آزمانک – بْرھنگیں اندام
آصف یات
دی بلوچستان پوسٹ
من چہ تُرس ءَ لرزگ ءَ اتاں ءُ منی سرجمیں اندام دْرهگ ءَ ات- ،دل ءَ وڑ وڑیں وهم ءُ هیال سرکشّگ ءَ اِت انت، وڑ وڑیں گپ ءُ هبر جیڑگ ءَ اتاں، اے باریں من ءَ کُجا بر اَنت من زاناں اے من ءَ مرچی کُش اَنت یا من ءَ لٹ ءُ کٹ کن اَنت – پرچا کہ منی چم ءُ دست اش بستگ ات اَنت- من ھچ سرپد نہ ات آں کہ ایشاں پرچا من ءَ گپتگ من وتی گناہ ءُ میار ءَ وت زانگ ءَ نہ ات آں،من همینچو دیستگ ات کہ آیاں اناگتی چہ گاڑیاں دور کتگ ات ءُ تپنگی کنداکے منی سر ءَ جتگ ات ءُ منی دست اِش پشت ءَ بستگ ات انت – منی چمّان ءَ چپس اش جتگ ات ءُ من ءَ گاڑی ءِ پشت ءَ دور اِش داتگ ات – من نہ زانگ ءَ ات آں کہ من ءَ کجا برگ ءَ انت ءُ پرچا برگ ءَ انت،
من چہ تُرس ءُ بیم ءَ لرزگ ءَ ات آں، همے وهم ءُ هیالانی تہ ءَ جیڑگ ءَ اتاں داں کہ گاڑی اوشتات ءُ کم کم ءَ ھمیشانی بْرمش منی گوشاں کپگ ءَ اتنت، نوں من مارگ ءَ اتاں کہ اشاں من ءَ یک بندی جاھے ءَ آورتگ – یکے ءِ توار ات” اس کو ادهر نہیں وہاں دوسرے کمرے میں لے جاؤ جہاں وه عورت رکهی ہوئی ہے ،، اوکے سر ” لھتیناں منی دست گپتگ اتنت ءُ من ءَ بران اتنت – منی جان ءِ بند بند ءِ تہ ءَ من ءَ تُرسے ءَ انگر کُتگ ات، وھدے کہ من ءَ ایشاں ھمے کوٹی ءِ تہ ءَ برت ءُ چگل دات آیاں کوٹی بند کُت ءُ پشت مان دات ءُ شُت اَنت۔
کوٹی ءِ تہ ءَ اجبیں هون ءُ گوشت ءُ گند ءُ گسڑی بوهے آتار ات، کوٹی ءِ تہ ءَ انچیں گرمی ءُ پاهارے چست ات کہ من سما کت کہ سکیں تنک ءُ گپّاں پونسیں کوٹی یے، منی چم بلے انگت بستگ ات اَنت ءُ دست چہ سانکلاں پتاتگ اتنت۔۔۔
دمانے ءَ پد گوش ئے نارگ ءُ کِتگے ءِ توار ءَ منی دلگوش گوں وت ءَ برت ، من چہ وتی تُرس ءُ بیم ءَ گار اتاں پمیشکا من اے توار کُمار نہ کت، منی چمانی چپس انچو مهر ٹٹاتگ اتنت کہ پورا منی چم چہ درد ءَ تْرکگی ات انت، دستانی سانکل ءُ هڈ ءُ بندانی درداں من ءَ گیش ءِ وت کتگ ات، اناگت ءَ من هما سپاهیگانی گپانی هیال ءَ کپتاں – ھو آیاں ھمے گوشتگ ات” اِس کو ادهر نہیں وہاں لے جاؤ جہاں وه عورت رکهی ہوئی ہے ،، گڑا من نوں سرپد بوتگ اتاں کہ ھو اے کوٹی ءِ تہ ءَ من تھنا نہ آں منی کر ءَ جنینے اوں بندیگ انت، اے کتگ ءُ نارگ همے زالبول ئیگ انت، ھمے دمان ءَ من گوشت” من ھچ گندگ ءَ نہ آں منی چم اِش بستگ اَنت- من یک بے گناهیں مردمے آں انگت سرپد نہ آں کہ ایشاں پرچا من ءَ گپتگ ءُ اے کوٹی ءَ چگل داتگ، ھمے دمانُک ءَ چیھالے چست بوت ءُ گریوگانی توار نوں منی گوشاں پیداک اتنت- نوں من دلجم اتاں ءُ زانگ ءَ اتاں کہ اے یک زالبولی توارے ، گڑا آئی ءِ گریوگانی توار کم کم ءَ ایرموش بیت انت ،من لوٹ ات جُستے کناں کہ گُھار تو کے ءُ اد ءَ چون؟ بلے آئی ءِ جُست کنگ ءَ پیسر آئی ءَ ھمے دراھینت” برات شگریں کہ تئی چم اش بستگ اَنت شگریں کہ تو من ءَ گندگ ءَ نہ ئے ” من اجکہ ءُ پریشان بوت آں من کہ وھدے جُست کُت ” گُھار پرچا تو منی چمانی بندگ ءَ وش ئے!! ” آئی ءَ گوں گلوتگی توارے ءَ پسو دات،، منی برات! کجام براتے وتی گهارے ءِ بْرهنگیں اندام ءَ چار ات کت کنت، من ترا چے بہ گوشاں کہ من نوں شمئے آ موجر ءُ پردگ داریں گهار نیاں ،اد ءَ ھر روچ منی پاکیں اندام رسترانی پلیتیں هوس ءِ ارجان انت، اد ءَ هر روچ منی موجریں ستر بے پردگ ءُ لیلام انت، اد ءَ ھر روچ منی پاکیں بدن ناپاکانی رستری پادانی چیر ءَ لگتمال انت، ترا چے بہ گوشاں کہ تئی هما پاکدامنیں گُهار کہ پہ بے هیالی هم کدی آئی ءِ گُشان چہ سر ءَ نہ لگشتگ ،مرچی درامدیں کُچکانی پلیتیں هوسانی سارت کنوک انت، ترا چے بہ گوشاں کہ تئی گُهار اے تهاریں کوٹی ءَ چنت روچ انت کہ بے پردگ ءُ بے آبرو انت ءُ کپتگ ” ترا چے بہ گوشاں کہ من هما ملیں براتانی گهار اَنت کہ آیاں پہ پهرے سینگ مک کتگ ءُ گوشتگ، ما جامگیں ماسانی ما لجیں گهارانی،،
پد ءَ آئی ءَ برزیں چیولگے جت ءُ بے توار بوت،
یک برے من ءَ انچو گمان بوت کہ بیمناکیں وابے گندگ ءَ آں، پد ءَ کہ راستی سما کت تاں جیڑ ات؛؛؛؛؛؛ کہ دْریگتیں منی چمانی همراهی ءَ منی گُوشاں هم سْرپ مان کنگ بیتیں۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
