پرزند جان ءِ زند اِنت – سرباز وفا

پرزند جان ءِ زند اِنت

نشتہ کار: سرباز وفا

دی بلوچستان پوسٹ

من ءَ یات اِنت من کسانی ءَ پہ شکار ءَ شتوں من کپینجرے دیست، اے کپینجر ءَ لھتیں چورُک گون اَت۔ من گل ءَ بال بوتاں کہ من ءَ مرچی شریں شکارے دست کپتگ۔ کپینجر ءَ ہرکس زانت ہرکسی لوٹ ھمیش اِنت من کپینجر ءِ شکار بکن آں۔ کپینجر ھما وش تواریں مُرگ اِنت ہرکس ءَ دوست بیت ۔من وھدے دؤر کرت ھمے کپینجر ءِ کسان، کسانیں چورُک گیپت آں سک ءَ گل بوتوں ،وھدے چہ ھمے چورُکانی گرگ ءَ پد من دیست اے کپینجر من ءَ یل نہ کنت ۔برے پیش ءِ اے نیمگ ءُ برے آ نیمگ ءَ پریات کنگ ءَ اِنت۔ من یک انسانے اِتاں ،انسان ءِ بیمّ چہ کلیں چیزاں دیم ءَ تر اِنت۔ من داں دو ساھت اُوشتات ءُ نِدارگ چارت۔ من ھمے سرپد بوتاں اے کپینجر ءَ وتی چورُکانی برگ بے کساس تورگ ءَ اِنت، بلے گوں مردم ءَ آئی دست رست نہ کنت۔ آئی جھد ھمیش اَت من کجام نہ کُجام وڑ ءَ وتی چورُکاں آجو بکن آں۔ چہ بازیں توار ءَ من ھمے سرپد بوتوں کہ زھگ ءِ جتاھی سک گْران اِنت ۔

واجہ ھُدا ءَ گوں زھگ ءَ ماس ءُ پسّ ءِ اَنچیں مھر ءُ مھبت ءِ ٹھینتگ چہ ہر شے ءَ دیم ءَ تر اِنت۔ پمشکا من گْوش آں ماس ءُ پس ءِ گوں زھگ ءَ مھر بے درور اِنت کہ چہ زھگ ءِ ودی بُوّگ ءَ پد ماس ہر سھت ءُ دمان پہ زھگ ءِ رودینگ ءُ مزن کنگ ءَ ہر سکّی آں پہ وتی بچّ ءِ ھاتر ءَ بَگل زُور اِیت۔ بے وابی ءُ شپاں شپّاسی۔۔۔۔۔۔۔ چیاکہ وش وابی ہرکس ءَ دوست بیت بلے مات پہ زھگ ءِ ھاتر ءَ بے وابی ءَ ھم کِمار نہ کنت۔ اگاں شپ ءِ کجام وھد بہ بیت چہ زھگ ءِ چیھال ءَ ماس چہ واب ءَ بُست کنت ءُ وتی بے وابی ءَ نہ چاریت، بلکیں وت ءَ انگت پہ زھگ ءَ ندر ءُ کولیگ کنت ۔پہ زھگ ءِ کسان کسانیں نادْرائی یے ءَ ماس گیش ءَ گیش پریشانءُ دردیگ بیت۔ ھمے ساھت ءَ وھدے پہ ماس ءَ چماں شانک دئے ءُ بہ چار تو گْوش ئے پہ ایشی ءَ امروز ءِ گُڈّی روچ اِنت۔ زھگ ءِ ہر وشی ءُ ناوشی ءَ گوں زھگ ءِ ھیالداری یے گون اِنت۔ اے یک روچے ءِ گپ نہ اِنت ، داں زھگ مزن نہ بوتگ لوگ ءُ جاگہ نہ بوتگ ۔۔۔۔۔۔۔۔

