی زِند یک ازابے یک توپانے ءُ من اے نہ گْوشاں کہ من یکبرے پَد ءَ وتی ھما ازابانی تْرانگاں برو آں، من وتی آ ازاباں بے ھیال کنگ لوٹاں، من وتی گْوست ءِ گار ءُ بیگواہ کنگ لوٹاں، من گْوشاں بِل منی گْوست ءِ ازابانی کسّھاں ءُ من نہ لوٹاں کہ من وتی گْوست ءِ بارو ءَ یکبرے پد ءَ برو آں ،من وتی گْوست ءَ پراموش کنگ لوٹاں.

ھمے گَپّاں گوں زَرگُل ءِ ارس چہ دیدگاں گیش یلہ بوت اَنت ءُ گوں ھاموشی ءَ وتی گُشان ءِ لُمب ءَ وتی دیگانی ارسانی پَھک کنگ ءَ لگ اِت. گُڑا من زانت کہ زَرگُل ءَ وتی اے اُمر گوں ازابانی تھ ءَ گْوازینتگ ءُ ھما ازابانی برود اَنت کہ مرچی کسّے زَرگُل ءِ ھمراہ نہ اِنت ءُ زَرگُل نادراھجاہ ایوک ءُ تھنا ءَ کپتگ درد نالگ ءَ اِنت.
من یکبرے پَد گپ سُر اِینت منی مات تو وتی زند ءِ بارو ءَ من ءَ سرپد بہ کن من تئی زند ءِ بارو ءَ سرپد بُوگ لوٹاں ءُ پد ءَ من تئی زند ءِ بارو ءَ نبشتہ کنگ لوٹاں دانکہ باند ءَ روچ مئے چاگرد ءِ تھ ءَ دگہ مئے ماس ءُ گْوھارے تئی ازابانی وڑیں ازابانی دیمپان مہ بیت ءُ ھمے چاگِرد ءِ تہ ءَ وشھالیں زندے بہ گْوازین اِیت ءُ بَلکین ءَ یکے تئی زند ءِ بارو ءَ سرپد بہ بیت ءُ آئی ءَ ارمان بہ بیت ءُ پد ءَ ایدگہ زرگُلانی سر ءَ زُلم ءُ زوراکی مہ کنت ءُ ھمے زُلم بیگواہ کنگ بہ بیت ءُ باند ءَ روچ دگہ یک مات ءُ گْوارے زَرگُل ءِ زند ءِ وڑیں زندے ءِ باھوٹ مہ بیت.

زَرگُل: اناں تو منی زند ءِ بارو ءَ نبشتہ مہ کن اگاں تو منی زند ءِ بارو ءَ نبشتہ بہ کن ئے ءُ منی سیاد ءُ وارس ءُ میتگ ءِ مردم سرپد بہ بنت گُڑا ا ھَمد ءَ نادراھجاہ ءَ کاینت ءُ من ءَ لوپ کن اَنت کہ تو مارا بدنام کرتگ، تو مئے سر جھل کرتگ، تو مئے اِزت دور داتگ، ما ازت ءُ گیرت مندیں مردم اِیں ءُ ما بلوچ اِیں تو مارا رزوا کرتگ.

زاناں آیانی گیرت مندی ءُ بلوچیت ساری کجا بوتگ کہ تو چہ درکسانی ءَ ازابانی دیمپان ئے تاں روچ ء مروچی ءُ مروچی تو ایوک ءُ تھنا نادراھجاہ ءَ کپتگ ئے گُڑا کجا مرتگ آیانی بلوچیت ، کجام بیگواہ اِنت آیانی بلوچی ءِ گیرت مندی، کجا اِنت آیانی بلوچی دود ءُ ربیدگ، کجا اِنت آیانی دہ گْوازی پاک ءُ مزنیں بروتانی تاب دیگ کہ پہ شان وت ءَ بلوچ گْوش اَنت کہ ما چاکر ءِ پرزند اِیں ،ما گْھرام ءِ دل ءِ بند اِیں ءُ کجا کپتگ مروچی چاکر ءِ گْوھار بانڑی ءِ گُشان ءُ تو انگت گْوش ئے آ ترا میاریگ کن اَنت کہ تو مارا بدنام ءُ رزوا کرتگ ءُ من ءَ سوگِند اِنت من تئی اسل نام ءِ سر ءَ تئی زند ءِ بارو ءَ نبشتہ نہ کناں من دگہ نامے ءِ سر ءَ نبشتہ کناں کہ باندا روچ دگہ تئی وڑیں مات ءُ گْوھارے، تئی وڑیں ازابانی دیمپان مہ بیت.

