اندوہ
نبشتہ۔ فرانز کافکا
بلوچی رجانک۔حنیف بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
من اشتاپ اِتاں کہ وتا جاھے بیگواہ بکن آں، چہ دیدگانی بُن بنداں درد پِٹّگ ءَ اَتاں، اوپار ءِ کبس،دلبند ءِ دمتوسے ءَ ودّینگ ءَ اَت،
نومبر ءِ ابیتکیں بیگاھے اَت۔
پہ جبین ءِ کبس ءِ پروشگءَ من وتءَ سہڑینان ءَ آدینک ءِ دیم ءَ اوشتات ءُ پُرّیں دپےءَ گوں کُکّار کُت، بلے منی دم گُشئے گیشتر بند بوھگ ءَ اَت ءُ نہ کہ برگشت، منی کش ءُ پہناتانی شنگ اِتگیں بے تواری پْرشت۔ آدینک ءِ تہا وَتا بے سار مارگ ءَ اِتاں۔
کوٹیءِ پچیں جُل پیتک ءُ وتی بے تواری ءَ گوں جیڑان ءَ راہ گپت آں، گُشئے دْراجیں ندارگے ءَ روگ ءَ اِتاں ءُ دور کشکے ءِ گُڈّسر ءَ روکیں کندیلانی سرا نازُرکیں شہماں چہ سرجمیں جہان بُن گپتگ اَت ءُ کم کم ءَ سُچگ ءَ اَت۔ کندیلءِ شیشگیں دیوالان ءَ آپ پرّیچگ ءَ اَت۔ جہل ءَ پُر لزّتیں ندارگاں جاک بندات کُت گُشئے زاناں درامدے اتکگ اَت۔
گوں کوٹی ءِ در ءِ پچ کنگ ءَ منی ساھگ ءَ منا گُڑینت، اے جنے نہ اِنت؟ من تہاریں راہداریءَ اوشتات ءُ گوں وت ءَ گپ ءَ اِتاں، دست پہ آئیءَ برگ ءُ وتءَ تسلہ دیگ لوٹ اِت۔ گُشئے کسانیں زھگے وتی لنکُک ءِ ٹَپّ ءَ چارگ ءَ اَت۔ آئی ءِ شہموکیں رولہیں رکّ چو ترمپُک ءَ شَنزگ ءَ اِت اَنت، کمو پیسر ءَ آپے ءِ توار اَت، بگندئے اے ھما اِنت ،آچہ آبلہ پائی ءِ سوب ءَ لرزگءَ اَت، دیوال ءِ کُمک ءَ آئی ءَ وتی راستیں سروشک زرت ءُ اوشتات۔ آئی ءِ سُروشک دیوال ءَ پیسر ءَ روسّینتگ اَت۔
منی چم آئیءَ سک اِتنت ءُ جست کت، توبگند ئے من ءَ شوھازکنگ ءَ ئے؟ یا کہ ردیءَ تئی سر منی گسءَ کپتگ؟ اے ماڑی ءِ تہا دگہ ھم بازیں گس ھست اَنت، منی تبک ءَ ھم دگہ سئے گِس ھست ،ادا درامد گار بنت۔
آئی سر سُرینت ءُ گُشت “اے وڑیں چیز نیست” ۔
گڑا تو زوت بیا تہا کہ من دروازگ ءَ بند کناں، من چہ دروازگ ءِ دپ ءَ آئرا توار پرجت ءُ در بند کت، نوں پگر کنگ ءِ ھچ زرورت نہ اِنت، چہ وتی پگرءَ اے گپ ءَ درکن، آ زمین ءِ سرا نشت ءُ گْوشت ئِے “لہتیں کار زوت کنگی اَنت”۔
من سرپد کنگ لوٹ اِت، اے جیڑگی گپے نہ اِنت اے ماڑی ءَ باز گِس ھست، ھمے واست ءَ پہریز کنگ الم اِنت۔ من نہ لوٹاں منی گِس ءَ کسے سربہ کشیت۔ باز مردم چہ کارجاھاں گِساں کاینت دگہ جیڑہانی تہا کپگ نہ لوٹ اَنت۔ منءَ ھم مردمانی دست مان جنی دوست نہ بیت ھمے ھاترا منا دروازگ ءِ بند کنگ ءَ بِل۔
تو جہان ءِ اولی مردم ئے کہ دروازگ ءِ بند کنگ زان ئے۔گڑا تو اِنچو وھد ءَ پرچی ءَ دروازگ پچ کُتگ؟ من دروازگ بند کُت ءُ چابی درْتک اَنت۔ آئی ءِ گالوار کمے تُرْند اَت۔
چہ دریگ ءِ رژنائی ءَ کوٹی کمے رژناہ اَت، من چراگ ھم روک کت، کُلاہ ءُ کوٹ کشّ اِتنت ءُ سندلی ءِ سرا نشت آں۔
تو منی مہمان ئے من ترا دگہ جُست نکن آں کہ تو پرچہ اتکگ ئے ءُ کدی واتر بئے؟ تو گندگءَ انچو گونڈ ھم نئے، ورنایے ئے۔ تئی ادا بوھگ ءَ من ءَ اجبیں کرارے رسگ ءَ اِنت، من ھمینچو گُشت ءُ بے توار بوت آں۔
