گاریں منزل ءِ مساپر – شہید نثار میرل – ھلیل بلوچ

گاریں منزل ءِ مساپر- شہید نثار میرل

نبشتہ: ھلیل بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

تھنائی، مونجائی، ابیتکی زِند ءَ تیلانک دیان اِنت. نزاناں امبرانی اکتوبر چتور گْوزیت ءُ آسر بیت کہ ھمُک روچ گوں بیچاڑیں تْرانگاں روچ ءَ شپ کناں ءُ شَپ ءَ روچ، ھما وھد ءُ ساھت گِیر کاینت کہ تئی مہروانیں ساھِگ ءَ من وتی اِلم ءُ زانت ءِ ھوشام پْروشتگ اَت ءُ دیم ءَ جُنزان کُرتگ اَت، ھما سَپَرانی گِیر پیداک اَنت کہ تو گَپ جتگ ءُ من گوش داشتگ ءُ من مسکرا کُرتگ ءُ تو گُشتگ ” تو بَسّ یے کن یار” ءُ پدا تاں دیر ٹاک داتگ ءُ کَندتگ….

مرچی 20 اکتوبر اِنت ءُ یک سال یے سرجم اِنت میرل جان تو پہ یک رُژنائیں بانداتے ءِ ھاترا وتی ھیسی ایں سر ندر کُت ءُ مئے وڑیں نازانتاں ءَ زِند ءِ گواچنی نشان دات…

اے بیچاڑیں ساھتاں تھنا نشتگاں ءُ زِند ءِ ابیتکی ءَ مارگ ءَ آں کہ ترا چہ پَد بارگ جان ءَ ھم اے زِند ءِ میچّلیں رُنگراھانی سرا مارا تھنا یلا دات.

اے ساھت ءَ انچو گُمان بیت کہ مرچی پدا کُلّان ءِ ریکانی سرا تئی کندگ ءُ ٹاک اِنت… منا ھما روچ ءِ دیوان گیر پیداک اِنت، رولہہ ءِ وھد ءَ کُلّان ءِ ریکانی جُمپ یے ءِ سرا من ءُ بارگ جان نندوک اَتیں، روچ ءِ روشنائی گیمُران اَت ءُ شھر ءِ بتی یک یک ءَ رُژنا بوھان اِت اَنت کہ ما دیست تو چہ دور ءَ کندان ءَ پیداک ئے ءُ نزّیک ءَ اتکئے سلام ءُ دروہ بات اِت کُت، من گْوشت “تو زَنڈ بوتگ ئے” ءُ تو پسّہ دات ” تو بسّ یے کن یار”….

ھمُک روچ ءِ وڑا من اتاں، بارگ اَت ءُ تو اتئے، کُلّان ءِ ریک اَت ءُ کوش ءِ شیکگ اَت کہ مئے چمّ ءُ دَپ چہ ریک ءَ پُرّ اِت اَنت، بلے پدا ھم ما نشتگ اتیں ءُ شھر ءِ مِرمرانکیں چراگانی پُشت ءِ بے سمائی ءَ مارگ ءَ اِتیں، اے بے سمائی ءَ مارا جیڑگ ءَ پرمان کُت تاں دیر بارگ جان ءَ راج ءُ راجی جُہد ءِ سرا تْران کُت، من ماھل ءِ مہر ءُ مھبت ءِ یک کسّہ یے گْوشت ءُ واتر بوھگ ءِ وھد ءَ تو وتی شئرے ونت….

چم ارسیگاں مدام ءُ کندگ یے شوھاز کنت
پہ گلیں لُنٹاں تئی بچکندگ یے شوھاز کنت

کئے بروت سرپد بکنت اے سرمچاریں میرل ءَ
مرگ دست ءَ گپتگ یے ءُ زندگی شوھاز کنت.

زندگی جیڑگ ءُ مارگ ءِ نام اِنت. برے برے ابیتک باں گُڑا جیڑاں تَہ گْوست چو راسکوہ ءِ ٹیڑ ءَ مِک اِنت ءُ انچو گُمان بیت کہ من اوتھل شہدربرجاہ ءِ کوھنیں ہاسٹل ءَ شکور ءِ ڈابہ ءَ نشتگاں ءُ تو چہ رودراتکی نیمگ ءِ گتان ءَ پیداک ئے بی ایس او ءِ راہبند ءُ آزاد ماہتاک ترا گوں انت، بچکندگے لُنٹاں تالان کنئے ءُ گْوشئے انشپی اے وانگی نودربرانی کوٹیاں دور دیگ لوٹنت.

من وابے دیستگ اَت کہ مھراج ہوٹل ءِ دیم ءَ من تو ھاران ءِ بس ءِ ودارا ایں گوں بس ءِ اوشتگ ءَ تو سوار بئے ءُ منی سوار بوھگ ءَ پیسر بس رَوگ ءَ لَگّ ایت من کُوکار کناں کہ من پشکپتگاں… بلے کسّے منی کوکاراں گوش نہ داریت.” ترا یات اِنت ھمے واب پہ مانا کنگ ءَ من ترا گْوشت، ءُ تو پسّو دات کہ چُشیں واب بے مانا بنت ایشاں ھِچ مانا گوں نہ اِنت…

بلے انّی من سرپداں کہ واب بے مانا نہ بنت مانا اِش تھنا درگیجگ لوٹ اَنت.

نزاناں اے زِند ءَ وپا نیست اگہ نا زِند ءِ تہا وپا نیست، بلے منا ھما روچ گِیر اِنت کہ تو گُشت “من مستونگ ءَ رَوَگ ءَ آں تنظیمی کارے ءِ ھاترا زُوت واتر کناں کایاں” بلے تو نیاتکئے، تھنا تئی اَکس یے اتک کہ تئی دستاں ھون ءِ ھِنّی رجینتگ ءُ پہ وتن سالونک ئے.

نزاناں تو پہ کُجام اُمیت ءَ وتی گْرانیں کار مئے نزوریں کوپگانی سرا لڈّت ءُ شُتئے کہ اے رُنگراھانی سرا ھڑان ءُ کپان ءَ دیم ءَ جُنزان اَتیں کہ بارگ جان ءَ ھم وتی بار گْرنچ دات ءُ پہ گاریں منزل ءِ شوھاز ءَ دراتک.

شہید میرل جان مرچی 20 اکتوبر اِنت ءُ مرچی ءَ چہ سالے پیسر من گوں وتی سنگتاں دیوان اتاں کہ تئی شھادت ءِ ھال منا رس اِت، تو سرپدئے آ چونیں کیفیت یے اَت؟ مرچی پدا منی ھالت ھما وڑا اِنت،

نزاناں اے مونجائی، ابیتکی، تھنائی ءِ مولم چتور مٹ بنت کہ گْوست ءِ تْرانگ منا چہ تہا پْرنچگ ءَ اَنت. مرچی ھما رُنگراھانی رنگ مٹ بوتگ اَنت کہ آھانی سرا تو پہ الکاپی شُتگ ءُ مارا سوج داتگ ئے.

بلے یک اوست ءُ اُمیت یے زِندگیں کہ پہ گاریں منزل ءِ شوھاز ءَ ھما کِشکانی سرا تو شُتگ ئے ھما کِشکانی سرا جُنزگ ءَ آں.