چوش کہ ! انگت پہ زھگ ءِ لوگ ءُ جاگہ بُوّگ ءَ ماس ءُ پس ءِ مھر کم نہ کن ِانت۔ بلکیں زھگ ہر پاس ءُ کترہ ماس ءُ پس ءِ دل ءِ رگ ءُ بندان اِنت ۔ چہ ماس ءِ اے ھزمت ءُ مھر ءَ ابید یک مردمے پہ یک چیز ے ءِ ھاتر ءَ چاردہ پازدہ سال واری بِہ وارت مردم ءَ ہچ دل ءَ نہ روت ، چو ارواہ ءِ وڑ ءَ دوست دار اِیت۔ داں مردم ءِ وس ءُ واک کار کنت آئی ءَ یل دات نہ کنت ۔نئیکہ زھگ ماس ءُ پس ءِ جگر ءِ ٹُکّر اِنت زھگ ءِ جُتائی ماس ءُ پس کجام داب ءَ توریت ۔ھما جُتائی کہ ماس ءُ پس سرپد بہ بیت منی زھگ پہ کار ءُ زورگار ءِ ھاتر ءَ چہ ما جُتا بوت ،ماس انگت بے تاہیر بیت گوں زھگ ءَ ھال ءُ اھوال کنت تئی تب چون اِنت ۔۔۔۔۔ تو چے وارتگ ۔۔۔۔۔۔تو چے کنگ ءَئے ۔۔۔۔۔۔ انگت ماس بے کرار اِنت ۔اگاں کسے ءَ زھگ اَست ہر کس پہ وتی زھگ ءَ بِہ جیڑ اِیت آئی دل چے پیش دار اِیت۔ ہر ماس ءُ پس زھگ ءِ مھبت ءَ سرپد ءُ شریں وڑے ءَ زانت ۔

وھدے مردم ماما کدیر ءِ بُنجل ءَ وتی چماں شانک بِہ دنت ءُ پہ چاریت ھمے بُنجل ءِ تہ ءَ وھد ءِ ماس ءُ گھار ،زھگ ءُ براس پہ وتی زھگانی آجوئی ءِ ھاترا چہ دُور ءُ در ءَ آتکگاں ۔ وتی جگر ءِ ٹُکّرانی اَکس گون اَنت کہ سالاں چہ گار ءُ بیگواہ اَنت، گُڑا مردم ءِ دل ءَ چے گْوز اِیت۔ ھمے مردم کہ ماما ءِ بنجل ءَ نندوکاں مھلوک ءِ زھگاں شریں وڑے ءَ گنداں وتی مردمانی بیگوائی ءَ کُجام ھال ءَ اَنت۔ گُڑا آھانی دل ءِ تہ ءَ کجام آس روک اِنت۔ بس ھمے ملکءِ میر ءُ وزیر بس تماشاھی بِہ باں ءُ بِہ چار اَنت ۔۔۔۔۔۔ آدگہ مردم چہ زلم ءِ تْرس ءَ وت ءَ کر٘ ءُ کور بِہ کن اَنت، ھاموش بِہ باں داں چنت وھد ءَ وت ءَ کر٘ ءُ کور کن اَنت ءُ ننداں ۔ھمے ھاموشی اِنت کہ روچ پہ روچ بلوچ ءِ پرزند گار ءُ بیگواہ بُوّگ ءَ اَنت۔ اے ھاموشی ءِ گڈسر ھمیش اِنت کہ روچ پہ روچ نوجوان یزیدی لشکر ءِ دست ءَ گار ءُ بیگواہ بُوّگ ءَ اَنت۔

من فیسبک ءَ چارگ ءَ اِتاں کہ یک ورناھے ءِاَکس گوں ماس ءِ ھمراھی ءَ منی دیم ءَ اَتک کہ آ ورنا ءِ نام سرفراز پت ءِ نام مھمد اُمر آواران تریج ءِ نندوکے کہ 13 فروری 2019 ءَ چہ پشاور یونیورسٹی ءَ گار ءُ بیگواہ بوتگ ۔ ھمے اَکس ءَ کسے بِِہ چار اِیت گُڑا اے اَکس وت یک کسّہ ئے کار اِیت ماس ءُ زھگ ءِ مھر ءَ بیان کنت۔ من نہ بلکیں شُما کل سرپد اِت کہ اے یکیں ورناہ نہ اِنت ، اد ءَ ھزارانی ھساب ءَ ورنا ،پیر ءُ کماش ، مات ءُ گھار گار ءُ بیگواہ اَنت۔ اے جیڑھے سر ءَ کلیں انسان دوستاناں وتی ھاموشی پْروشگ لوٹ اِیت ۔ اگاں اے جیڑھے سر ءَ نبشتہ کار، سوشل ورکر ءُ اھوالکار ،انسان دوست وت ءَ ھاموش بکن اَنت گُڑا اے گوں انسانیت ءَ گوچلی اِنت۔ چیاکہ اے ھبر ما شُما کُلیں بنی آدم زان انت کہ پرزند جان ءِ زند اِنت۔ اگاں کسے ءِ زھگ چہ آھگی دیدگاں گستا کنگ بوتگ گُڑا چرائی ءِ پْرس کہ اے درد چنچو تورناک اِنت ۔ پمشکا پہ انسانیت ءِ بیرکداراں اے ھبر بژنی ھبرے کہ کدی ایربرگ نہ بیت۔