من ءَ سرجمیں زندگی ءَ انچیں دمانے ءِ درکار بوتگ کہ وتءَ ھمک اندوہ ءَ آجو سرپد بہ باں، کم ءُ گیش آرام، ھر چیز وتی وتی جاگہ ءَ بہ بیت، زندمان بے وڑ ءُ ڈول مہ بیت، گم ءُ بے کراری ھم مہ بیت۔ بے گُمان ءَ اے ھمے دمان اِنت۔ من ھمے پِگرانی تہا گار اِتاں کہ آ بے توار بوت۔
اِنچو منی ستاہ ءَ مکن هاموش بہ بو ھمے گہتر اِنت۔ اگاں نہ من ھمے سرپد باں کہ تو من ءَ تُرسینگ ءَ ئے۔
اے وڑ بوت نہ کنت، من گوں بے کراری ءَ گُشت۔ من سرجمیں زند ءَ ودار کُتگ پہ ھمے دمان ءَ۔ من تئی تُرسینگءِ بابتءَ جیڑ اِت نکن آں۔
من ءَ دلریش مہ کن ءُ اگاں تو مسکرا کنگائے گڑا من ادا چہ رو آں، آئی ھمے گُشت ءُ منی چمانی تہا چارگ ءَ اَت۔
درامد… منی اے دمانءَ گارات مہ کن، من انّو وتی زندگ بوگ ءِ مارشت برتگ، الّم منی دمتوس گیش بوان اِنت، من راستی ءَ آئرا گار کنگ نہ لوٹگ ءَ اِتاں۔
مسکرا مکن، تو سر کشی کنگ ءَ ئے۔ آئی گوں تُرندیں گالوارے ءَ گُشت۔ من درامدے نہ آں، من ھیالانی تہا پیسر ءَ چہ ھست آں تئی دمتوسےءَ اوپار کنگءَ آں، چونائیءَ بنی آدم ءِ بُنکی اندوہ ھیالاں چہ ودیگ بیت۔
تو منی درءُ دیوال، جُل دُرستاں کارمرزکنگ ءَ ئے ءُ منی گوم ءَ سرکشی ءَ گُشگ ءَ ئے۔تو ھیالءِ نیمگ ءَ زھمتےءِ گالوارءَ کارمرز کن ئے؟ سرکشی کن ئے۔ من گُش آں منی ھیال ھمے وڑ اِنت بلے من دوستی ءِ رنگے زُرتگ۔
آئی تژنی ئیں گالوارے ءَ گوں گُشت “ھؤ دوستی ءِ رنگے زُرتگ”۔
من پیسری ئیں گپ ءَ آں۔
تو زان ئے باندا من کجام نیمگ ءِ باں ؟ آئی گُشت۔
من نزان آں، من دم بُرتگ، بے وارءُ دمتوس آں۔من ءَ ژندی ءِ گُمان بوت بُنڈانی سرا تچک بوتاں۔بلے منی تَہے بیکراری ءُ بے آرامی ءَ دُرستیں دروازگ ءُ کُبل پروشت اَنت۔ من آدینکءَ چہ دراھگءُ گام جنگ لوٹ اِت ھمے واست ءَ پُلّانی کِرا شُت ءُ اوشتات آں۔
من وتی تبک ءَ گوں یک کِراہ داری ءَ دچار کپتاں۔ پدا ڈنءَ روَگ ءَ ئے؟ آئی گُشت نزاناں۔منی کوٹی ءَ جِنے گوْستگ۔
من شِزاریں گالوارےءَ گوں گُشت بلے …راستی ءَ ھمے وڑا آئی ءِ سبزی ءُ مود گندگ بنت۔ جنے نہ؟
جن ءَ چہ تُرسگی نہ اِنت آ من ءَ سر ءُ سوج کنگ ءَ لگت۔
ما منی کوٹیءِ تہا گوْست اِنت، منءَ سک تُرسگءَ اِنت، من گشت
آ منءَ تسلی دیان اَت، گوْشت یے جِن، اے پکائیں تُرسے نہ اِنت بگند ئے دگہ، راستیں تُرسے ‘ساھگ’بہ بیت بوت کنت۔مارا ایشی ءِ ھستی ءِ مارشت ھم نہ بیت۔ وھدے کہ آ مئے سرا زور آور بنت گڑا ما سرپد بئیں، اگاں نہ ما سرجمیں زندگی ءَ دگہ تُرسے ءِ باپُشت ءَ گوازین ایں ءُ ھمے سرپد بئیں کہ ساھگے۔
تو باز زانئے ،من گُشت ‘نسائی جن’ پریشانی ءِ اندوہ،سک تُرسینیت’۔
نسائی جن ! اگاں تو منی اے جنّ ئے دُزگ ءَ پہ جُہد کُت، گڑا منی ءُ تئی دوستی توام بیت۔
آ گپ کنان اَت ءُ من دراجیں نِدارگے ءَ بیگواه بوت آں۔
رُژنائیں کشک، پُر لِزتیں ندارگ، مُرتگیں کندیل، ھمپانیں شپ دمتوسیں اوست، منی اندوھاں گیش ودّینان اَت۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
