آزمانک
مَرگ ءِ آدینک
نبشتہ: ھلیل بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
من مُرتگاں اگاں زندگاں چو نزاناں، بلے کَش ءُ کِرّ ءِ مردمانی گریوگ ءُ زاری ءَ من ھمے مارگ ءَ اِتاں کہ من مُرتگاں… بلے مرگ وَ چو ارزانی ءَ نہ ایت گُڑا من چتور ارزانی ءَ مرگ ءِ آماچ بوتگاں، اِنّا من زِندگ آں… گوں ھمے ھیال ءَ من مزنیں کُوکارے جَت ءُ گْوشت “من زِندگ آں شُما پرچہ گریوگ ءَ اِت؟” بلے کَسّے ءَ منا بَئے ھم نہ کُت انچو گُشئے کسّے منا انسانے ھم شُمار کنگ ءَ نہ اَت…
مردم یک ءُ دومی ءَ گوں ھلوت کنگ ءَ ات اَنت، کسّے گْوشگ ءَ اَت کہ انّی دمانے پیسر ہوٹل ءَ نندوک بوتگ، کسّے گْوشگ ءَ اَت انّی مگرب ءِ نمازے وانتگ ءُ لوگ ءَ واتر بوتگ، یکّے ءَ وَ چَٹ گیشیں کُت گوں دروگ ءَ وتی گْوشت ئےِ مرچی سُہب ءَ کالج ءَ ھون ءِ اُلٹی یے کُتگ.
من پاد آیگ ءِ باز کوشست کُت بلے بے سوب بوتاں، پدا من ودار کُت کہ دوست داروکے بَئیت بوت کنت منی سرا بھیسہ بکنت ءُ مھلوک ءَ سرپد بکنت کہ من نہ مُرتگاں، زِندگاں… بلے کَسّ ءَ منی سرا بھیسہ نہ کُت، من ھم دِل یکیم کُت کہ اے دُگنیا ءَ دَرد ءُ گَم ءَ کَسّ کَسّی نہ اِنت، بَس چُپ بہ بَئے ءُ ندارگ بکن کہ مھلوک چنچو اشتاپ اِنت، پہ دَم ءِ راست کنگ ءَ مردمے کمّو پاداں تچک بکن گُڑا بچار آ نیمگ ءَ مھلوک کَلّ یے جَنَگ ءَ اِنت… ءُ کَلمپوگ مُچ کنگ ءَ اَنت، کَلمپوگ ھمے ھاترا کہ باندئے روچ ءَ کسّے شَگانے مہ جنت کہ ایشانی کَبراں کَلمپوگ مان نیست… مُردگ ءِ کَلّ کنگ ءَ اے انچو اشتاپ اَنت گُشئے زِند ءَ ھمیشان لاپ داتگ، تاں سئے روچ ءَ کونٹ تالانی بیت، چمّ ء پُرّ اَرس گواری ءُ لاپ ء پُرّ ورگ بیت، پدا کسّے یات ھم نہ کنت کہ چُشیں سنگتے، سیادے، ھمساھگے بوتگ.
“مھلوک ھرچی کنت منا چِہ من وَ زِندگاں من چو کنگ ءَ نہ آں.” یکبرے پدا من کوکارے جَت
“من زندگاں…!” بلے ھِچ پہ ھِچ
کمّو دیر ءَ ماہ پری گوں اَرسیگیں چمّاں منی نیمگ ءَ پیداک اَت، ماہ پری من دیست، منی چمّ رُژنا بوت اَنت من کندگے جَت کہ منی تْرُو منا سرپد بیت بلے سد اَپسوز کہ منی مہروانیں تْرُو ماہ پری ھم منی جیڑہ ءَ سرپد نہ بُوت، اتک ءُ رنگی ئیں شالے منا پِر ئےِ دات.
انّی تھنا یک مہروانے پَشکپتگ اَت کہ من آئی ءِ ودارا اتاں کہ بَئیت ءُ منا چہ اے چَپ ءُ چوٹیں رُنگراہ ءَ بِہ کَشّیت… منی مات، ھو من وتی مات گنج ھاتون ءِ ودارا اِتاں…
آ ساھت ھم اتک کہ منی مات پیداک اَت دُراھیں مھلوک کہ کمّو پیسر ءَ کسّے گْوشگ ءَ اَت کہ انّی دمانے پیسر ہوٹل ءَ نندوک بوتگ، ھما کہ گْوشگ ءَ اَت انّی شام ءِ نمازے وانتگ ءُ لوگ ءَ واتر بوتگ، ھما کہ گُشتگ اَت ئےِ مرچی سُہب ءَ کالج ءَ ھون ءِ اُلٹی یے کُتگ… دُراھیں یک کِرّ بوت اَنت ءُ چُپ اِش کُت…
من گَل بوتاں کہ مھلوک چہ منی مات ءَ تُرسیت منی مات اتک منا چہ پیشانی ءَ دروت ئےِ گِپت گُڑا من ھمے سرپد بوتاں کہ مات ءِ مہر منا رَکھینت کنت. من گْوشت “منی مہروان منی بھشت شرّ اِنت تو اتک ئے من تئی ودارا بوتگاں پرچا کہ تھنا تو زانئے من زِندگاں، وتی اے سیاداں سرپد بکن اے منی کَلّ کنگ ءِ پُشتا کپتگ اَنت.”
بلے منی مات ھم دگنیا ءِ رِپک ءُ ھُنرانی دست ءَ ریپینگ بوتگ اَت، مھلوک ئےِ اجازت دات کہ جان شودے بکن اِت.
من ھُشک ءُ ھیران بوتاں کہ مات چتور چو بے مہر بیت ءُ منا اے رَسترانی دست ءَ دَنت، چار ورنا اتک ءُ منی جون ءَ چِست کَنگ ءَ لگ اِت اَنت.
من یک بلاھیں چیہانٹے جَت “منی مات…! من زِندگ آں.”
گوں چیہانٹ ءَ من چارِت منی سنگت نودان منا ٹوھینگ ءَ اِنت “پادا ترا چے اِنت جَوَڑگ ءَ ئے؟”
گوں پاد آیگ ءَ من چارِت من وتی ھاسٹل ءِ کوٹی ءِ توکا آں ءُ منی سنگت ءَ ابید دگہ کَس نیست نا ھَلوت کنوکیں مردم، ننکہ تْرُو ماہ پری ننکہ منی مات گنج ھاتون…
من گْوشت “من زندگ آں؟”
“ھان بابا تو زِندگ ئے تو جَوَڑگ ءَ اَتئے من ترا پاد کُت.” نودان ءَ پہ اجکّہ ئی درّائینت
“من گُڑا وابے دیستگ کہ من مُرتگاں ءُ مھلوک منا کَل کنگ ءَ بَرَگ ءَ اِنت.”
“ھو چو ھم بوت کنت پرچہ کہ واب وت مَرگ ءِ آدینک اِنت.”
“ھَو…! مَرگ ءِ آدینک.”
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشتان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ۓ جندءِ گنت، الم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منوک بہ بیت یا اگں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت
