اُستاد ءِ پگر ءُ پَلسپہ، مئے راجی زمہ واری
نبشتہ کار :کمبر بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
دو روچ پیش منی چمّ ءَ پِرّگ بِنا کُتگ اَت کہ من ءَ ھچ سماء نئیت منی چم پَہ چیزے ءِ گِندگ ءَ مَھتل اِنت. من بلوچی شِرک ءُ پالے کُت، چمّ ءِ چیر ءَ بُوچکے ایر کُت بَلے چمّ ءَ پِرّگ بَس نہ کُت.سیمی روچ ءِ نیم بیل ءَ منی گوشاں چہ درد ءُ اَندوھاں چَکاریں اِھوالے کپت کہ اُستاد ءِ گس ءِ سر ءَ اُرش یے بیتگ، لھتیں سنگت ٹپّی ءُ لھتے پہ ماتیں سرڈگار ءَ نْدر ءُ کُربان بیتگ. بلے دَنیگت زانگ بُوّگ ءَ نہ اِنت کہ کئے شھید بیتگ ءُ کئے کئے ٹپّیگ اَنت.
چَہ اے نہ گیگیں ھالانی اِش کنگ ءَ پَد گْوش ئے اے سھت ءُ دْمان پمن چو مھشر ءِ نِدارگ ءَ آس گواریں دْرد ءِ داب ءَ اَنگر گْوارگ ءَ اَت. منی نگاھاں زمین جَھل ءَ ایرشُت ءُ آزمان سر ءَ لُمب اِت. من چہ سسّا ءُ زانگ ءَ دَر دُور ماں بے سمائی ءِ گیابان ءَ گوں وت ءَ بیگْواہ بیت آں. نزانت من کُجا ءُ ھَیالانی جُڑ بولان ءُ شور ءِ کُجام تَک ءُ پھنات، تیھُر ءُ بُرزیں ھَساراں وت ءَ پولگ ءَ اِنت. یک گْونڈیں ساھتے ءَ پَد من سماء کُت ءُ چہ سنگتاں جُست ءُ پْرس بُنگیج کُت سنگتاں ھالاں دَئے اِت باریں سنگتانی نوکیں چے اِھوال اِنت. چاراں ھر سنگت چو منی داب ءَ وتی ھیالانی جھان ءَ بیگْواہ اِنت ءُ جیڑگانی لکیر ءَ پیشانی ءَ کِشک رَستگ. ھمے جُست ءُ پْرسانی تہ ءَ ناگھاں منی گْوانکوءَ گْوانک جَنئگ بِندات کُت.مں زنگ چِست کُت چاراں سنگتے ،ھاں سنگت ھالاں کن؟ سنگتءَ نہ چِشت نہ کُلّت، گْوشتے سنگت شھید بیتگاں ، سنگت گپ ءَ اَت کہ من ھَبر گُڈ اِت ءُ جُست کُت سنگت اُستاد ھم………….؟ سنگتءَ گْوشت ھَو یار!
گُڑا منی توامیں بالاد چو سِنگ ءِ بُت ءَ مْیلانک بوت ءُ گْوش ئے اَرواہ چَہ جَبین ءَ دیری دَر کپتگ اَت. دست ءُ پاداں لرزگے زرت ءُ اے زمستانی شپءَ منی جان چہ ھید ءَ میچّل اَت .انچو دیدگاں چہ اَرس اَنارکاں جہل اوھند بوتاں، منی دلءَ دگُنیا تباہ بوت. من وتی اُمبر ءِ تہ ءَ وڑ وڑیں اَڑاند ءُ جنجال دیستگ اَت، اے جُھد ءِتہ ءَ منی براس،منی ناکو زھک،منی گُھار زھک، منی دوستیں سنگت شہید بوتگ آں. بازیں انگت گار ءُ بیگْواہ اَنت. مَرگ ءُ زند ءِ دومی پِڑّ ءَ پس،ماس، براس، ناکوزھک، تُرو زھک، دگہ باز سیاد ءُ وارس مُرتگ اَنت منی چمّاں تْرمپے اَرس نہ رتکگ ،بلے ! اے اَنچیں درد ءُ دورھے اَت کہ من ءَ پہ اَرس ءِ ریچگ ءَ مجبورے کُت. چہ اے مانگیشگاں پَد من گوں دل ءَ سَوڑگ کُت کہ ما کُل ھمے راہ ءِ مُساپریں، یکّے ساری ءُ یکّے رندءَ بلے مارا دْرستاں ھمے پند ءَ رَؤگی اِنت . وتی رہشونءِ بابت ءَ اَرس مَریچ، پرچہ کہ اَرس ءِ ریچگ وت یک بُزدلی یے. ما اگاں جنرل اُستاد اسلم ءِ سنگت ءُ ھم پگریں مارا اَرس ءِ ریچگ زیب نہ دَنت.بلے آ ساہت سکّیں گْرانیں ساھتے اَت، پہ منی وڑیں یک نِزوریں ڈیل ءُ بالادے ءَ چِد ءُ گیشتر بے سَگّ اِت.
شر وَ ھمیش اَت کہ اُستاد ءِ وڑیں کماندار ءُ رہشونے اے چکاس ءُ گْرانیں ساھتاں نمیرانی ءِ دْروشم ءَ چمّا گِسر مہ کپت اِیں ، چیاکہ اے وڑیں راجی سروک ءِ رؤگ پہ راجاں بلاہیں تاوانے.اے وڑیں رہشون ءِ جاگہ داں کرناں ھورک ءُ ھالیگ بنت، بلے من یک ھَبرئے ءَ جَزمّاں اگاں راجی اَدارگ مُھکم ءُ تْوان مَند بوت گُڑا دگہ ھَزاراں اُستاد اسلم دیم پہ منزل ءَ راھی بیت. پمشکا منی دل اے ھَبر ءَ مُدام گْوش اِیت کہ اُستاد زِندگ ءُ مئے ھَمُک دیوانانی جَلوہ ءُ بْراہ اِنت.
پرچہ کہ اُستاد تھناءَ رہشونے نہ اَت ،بَلکیں آ یک بہادُریں، ایمانداریں، راست گُش ءُتِچکیں جنگولے ھم است اَت.اُستاد ءِ کِرد تاں جھان مان اِیت اَست ءُ اَبدمان اِنت .چیاکہ اُستاد یک کاملیں انسان ءُ شیشّاریں آشوبی ءِ اَت، پمشکا منی وڑیں یک نابزانتیں نبشتہ کارے ءِ چاریں لبزانی نبشتگ کنگ، سِپت ءُ توسیپ ءِ مُھتاج نہ اِنت. بَہ کول ءِ سنگتانی اُستاد ءِ وتی واھش ءُ اَرمان ھمے بیتگ کہ مں گندل ءُ نپادانی تَل ءِ مرگ ءَ نہ لوٹ آں.پمشکا واجہ ھُدا ءَ وتی دوستیں بَندگ ءِ ھبر گوش داشت ءُ آئرا گندلانی باھوٹ نہ کُت. اے دَرگت ءَ دینکار گْوش اَنت کہ واجہ ھُدا وتی دوستیں مردم ءِ ھَبرءَ کبول کنت. من گْوش آں اُستاد واجہ ھُدا ءَ را دوست اَت پمشکا واجہ ھُدا ءَ آئی اَرز کبول کُت. منی ھم اَرز گوں پاکیں ھُدا وند ءَ ھمیش اِنت پہ وتی ھما دوستانی دوستی ءَ بلوچ ءِ ھر جُھد کار ءَ گَندلانی اُوستیگ مَہ کنت، من ءَ ھم .
اَو ! اُستاد وَ اَبدمان بوت نوں پشت کپتگ اُستاد ءُ اُستادءِ پگر ءُ پَلسپہ، ءُ مئے راجی ڈُبّہ ءُ ذمہ واری. چیاکہ اُستادءَ زانہ نزانتگ ءَ کہ من اے منزل ءِ راھی آں جنئگ باں ؟ استاد زانہ سرپد ءُ پوہ نہ اَت؟ کسّے گْوش اِیت اُستاد ءَ چو بُہ کُت اِیں، اُستاد آ بُہ کُت اِیں. منی شھزانتاں! اُستاد ایش ءُ آ، کُلاں سر پد اَت. بلے اُستاد ءَ اے راہ پہ وت گچین کُتگ اَت داں مئے وڑیں کور دیداں بُہ شوناھیت کہ آجوئی پہ کمرزانی ءِ بَندگ ءُ شِرکنیں دانک ءِ دْرشان ءَ نہ بلکیں کُربانی دَیَگ لوٹ اِیت. اے ھَبر ھَم راستے ھر زند ءِ گُڈّی منزل مرگ اِنت، بلے مرگ پہ مکسد، مرگءَ چہ پد زندگ بُوّگ مزنیں اَرزشے دار اِیت. اے مئے دست ءَ اِنت کہ کئے وتءَ چوں زندگ کنیں. پہءَ شَرّی یا پہ شِرّی؟ پمشکا اُستاد ءَ ھر گام پہ ھوش ءُ بود شھار دات کہ جُنز ءِ لوٹ ءُ گَزر چی اَنت.کجا جُنز ءَ را منی بَچّ ءِ لوٹ اِنت، کُجا جُنز ءَ را منی سنگت ءِ، کجا جُنز ءَ را منی جند ءِ لوٹ اِنت. جنرل ءَ مرچی اے سابت کُت ءُ پیش داشت، کُلیں راہ ءُ دَر گیشنت آں. بلوچ ورناھاناں، بلوچ مھلونک ءَ را یک ساپ ءُ تِچکیں راھے پیش داشت کہ مرگ یک روچے اَلّم کئیت بلے مرگءَ پہ بھادُری اَمباز بکن.چیاکہ اے مرگ کس ءَ پیام نہ دنت کہ من پیداکاں وت ءَ جاڑی کن، بلکیں مارا چو جنرل ءَ اے گچین کنگی اِنت کہ کُجام مرگ ءَ وش آتک بکن اِیں. ھما مرگ کہ منی کومی مکسدءَ پیلہ کنت، گُڑا چہ مرگءَ من پرچا بُہ تُرساں. نوں ھمے پگر ءُ پَلسپہ ءِ سر ءَ مارا بلوچ جُھد کار ءُ سرجمیں راج ءَ پہ وتی راجی باندات ءَ ھَملی دْروشم ءَ اے کار گوں گُشاد، گُشاد ءَ دیم ءَ بَرگی اِنت. گُڑا من پہ پھر گْوش آں کہ شھید ءُ بیگْواھیں بلوچ پُسّگانی دیستگیں واب، واھش ءُ اَرمان پہ سبزگ ءَ دیر نہ کنت.
پکرءِ جنرل سلامت بات. جنرلءِ کارواں جُنزاں بات. بلوچ سر ڈگار آجو بات.
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشتان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ۓ جندءِ گنت، الم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منوک بہ بیت یا اگں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت
