آزمانک
من وتی تہا بُکیتگ آں
زیمر بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
چے بکن آں۔۔۔؟
من کہ تانسر ءَ بے ھوش اَت آں یکے چہ اُنڈالاں گوجگ ءُ بہا کنگ بوت۔ بے ھوشی زور اَت، نہ وتی سُد است اَت نہ کش ءُ کرّ ءَ کسے ءِ سما۔
بے ھوشی ءَ پھک یلچر کتگ اَت۔ روچ منی بے ھوشی ءِ میتگ ءَ چہ گبر گبر ءَ گوست اَنت ءُ شپ بے سمائی ءِ ھنوش ءَ شیتران بوت اَنت۔ وھد دیم ءَ رُمبان اَت، میتگ ءِ ھوش ءُ ساریں مردمانی ٹیک ءُ ٹاک ءُ جاک ءُ سلوت ءَ چم کمو درئیت اَنت بلے سرجم ءَ پچ نہ بوت انت۔ بس کم کم ءَ وت ءَ را درست کنان کت۔ مارگ ءُ مارشت ءِ درپچ بوہان بوت اَنت چپ ءُ چاگرد سما کپان بوت۔
ہمے ھوش ءُ بے ھوشی ءِ تہا دگہ دو کس ءِ نیال کنگ پہ بہا ءَ بنگیج بوت۔
من لستیں روچ ءَ چٹ تکانسُر بوت آں لوٹیت کہ ایشاں بدار آں بلے وس کناں دپ ءَ لبزے در نیت۔ کساس ہپتگ ءُ دو ہپتگ ءَ رند آیاں ھر دوچہ اُنڈالاں گوتک ءُ دیگہ دیگہ نیمگاں مان بُر اِت انت ءُ وت ءَ چہ اے بار ءَ آجوہ سما کت۔۔۔
من بے ھوشی ءِ زر ءَ چہ اوژناگ کنانان ھیسک ءُ ہمپان ءَ وت ءَ لمب ءَ آؤرت تاں ھپت ءُ ھشت ورنا ءَ من ءَ دز گیپت ڈن ءَ کشیت پدا ہمک روچ چیزے ورنا ءَ منی جان گوں وشیں آپ ءَ شودان کت تاں درستیں سورگ ءُ گند ءُ گسڑ درو اتک اَنت۔
چم تانسر ءَ پچ بوت انت بیگوائیں ھوش دو ورنا ءَ آؤرت وتی جند ءِ ساریگیں ھند ءَ ایر کت ءُ واتر بوت انت۔
من نہ اے ھر دوکیں پجّا آؤرت اَنت نہ آکہ من ءَ بے ھوشی ءِ زمانگ ءَ دست اِش گپت اَت۔ وتیگ ءُ پجّاروک چیزے بے ھوش اَت ءُ چیزے پھک کوما ءَ شتگ اَت۔
سما کپگ ءَ گوں پاد نوکیں زند ءِ تہا ایر کت ءُ راہی بوت آن ایوک ءُ تہنا یک سر ءُ یک شاہ۔۔۔!
اے دگ ءَ پہ من کس نہ منتگ اَت کس نیست اَت ابیدچہ لھتیں زندگیں لاش ءَ۔۔۔
دل ءَ گشت برو پدا وتی سرگ ءَ میتگ ءِ ھما بلائیں ڈالبار ءَ بجن کہ ترا ساری ءَ چہ مردمی کٹ ءَ گوزینتگ ئے داں شرّی ءَ کوما ءَ بروئے پدا ہما نادرائی ءِ امبازاں بکپ ئے ءُ ھر درد ءُ دور ءِ کسّہ ءَ آجو بے بئے۔۔۔
پدا اندر ءِ انسان ءَ من ءَ مکن کت منی دست گپت ما ھردو رہادگ بوتیں آئی ءَ من ءَ چہ بلائیں ڈالباراں گیشینان کت۔ بلا بلائیں ڈالبار راہ ءِ سر ءَ نشتگ اَت زا واروکائی اَت، ہما ڈالبار ہم راہ ءِ سر ءَ نشتگ ات کہ منی سرگ وانگجاہ ءِ وھد ءَ لگت من بے ھوش بوت آں۔
منی گندگ ءَ گون من ءَ گوانک ئے جت ’’بیا یار کجا راوئے اد ءَ تو پدا مین ءَ کپے۔‘‘
ما ہچ نہ گشت گوستٰن داں لوگ ءَ سربیتیں۔
روچ ءَ وتی پند ءَ را آسر کتگ اَت شپ ءَ وتی پنگ ء را بوتک روچ بیکانی چیر ءَ نادینت ءُ دم کنگ ءِ گشت۔
من وتی گوستگیں روچ چادرے ءَ ڈکّ ات انت دُور جنگلے ءَ دور دات اَنت۔
سہب ءَ روچ ءِ ہمرائی ءَ سفر دو وار بنا کت لوگ ءَ نشت ءُ کتاب ونت۔ ڈنّ ءَ ھپتگے یک ءُ دو رند دات کدی لوگانی دیم ءِ مچکدگ ءَ ءُ کدی کتابجاہ ءَ کتاب ءِ رند ءَ۔۔۔
یک روچے کہ من لوگ رپتگیں کماش ءِ تھت ءَ دراج اَت آں اناگہ من ءَ ھیالاں انگیر کت۔
ھشکیں نندگ ءَ ھچ نہ بیت ھرچی چہ زند ءَ لاشی ءِ وھد بوتگ و بوتگ بلے نو چوش مہ بیت آیانی بزّگی ءَ تو سرپد ئے یکے ماں اٹل داتگیں ٹیپُک ءِ تہا نشتگ۔ لوگ ءِ پٹّگیں دیوال ءَ چہ راوا کنوک درست در ءَ بنت ھرکسی چمّانی سارتی ءِ کار بوج ہمے ٹیپُک اِنت۔
دومی۔۔۔ بیچارگ مہر ءِ تیاب ءَ پہ مہر سوچیت ءُ ھمساھگانی لوگ ءَ لپشاناں درک بندیت گوں دروگیں بچکنداں دامن ءِ آس ءَ توسیت۔
سیمی ہما اِنت تی دیم ءَ اِنت بچار ئے۔
من کہ سر چست کت چاراں آئی ءِ پانچگ ءِ پُشتگ دِرتگ گِران اِنت لٹّے دست ءَ اِنت ئے لوگ ءِ دیم ءِ گٹر ءَ راہ کنگ ءِ اِنت۔ باندا تی پشت کپتگیں ھم ھمے وڑیں مردگے ءِ باھوٹ کنگ بنت۔۔۔
چمداں ھیالاں پُشت پرکت ءُ راہ کپت اَنت۔
چد ءُ پد منی ھیال چہ پشت کپتگیناں نہ ٹگلیت۔ آ من ترازان کت اَنت وتی ءُ آیانی میان ءَ ھرچ بندے کہ ھست ات ڈورینان ءَ ترازیت اَنت۔
چہ بے ھوشی ءِ ھنوش ءَ درکت اَنت ءُ کتابانی زر ءَ یکدارے ءَ نہ دینت اَنت۔
گس ءِ درستاں من ءَ ایر جت درستاں من ءَ ڈوباریت کس ءَ منی پلہ مرزی نہ کت ءُ گشت کہ ’’اے گنوک بوتگ ایشاں ہم گنوک کنت آزمان ءَ کئے شتگ کہ باری ایشانی بہ بیت۔‘‘
من پیسکگ نہ کت وار ءُ گیگ ءَ پشت کپتگیں ترازان کت انت ترازان کت اَنت داں ھرکس وتی پادانی سرا اوشتات۔
بلے مچ نہ بوت اَنت۔۔۔ کہ من تھنا اَت اوں ءُ منی دیم ءِ زمزیل بستگیں مُردگانی کچ کساس ءَ ڈن اَت۔ من زمزیل بُوتک نہ کت انت انگت ہما مُردگاں منی بندگ ءِ جہت کت کہ تی اے زندمانی مارا سنگ سیا کنت۔
ایوک ءَ گوں زمانگ ءِ چیل ءُ مانچیلاں من نزور تر اِت آن بلے وت ءَ زمانگ ءِ زمزیلانی بندگ ءَ نیشت۔
کسانیں مدتے ءِ بیوانکی ءَ زمانگ ءَ دو بانزل جتگیں چہ کتابانی دنیا ءَ گپت زمزیل بست ءُ دیگہ یکے ءِ دیوالے ءِ تہا دور اَنت ءُ دیگہ سے بست وتی گور ءَ کید کت تاں بہا بہ بنت۔
من ءَ اندرءِ انسان ءَ ٹوئینت، بلے بژن۔۔۔
دو کس چہ دست ءَ پھک در اتگ ءُ سرجمیں زند ءَ زندانی بوت اَنت۔
کولنجاں من ءَ لٹ دات ءُ گشت ’’تی اے زند ءَ چہ مرگ گھ اِنت توبہ مِر۔‘‘
من پہ دل اے رندی وت ءَ چم پیش داشت نہ کت چہ وت ءَ گسر بوھگ ءِ باز جہد کت بلے پاداں ھمراہی نہ کت کہ انگت پہ مھکمیں زمزیلانی سندگ ءَ سے کس ءِ چم پہ اومیتے منی راہ ءِ سر ءَ ایر ات انت کہ بلکیں پہ آیاں چیزے بکن آں۔
جُلیں گڈ ءُ منجے ءَ کپت ءُ جیڑ اِت کہ اداروکی مُردگے بہ باں بگرداں یا اے سیئینانی آزات کنئگ ءَ رند دائمی نمیران بہ باں۔۔۔؟
چے بکن آں۔۔۔؟
