زمین ءِ اِشک – مھم جان گُل

زمین ءِ اِشک

نبشتہ کار: مھم جان گُل

دی بلوچستان پوسٹ

زمین بے دروریں مڈّی یے ، پمیشکا ھر یکّے ءَ وتی زمین ءَ گوں بے کِساس مھر ھست کہ وتی ھلک ءُ بُن پیرُکی ھنکین ، زیبائیں سرڈگار ءَ سَک دوست دار اِیت ۔۔۔۔۔۔۔۔۔

ھمے داب ءَ من ءَ ھم وتی مسکیں زمین سَک دوست بیت کہ پہ آئی ءَ باز ھُب ءُ واھگ داشتگ، بَلے وھد ءِ زوراک اَنچو زورآور اِنت کہ ساہ ءِ کَشگ ءَ ھم مکن ءِ گون اِنت.

چیاکہ منی سرڈگار ءِ زیبائی سَک جَلواہ ناک اِنت ،

پمیشکا درآمدیں باروٹیاں وتی تْرندیں نگاہ پمنّی مکھیں سرڈگار ءِ بھاریں ڈیل ءَ سک داتگ اَنت کہ داں ما اے وشیاں وتی بکن اِیں ، بَلے من پہ جزم گْوش آں داں منی راج ءِ باتن ءَ ارواہ مان اَڑ اِتگ پہ باروٹیاں اےوشی جور بنت ۔

چیاکہ پرے ماتیں سرڈگار ءِ پھازگ ءَ ھزاراں زمین زادگ ءَ وتی مھلبیں ھون شلّینتگ اَنت

بِہ گْوش !
من چتور اے ھوناں سرگْوز ءُ ماندات کن آں……….؟
من چتور لگوری ءِ پوشاکاں پوش اِت کن آں کہ سالونکیں بچّاں اے ڈگار ءِ سبزینگ ءَ گوں ھزار اُمیتیں ءُ واھشتاں ھَوار آپ ءِ بدل وتی ھون اِش رِتکگ اَنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔

اے راستے مرچی منی بانوریں دیار زُوراکانی دست ءَ لگتمال اِنت ، بلے من پہ سر جھل کنگ پیم نہ باں ۔اگاں من زوراک ءِ بیمّ ءَ لگور بِہ بیاں، گُڑا بے ریائیں وھد ءَ بِل ، من ءَ آؤکیں پدریچ ھچ داب ءَ نہ بکش اِیت ۔ پرچا وت ءَ رُزوا بکن آں۔

اگاں پہ ڈیھ ءَ ندْر بِہ باں، گُڑا پہ ابد زندگ باں ………، چیاکہ پہ ڈیھ ءَ ندْر بوتگیں سر ھر دؤر ءُ نوبت ءَ ھر زِرد ءِ رگ ءُ ریشگاں دم کش اِیت ءُ ودی بیت ۔

بیا اِت ندْر بَہ اِیں پہ ھاک ءَ
پہ راج ءِسُرمگیں باندات ءَ