زَرگُل بے چِڑک ءَ بوت ءُ وتی ھیالانی دنیا ءَ شُت باریں کجام زِر ءَ اُژناگ کنگ ءَ اَت ءُ ارس ءِ یک وڑ ءَ چہ دیدگاں شیپ وران اِت اَنت ،گُڑا من زَرگُل ءِ دیم ءِ بچتگیں نان چِست کرتاں ءُ کدّھے،( گلاسے) آپ پہ زَرگُل شھار دات بُزو مات کمو آپ بُور، ھمے گپّ ءَ زَرگُل ءَ یکبرے پَد زِر یلہ کرت ءُ نادراھجاہ ءِ تھت ءِ باھوٹ بوت.زَرگل ءَ آپ وارت ءُ گْوشت ئے مرچی منی اولی رَند اِنت کہ من اے وڑیں مھر چہ وتی دْروگیں دیدگاں گِندگ ءَ آں ءُ من ءَ باور بُوگ ءَ نہ اِنت کہ اے راستیں مھر اَنت یا من وابے گِندگ ءَ آں.

اِناں منی مات من پہ ترا ھچ نہ کنگ ءَ آں ءُ اے تئی مھر اَنت کہ من تئی کش ءَ نشتگ آں ءُ تو منی مکھیں ماس ئے ءُ منی پرز اِنت کہ پہ ترا چیزے بہ کناں ءُ زھگے کہ پہ وتی ماس ءَ مھر کنت گُڑا آ مھر راستی ئیں مھر بنت.
زَرگُل: ابا تئی مھراں من ءَ پْروش داتگ ءُ کہ من وتی زند ءِ کسھاں بہ کناں ءُ چوناھا من نوں وتی گام مانش(کبر) ءِ دپ ءَ ایر کرتگ آں.
منی وھدے سَے سال ءُ نیم ءِ اُمر ءَ باں ءُ منی گْوھار زَرناز یک سالی اُمر ءَ بیت کہ مئے میتگ ءَ یک نادراھی یے مانشان اِیت ءُ میتگ ءِ بازیں مردمے چہ ھمے نادراھی ءَ بیران بیت.گُڑا منی پِس ءَ را ھم ھمے نادراھی گْور جنت ءُ بیمار بیت، منی ماس بلوچی بازیں درمان ءُ دارو کنت ءُ دگہ نادراھجاھے نہ بیت کہ مات منی پِس ءَ یا میتگ ءِ مردم وتی نادراھاں یک نادراھجاھے ءَ بہ بر اَنت، گُڑا ھمے نادراھی ءَ میتگ ءِ بازیں مردمانی ھَواری ءَ منی پِس ھم بیرانی بیت، پِس ءِ بیرانی ءِ ھما روچ ءَ مئے زند یک تھاریں کوٹی یے باھوٹ بیت ءُ منی پِس ءِ بیرانی ءِ چِلّمی روچ ءَ پَد منی پِس ءِ براس بزاں ناکو ءِ جَن منی ماس ءِ سر ءَ دْروگیں بُھتام جَنت ءُ وتی مرد ءَ را گْوش اِیت کہ تئی نشار ءَ تئی براس ءِ مرگ ءِ چِلّمی روچ ءِ سرجم بُوگ ءَ گوں ھَوار پہ وت ءَ یارے داشتگ ءُ اگاں تو وتی نشار داشت نہ کرت، باندا روچ مئے وڑیں رزوا ءُ بدنامیں مردم اے میتگ ءَ گوہ نہ کنت.گُڑا منی ناکو وتی جَن ءِ گپّانی سر ءَ باور کنت ءُ وتی مات ءَ را گوں دل ءِ سیر ءَ لٹ دنت کہ تو منی براس ءِ مرگ ءَ شات بوتگ ئے ءُ چِلّمی روچ ءَ پد تو پہ وت ءَ یارے ھم داشتگ ءُ ھمے بہ گْوش تئی یار کَے اِنت ءُ تو ھمے یار منی برات ءِ زند ءَ داشتگ یا چہ بیرانی ءَ پد؟

بَلے منی ماس پِریات ءَ زاری کنت اے ھُدا ءُ پیر، اے کُران من ھچ ءَ سرپد نہ اوں کسّے ءَ ترا گْوشتگ گُڑا آئی ءَ منی سر ءَ دْروگ بستگ، بَلے منی ناکو منی ماس ءِ یک گپّے ھم باور نہ کنت ءُ یکبرے پد ءَ منی ناکو منی ماس ءَ توسین اِیت.

روان اِنت